تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815414721
برنامه‌های گفتگومحور چاشنی می‌خواهند/ با ستاره شدن مجریان موافقم
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: گپ و گفتی درباره اجرا در تلویزیون
برنامه‌های گفتگومحور چاشنی می‌خواهند/ با ستاره شدن مجریان موافقم
شناسهٔ خبر: 2956309 - چهارشنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۴ - ۱۱:۰۳
هنر > رادیو و تلویزیون
میلاد اسلام زاده عقیده دارد ما از ستاره شدن مجریان نگرانیم چون می ترسیم مبادا در زندگی خود اقداماتی انجام دهند که هیچوقت از آنها جلوی دوربین حرف نمی زنند. خبرگزاری مهر - گروه هنر: میلاد اسلام زاده در زمره معدود مجریان جوانی است که علاوه بر تحصیلات مرتبط، در زمینه اجرای تلویزیونی تالیفاتی هم دارد. او از زمانی که به عنوان گزارشگر وارد تلویزیون شد توانست اعتماد برنامه سازان را خیلی سریع به خود جلب کند و توانمندی هایش را با گزارش ها و اجراهای متعدد در معرض نمایش بگذارد. وی با اجرای برنامه هایی چون «فناورانه»، «اردیبهشت» و «طلوع دانش» مهارت خود را در اجرای برنامه های علمی تخصصی ثابت کرد اما مخاطبانی که شاید بیننده همیشگی تولیدات علمی نیستند او را با آیتم «یک فنجان چای» برنامه «رادیو هفت» زودتر به خاطر بیاورند. با میلاد اسلام زاده درباره تعدد برنامه های گفتگومحور، نحوه اجرا و روندی که طی این سال ها طی کرده است به گفتگو نشستیم. * شما یکی از مجریان شناخته شده برنامه های گفتگومحور هستید. با توجه به تعداد شبکه های تلویزیونی به نظر شما تولید این حجم از برنامه های گفتگومحور ضرورت دارد؟ - اگر از زاویه دیگری نگاه کنیم می توانیم پاسخی غیر از نگاه کمیتی داشته باشیم. مهمترین ویژگی انسان ها بهره مندی از شعور و توان گفتگو است. به همان اندازه که از حرف زدن با یکدیگر و این برقراری ارتباط خسته نمی شویم بعید می دانم برنامه های گفتگومحور به ذات خسته کننده باشند اما اگر بپذیریم تلویزیون یک رسانه با رسالتی فراتر از آموزش و گفتگو است صورت مساله تغییر می کند. تلویزیون در وهله اول جنبه سرگرمی دارد و در مراحل بعدی باید به آموزش و جنبه های دیگر توجه نشان دهد. با این تفکر، زیاد حرف زدن قطعا خسته کننده است. * جایگاه برنامه گفتگومحور در تلویزیون را چطور ارزیابی می کنید؟ - بیش از هفتاد گونه برنامه سازی داریم که یکی از آنها گفتگومحور است ولی قدرتمندترین شان محسوب می شود؛ چراکه کلام به صورت کاملا صریح و زنده از زبان آدم ها شنیده شده و فرصت سوال و بحث ایجاد می شود. اگرچه تعامل از همین جا شکل می گیرد اما معتقدم حتما باید به این ها قالب های دیگری چون برنامه های مستند، داستانی، موسیقی، شعر و رئالیتی شو اضافه شود که به شدت جایش خالی است. هم مخاطب و هم برنامه ساز نیاز به قالب هایی غیر از گفتگو دارند و اینجا می پذیرم برنامه های گفتگومحور مثل یک غذای اصلی می ماند که لازم است انواع دیگر بخش ها و برنامه ها مثل ادویه به آن طعم و مزه بدهند نه اینکه صرفا تماشاگر صورت دو نفر را دائم روی آنتن ببیند. این واقعا کسل کننده است. البته هنوز در تلویزیون افرادی صحبت می کنند که واژه واژه کلام شان شنیدنی است اما نیاز داریم از گونه های دیگر برنامه سازی هم بهره بگیریم. * اجرا در این برنامه ها حرف اول را می زند. تا اوایل دهه ۸۰ کاراکتر مجری از خصوصیات فردی او کاملا مجزا بود اما رفته رفته مجریان از قالب رسمی خارج شده و رفتار صمیمانه تری از خود جلوی دوربین به نمایش گذاشتند که امروزه این سبک به خصوص بین مجریان جوان تر مرد بیشتر مشاهده می شود. شما کدام قالب را می پسندید؟ - فرض کنید ۱۰۰ هزار نفر در میدان آزادی جمع شده اند تا شما برای شان صحبت کنید برای جمعیتی متشکل از جراح، متخصص، برنده جایزه نوبل، ورزشکار، هنرمند، کشاورز و ... چه شیوه ای را انتخاب می کنید؟ حالا این جمعیت را به ۷۰ میلیون نفر تعمیم دهید. شخصا معتقدم دوربین ها در استودیو هستند تا من را به محترم ترین و با وقارترین مردم ملتم نشان دهند و من ترجیح می دهم در مقابل شان رفتارم محترمانه تر از آن چیزی باشد که اگر دوربینی حضور نداشت، بودم. در واقع می خواهم کاراکتر خودم را پشت دوربین تبدیل کنم به همان آدمی که مردم می بینند. * شیوه ای که معمولا بر عکس آن اجرا می شود. - اعتقاد من بر این است که باید در زندگی خصوصی ام همانقدر محترم باشم که وقتی جلوی دوربین ظاهر می شوم و نباید با ویژگی هایی که نیستم من را بشناسند. اگر دوست دارم مردم من را اینگونه ببینند پس خودم هم باید در زندگی شخصی همانی باشم که مردم می خواهند. نمی خواهم تلویزیون را با محیط خصوصی اشتباه بگیرم و شاید همین باعث شد انتخابم همیشه برنامه هایی خاص باشند. گاهی در فضای رسانه به بهانه صمیمت کلمات و سخن هایی گفته می شود که واقعا در شان ملت ما نیست.
* با تکیه بر این صحبت ها و شباهت اجرای شما به پیشکسوتان، به نظر می رسد استادان این عرصه در انتخاب روش شما بی تاثیر نبودند. - بدون شک همینطور است. من ۱۰ سال پیش کارم را با گزارشگری تلویزیون آغاز کردم و در برنامه ها و آیتم های متعدد اجرای بیش از ۱۰۰۰ کار تولیدی را تجربه کردم و همین مسیر باعث شد بسیار بیاموزم. اساسا من با مجریانی که این فرایند را طی نمی کنند موافق نیستم چون این مسیر به شما اجازه می دهد اشتباهات تان را قبل از اینکه مردم ببینند جبران کنید. شما فرصت دارید تپق بزنید و از کلماتی استفاده کنید که مناسب آنتن نباشد در این آزمون و خطا کم کم به تعادل می رسید تا جایی که برای اجرای برنامه زنده آماده می شوید. در این راه با تهیه کنندگان صاحب نظر متعددی کار کردم که ایده های بکر و جالبی داشتند. این همراهی بهترین زمان برای تجربه کردن و اصلاح شدن بود. این تهیه کنندگان خوب شما را پرورش می دهند و باعث می شوند بعد از مدتی کنار استادان و پیشکسوتان بنشینید و بیشتر یاد بگیرید. * این آموزه ها چرا در رفتار برخی مجریان مشهود نیست؟ - تلویزیون جایی است که بهترین های مملکت را به خود راه می دهد و برای افرادی چون من بهترین فرصت یاد گرفتن است. بعضی ها زیادی لجبازند و نمی خواهند از این آموخته ها در زندگی خصوصی شان استفاده کنند ولی جلوی تلویزیون دوست داشتنی هستند. بعضی ها حتی جلوی تلویزیون هم دوست ندارند عوض شوند. من شخصا آدم لجبازی نیستم ممکن است انتقاد بشنوم و مثل هر انسان دیگری ناراحت شوم اما تلاش می کنم در خلوت، خودم را قضاوت و اصلاح کنم چون واکنش ها برایم اهمیت دارد. * تلویزیون تا چه اندازه در این باره سهیم است؟ - تلویزیون دوره های آموزشی بسیار خوبی برگزار می کند و اتفاقا همه آنهایی که جزو مجریان محبوب و دوست داشتنی محسوب می شوند وقتی بهشان پیشنهاد شد شرکت کردند. البته یک حقیقت را نمی توان کتمان کرد اینکه نهایت همه آموزش ها محبوب بودن نزد مردم است. مجریان باید آنقدر محبوب باشند که برای تلویزیون مشتری بیاورند تا برنامه به خاطر آنها دیده شود. آدمی که به این ویژگی برسد نیازی به آموزش های دیگر ندارد. مهمترین تکلیف تلویزیون ذائقه سازی است یعنی باید ذائقه مخاطب را به بالاترین سطح هدایت کند تا مخاطب از مجری محبوبش هم انتظار بهتر شدن داشته باشد. رسانه ملی باید زیرپوستی این کار را انجام بدهد تا دانش و محبوبیت مجریان بالا برود. * در مجموع مباحث به نظر می رسد با ستاره شدن مجریان مخالف نباشید؟ - به شدت با ستاره شدن موافقم و می گویم باید اجازه دهیم مجریان ما به این سطح برسند و حتی عکس شان روی بیلبوردها برود. ما کتاب هایی درباره نحوه ستاره سازی در تلویزیون داریم که بسیار قابل توجه هستند. اتفاقا یکی از مهمترین دستاوردهای تلویزیون می تواند تولید شخصیت باشد. وقتی شخصیت تولید می کنید بازار برنامه های تان هم گرمتر می شود. تاثیر صحبت هایی که این فرد بر بیننده می گذارد ممکن است به مراتب بیشتر از سایر صاحب نظران باشد. * چرا به ندرت در حوزه اجرا این اتفاق می افتد؟ - نگرانی مان ممکن است از بابت همین ستاره های مان باشد که مبادا ستاره ها در زندگی خود اقداماتی انجام دهند که هیچوقت از آنها جلوی دوربین حرف نمی زنند پس باید قبل از اینکه ستاره شان کنیم زندگی خصوصی شان را به شخصیت جلوی دوربین نزدیک کنیم آن زمان می شود به آنها اطمینان کرد تا جاییکه حتی به عنوان نماینده به کشورهای دیگر فرستاده شوند. گفتگو از محیا رضایی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها