تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815743606
آسیای مرکزی جایگزین ژئوپلتیک خاورمیانه
واضح آرشیو وب فارسی:موبنا: همیشه گفته می شود که ایران دارای یک موقعیت ژئوپلتیک ویژه است؛ اساسا موقعیت ژئوپلتیک به چه معناست؟ منطقه غرب آسیا یا همان خاورمیانه با وضعیت پرتنش کنونی آیا می تواند هدف اصلی سیاست های ژئوپلتیکی ما باشد؟ آیا این منطقه در فضای جدید ایجاد شده پس از تحریم های بین المللی می تواند محیطی مناسب جهت تعاملات اقتصادی ما باشد یا در جست وجوی توسعه اقتصادی کشورمان باید به دنبال روزنه دیگری برای تنفس و ارتباط با جهان بود؟ اینها محور سؤال های ما از دکتر بهرام امیراحمدیان است. امیراحمدیان، استاد جغرافیای سیاسی در دانشگاه تهران است. وی سال ها منطقه آسیای مرکزی را مورد مطالعه قرار داده و به جرأت می توان گفت جزو معدود پژوهشگرانی است که آسیای مرکزی را تنها از پشت میزش در تهران مطالعه نکرده بلکه به تک تک کشورهای این منطقه و دیگر کشورهای استقلال یافته از اتحاد شوروی سفر کرده، دائما با دانشگاه ها و مراکز علمی آنها در ارتباط است و به صورت میدانی به مطالعه این کشورها پرداخته است. لطفا ابتدا تعریف ساده ای از ژئوپلتیک به ما بدهید تا بعد بتوانیم وارد بحث شویم. ببینید هر کشوری یک موقعیت جغرافیایی دارد؛ اگر کشوری بتواند موقعیت جغرافیایی اش را از منظر سیاسی خوب مدیریت کند و قدرتش را تبدیل به اقتدار کند، می گوییم این واحد جغرافیایی دارای موقعیت ژئوپلتیک است. ژئوپلتیک در تعامل با قدرت است. زمانی که قصد داریم از موقعیت جغرافیایی و شکل جغرافیایی سرزمین مان در تعامل با دیگر کشورها بهره برداری کنیم، وارد حوزه ژئوپلتیک شده ایم. بنابراین استفاده از موقعیت ژئوپلتیک بازمی گردد به اعمال حاکمیت و اقتدار ما در صحنه بین المللی و نوع بازیگری ما در این فضا. تصمیم سازان سیاسی ما با شناخت موقعیت جغرافیایی کشور باید پتانسل ها را بسنجند و براساس آنها روابط ما با همسایگان را تعریف کنند تا بتوانند موقعیت جغرافیایی ایران را به یک موقعیت ژئوپلتیک تبدیل کنند. به نظر من برای رسیدن به این مهم، باید نگاهمان به تعاملات منطقه ای را تغییر دهیم. اعمال حاکمیت و اقتدار ما در صحنه بین المللی آیا تنها معطوف به استفاده از قدرت و موقعیت ژئوپلتیک ماست یا پارامترهای دیگری هم در آن دخیل است؟ اگر یک واحد سیاسی بخواهد در محیط بین الملل به ایفای نقش بپردازد باید ابزار و امکانات آن را داشته باشد. یکی از این ابزارها و امکانات، وحدت داخلی است؛ به تعبیر امام راحل وحدت کلمه. اگر یک واحد سیاسی بتواند در داخل یک سیاست داخلی منسجم داشته باشد به طوری که تمام نیروها در آن مشارکت داشته باشند، این واحد سیاسی می تواند به یک بازیگر مؤثر در عرصه بین المللی تبدیل شود. این درصورتی امکان پذیر است که نیروها در مقابل هم نایستند چرا که در این صورت، برآیند برخورد آنها صفر خواهد بود. منافع ملی باید از قبل تعریف شده باشد و سپس در برخورد با محیط بیرون، باید از این واحد سیاسی تنها یک صدا شنیده شود. کشورهای دیگر نگاه می کنند ببینند در داخل یک کشور چه اتفاقاتی در جریان است. دکتر اصغر افتخاری، استاد علوم سیاسی، تعبیر خوبی دارد؛ ایشان می گوید: «روابط بین الملل پنجره ای است که از آن، جهان به ما می نگرد و ما به جهان می نگریم.» در چنین محیطی باید تنها یک صدا از یک کشور شنیده شود. به نظر من تک صدایی، سرمایه های مادی و معنوی ملی ما را تبدیل به سرمایه های اجتماعی در محیط بین الملل می کند. ما در داخل تمام مؤلفه های قدرت را داریم و توانایی آن را داریم که براساس چشم انداز ۲۰ساله جمهوری اسلامی در سال ۱۴۰۴به قدرت برتر منطقه تبدیل شویم. موضوع این است که این مؤلفه ها همگی در یک راستا قرار نمی گیرند، بنابراین رسیدن به این هدف را دشوار می کنند. در داخل ما نیروی تحصیلکرده، نیروی ماهر، ثروت، سرزمین و اقلیم مناسب داریم اما در مدیریت این عناصر قدری ضعف داریم و هنوز نتوانسته ایم آن را برطرف کنیم. به هر حال، کشور ما از لحاظ عناصر تشکیل دهنده قدرت که می تواند یک واحد سیاسی را در عرصه بین الملل به قدرت تأثیرگذار ژئوپلتیک تبدیل کند کمبودی ندارد؛ تنها موضوعی که باقی می ماند مدیریت این عناصر است. همزمان، نیروهای داخلی نیازمند یک برنامه جامع هستند تا به صورت جزیره ای عمل نکنند. برنامه ۵ساله می تواند به عنوان یک سند بالادستی پاسخگوی چنین تقاضایی باشد. سند بالادستی برنامه ۵ساله هم سند چشم انداز ۲۰ساله است. ۱۰سال از این مدت ۲۰ساله باقی مانده و بازنگری در آن براساس شرایط موجود و فضای پس از تحریم ها لازم و ضروری است. بنابراین به اعتقاد شما برای فضای بعد از تحریم های بین المللی هم باید سیاست خارجی ما به صورت یک سیاست واحد دنبال شود و تک صدایی در آن شنیده شود و هم اسناد بالادستی باید با توجه به شرایط جدید اصلاح شوند. وقتی صحبت از ژئوپلتیک و مدیریت ژئوپلتیک می شود، موضوع گره می خورد به فضایی که در آن تنفس می کنیم، این فضا برای کشور ما منطقه خاورمیانه است که خود فضایی پرتنش است. در این منطقه ناخواسته درگیر مسائلی هستیم که روی عملکرد ما در استفاده از موقعیت جغرافیایی مان و نحوه بازیگری در منطقه تأثیرگذار است. به هر حال در شرایط جدید انتظار این است که کشور بار دیگر به سمت توسعه حرکت کند. منطقه خاورمیانه با توجه به شرایط کنونی نمی تواند منطقه ایده آل ما برای فعالیت های اقتصادی باشد. به نظر شما در چنین شرایطی باید به کدام منطقه توجه کرد؟ نکته مهمی را اشاره کردید. به اعتقاد من خاورمیانه دیگر نخ نما شده است. خاورمیانه منطقه ای است که از زوایای مختلف وحدت ندارد؛ از لحاظ ساختارهای اجتماعی و ساختارهای مذهبی این منطقه دچار اختلاف های زیادی است. خاورمیانه حتی از لحاظ جغرافیایی هم وحدت ندارد. ضمن اینکه مشکلات اصلی ما طی سال های اخیر با خاورمیانه عربی بوده است. در شرایط کنونی منافع ما دوری کردن از خاورمیانه عربی و رفتن به سمت کشورهای شمال و شمال شرق، یعنی کشورهای آسیای مرکزی است. این منطقه از زمان های دور حوزه ادب و فرهنگ ما بوده است. در این مسیر، منافع ما و حوزه نفوذ ما با برخی همسایگان همپوشانی یا overlap دارد، بنابراین در این مسیر باید مدارا را چاشنی کار کنیم. ببینید کشور ما باقیمانده یک امپراتوری بزرگ است، ترکیه هم باقیمانده یک امپراتوری دیگر است. منطقه آسیای مرکزی برای هر دوی ما حوزه نفوذ به شمار می رود. روسیه هم به عنوان یک قدرت بزرگ در شمال این منطقه حضور دارد. چین هم به عنوان یک قدرت اقتصادی بزرگ، در سمت دیگر این منطقه قرار دارد. در چنین شرایطی باید منافع مان را در کنار منافع دیگر بازیگران منطقه تعریف کرده و تا جایی که ممکن است از تنش دوری کنیم. برای ورود به منطقه آسیای مرکزی ۲سناریو پیش روی ماست. در شمال ما روسیه به دنبال آن است که ما را به سمت نظامی گری بکشاند. روسیه به دنبال تعریف ساختارهایی مثل سازمان امنیت دسته جمعی و سازمان شانگهای است تا با تکیه به قدرت نظامی روبه روی غرب بایستد. سمت دیگر، چین است که به هیچ وجه به دنبال نظامی گری نیست، چرا که مراودات مهمی با غرب دارد. روسیه به دنبال تقابل با غرب و چین به دنبال تعامل با غرب است. در واقع توسعه اقتصادی چین در تعامل با غرب است. در این میان، چین برخلاف روسیه ما را به سمت فضای اقتصادی می کشاند. چین از آنجایی که بیشتر اقتصادی فکر می کند، ابتکاری را طراحی کرده و به دنبال احیای جاده ابریشم است. چرا چین به دنبال احیای این جاده است؟ چون در دریای چین جنوبی و حوزه اقیانوس آرام درگیر شده است. اقیانوس آرام برای آمریکا حیاتی است. این کشور در اقیانوس اطلس ناتو را تعریف کرده اما در اقیانوس آرام چنین سازوکاری ندارد. آمریکا به دنبال محدود کردن چین در این منطقه و جلوگیری از قدرت گرفتن آن است. یکی از راهکارهای آمریکا ایجاد مشکل برای این کشور در زمینه انتقال انرژی از خاورمیانه است. به همین دلیل آمریکایی ها وارد بحران دریای چین جنوبی و موضوع اختلاف چین با کشورهای حاشیه این دریا شده که یکی از مهم ترین مسیرهای انتقال انرژی برای دنیا و البته برای چین است. در چنین شرایطی چین باید به دنبال خطوط جایگزین برای اتصال به خاورمیانه باشد. از این رو به خطوط زمینی یا inland روی می آورد. بهترین جایگزین برای چینی ها، مسیر جاده ابریشم است. اگر چینی ها از این مسیر به ایران برسند، در واقع به خاورمیانه رسیده اند. چین از طریق این جاده از یک سمت قصد دارد کالاهایش را صادر کند و از سمت دیگر انرژی وارد کند. اما فراموش نکنیم که چین منتظر ایران نمی ماند. درصورتی که ایران به این طرح نپیوندد، چین مسیر تعیین شده را پس از ورود به آسیای مرکزی به سمت شرق دریای خزر ادامه می دهد. در آنجا ترکمنستان بندر بزرگی را آماده کرده به نام بندر ترکمن باشی. از آنجا کشتی های بزرگی درنظر گرفته اند که قطار وارد آنها می شود. با استفاده از این کشتی ها، قطارها به بندر باکو در آذربایجان منتقل می شوند. این مسیر سپس از طریق خاک آذربایجان و گرجستان به دریای سیاه و اروپا متصل می شود. یک ماه پیش که به مناسبت کنفرانس سالگرد اعلام بی طرفی ترکمنستان در این کشور بودم، رئیس جمهور گرجستان اعلام کرد که کشورش در جاده ابریشم نقش بزرگی دارد و جاده هایشان را در اختیار این طرح قرار می دهد. آذربایجان هم چندین سال است که کنفرانس جاده ابریشم برگزار می کند. بنابراین، این کشورها برای پیوستن به این جاده ترانزیتی برنامه دارند. دراین مسیر قبلا اروپایی ها هم کار کرده اند؛ آنها تراسکا، کریدور ترانزیتی اروپا-قفقاز-آسیای مرکزی را از سال ۲۰۰۰در این مسیر تعریف کرده اند. در مقابل کریدور اروپایی ها، کریدور شمال-جنوب ما قرار می گیرد. فراموش نکنیم که چین قصد دارد یک قدرت آسیایی باشد، بنابراین ترجیح می دهد از طریق جاده ابریشم و از مسیر ایران به کریدور شمال-جنوب متصل شود. ما باید فعال شویم، شرایط لازم را فراهم کنیم و سرنوشت طرح چین را با مسیر ایران گره بزنیم. چین در زمینه های اقتصادی به هیچ وجه ایدئولوژیک و سیاسی فکر نمی کند. در این شرایط چین بیشتر به ما فکر می کند تا ما به چین. اما ما باید فعال شویم و زیرساخت های خود را برای جذب چین فعال کنیم. بنابراین در منطقه آسیای مرکزی، ۳زمینه برای حضور ایران متصور هستید؛ جاده ابریشم نوین، اتحادیه اقتصادی اوراسیا و سازمان شانگهای. همزمان معتقدید که زمین بازی ما طرح جاده ابریشم چین است نه ۲سازمان دیگر. کاملا درست است؛ مهم ترین و بهترین زمینه حضور ما در منطقه آسیای مرکزی جاده ابریشم است چرا که ما را به سمت نظامی گری نمی برد. روسیه از یک طرف اتحادیه اقتصادی اوراسیا را تعریف کرده تا در مقابل غرب بایستد و از طرف دیگر قصد دارد شانگهای را به عنوان ناتو شرق مطرح کند، اما جاده ابریشم یک اتفاق کاملا اقتصادی است و علیه هیچ کشور و قدرت خارجی نیست. یعنی اینکه رویکرد درست ما لااقل در رابطه با منطقه آسیای مرکزی، دوری از روسیه و نزدیکی به چین است. بله، روسیه به سمت نظامی گری حرکت می کند. در واقع غرب روسیه را به سمت نظامی گری کشانده تا قدرت آن را رفته رفته تحلیل برد. اما چین اقتصادی فکر می کند و آرام آرام موقعیت خود را تثبیت کرده است. به نفع ماست که بیشتر به چین نزدیک شویم تا روسیه. به زودی جمعیت کشور ما به ۱۰۰میلیون خواهد رسید، نفت هم ارزش خود را از دست داده، درآمدهای ما کمتر شده، بنابراین نیاز داریم به ایجاد تعاملات اقتصادی بیشتر. کشوری که پول دارد و می تواند و تمایل دارد با ما فعالیت اقتصادی گسترده داشته باشد چین است. چین می تواند در حوزه های مختلف برای ما سرمایه گذاری کند. خب، فضایی که از آن برای گسترش تعاملات اقتصادی صحبت می کنید، صرفا به آسیای مرکزی خلاصه می شود یا کشورهای غرب دریای خزر به خصوص آذربایجان را هم در بر می گیرد؟ بله آذربایجان را هم در بر می گیرد. به هر حال این کشور همسایه ماست و با ما هم مرز است. ضمن اینکه کریدور شمال-جنوب هم از مسیر این کشور عبور می کند. ببینید، نگرانی هایی که وجود دارد این است که آذربایجان به کشورهای عضو ناتو نزدیک است و با اسرائیل روابطی دارد. آیا از منظر امنیت ملی نزدیکی ما به این کشور، قابل توجیه است؟ ما باید با همسایگان مان در تعامل باشیم. ما که نمی توانیم همسایگی مان را لغو یا تعطیل کنیم. باید شرایط را مدیریت کنیم. آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است؛ با دوستان مروت با دشمنان مدارا. در تئوری های روابط بین الملل آمده که وقتی کشور کوچکی احساس می کند از سمت یک قدرت بزرگ مورد تهدید واقع شده، به سمت یک قدرت بزرگ دیگر متمایل می شود. آذربایجان در میان روسیه و ایران، به قدرت خارج از منطقه روی آورده و به ساختارهای یورو-آتلانتیکی پیوسته است. در ضمن، فراموش نکنیم که غربی ها هم در آنجا سرمایه گذاری کرده اند. بنابراین، این کشور نمی تواند رابطه اش را با غرب قطع کند. آذربایجان برای ما کشور مهمی است؛ همسایه ماست و با توجه به نسبت جمعیتی، دومین کشور شیعه جهان است. بنابراین باید با این کشور در تعامل باشیم. به هر حال ساختار حکومتی آذربایجان، یک ساختار سکولار است. براساس اصول روابط بین الملل ما نمی توانیم از کشوری بخواهیم که مثل ما فکر و عمل کند؛ این دخالت در امور آن کشور محسوب می شود. اگر پیش از این، از این منظر به آذربایجان نگاه می کردیم، این کشور احساس خطر نمی کرد و به کشور دیگری هم نزدیک نمی شد. آذربایجان پتانسیل های خوبی دارد؛ می تواند به ما راه زمینی بدهد تا با روسیه و از آنجا هم با اروپا در ارتباط باشیم. خود بازار روسیه بازار بسیاری مهمی برای ماست. با روس ها تفاهمنامه امضا کرده ایم که سطح مبادلات مان را با آنها تا ۷۰میلیارد یورو در ۱۰سال برسانیم. اکنون این میزان به ۱٫۳میلیارد یورو رسیده است که ۸۰درصد از صادرات هم مربوط به آنهاست. باید در فضای پس از تحریم ها این میزان افزایش داده شود و بهترین راه برای صادرات ما به بازار روسیه، مسیر آذربایجان است. موضوع اسرائیل و حضورش در آذربایجان چطور؟ موضوع مهمی که وجود دارد این است که آیا به این دلیل که آذربایجان با اسرائیل رابطه دارد، ما باید رابطه مان را با این کشور قطع کنیم؟ خب، اسرائیل در ترکمنستان هم سفارت دارد. ببینید جمهوری اسلامی ایران کشور قدرتمند منطقه است. هم قدوقواره ما آمریکاست، نه اسرائیل. مطبوعات ما آمده اند موضوع حضور اسرائیل در آذربایجان را بزرگ کرده اند. کل رژیم صهیونیستی هم که به آذربایجان بیاید، در برابر قدرت ما کاری نمی تواند از پیش ببرد. امنیت ملی ما به هیچ وجه با این حضور حداقلی اسرائیل، با سفارتخانه ای که دارد، با پهپاد و حتی با ایستگاه شنودش به خطر نمی افتد، چرا که ما قدرت برتر این منطقه هستیم . ترس از این شرایط وهم است. دقت کنید که اسرائیل اصلا هم مرز با آذربایجان نیست و این موضوع بسیار اهمیت دارد. این درست نیست که رابطه خودمان را با همسایه شمالی مان به خاطر موضوع اسرائیل از دست بدهیم. ما باید رابطه مان با آذربایجان را براساس احترام متقابل تنظیم کنیم. باید محافل فرهنگی و دانشگاهی ما با این کشور دیالوگ برقرار کنند. بهتر است نگاه مان را تغییر دهیم و کمک کنیم تا آنها هم نگاه شان را تغییر دهند و از کج فهمی در مورد ایران فاصله بگیرند. دیالوگ بهترین راه است. ببنید حوزه نفوذ ما در همین فضای اطراف مان است. ما در ماورای بحار دنبال چه می گردیم؟ حوزه نفوذ ما حوزه تمدن ایرانی است. ما اشتراکات فراوانی با کشورهای این منطقه داریم. همین اشتراکات می تواند زمینه نزدیکی ما شود. اگر قدری عینی تر بخواهیم صحبت کنیم، به نظر شما از منظر ژئوپلتیک برای پیشبرد منافع ملی مان در قبال منطقه آسیای مرکزی چه پتانسیل هایی را باید فعال یا تقویت کنیم؟ ببینید ما در چابهار تعلل و سستی می کنیم. لااقل در ۱۰کنفرانس بین المللی راجع به افغانستان شرکت داشته ام؛ در همه آنها یک وجه مشترک است و آن اشاره به بندر چابهار برای خارج کردن افغانستان از بن بست جغرافیایی است. از آن طرف، هند هم همکار استراتژیک افغانستان است؛ از طریق چابهار است که هند می تواند با افغانستان ارتباط داشته باشد. البته اخیرا شنیده ام که دولت در چابهار فعالیت هایی را آغاز کرده است. بندر چابهار به عنوان یک بندر آزاد توسعه پیدا خواهد کرد و راه آهنی در این منطقه ساخته می شود که در مرز افغانستان در منطقه دوقارون به راه آهن این کشور متصل می شود. این راه اهمیت زیادی دارد. چابهار متصل به اقیانوس است، بنابراین افق های بهتری روبه روی ما در این بندر باز است به همین دلیل است که در آینده پایانه های نفتی ایران هم به این منطقه منتقل می شود. ایران همزمان یک موقعیت قاره ای و یک موقعیت اقیانوسی دارد. باید در شمال برای اتصال به آسیای مرکزی از طریق طرح جاده ابریشم نوین اقدام کنیم، کریدور ترانزیت شمال-جنوب را بیش از پیش تقویت کنیم و چابهار را هم به بهترین شکل ممکن فعال کنیم. اگر در کنار اینها، پاکستان و افغانستان در شرق را به ترکیه در غرب متصل کنیم، آن وقت است که می توانیم بگوییم موقعیت جغرافیایی ما به یک موقعیت چهارراهی ژئوپلتیک هم تبدیل شده است. اتحادیه اقتصادی اوراسیا ۳ کشور روسیه، قزاقستان و بلاروس توافق مربوط به ایجاد اتحادیه اقتصادی اوراسیا را در سال ۲۰۱۴در آستانه پایتخت قزاقستان امضا کردند تا این سازمان منطقه ای از ابتدای سال ۲۰۱۵آغاز به کار کند. این اتحادیه جایگزین اتحادیه گمرکی اوراسیا شد که از سال ۲۰۰۰تا ۲۰۱۴میان این کشورها فعال بود. ارمنستان و قرقیزستان نیز طی سال ۲۰۱۵به این سازمان پیوستند. اتحادیه اقتصادی اوراسیا از اساس با هدف تسهیل تجارت میان کشورهای استقلال یافته از اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شده است. معافیت های گمرکی میان کشورهای عضو محور اصلی تشکیل این سازمان بوده است. علاوه بر این، اعضا به دنبال حذف تدریجی قوانین گمرکی درون این اتحادیه هستند. همچنین اعمال تعرفه خارجی مشترک برای کشورهای عضو از دیگر اهداف آن است. سازمان شانگهای سازمان شانگهای یک سازمان سیاسی، اقتصادی و امنیتی منطقه ای است که در سال ۲۰۰۱پایه گذاری شد. این سازمان متشکل از کشورهای روسیه، قزاقستان، چین، قرقیزستان، ازبکستان و تاجیکستان است. علاوه بر اعضای اصلی، ابتدا در سال ۲۰۰۴مغولستان و یک سال بعد ایران، پاکستان و هند به عنوان عضو ناظر به سازمان ملحق شدند. پاکستان و هند به عضویت دائم این سازمان پذیرفته شده اند و طی سال جاری میلادی روند عضویت آنها تکمیل می شود. سازمان شانگهای مهم ترین سازوکار بین دولتی منطقه ای در آسیای مرکزی به شمار می رود که از دل رقابت قدرت های بزرگ برسر این منطقه ژئوپلتیک ظهور کرده است. با توجه به حضور چین و روسیه در این سازمان و سازوکار امنیتی آن، از این سازمان به عنوان «ناتو شرق» نیز یاد می شود. طرح جاده ابریشم نوین پیشینه جاده کهن ابریشم به بیش از ۲هزار سال پیش باز می گردد. دولت چین ۲سال پیش طرحی را برای احیای این جاده تجاری-ترانزیتی مطرح کرد. چینی ها برای اجرای این طرح ۴۰میلیارد دلار هم بودجه درنظر گرفته اند. این طرح شامل یک مسیر زمینی به نام «کمربند اقتصادی جاده ابریشم» یا «جاده ابریشم نوین» و یک مسیر دریایی به نام «راه ابریشم دریایی» است. مسیر زمینی از مرکز چین آغاز می شود، از مرز چین و قزاقستان وارد آسیای مرکزی می شود و سپس از شمال ایران به عراق، سوریه و ترکیه می رود. این جاده سپس در استانبول با عبور از تنگه بسفر وارد اروپا می شود و با عبور از بلغارستان، رومانی، جمهوری چک و آلمان به غرب اروپا می رسد. از غرب اروپا نیز این مسیر به جنوب یعنی ایتالیا و بندر ونیز می رود تا به مقصد راه ابریشم دریایی بپیوندد. مسیر دریایی نیز از جنوب چین آغاز می شود، از تنگه مالاکا میان مالزی و اندونزی می گذرد، به بندر کلکته در شرق هند می رود، سپس از میان اقیانوس هند به قاره آفریقا و کشور کنیا وارد می شود. این مسیر با عبور از سریلانکا، از طریق خلیج عدن و دریای سرخ به شاخ آفریقا می رود و از مسیر دریای سیاه به یونان و در نهایت به بندر ونیز در ایتالیا می رسد. ۱۸۴/
چهارشنبه ، ۷بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موبنا]
[مشاهده در: www.mobna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها