واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۴ - ۱۲:۲۷
احمدرضا درویش با تاکید بر اینکه فیلم «رستاخیز» با مجوزهای قانونی و اتکا به فتاوای مراجع ساخته شده است، بیان کرد: آنچه بر اثر تصمیم مدیران دولتی مبنی بر پایین کشیدن این فیلم از پردهی اکران و توقف و تعلیق نمایش آن به بهانهی جلوگیری از تضعیف جشن هستهای صورت گرفته، حکایتی عبرتآمیز است که مسئولان سیاستورز، لاجرم میبایست پاسخگوی آن باشند. به گزارش خبرنگار سینمایی ایسنا، کارگردان فیلم «رستاخیز» که شامگاه 17 شهریورماه در مراسم بزرگداشت هفدهمین جشن خانه سینما تقدیر شد، با سخنان تعدادی از همکاران خود روبرو شد که حال و هوای جشن بزرگداشتها را تحت تاثیر وضعیت فیلم «رستاخیز» قرار دادند و نسبت به توقف اکران آن انتقاد داشتند. او پس از دریافت تندیس ویژهی خانه سینما گفت: اساسا چنین مجالسی و نیز همهی هویت ما و فرهنگ و هنر و اساس بعثت پیامبر(ص) مبتنی بر اخلاق است. یک فیلم یا حتی کل سینما در برابر شرافت و منافع ملی و هویت ملت ایران چیزی نیست. او ادامه داد: اما آنجایی باید متاسف شد که به پیکرهی اخلاق صدمه وارد میشود. هویت اخلاقی در طول یک سرمایهگذاری چندین ساله شکل میگیرد که اعتماد نام دارد؛ اعتماد میان ملت و دولت و جریان قدرت. کارگردان فیلم «رستاخیز» اظهار کرد: آن چه امروز در خطر قرار دارد اخلاق است. ما در کشوری زندگی میکنیم که تا زانو در خون به سر برده و هزینه زیادی برای آن پرداخت شده است، اما در این بین آنچه میتوان گفت این است که تکلیف راستگویی چه میشود؟ درویش با اشاره به اینکه عرصهی سیاست لیز و خطرناک است، ادامه داد: ما در حوزهی هنر با سیاست قرابت داریم. آنجا صحنهی سیاست ورزی است و اینجا عرصه اندیشهورزی. متاسفم برای خودم و این جمعیت و معلمان و اساتید سینمای ایران که وقتمان را سرچیزی میگذاریم که میتواند برای چیزهای دیگر صرف شود و نمیدانم چرا این جشن اینقدر غمگین است. مگر جشن نیست؟ وی با اشاره به اینکه میگویند پدر یا مرد خانواده بهتر است دردش را به خانه نبرد، بیان کرد: خیلی فکر کردم که در این مجلس چه باید بگویم، آن هم وقتی که مدتهاست سکوت کردهام، اما بعد دیدم چه خوب است اسم تشکیلات صنفی ما خانه است و اینجا اتفاقا جایی است که میتوان درد و دل کرد، چون اگر اسم خانه را از آن بگیریم میشود باشگاه. این فیلمساز سپس متنی را که تنظیم کرده بود قرائت کرد. احمدرضا درویش در این نوشتار آورده است: «در ابتدای سخن برخود لازم میدانم در این مجلس با شکوه، شکوه شما بزرگواران و بزرگان عرصه سینمای کشور عزیزم را ارج بگذارم. این مراسم نشانهای روشن از روح سخاوت، همدلی و همزبانی است که از دیرباز در فرهنگ ما ایرانیان ریشه دوانیده است. بزرگداشت بزرگان سینمای ایران ، پاسداشت کسانی است که پیشانی بر آستان فضیلت و اخلاق میسایند و نور حقیقت بر پردهی تاریکیها میتابانند که من، کوچکترین آنانم. گرامی میدارم یاد و نام کسی را که ثبت روز ملی سینما در تقویم تاریخ و برگزاری آیین سالیانه جشن سینمای ایران ابتکار اوست. آن نوزاد فلسطینی در فیلم «بازمانده» اکنون جوانی بیست و چند ساله است و دفاع از شرافت و هویت خود در غزه، لازقیه، دمشق، حلب، موصل و الرمادی را مرهون تلاوت آیت الکرسی، از زبان مادربزرگش در واگن قطار میداند. جای سیفاله داد، درعرصهی سینمای ایران خالیست، کسی که در فیلمسازی پیشتاز و در مدیریت، نه به سیاستورزی که به صدق و اندیشهورزی شناخته میشود. اکنون که تمامی اصناف کشور مشغول ارزیابی آثار دوران تحریم و حضور فعال برای دوران پساتحریم هستند، ضروری است که نهادهای صنفی در حوزه فرهنگ و هنر به خصوص خانه سینما با طراحی نقشه راه، عمق استراتژی فرهنگ، هنر و سینما را در عرصه داخلی و بینالمللی ترسیم و با خیزشی فرهنگی مطالبات برجای مانده و حرکت به سمت توسعه همه جانبه و پایدار را از مدیران و سیاستورزان طلب نمایند. سرزمین ما در اقلیم خشک و نیمه خشک قرار دارد. اکثر کارشناسان، وضعیت بحرانی محیط زیست در ایران را ناشی از اعمال مدیریتهای نادرست و بیتوجهی به مولفههای بنیادین در طبیعت برشمردهاند. موقعیت فرهنگ و هنر در شرایط فعلی نیز شباهت زیادی به اوضاع اسفبار محیط زیست دارد؛ با این تفاوت که قلمرو فرهنگ و هنر ایران زمین، نه در اقلیمی خشک و نیمهخشک بلکه در بستری آباد و با پشتوانهای به بلندای علم، هنر و اندیشهی جاری در هویت تاریخی کشورمان بنا گردیده و بنیان انقلاب اسلامی نیز بر مبنای فرهنگ استوار شده است. در زمانهای که سینمای ایران بر اثر سیاستهای «خودتحریمی» با ادعای فتح قلههای جهانی، حتی در عرصهی نمایشی شهر کوچک مزار شریف در افغانستان، با دو میلیون جمعیت شیعه و زبان مشترک فارسی نیز سهمی ندارد، کسانی به قصد ترویج فرهنگ خاندان عصمت و طهارت(ع) بدون تکیه بر بودجههای جاری و بیت المال، طی بیش از یک دهه مجاهدت، اقدام به تولید فیلم «رستاخیز» نمودند. آنان این اقدام خود را به مثابهی سعی بین صفا و مروه و طواف به گرد کعبهی ناطق، حسین ابن علی(ع) میپنداشتند و آرزو داشته و دارند که مخاطبان تشنهی عدالت و کرامت انسان را در عالم، به دیدن برگی دیگر از کتاب مصور و قطور عاشورا میهمان کنند. آیا این آرزو در شرایطی که دلارهای تکفیری و سلفی با تسلط بر رسانههای تبلیغی در برابر اندیشه اهل بیت(ع) هزینه میشود و کودکان شیعیان به جرم انتصاب به اسلام علوی ذبح و نوامیس مسلمانان در بازار بردگان خرید و فروش میشوند، گناهی نابخشودنی است و کیفر به همراه دارد؟ «رستاخیز» با عنایت و توجهات صاحبش، به فضل خدا و با مجوز قانونی و اتکا به فتاوای مراجع عالیقدر و حجت شرعی ساخته شد و به اکران عمومی درآمد. آنچه براثر تصمیم مدیران دولتی مبنی بر پایین کشیدن این فیلم از پردهی اکران و توقف و تعلیق نمایش آن به بهانهی جلوگیری از تضعیف جشن هستهای صورت گرفته، حکایتی عبرتآمیز است که مسئولان سیاستورز لاجرم میبایست پاسخگوی آن باشند. ما بنا بر رهنمود آن حکیم فرزانه، به خداوند سبحان توکل و برباور خود ایستادگی خواهیم کرد و سینه پردردمان را نه برای اغیار و بیگانگان که برای دیدهبان دیدار ملک و ملت گشودهایم. ما براین باوریم که مدیریت عالم فرهنگ و هنر در دوران پساتحریم به عالِم اندیشهورز، سخت محتاج است. «غافله فرهنگ و هنر بیچراغ هدایت و کشتی نجات به ساحل نمیرسد.»» درویش همچنین پس از پایان صحبتهای خود با تشکر از بانیان این مراسم بزرگداشت هدیهی جشن سینمای ایران را به ملت ایران و مشتاقان فیلم «رستاخیز» تقدیم کرد. حجتالله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی نیز در سخنانی بیان کرد: ای کاش به او عشق نمیورزیدم، ای کاش مخالف فیلمش بودم و طرفدار این نبودم که فیلمش نمایش داده شود تا آن وقت برخی از فرمایشاتی که در اینجا مطرح شد به من میچسبید. او ادامه داد: کاش میتوانستم لااقل حرف بزنم، اما از آن هم محروم هستم و ناچاریم صبر کنیم تا این مشکل هم در سینما حل شود. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]