تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836645138
روایت تکان دهنده اسیری که ۴۱ روز در بین طالبان بود
واضح آرشیو وب فارسی:عصر امروز: شخصی که ۴۱ روز در بین طالبان اسیر بود با اشاره به سختی ها و مشقت های متحمل شده، از رئیس جمهور افغانستان خواست روایت این سختی ها را خوانده و فضای سیاسی را طوری سازمان دهی کند که دیگر غیرنظامیان قربانی نشوند.به گزارش عصرامروز، «خداداد» شخصی که ۴۱ روز نزد طالبان اسیر بود، با اشاره به سختی ها و مشقت های متحمل شده از رئیس جمهور افغانستان خواست این سختی ها را خوانده و فضای سیاسی را طوری سازمان دهی کند که دیگر غیرنظامیان قربانی نشوند. خداداد نوشت: آزادی بیشتر از آن زیباست که ما در زمان آزادی تصور می کنیم و اسارت بیشتر از آن سخت و دلگیر است که اندیشه انسان های آزاد آن را متصور شود. آزادی، نعمتی بزرگ و خدادادی است که باید قدرش را دانست و برای زندگی بهتر و خروج از هر قید و رنجی کوشید، در غیر این صورت به درد بی درمانی مبتلا می شویم که پشیمانی دیگر سودی نخواهد داشت. چرا اسیر شدم؟ موضوع اساراتم با ۱۰ همسفرم در مسیر زابل شاید به ۲ دلیل عمده باشد، نخست اینکه ناامنی ها و نافرمانی های مدنی و سیاسی طالبان و مخالفان بوده که تاکنون دولت به این نافرمانی ها نتوانسته پایان دهد. این ناامنی ها شاید در شهرهای بزرگ مشهود نباشد، اما زمانی که از مسیر شاهراه های بزرگ کشور به ویژه کابل–هرات بگذریم به خوبی خواهیم دانست که چه خبر است؟ اما در این میان باید بپذیریم که عدم توجه به وضع جاری و امنیت شاهراه به ویژه برای ما که از قوم «هزاره» هستیم، اکنون برایم به هیچ صورت معقول و عاقلانه نیست، زیرا رفتارهای گذشته تروریست های حاکم در شاهراه نشان داده و این تجربه را به هزاره ها آموخته که آنان تنها از این قوم اسیر می گیرند. با وجود این، اما من زمانی که از هرات به سمت کابل در حرکت بودم، اسارتی را تجربه کردم که شاید هیچ اسیری این درد را تجربه نکرده باشد، زیرا این کارم عاقلانه بوده و با وجودیکه از مشکلات و ناامنی های راه برای هزاره ها آگاه بودم پا به این شاهراه که بدتر از شاهراه مرگ است گذاشتم. خروج از هرات و حرکت با دلواپسی بی سابقه آرامش شب همه جا و تمام شهر هرات را فرا گرفته بود که با جمعی از دوستانم به بلیت فروشی رفتیم و با اخذ بلیت اتوبوس بلافاصله در صندلی نشستیم. ساعت حدود ۲ شب بود، مسافران اتوبوس همه نیامده بودند فقط من با ۹ دوست دیگرم و چند مسافر که از ما زودتر آمده بودند بر صندلی های اتوبوس تکیه زده و به امید رسیدن به پایتخت کشور بودیم. در آن زمان این شائبه به دلم رخنه کرد که خداداد برخیز و از این سفر بگذر، شاید زندگی نیرنگی را بازی کند که کودکان، خانم، پدر و مادرت ناراحت و افسرده شوند. این موضوعات به دلم بیشتر از هر زمانی می آمد اما من با کله شقی که داشتم نگذاشتم تا از تصمیمم برگردم و دوباره به خانه خواهرم که در شهر هرات بود، برگردم. این وسوسه های درونی ام هنوز پایان نیافته بود که راننده اتوبوس ماشین را روشن کرد و بنای حرکت نمود، در این میان دیدم تمام مسافران آمده و تمام صندلی ها پر شده است. پس از لحظاتی به در خروجی شهر هرات رسیدیم و پس از توقف حدود ۳۰ دقیقه ای پلیس راه اجازه خروج داد، اما همزمان با خروج اتوبوس از شهر بدنم به لرزه درآمد و با خود می گفتم که اگر خدا در این سفر ما را همراهی کند دیگر هرگز راه زمینی هرات – کابل را نخواهم رفت. با توجه به دغدغه های راهزنی و سرقت های مسلحانه که از دشت «بگوا» شنیده بودم، بیشتر از هر جایی از این دشت می ترسیدم اما زمانی که از این منطقه عبور کردیم، رنگ به رخم برگشت و اندکی بهبود روانی یافتم. با اینکه نه به نظام کاری داشتم و نه با خارجی ها سر سازگاری داشتم، اما اینکه چرا این وسوسه های درونی برایم پیدا شد، سوالی بود که از خودم می پرسیدم. زمانی از این تفکرات خارج شدم، دیدم که به شهر زیبا و باستانی قندهار رسیدیم و ساعت ۱۰:۱۵ صبح است، پس از اندک توقفی در قندهار به هتل هم نرفتیم و با صرف یک نوشابه و یک «روت» دوباره به اتوبوس آمده و در صندلی ام نشستم. هنوز از حضور سایر مسافران در اتوبوس خبری نبود که باز فکرهای بسیاری به سرم زد و کودکانم و لبخندهای «احمدجان» پسر زیبا و شیرین زبانم به یادم آمد. این فکرها مرا آزار می داد که تمام مسافران دوباره به صندلی های خود برگشتند و راننده راه کابل را پیش گرفت و همه آرام و مسکوت شده بودند اما این من بودم که به دور خودم می چرخیدم و آرام نمی گرفتم تا اینکه وارد ولایت زابل شدیم. دست، پا و چشمان ما را بستند از دوستان و اقوامم که در فرمانداری جاغوری ولایت غزنی زندگی می کنند در مورد خطرات این ولایت بسیار شنیده بودم و تمام قصه های آنان را دانه به دانه به یاد آوردم. این قصه ها بیشتر حالم را خراب می کرد که دیدم ناگهان راننده، اتوبوس را متوقف کرد و ۶ فرد مسلح که نه به «طالبان» که من دیده بودم شبیه بودند و نه به نیروهای دولتی شباهت داشتند. این افراد با صورت های پوشیده که همه آماده شلیگ بودند نخست دوستم را که در صندلی جلوی من نشسته بود، صدا کردند و از وی خواستند از اتوبوس پیاده شود. ترس و سستی پاها مرا به زمین انداخت در اینجا بود که فهمیدم این روزها روزهای آخر زندگی ام است و دیگر شانسی برای زنده ماندن ندارم، اینجا بود که صدایی آمد و دیدم که سر سلاح به سمت من است و صاحب رو پوشیده آن به من گفت: تو هم پایین برو هزاره! منم که زبانم لال شده بود و گوش هایم صدا می داد، از ادامه زندگی ناامید شده بودم و با پاهایم که از شدت ترس سست شده بود خواستم از اتوبوس پیاده شوم که با اندک فشاری از سوی یک فرد مسلح روپوشیده مقابل در اتوبوس به زمین افتادم. ۳ مسلح روپوشیده یا همان نقاب داران دست و پاهایم را می بستند که دیدم تمام دوستانم را از اتوبوس پیاده کرده و دست و پاهایمان را بستند و تنها کاری می توانستیم انجام دهیم این بود که با نگاه های عمیق به هم همدلی و همصدایی خود را به نمایش می گذاشتیم. چشم های ما را هم بستند و دیگر چیزی نمی دانستیم جز اینکه ما را در جایی انداختند که در آن دقایق نفهمیدم کجاست اما پس از لحظاتی فهمیدم که در پشت خودروهای تروریست ها که طالبان به آن «داگسن» می گفتند، بودیم. با خواندن اشهد غش کردم دیگر تمام امید زندگی ام قطع شده بود و رو به آسمان کردم و گفتم: خدایا فقط اگر ما را به دست این نامردانی می کشی زودتر ما را از بین ببر و نگذار این نامردان ما را قطعه قطعه کرده و نزد زن و فرزندان مان بفرستند. در اینجا بود که اشهد را خواندم و خود را به خدا سپردم، با اینکه هیچ امیدی به زندگی نداشتم اما از خدای بزرگ خواستم که در دنیای دیگر مرا به خاطر کودکانم که پس از مرگم مشکلات زیادی خواهند کشید، مسئول نداند. ترس از سر بریده شدن تمام بدنم را می لرزاند و تمام بدنم از عرق خیس شده بود که از حال رفتم و ندانستم در کجا هستم. اتاق های سیاه و دشت های بی رهگذر زمانی که چشمم را باز کردم دیدم دست و پاهایم را بسته اند اما چشمانم باز است و من و ۹ دوستم را در اتاق تاریکی انداخته اند که حتی قیافه های مان برای یکدیگر معلوم نمی شود و تنها با شنیدن صدا همدیگر را می شناختیم. در این اتاق بودیم و نمی دانستیم شب است یا روز، در کجا هستیم و با چه سرنوشتی مواجه خواهیم شد اما آنچیزی که می توانستیم انجام دهیم فقط توکل به خدا بود. بعد از ساعتی دیدیم آب سرد و نان خشک برایمان آوردند و ما هم با رغبت کامل آن را از روی مجبوری خوردیم اما از رفتار آنان فهمیدیم که ما را به خاطر هدفی اسیر کردند و اکنون تصمیم به کشتن ما ندارند. همین طور بعد از رفتن کسی که برای ما نان و آب آورده بود با همدیگر صحبت می کردیم که دیدیم در دوباره باز شد و چند فرد مسلح وارد شدند و دوباره چشمان ما را بسته و ما را در پشت داگسن انداختند. سکوت شبانگاهی و انتقال های تکراری سکوت شبانگاهی را خوب می شناسم چون زمانی که در جاغوری زندگی می کردیم شب ها سکوت همه جا را فرا می گرفت به همین دلیل بود که فهمیدم بعد از ساعت ۱۰ شب است. داگسن ها با صدای خفه کننده ای که داشتند به حرکت درآمدند اما ما نمی دانستیم کجا می روند و ما را به کجا می برند تا اینکه بعد از یک ساعت سرعت داگسن ها کمتر شده و توقف کردند. پس از آن فهمیدم که ما را به جای دیگری انتقال داده اند تا اینکه دوباره افراد مسلح از دست و پاهایمان گرفته و به اتاقی انداخته و چشم هایمان را باز کردند. تفنگداران به ما امید زنده ماندن بخشیدند بعد از آن ناگهان یکی از دوستانم به پای این افراد افتاد و از وی خواست تا ما را آزاد کنند و بگذارد نزد خانواده هایمان برگردیم اما این فرد تفنگ دار هیچ چیزی نگفت و رفت. دیدیم که درب این اتاق بدون پنجره دوباره باز شد و شخصی وارد اتاق شد، پیش از اینکه ما چیزی بگوییم به ما گفتند که شماره های تلفن خانه خود را بگویید. آن زمان من فکر کردم که اینها آدمربا هستند و به خاطر پول ما را دستگیر کرده اند اما زمانی که شماره های تلفن خانه ما را گرفتند با آنان در تماس گرفته و بدون اینکه از خانواده ما چیزی بخواهند از زنده بودنمان به آنان اطمینان دادند. این فرد رو به سمت ما کرد و گفت: ما نه دزدیم و نه به شما کاری داریم، ما شما را گرفتیم تا دولت زندانیان ما را آزاد کنند و با ما روی موضوعاتی که می خواهیم مذاکره کرده و خواست های ما را بپذیرند. وی با دادن این اطمینان که ما را نخواهند کشت، روح دوباره ای به ما دمیدند، این زمان حداقل می دانستیم که احتمال زنده ماندن ما در صورتی که که دولت با این تفنگ داران کنار بیاید، وجود دارد. نمی دانستیم که چه زمانی ما را آزاد خواهند کرد اما این را می دانستیم که ما را از یک جا به جای دیگر انتقال داده و در دشت هایی که رهگذر ندارند ما را نگهداری می کنند. حدود ۴۱ روز همین طور بود، در برخی روزها دوبار از یکجا به جای دیگری منتقل می شدیم و در برخی اوقات دو روز یکبار، اما در کل وضع مناسبی نداشتیم و با دلواپسی کامل زنده بودیم. نان خشک و آب سرد تفنگداران با گذشت هر روز امید بازگشت ما به ناامیدی تبدیل می شد و فکر می کردیم که دولت به خاطر ما با خواست های این گروه کنار نخواهد آمد. این افراد ما را هیچگاه نزدند و حتی ناسزا هم نگفتند فقط در ابتدا از ما خواستند که فرار نکنیم. در این روزها همه اوقاف به ما نان خشک و آب می دادند، تمام بدنم به دلیل عدم تغذیه ضعیف شده بود و هر کدام دست کم ۱۰ کیلو وزن کم کرده بودیم. فکر می کردیم این وضعیت همچنان جریان خواهد داشت تا اینکه یکی از این تفنگداران با خوشحالی آمده و به ما گفتند: هزارگان بیایید که خدا به شما رحم کرد. نیروهای اطلاعاتی چگونه ما را گرفتند؟ پس از آن چشم هایمان را در زمانی که در کوهی بودیم بستند و از شدت خوشحالی در پوست خود نمی گنجیدیم تا اینکه ما را به مکانی انداختند و فکر کردیم که خود آنان رفتند. فکر می کردیم که در دشت هستیم اما نمی توانستیم ببینیم که در کجا هستیم چون چشمان ما بسته بود. حدود یک ساعت گذشت که خودروهای دیگر آمدند و ما را برداشتند و ما فکر می کردیم که خودروهای پلیس و نیروهای دولتی باشند. حدود یک ساعت بدون وقفه این خودروها راه رفتند تا اینکه توقف کرد و چشمان ما را باز کردند که دیدیم در مکانی هستیم که همه نظامی هستند. بعد از توقف اندکی فهمیدم که نزد نیروهای اطلاعاتی دولت هستیم. از این بابت واقعا خوشحال بودم و در هر لحظه همزمان با خنده های مداوم از فرط خوشحالی در پوستم نمی گنجیدم. تلافی ۴۱ روز گرسنگی با غذای نیروهای امنیتی تا اینکه بعد از باز کردن دست و پاهایمان ما را به اتاقی انتقال داده و غذای مرتب و منظم آوردند، از گرسنگی با تمام دوستان چنان سیر غذا خوردیم که تمام روزهای گرسنگی را تلافی کردیم. پس از این، نیروهای اطلاعاتی با خانواده هایمان تماس گرفتند و از زنده بودن و آزادیمان اطلاعاتی به آنان دادند تا اینکه خودمان را به کابل انتقال داده و در بیمارستان تحت درمان قرار گرفتیم. در این مدت زمان واقعاً دلم برای خنده های پسرم احمد دلم تنگ شده بود، اما نیروهای دولتی اجازه نمی دادند تا بدون درمان به خانه برگردیم و به خانواده هایمان نیز آن شب اول اطلاع ندادند که ما را به کابل آورده اند. در بیمارستان بودیم که رئیس جمهور آمد و با احوال پرسی اندک، اقدام تفنگدار روپوشیده را نکوهش کرد و بعد از چند دقیقه ای رفت. رئیس جمهور بخواند فردای آن روز به ما اعلام کردند که امروز به خانه های خود بر می گردید و ما خانواده های شما را خواسته ایم، تا اینکه حدود ۲ ساعت بعد برادر و مادرم آمدند بیمارستان و ما را با خود بردند. این اسارت، زندگی کردن در کشور ناامن افغانستان را من آموخت و این موضوع را فهماند که مسافرت برای من و تمام هزاره ها از طریق زمین خودکشی محض است که امید ۵۰ درصدی برای رسیدن به مقصد وجود ندارد اما در این میان این عقده به دلم ماند که این سختی ها را نتوانستم به رئیس جمهور بگویم و درد دل کنم. زمانی که برادر «صفرخان» برایم گفت که خبرنگاری از ۳ روز قبل خواستار انجام مصاحبه با من است این موضوع را فرصت خوبی دیدم که از طریق آن صدایم را به رئیس جمهور و تمام مردم برسانم و امیدوارم که «اشرف غنی» این نوشته ام را خوانده و فضای سیاسی را طوری سازمان دهد که دیگر هزاره ها و در کْل غیرنظامیان در بند اسارت نروند.
شنبه ، ۱۹دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر امروز]
[مشاهده در: www.asremrooz.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
گوناگون
پربازدیدترینها