تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836643231
نخستین گفت وگو با همراه آمریکایی شاه پس از ۳۳ سال
واضح آرشیو وب فارسی:آبشار نیوز: عرفان قانعی فرد: رابرت آرمائو که امروزه در آمریکا به همراه جیمز بیکر یک شرکت بازرگانی را می گرداند و ظاهرا از عالم سیاست به دور است، هرچند هنوز هم میان مقامات ...پایگاه خبری تحلیلی آبشار نیوز : عرفان قانعی فرد: رابرت آرمائو که امروزه در آمریکا به همراه جیمز بیکر یک شرکت بازرگانی را می گرداند و ظاهرا از عالم سیاست به دور است، هرچند هنوز هم میان مقامات عالی رتبه آمریکا و حزب جمهوری خواه، برو بیا دارد! در کافه ای در وسط شهر نیویورک روبه روی من نشسته. قوطی فلزی و قدیمی سیگارش نظرم را جلب می کند «نشان رسمی دربار شاهنشاهی ایران با علامت فروهر» و این یادگاری است که محمدرضا پهلوی، در آخرین دیدارشان در مصر به وی هدیه داده و ۳۰ سال است هر روز باز و بسته می شود و سیگارهای داخل آن را دود می کند. پیش از این، آرمائو مشاغل دولتی متفاوتی داشته. سال های بسیار با نلسون راکفلر ( Nelson A. Rockefeller ) به عنوان معاون فرماندار ایالت نیویورک و مشاور کار معاون رییس جمهور ایالات متحده و همچنین به عنوان مدیر اجرایی و رییس دفتر وزیر کار ایالات متحده در سال ۱۹۷۳ خدمت کرده. مدتی آرمائو به عنوان رییس هیات مدیره موزه دریایی ایالتی نیویورک در بندر جنوبی، بعد به عنوان عضو کمیسیون مشورتی هیات مدیره و شورای بهداشت عمومی ایالتی نیویورک انتخاب شد. ایامی به عنوان دستیار مخصوص سناتور چارلز کودل ( Charles Goodell ) در سال های ۱۹۷۰-۱۹۶۸ و بعد دستیار ویژه امور کارگری فرمانداری نلسون راکفلر ( Nelson A. Rockefeller ) در سال های ۱۹۷۳-۱۹۷۰، دستیار ویژه معاون رییس جمهور ایالات متحده در سال های ۱۹۷۹-۱۹۷۸ و رییس پروتکل شهر نیویورک در سال های (۱۹۷۹- ۱۹۷۸) را در کارنامه حرفه ای اش دارد. در سال ۱۹۷۸، مدیر یک شرکت بین المللی بازاریابی و شرکت ارتباطات شد. دوستی و رابطه او با شاه از یک ماه قبل از خروج او از ایران- ۲۶ دی ۱۳۵۷ – برقرار شد و بدون آنکه هرگز به سفارت آمریکا برود در حیاط کاخ نیاوران ماند و به همین سبب گاهی منتقدان نوشته اند «آمریکایی مرموزی که از ابتدای خروج شاه او را همراهی می کرد و تا لحظه مرگ شاه در کنار او بود و همه امور شاه را شخصا کنترل و برنامه ریزی می کرد.» درباره او داستان ها و حکایت های زیادی ساخته اند که چون مثلا جوان خوش قیافه و بلندبالای ۲۸ ساله و پرتغالی تبار بود، اما او از زمانی که راکفلر فرماندار نیویورک شد با او آشنا شد و به خدمت بنیاد راکفلر درآمد. رابرت آرمائو فرد وفاداری بود و پس از مرگ شاه هم مدت دو سال در کنار همسر و فرزندان شاه ماند تا به اوضاع آن ها در آمریکا نظم و سامانی دهد. شاید بدون اقامت آرمائو، شاه را به ایران باز می گرداندند و در میان شور انقلابی گری، تحقیر و اعدام می شد چون در آن هنگام است که قاضی دادگاه انقلاب -خلخالی – برای سر شاه و فرح جایزه تعیین کرد، آرمائو بود که در باهاما – سرزمین حکمرانی مافیا ها – با استخدام «مارک مرس» درجه دار سابق نیروی دریایی آمریکا و مامور نابغه FBI و محافظ مخصوص نیکسون و جانسون، جان شاه را از مرگ نجات داد. در آن ایام، یاسر عرفات رهبر چریک های فلسطینی برای تبریک پیروزی انقلاب اسلامی و دریافت کمک های مالی به تهران آمد و با امام خمینی (ره) ملاقات کرد. روزنامه های ایران در آن زمان نوشتند که یاسر عرفات در مذاکرات تهران قول داده تا عده ای را برای ترور شاه و خانواده اش به باهاما بفرستد! البته میان سلام و احوالپرسی ما، فرح دیبا به تلفن اش زنگ زد، انگار احضار شده بود!… می خواستم از ۲۶ دی ۱۳۵۷ بپرسم تا ۵ مرداد ۱۳۵۹، اما گفتارش مرا به سال فعلی هم کشانید، وقتی از بروز بحران گروگان گیری حرف زد که دیگر هیچ کشوری علاقه به پناه دادن یک سلطان بی تاج و تخت نداشت و روزنامه نیویورک تایمز شاه را به هلندی سرگردانی تشبیه کرد که به دنبال بندری برای پهلو گرفتن می گردد، عقربه های ساعتم انگار مرده بودند، زمان متوقف شده بود… ۳۳ سال است که روایتی از خودش منتشر نکرده است و حتی نوارهای خصوصی اش با شاه، کیسینجر، راکفلر و دیگران را دیگر دوباره گوش نداده است!… مخزن الاسرار بود شاید، ذهن سریع و نگاه تیزی داشت و این هم چکیده گفتار رودرروی من و آرمائو (با حذف پرسش ها). *** من خاطرات بسیاری دارم که هرگز منتشر نکرده ام انگار بعضی چیز ها را نباید گفت. بار ها مطبوعاتی ها از من خواسته اند درباره روزهای رفتن از ایران – ۲۶ دی ۱۳۵۷ – تا روز مرگ شاه – ۵ مرداد ۱۳۵۹ – سخنانی بگویم، حتی حاضر بوده اند مبالغی هم به من دهند، اما زیر بار نرفته ام. گرچه خیلی چیز ها درباره آن روز ها منتشر شده که بسیاری از آن ها غلط و نادرست است. یادم هست روزنامه ای آمریکایی نوشته بود که شاه با ۳۵ بیلیون دلار از ایران خارج شد اما واقعا درآمد نفتی ایران تا آن زمان و شاید تا الان هم همین قدر بوده است؟ خیلی از رسانه ها داستان سرایی هایی کرده اند که بسیاری از آن ها قابل اعتماد نیست. تاریخ همه این ها را ثبت خواهد کرد چه با شاه ایران مهربان باشد چه با تندی نقدش کند، تصمیم با تاریخ است. در بین آمریکایی ها خیلی از افراد که شما هم آن ها را دیده اید مانند گری سیک، برژینسکی و… کتاب هایی نوشته اند و علیه من هم حرف هایی زده اند اما آن ها متوهم هستند و در آن ایام کاره ای نبودند! و بعد از انقلاب چیزهایی نوشته اند و شده اند کار شناس ایران. حتی به آن ها تلفن زده ام و گفته ام «من شما ها را نمی شناسم. دانش شما درباره ایران و ایرانی هیچ است و کاملا اشتباه می نویسید.» البته برخی ایرانی ها بر نظریه توطئه و… اصرار دارند و من نمی دانم کدام توطئه؟ مثلا چه قدرتی شاه را تکان داد؟ اما در آخر مردم مسوول هستند. با همین چشمان خودم در تهران دیده ام؛ دورانی که مردم در خیابان ها ضد شاه فریاد می کشیدند. اگر همین افراد به من بگویند که مردم ایران، و بی فکر هستند من نه تنها باور نمی کنم بلکه مردم ایران را باهوش و زرنگ می دانم. افراد تحصیلکرده ای که خود شاه برای تحصیل فرستاده بود، منتقدان سیستم سیاسی شاه شدند. این دانشجویان، گرسنه بودند. در ایران کار نبود. فضای اجتماعی و سیاسی خارج از ایران را دیده بودند و توقع داشتند که همان را هم در ایران ببینند. حالا رادیکال گرایی هم وجود داشت یا آرمان گرایی، آن دیگر بحث دیگری است. گاهی به CIA اشاره هایی اغراق آمیز می کنند. اما من حتی دوستانی ایرانی در خود CIA دارم، اما CIA که در خیابان نبود، همین مردم در کوچه و خیابان بودند. CIA کاره ای نبود. خود مردم ایران انقلاب کردند. خود ایرانی ها و به نظرم مرد صف اول انقلاب هم خود شاه بود. بسیاری از اشتباهات را مرتکب شد، یکی بعد از دیگری. همین تحصیلکرده ها موجب آگاهی جامعه شدند، اما همراه با مدرن شدن جامعه، سیستم سیاسی شاه، سنتی بود و فسیل. سیستم سیاسی و امنیتی شاه، همراه رشد مردم جامعه ایرانی نبود. اگر بپرسند چه کسی جامعه ایرانی را به راه رشد، سوق داد طبعا دوست و دشمن خواهند گفت: شاه! اما ۷۰ هزار دانشجوی تحصیلکرده در آن ایام را نمی شد خفه کرد، چه بخواهیم چه نخواهیم این افراد نشانه رشد جامعه ایران بودند اما این سیستم تحصیل که شاه فراهم کرده بود، منتقد خودش شده بود و اکثر دانشجویانی که بورسیه کرد، ۷۵ تا ۸۵ درصد آن ها، ضد شاه و منتقد سیستم سنتی سیاسی شاه بودند و دیگر جامعه شاه را مانع رشد خود می دانست و این نکته آموزنده تاریخ معاصر ایران است. مثلا دیده ام درباره هایزر و کیسینجر، توهم هایی انتشار می یابد. سیاست آمریکا با اعزام هایزر این بود که مثلا ایرانی ها کودتا نکنند. ما آمریکایی ها برخی اوقات سیاست هایی ضعیف و غریب داریم. دیگر کسی متوجه واقعیت داخل جامعه ایران نبود، هر کسی در حکومت وقت آمریکا چیزی می گفت یکی به شاه می گفت: ساکت باش، یکی دیگر می گفت: عمل کن، یکی می گفت: با مخالفان راه بیا و دیگری می گفت: محکم باش و امتیاز نده…. واقعیت امر این است که اظهارات و سیگنال های گمراه کننده و متفاوت و متناقض به شاه می رسید و شاه هم گیج شده بود. هایزر به تهران آمد که مثلا نگذارد نظامی های کاری بکنند، بالانس قدرت حفظ شود. اما کسی کاری نمی کرد، نظامی های ایران اهل کودتا نبودند و اصلا کودتایی در کار نبود. هایزر می خواست که نظامی ها نقش خنثی را بازی کنند. ژنرال قره باغی هم می خواست هایزر را دستگیر کند یا یکی از ژنرال ها هم در انجام کودتا مردد بود، که فردایش از پشت سر تیرباران شد. هایزر کاره ای نبود هر چند با بسیاری از ژنرال ها رفیق صمیمی بود مانند ربیعی و… بعد ها – سال ها بعد – در بیمارستان در شب های آخر قبل از مرگ، به من گفت که شب ها چهره های ژنرال های ایرانی در برابر چشمانم هستند مانند ربیعی و این تصاویر کابوس من شده اند! اما شاه فرد خوب و لایقی را برنگزیده بود و بیشتر آدم های امنیتی و نظامی شاه، آدم های بله بله چی و بله قربان گو بودند! و مخالفان هم خیلی ساده به قدرت نشستند و شاه را از قدرت کنار گذاشتند. خیلی ساده… تعصب و نگاه اسلامی هم در برابر شاه، قد علم کرده بود. در خارج هم، فرماندهان نظامی و امنیتی به شاه تلفن می زدند و کسب تکلیف می کردند و او هم می گفت هر کاری به مصلحت و خوب است، انجام دهید اما آن ها کاری نمی توانستند کنند، انسان هایی وابسته به شاه بودند و مطیع محض اوامر او. یا درباره نفت گاهی چیزهایی مطرح می شود. ایران قیمت نفت را بالا برد. شاید یکی از مهم ترین نشانه های ضد شاه، همین نفت بود. کیسینجر می خواست که شاه قیمت نفت را متعادل و منطقی کند اما حامی شاه بود. دوست اردشیر زاهدی بود. کسی که از نزدیکان وفادار به شاه بود. بنابراین کیسینجر، نقشی در انقلاب نداشت. ایران می رفت که پنجمین قدرت اقتصاد جهان شود و طبعا برای رقبای سالیان هم غیرقابل تحمل بود. بی بی سی هم شاه را کشته بود. حمایت آن ها از انقلاب و نیز حمایت انگلستان، فرانسه و آمریکا از انقلابیون، شاه را افسرده کرد. اما شاه تئوری های بزرگی داشت و می دانست که نفت مهم است و در حیات ایران تاثیر گذار و قیمت نفت را به همان دلیل بالا برده بود و می خواست به نوعی مدیریت انرژی جهان را بر عهده بگیرد. برای اولین بار که رفتم تهران، شاه را دیدم. مرتب می گفت: نمی دانم چه شده؟ نمی دانم چه اتفاقی افتاده؟ چرا مردم این کار ها را می کنند؟ و… و واقعا از چهره اش می خواندم که هم خسته بود و هم متعجب و مطلقا باور نداشت چه شده. اما من باورم شده بود. تظاهرات را دیده بودم. مشکل شاه این بود یا نبود که نمی خواست خشونت نشان بدهد یا ندهد، بحثی انحرافی است؛ چون ۱۵هزار نفر در روز در خیابان ها بودند و این دیگر چیزی نبود که شاه نبیند… مردم هم دیدند که شاه کاری نمی تواند بکند و پیروز میدان هستند. وقتی دیدند که شاه ضعیف شده، مردم روحیه گرفتند و شاه هم دید که بازی را باخته! مردم به شاه قدرت داده بودند و همان مردم، قدرت را از او پس گرفتند و این راز تاریخ است. ایرانی ها باهوش هستند و او خودکامه بود و این روحیه مطلق نگری و خودکامه بودن، کار دستش داد. ساواک ایران هم، یک ببر کاغذی بود. شاه خیلی اشتباه کرد و بسیاری از افراد نالایق را اشتبا ها بر سر کار گمارده بود و خودش هم خوب می دانست که افراد تعیین شده، اکثرا چندان مناسب حال و روز مملکت نیستند. مردم درباره ساواک، جوک می ساختند. ساواک تاثیر و قدرتی نداشت. حتی عرفات خودش به من گفت که ۵۰ نفر از نیرو هایش را به ایران فرستاده و ساواک متوجه امر نشده بود یا قذافی هم همین طور اما ساواک نتوانست آن ها را کنترل کند. بیشتر یک سازمان امنیت فانتزی بود. در آن روز ها من هرگز به سفارت آمریکا نرفتم و همه اش در کاخ نیاوران بودم. می خواستم به شاه کمک کنم که چه کند. عاقبت به شاه گفتم من می روم فرانسه. یک دفتر بازرگانی دارم. او هم شماره تلفن من را گرفت و خداحافظی کردیم. اما راکفلر بعدا به من گفت که با شاه بمان! شاه از تهران به من تلفن زد که آسوان مصر می رود و دوباره چند روز دیگر تلفن زد که مراکش می رود و خواست با خواهرش اشرف در ارتباط باشم. حالا سوءبرداشت نکنید که مثلا CIA و… خواسته… نه! اصلا CIA خبری نداشت و نمی دانست چه خبره و اوضاع دست کیست… در واقعه ۲۸ مرداد کاری کرده یا نه، اما به آن حماقت نیست که کسی مانند خانم آلبرایت پوزش بخواهد، کاری احمقانه که اصلا کسی هم معنی و مفهومش را نفهمید. به هر حال ربطی نداشت و نشان داد که آلبرایت چیزی از تاریخ ایران نمی داند. خلاصه، در باهاما به دیدار شاه رفتم و اینکه شاه مرتب جایش را عوض می کرد، دلایلی متعدد داشت. اوایل شاه مراکش به وی خوشامد گفته بود…. اما در رباط تظاهرات شد و یک روز تصمیم گرفت از آنجا به باهاما برود. اما اینکه اروپایی ها یا آمریکایی ها وی را نپذیرفتند، به دلیل این بود که بنا به منفعت سیاسی و خوانش نادرست، می خواستند با حکومت جدید و انقلابیون رابطه برقرار کنند و دیگر داستان شاه را تمام شده فرض کردند و برای شاه نقشی قایل نبودند و حتی وقتی رهبر انقلاب می گفت «شاه را بکشید». این ها می ترسیدند که شاه در خاک آن ها ترور شود. بنابراین وقتی شاه از ایران بیرون رفت، دیگر قدرت های جهان وی را تمام شده، تصور کردند و شاید آرزوی مرگش را هم داشتند و او را مزاحم می دیدند. هرچند شاه به خیلی از کشور ها پول داده بود مثلا بنا به درخواست فرح، دو بیلیون به انگلیسی ها داد. اما در آن شرایط دیگر اروپا می خواست صلح و آرامش داشته باشد و بنابراین وی را مرده و غایب از صحنه سیاست می دانستند. داستان گروگان گیری آمریکایی ها که رخ داد شاه در بیمارستان از تلویزیون خبر را می دید و می شنید و به من گفت: آن ها حکومت آمریکا را ضعیف دیده اند و به همین دلیل چنین کرده اند و اگر کار تر قوی می بود چنین تحقیری رخ نمی داد!… شاه شخصیت کار تر را خوب می شناخت و افق دید خوبی داشت… شخصیت شاه از این لحاظ قوی بود. دوست آمریکا بود و توقع حمایت و استقبال داشت اما دیگر دوستی شاه، از همان روز تمام شد. جیمی کار تر هم دیوانه بود، دیگر سیاستی در بین نبود و چه بسا می خواست که شاه را هم تحویل انقلابیون دهد. اما شاه ژاندارم خلیج فارس بود و قدرت منطقه و همه از وی حساب می بردند. قدرت های خارجی هم درباره ایران، تصور اشتباه داشتند. فرانسوی ها، انگلیسی ها و آمریکایی ها هم تصورشان این بود که آقای خمینی به قم می رود و آن ها هم با بازرگان و یزدی می سازند و در ایران هر کاری دلشان بخواهد می کنند. دلیل یکی از آن ها این بود که مثلا یزدی، پاسپورت آمریکایی دارد!… اما همه قدرت های خارجی هم خوانش نادرست از قضیه داشتند این را باید با صدای بلند گفت. حتی روسیه هم نقشی نداشت اما دیگر قدرت های خارجی با شاه، تعامل سازنده نداشتند. خیلی از این کشور ها ایران را نمی شناختند و تصور می کردند که دیگر در ایران همه کاره اند!… اما ایرانی ها خودشان می دانند که چه کنند و این امری مهم است و فکر کنم تا روزی که این حکومت باشد، دیگر آمریکا رویای حضور در ایران را خواهد داشت، چون هرگز رابطه ای با آمریکا برقرار نخواهد شد. در پاناما و مصر با شاه بودم. ایامی شاه برای معالجه به آمریکا رفت. بعد او را به یک پایگاه نظامی بردند که مثلا حفظ امنیت بشود و افسران و ژنرال ها هم کلی به وی احترام گذاشتند. آنجا بهترین جایی بود که می شد امنیت و محافظت درست داشت اما شاه وقتی نرده های روی پنجره ها را دید گفت: اینجا دیوانه خانه است!… البته مثل زندان بود اما در واقع نبود. در آن موقع هم با ۵۰۰ سرباز و محافظ نمی شد به هتل رفت. البته پیر سالینجر هم کتابی نوشته و من هم برخی مطالب را به وی گفته ام. بعد روزهای آخر هم من به نیویورک رفته بودم تا آزمایش های شاه را به پزشک ها نشان دهم که فرح زنگ زد و گفت حالش نامساعد است و فورا بیا!… به فرودگاه فرانکفورت که رسیدم شنیدم که شاه مرد و من عصر همان روز به مصر رسیدم. البته چند روز قبل از مرگش با شاه تلفنی حرف زده بودم و گفت: مراقب فرزندانم باش و مسایلی محرمانه هم نزد من گذاشت که پس از مرگش منتشر کنم که البته هنوز هم شاید مصلحت نیست و شاید ۵۰ سال باید از ماجرا بگذرد. تاریخ را هم ۵۰ سال بعد می توان نوشت!… خودش هم در کتاب پاسخ به تاریخ اش، بسیاری از چیز ها را گذاشت برای وقت دیگر. مثلا درباره انقلاب، تحلیل هایی دارد که منتشر نشده. سال ها بعد دو، سه هفته قبل از اینکه صدام به کویت حمله کند من به بغداد رفتم. بی نظیر بوتو به من تلفن زد که عرفات در بغداد می خواهد تو را ببیند و در بغداد هم عرفات من را به دیدن صدام برد. راستش می ترسیدم که من را بکشد. آن ایام هم، دوران بوش پدر بود و عرفات از آمریکا گله داشت. در اینجا صدام روحیه آقای خمینی را برایش گفته بود که در هوای گرم نجف برایش کولر فرستاده بودند و آقای خمینی حتی یک تشکر هم از افراد صدام نکرده بود!… خلاصه صدام درباره شاه خیلی با دقت پرسید که چه شد؟ کجا ها رفتید؟ چرا مصر؟ و… بعدش گفت: چرا آمریکا من را قصاب بغداد می نامد؟ در آمریکا کسی می تواند درباره بوش چنین حرفی بزند؟… من به عرفات گفتم: دارد جوک می گوید؟ عرفات گفت: نه! واقعا به حرف هایش اعتقاد دارد. من هم گفتم آمریکا و رسانه های آمریکا کمترین ارزش و احترامی برای بوش قایل نیستند!… اما مترجم، حرف های من را برنگرداند انگار می ترسید که ترورش کنند!… صدام متوهم بود. منبع: روزنامه شرق
شنبه ، ۲۶دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آبشار نیوز]
[مشاهده در: www.abshar-news.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها