تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815651065
نگاهی اجمالی به مستندهای ناصر تقوایی
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ امروز: در مستند های ناصر تقوایی، مانند آثار داستانی او، حتی زمانی که فیلمساز، ساده ترین اسلوب روایت،کوتاه ترین زمان و شیوۀ مستقیم اطلاع دهی را برگزیده است، تماشاگر در نهایت با اثری خلاقه مواجه است.فرهنگ امروز/ نیوشا صدر در مستند های ناصر تقوایی، مانند آثار داستانی او، حتی زمانی که فیلمساز، ساده ترین اسلوب روایت،کوتاه ترین زمان و شیوۀ مستقیم اطلاع دهی را برگزیده است، تماشاگر در نهایت با اثری خلاقه مواجه است. این یادداشت، به اجمال، به تنوع شیوۀ انتقال اطلاعات از طریق کلامی که به طور مستقیم مخاطب را نشانه می رود و نسبت آن با تصویر، در آثار مستند تقوایی می پردازد. کارشناسِ مطلع فیلم تاکسیمتر، یک افسر پلیس است. او مقابل دوربین نشسته و از فواید نصب تاکسمیتر و برطرف شدن اختلاف مسافر و راننده در نتیجۀ استفاده از آن میگوید. اما تصاویر شهرکه لابهلای گفته های او مونتاژ شده اند و مصاحبه با مردم کوچه و بازار خلاف آن را ثابت می کند. با نصب تاکسیمتر، مشکلات تازۀ بسیاری به مشکلات حمل و نقل شهری افزوده شده و حتی زمانی که حرف افسر پلیس نقض نمی شود، فیلمساز با دیدی جانب گیرانه، فضایی مترصد واقعه را نمایش می دهد. برای نمونه، با برشی از حرف های او به یک چراغ راهنمایی که به سرعت رنگ عوض می کند و اتوموبیل هایی ساکن می رسد و در نهایت با چرخش سریع تصویر، نوعی حس وهم، فقدان تعادل، بی قانونی و خارج از کنترل بودن شرایط القا می شود. در آرایشگاه آفتاب اما خود مصاحبه شوندگان هستند که به طور مستقیم از حال و روز خود می گویند. موازی با آن و در جایگاه نریشن، با ترانه ای کوچه بازاری مواجهیم که کلام در آن، تنها با یک ضرب ساده همراه است. متن این ترانه، که از نظر فیلمساز از چنان اهمیتی برخوردار است که نه در پس زمینۀ صحبت ها، بلکه لابلای آن ها خرد شود، متشکل از جملاتی کم و بیش نامربوط است که بی هدف کنار هم چیده شده اند: "... احوالی به آدم می مونه؟ نه والا، عجب دوران وانفساییه واه، عجب شور و عجب غوغائیه واه، ... من یار قد بلندم می فهمی؟ می خوام برم به لندن می فهمی؟..." و این ترانه، لابلای حرف های آرایشگرانی شنیده می شود که می گویند :"مجبوریم نون خالی بخوریم، کم بخوریم، غذاهای مقوی نخوریم، نون و پنیر بخوریم، و الا این کاری که ما می کنیم به غذای خوب نمی رسه که ..." میان این دو قلمرویی که فیلم ساز مصرانه کنار هم چیده است هیچ هم پوشی و شباهتی نیست جز آن که این ترانه، ترانۀ مورد علاقۀ مردم کوچه و بازار است. تضاد آشکار ترانه ای که به خودی خود نیز پیوند و انسجامی درونی ندارد و به هذیان گویی زنی مست یا سرخوش می ماند با جهان مردمان فیلم، به عدم توازنی می انجامد، برآمده از تعلق خاطر مردم کوچه وبازار به موسیقی ای که در بسیاری از وجوهش، نمایانگر تمایلات و آرزوهای آن هاست، اما این جا، این آرزوها، آن قدر دور و غیر قابل دسترس و نهایتا فاقد انسجام است که به هذیان بدل می شود. دراثر دیگر او، نانخوران بی سواد با دو مسیر موازی مواجه ایم. عریضه نویسان از مشکلات خود و دشواری زندگی می گویند و از اشتغال به کاری که می دانند به بی سوادی مردم وابسته است اما راوی به شکلی موازی و لابلای گفته های آن ها جهانی سهل گیر را به تصویر می کشد که در آن فردی بی سواد، بدون درنظرگرفتن جهت تصاویر، روزنامه را سر و ته گرفته و یا پرسیدن ساعت از یک عابر، موجب برگشتن ظرف ماستی می شود که در دست اوست. فیلمساز بر تصاویری از جهانی سهل گیر و بی تفاوت، از مضرات بی سوادی می گوید؛ بی سوادی ای که به استناد خود فیلم، در صورت نبودش، زندگی سخت عریضه نویسان از این نیز دشوارتر خواهد شد و به این ترتیب لایۀ سهل گیر، که بار تبلیغاتی فیلم را، نظیر اغلب ساخته های فرهنگی تلویزیون بر دوش می کشد در تضاد با واقعیت سهمگین زندگی قد علم می کند. در نخل، روایت زندگی نخل، با زندگی مردم درهم می آمیزد. فیلم عنوان "نخل" را بر پیشانی دارد و راوی از سن و عدد و شیوۀ باروری و تنوع میوۀ آن می گوید. در دنیای تصاویرِ فیلم، زندگی مردم بستری است که نخل هم جایگاهی ویژه در آن دارد، بخشی از آن و در تعامل با آن است. این تعامل تنها در بهره گیری مردم از محصولات نیست، بلکه زندگی این دو آن چنان در هم تنیده است که هر یک بازنمودی از دیگری است و در جهان فیلم، متناسب با زندگی واقعی، تصویرِ هر یک، تصویری از دیگری را فرا می خواند. اما هیچ کدام این ها در محدودۀ نگاه و دانش راوی جایی ندارد. در این فیلم نسبت راوی با اثر به شدت محدود شده است، گویی از دریچه ی دالانی تنگ به فیلم می نگرد و فقط بخشی از جهان فیلم در گسترۀ دید اوست، راوی روایت صوتیِ تقلیل یافته و منظم را از جهان یکپارچۀ فیلم پیش رو می نهد. در اربعین اما نه تنها صدای راوی وجود ندارد بلکه بسیاری از عناصر روایت گر که ماهیت آیین را روشن می کنند به حاشیه رانده شده اند. صدا مشابه تصویر تقطیع می شود: نور دل تاریکی را می شکافد، ضربه های پی در پی سنج و طبل سکوت را تقطیع می کند و گاهی با جا به جایی و آمیزش این دو مواجهیم، مانند شنیده شدن نوحه بر تاریکی مطلق. آیین، با ذاتی برهنه، از دل سکوت و تاریکی رخ می نماید. آیین، رفتار فردی را جذب ساختار گروهی می کند و زمان حال را به زمان اسطوره ای پیوند می دهد. مهرداد بهار(۱۳۷۵) می نویسد: هدف مومنان از اجرای این مراسم، پیوسته کوششی بوده است برای بازگشت به آغاز و دنبال کردن جریانی که ساخت و نظم هستی به وسیلۀ آن پدیدار آمد ..." تقوایی با از میان برداشتن راوی و با بهره گیری از سکوت و تاریکی که هر دو به ناشناختگی دامن می زنند و آفرینش تصویر و صدا از دل این دو، تجربۀ پیوند زمان کنونی و زمان اسطوره ای را که دراصل، در جان و ذهن مومن به وقوع می پیوندد، بیرونی می کند و مخاطب را در تجربۀ آن شریک می کند. در باد جن، با راوی آگاهی مواجهیم که هم آیین را می شناسد و هم عقاید بومی و تاریخ و جغرافیای این قلمرو را و کلامش در جریان زندگی مردم تنیده است. او نه بیرون جهان فیلم و نه در میان آن و در دل مردم، بلکه با اندک فاصله ای، جایی کنار آن ها نشسته است، هم از آن هاست و هم بر آن ها اشراف دارد. فیلم، روایتی تجزیه نشده را فرا روی تماشاگر می نهد، روایتی که آیین را در یکپارچگی اش با زندگی و حرکت و ساختار مکان و زمان و طبق تعریف آیین، تحت لوای معنویتی واحد به تصویر می کشد. معنویتی یکپارچه بین فرد و جامعه و طبیعت و ماوراء. آن چه می بینیم و نمی بینیم، آن چه در ذهن مومنانِ به آیین است و آن چه بیرون از ذهن آن هاست، تحت لوای این معنویت، در وضعیتی پیش از تجزیه به قواعد نظم و توزیعِ دوباره رخ می نماید، درست مانند یکی از عباراتی که با صدای شاملو بر تصاویر فیلم می شنویم: هم چون" باد، در سایۀ طاقی که نیست." ------------------------------------------------------------- کتابنامه: بهار، مهرداد (۱۳۷۵)، پژوهشی در اساطیر ایران، انتشارات طوس، تهران. منبع: سایت انسان شناسی و فرهنگ
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ امروز]
[مشاهده در: www.farhangemrooz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها