تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804367382
سنگر تکانی نوروزی در جبهه های دیروزی !
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): بدتر از من بلایی بود که سر رضا آوردند. او دیگر جوراب پایش نبود. یک تکه خرج اشتعالی توپ لای انگشتان پایش گذاشتند و با یک کبریت ، کاری کردند که طفلکی کم مانده بود با سرعت 100 کیلومتر در ساعت به جای تانکر آب ، برود طرف عراقی ها.حمید داودآبادی، رزمنده و نویسنده دفاع مقدس در مطلبی که در شبکه های اجتماعی منتشر کرد، نوشت: سنّت شده بود. هیچ کاریش نمی شد کرد. ولی از همه جالب تر این بود که در یک محور جبهه ، هر کدام از نیروها متعلق به شهر و شهرستانی خاص بودند. تعدادی از آمل و بابل ، چندتایی از کرمانشاه ، دو سه تایی هم که ما بودیم ، از تهران . اصلاً احتیاج نبود به تقویم نگاه کنی؛ نسیم خوشی که در کانال ها و شیارها می دوید، حکایت از بهار داشت . پرنده های خوش الحانی که بر روی تخته سنگ ها، میان سبزه های نورَس می پریدند و آواز سر می دادند، خبر از نو شدن سال داشتند. خیلی قشنگ بود. ناخواسته سر وصدای خمپاره و تیراندازی هم کم می شد. انگار عراقی ها هم به "سال نوی شمسی " اعتقاد داشتند! رسم "خانه تکانی " از آن برنامه های جالب سال نو بود که من یکی ـ درتهران که بودم ـ همواره از آن می گریختم . هر چه مادرم می گفت به او کمک کنم و فرش و پرده ها و... را بشویم ، به بهانه ای از خانه می زدم بیرون . چهارده ـ پانزده سال که بیشتر سن نداشتم ، همیشه احساسم این بود که پدر و مادر، صاحب خانه هستند و من اولادشان ، پس وظیفه اصلی خانه تکانی با آنهاست . از عید هم فقط آجیل خوردن ، خود را با شیرینی خفه کردن و بازی با بچه های فامیل را بلد بودیم . دست آخر هم عیدی گرفتن از همه شیرین تر بود. چیزی که هنوز نرفته به خانه فامیل ، به پدرمان می گفتیم که زود بلند شوبرویم ، و همه برای گرفتن عیدی بود. ولی جبهه دیگر این حرف ها را نداشت . با وجودی که سن و سالی نداشتیم ، خودمان شده بودیم صاحب خانه . گودالی کوچک در سینه سخت کوه های سنگی گیلانغرب کنده بودیم ؛ اطراف آن را با کیسه گونی های پر ازخاک محصور کرده و ورقه ای فلزی نقش سقف را بازی می کرد. چند کیسه گونی و مقداری خاک نیز حکم بتون آرمه و آسفالت بام را داشتند . یک لایه کلفت مشما که بر روی آنها می کشیدیم ، پشت بام سه چهار متری کاملا ایزوگام می شد. باید خانه تکانی هم می کردیم . کسی دستور نمی داد، خودمان می دانستیم . هر چند که همه جبهه ها، نظافت سنگر برایشان حکم اجباری پیدا کرده بود، ولی خانه تکانی سال نو فرق می کرد. بهانه ای بود که شکل و شمایل سنگر را هم بفهمی نفهمی عوض کنیم . اگر جا داشت کف سنگر را بیشتر گود می کردیم تا از دو لا رفتن کمرمان درد نگیرد. در دیواره سنگی هم جایی به عنوان طاقچه می کندیم و مهر نماز و قرآن ها را آن جا قرار می دادیم . این طوری مجبور نبودیم موقع خوابیدن ، مثل ماهی کنسرو به همدیگر بچسبیم . پتوها را از کف نم گرفته سنگر بیرون می بردیم . رودخانه ای که آن سوی تپه بود، با آب گرمش ، تنمان را صفا می داد و پتوها را می شستیم . از صبح تا غروب کسی داخل سنگر نمی شد. فقط یک نفر آن جا را جارو می کشید و منتظر می ماندیم تا نم آن خشک شود. پر کردن سوراخ موش ها یک وظیفه مهم بود. نه گچ داشتیم ، نه سیمان . مجبور بودیم یک تکه سنگ با لبه های تیز، در دهانه ورودی لانه شان فرو کنیم ولی آنها هم بیکار نمی نشستند، پاتک می زدند و در کمتر از یکی دو روز، از جایی دیگر که اصلاً احتمالش را نمی دادیم ، کانال می زدند و راه خروج پیدا می کردند. این جور مواقع کار و کاسبی تله موش های چوبی کوچک که جزو واجبات هر سنگر بود، سکه بود. یک گوشه از اتاق بزرگ تدارکات محور در شهرگیلانغرب ، مملو بود از این تله موش ها. بعضی ها آکبند بودند و بعضی ها قسمتی از بدن موش ها بر دیواره شان به چشم می خورد! همه آنها بوی خاصی می دادند. هر چه که بودند، دست کمی از عراقی ها نداشتند و دشمن محسوب می شدند. کاسه و بشقاب ها از دستشان امان نداشت . اگر تنبلی می کردی و ظرف غذا را نمی شستی ، نیمه های شب با صداهای شلپ شلپ بیدارمی شدی و می دیدی موش ها با زبان خود کاسه ها را برق انداخته اند! "پاتک " زدنشان هم کم از عراقی ها نداشت . نصف شب فریادت به هوا می رفت . یکی انگشت پایت را گاز می گرفت ، یکی دستت را و یکی می پرید توی صورتت . بگذریم زیاد موش بازی در آوردیم ! سنگر که تمیز می شد، حال و هوای دیگری داشت . فقط شانس آوردیم که پنجره های 40*30 سانتی متر هیچ شیشه ای نداشتند که مجبور باشی به دستور مادرت آنها را برق بیندازی ! یک تکه گونی زمخت بهتر از هزار نوع شیشه نقش بازی می کرد. فقط کافی بود آن را بالا بزنی تا کلی نسیم به داخل سنگر هجوم بیاورد و وجودت را صفا بخشد. من یکی حال و حوصله سال تحویل را نداشتم . برخلاف دوران کودکی ، رفتم و گوشه سنگر خوابیدم . یکی از بچه ها کتری بزرگ را که صبح ، کلی با زحمت با خاک و گونی شسته بود بلکه کمی از سیاهی آن کاسته شود، روی والور گذاشت که بوی تند نفت آن و شعله زردش ، حال همه راگرفته بود ولی چه می شد کرد؟! در عالم خواب ، خود را داخل سنگر دیدم ، درست در لحظه تحویل سال ، خواب بودم یا بیدار نمی دانم . فقط یادم است یک باره دیدم کف پایم شعله ور شده و می سوزد. سریع از خواب پریدم . دیدم غلام بود. از بچه های تبریز. سر شب بهم تذکر داد که اگر موقع تحویل سال بخوابم ، بدجوری بیدارم خواهد کرد، ولی باور نمی کردم این جوری ! فندک نفتی خود را زیر جورابم گرفته و در نتیجه جورابی را که کلی به آن دل بسته بودم که تا آخردوره سه ماهه ماموریت با خود داشته باشم ، آتش گرفت و پای بنده هم بعله ! بدتر از من بلایی بود که سر رضا آوردند. او دیگر جوراب پایش نبود. یک تکه خرج اشتعالی توپ لای انگشتان پایش گذاشتند و با یک کبریت ، کاری کردند که طفلکی کم مانده بود با سرعت 100 کیلومتر در ساعت به جای تانکر آب ، برود طرف عراقی ها. با همه اینها، کسی اخم نمی کرد. همه می خندیدند. حتی مجروحین بازی .از خنده بچه ها خنده ام گرفت . حق داشتند. باید برمی خاستم و پس ازخواندن دعای تحویل سال ، آیه ای از قرآن را می خواندیم و سپس روی یکدیگر را می بوسیدیم و فرارسیدن سال نو را تبریک می گفتیم . اینها که سنّت بدی نبود. چهارشنبه سوری با آن همه بدی اش ، کلی تیر و آر. پی. جی طرف عراقی ها زدیم که بیچاره ها هول برشان داشت که نکند ما قصد حمله داریم . مگر خود من نبودم که پتویی سیاه روی سرم انداختم و درحالی که با قاشق به پشت کاسه می زدم ، جلوی سنگر بچه ها رفتم و مثلاً سنّت "قاشق زنی " را احیا کردم؟ از شانس بدم ، برادر "کاظم نوروزی" ـ مسئول محور ـ در سنگر بچه ها بود و پتو را که زد کنار، کلی کنف شدم و بچه ها از خدا خواسته ، زدند زیر خنده . حسین که یک مشت فشنگ ریخته بود توی کاسه ام ، پرید و کاسه را از دستم قاپید و دررفت . صبح روز بعد، هوا طراوت خاصی داشت . انگار یک شبه همه گیاهان سبز شدند. تپه ها پر شده بودند از پروانه های بازیگوشی که بی توجه به جنگ و این حرف ها، میان گل های سفید تازه شکفته چرخ می خوردند و دنبال همدیگر می پریدند. عطر شبنم ، سبزه های خیس خورده ، بوی تند باروت نم کشیده که از خمپاره تازه منفجر شده بلند بود، شامه ها را پر می کرد. عید دیدنی و رفتن به سنگر بچه ها، لباس هایی که شسته و زیر پتوی کف سنگر اتو خورده بودند و اگر کسی "عطر شاه عبدالعظیمی" داشت به همه می زد، حکایت از اولین روز سال نو داشت . داخل هر سنگر عکس زیبایی از امام آذین شده و به دیواره آویخته بود. تصویری شاد و خندان از امام . دیده بوسی ، صلوات ، ذکر حدیث و تلاوت چند آیه از قرآن ؛ سرانجام بسته های کوچکی که تدارکات فرستاده بود، فضای جبهه را عیدی می کرد. نامه بچه های کوچک که از کیلومترها آن طرف تر از جبهه ، از شهرهای مختلف آمده بود. کودکان و نوجوانان خوش سلیقه ، کارت های تبریک نقاشی شده ، مقداری شکلات و آجیل ، یک خودکار، یک دفترچه سفید، و نامه ای گذاشته و فرستاده بودند. "برادر عزیز رزمنده سلام ... من چون سنم به حدی نبود که به جبهه بیایم این عیدی را از پول خودم برای شما تهیه کردم و فرستادم امیدوارم در صفحه اول دفترچه ، پاسخ نامه ام را بنویسی و برایم بفرستی و مرا خوشحال کنی که یک رزمنده هدیه ام را پذیرفته است ... برادر کوچک تو ..."
سه شنبه ، ۲۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها