تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804771975
چرخ تئاتر با بخشنامه نمی‌چرخد/ وعده و شعار؛ سهم تئاتر استانها
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: میزگرد بررسی تئاتر استانها در مهر - ۲
چرخ تئاتر با بخشنامه نمی‌چرخد/ وعده و شعار؛ سهم تئاتر استانها
شناسهٔ خبر: 2902079 - شنبه ۱۴ شهریور ۱۳۹۴ - ۰۷:۵۲
هنر > تئاتر
در بخش دوم از میزگرد بررسی تئاتر استان ها مباحثی چون مطرح کردن مشکلات تئاتر در شهرستان ها و توزیع ناعادلانه امکانات در شهرهای مختلف مطرح شد. خبرگزاری مهر - گروه هنر: رپرتوار «تئاتر ماه استان ها» به مدت یکماه از ۵ شهریور ماه در سالن های تئاتر حوزه هنری برگزار شد. به بهانه برپایی این رپرتوار از رحمت امینی مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری و پایه گذار این طرح به همراه توحید معصومی مسئول امور استان های مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری، احسان جانمی و عباسعلی کیخایی دو کارگردان اصفهانی و سیستانی که در هفته آخر این رپرتوار نمایش هایشان را به صحنه برده بودند، دعوت کردیم تا مهمان خبرگزاری مهر باشند و درباره برگزاری این رویداد هنری و مشکلاتی که در شهرستان ها با آن روبرو هستند، صحبت کنند.در بخش ابتدایی میزگرد بررسی رپرتوار تئاتر استان ها، علاوه بر بحث درباره دلایل برگزاری چنین رویدادی به مشکلات و کمبودهایی که تئاتر شهرستان ها با آن روبرو است، اشاره شد.در بخش دوم این میزگرد احسان جانمی و عباسعلی کیخایی در صحبت هایشان به مقایسه تئاتر در دو استان اصفهان و سیستان و بلوچستان پرداختند. جانمی از اجرای تئاتر در شهر اصفهان و حمایت از این هنر ابراز رضایت کرد اما در عین حال کیخائی از توزیع ناعادلانه امکانات در شهرستان ها گلایه کرد و گفت در سیستان و بلوچستان این هنر مورد حمایت مدیران و مسئولان قرار نمی گیرد. توحید معصومی نیز درباره برآیند برگزاری این رپرتوار و تاثیری که در آینده کاری گروه های نمایشی دارد، صحبت کرد.با ما در بخش دوم این میزگرد همراه باشید:*سوالی که از کارگردان‌های جمع دارم این است که واقعا تاثیر اجرا در تهران برای یک گروه شهرستانی چگونه است؟ این نوع اجراها قرار است تنها به ژست تبلیغاتی برای گروه‌ها منجر شود و هنرمندان از این به بعد از این اتفاق به عنوان یک برگ برنده استفاده می‌کنند یا بازخورد این اتفاق در روند کاری‌تان و نمایش‌هایی که در آینده به صحنه می‌برید، اثرگذار خواهد بود؟احسان جانمی: من قبل از پاسخ دادن به سوال شما باید توضیحی بدهم و آن هم این است که ما در شهر خودمان اصفهان وضعیت اجرای عمومی خوبی داریم که البته ممکن است در شهرستان‌های دیگر اینگونه نباشد. گروه ما به لطف ارگان‌هایی مثل حوزه هنری و شهرداری اصفهان مدام اجرای عمومی می رود، اما اجرای عمومی در شهری مثل تهران برایمان چند حسن و مزیت دارد.
آقای امینی در ابتدای صحبت‌هایشان به سه راس یک مثلث اشاره کردند که یکی از آنها توجه به تئاتر استانها بود. در قانون هندسه هیچ‌گاه نمی‌توانید بگویید یک راس مثلث بر دو راس دیگر ارجحیت دارد، اما اتفاقی که در تئاتر افتاده این است که تئاتر تهران را بهتر از تئاتر شهرستان‌ها و یا تئاتر دانشگاهی می‌دانند در حالیکه عنوان بهتر اصلا درست نیست.بنابراین یکی از امکاناتی که این رپرتوار در اختیار ما قرار داد این بود که کلمه «بهتر» را برداشته، یعنی امکانی به گروه‌های تئاتر شهرستانی داد که در پایتخت اثرشان را اجرا کنند و برابر با تئاترهای تهران شوند و همچنین کاری کرد که این سه راس مساوی دیده شوند. بنابراین برای ما مهم است که یک نوع مخاطب دیگر را هم تجربه کنیم.کلا نمایشی که ما در این رپرتوار اجرا کردیم درباره اصفهان بود. این نمایش «رود، زنده می‌زاید» نام داشت که تمام اتفاقات اثر، کنار زاینده‌رود رخ می‌داد و در حقیقت روایت بیست ساله‌ای از زاینده‌رود را به نمایش می‌گذاشت. بنابراین خیلی دوست داشتیم نگاه ما را مخاطب تهرانی هم ببیند و به این بومی‌نگری که در اثرمان مطرح کرده‌ایم توجه کند، چون این نمایش انسان را در کنار زادبومی به نام آب مورد بررسی قرار می دهد و رابطه تنگاتنگ انسان و طبیعت را به چالش می‌کشد. ما می‌خواستیم ببینیم مخاطب تهرانی هم با این سوژه ارتباط برقرار می‌کند یا خیر؟ما پیش از این هم در تهران اجرا داشتیم اما حضور در این رپرتوار مخاطب بیشتری را جذب نمایش ما کرد و توجه رسانه‌ها را هم به خودش جلب کرد و الان همه می‌دانند یک ماه اجرای تئاتر در تماشاخانه حوزه هنری برگزار شد. بنابراین با حضور در این رپرتوار مخاطب ما را در کنار دو رأس دیگر و برابر با آنها دید.همچنین باید عنوان کنم که این برنامه هم برای ما یک ویترین به حساب می‌آید و هم می‌توانیم از این طریق مطالبه‌گری‌مان را بالا ببریم و هم مخاطب جدیدی را به دیدن آثارمان دعوت کنیم. مضاف بر اینکه آن شتاب‌زدگی که ما برای اجرا در جشنواره داریم برای اجرا در این رپرتوار نداریم بنابراین با خیالی آسوده و تمرکز می‌توانیم کارمان را به مخاطب عرضه کنیم.من ۲۱ سال است که تئاتر کار می‌کنم و ۹۰ اجرای عمومی در کارنامه‌ام ثبت شده است و می‌توانم بگویم تا امروز در همه جشنواره‌هایی که برگزار شده، کار اجرا برده ام اما گاهی اوقات در اجراهای جشنواره من مجبورم دو ساعت مانده به اجرا به دلیل نوع سالنی که در اختیارم گذاشته شده یا حضور داوری که می‌دانم سبک کار من مورد پسندش نیست، در کارم تغییراتی به وجود بیاورم اما در اجرای عمومی از قبل می‌دانم که در چه سالنی و چه زمانی اجرا دارم بنابراین شتابزده دکور نمی‌زنم و به خاطر حضور داوران کارم را تغییر نمی‌دهم. در این رپرتوار من برای مخاطب که رکن اصلی تئاتر است، کارم را اجرا کردم و خودم را در معرض قضاوت آنها قرار دادم.*آقای کیخایی وضعیت شما در زاهدان به چه شکل است؟عباسعلی کیخائی: شرایط استان سیستان و بلوچستان با دیگر استانها فرق می‌کند. من در استانی زندگی می‌کنم که دو قوم و دو مذهب در آن زندگی می‌کنند و هم مرز با دو کشور افغانستان و پاکستان است. ما به لحاظ فرهنگی بسیار قوی هستیم اما خرده‌فرهنگ‌هایی که از جاهای مختلف آمده ما را کمی دچار مشکل می‌کند.
با راهنمایی و کارشناسی‌هایی که دوستانمان در حوزه هنری با همکاری خودِ ما در سه سال اخیر انجام دادند به این نتیجه رسیدیم که اجرای نمایشهای بومی در سیستان و بلوچستان بیشتر جواب می‌دهد چون این فرهنگ متعلق به مردم ماست و مخاطب بیشتری دارد. ما در شهر زاهدان امکانات زیادی نداریم و هیچ حمایت فرهنگی هم نمی‌شویم چون در سیستان و بلوچستان بحث امنیت گاهی مهمتر از مساله فرهنگ است که البته این مساله باید رعایت شود چون با کشورهایی هم مرز هستیم که کارشان حساب و کتاب ندارد.اما در طول سه سال گذشته که آقای امینی بر مسند مدیریت مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری حضور دارد، اجراهای عمومی ما بیشتر شده و امکانات بیشتری از تهران در اختیارمان قرار داده می‌شود. البته با توجه به بعد مسافت، در اختیار گرفتن این امکانات سخت‌تر است. مثلا دوستان اصفهانی ما و یا حتی شهرستان‌های دیگر مطمئنا دسترسی‌‌شان به کارشناسان تئاتر بیشتر
از ما است اما ما در طول سال کلا شاید دو کارشناس تئاتر داشته باشیم.حتی گاهی اوقات گرفتار دغدغه‌های ناچیزی می‌شویم که حتی گفتنش اینجا صحیح نیست اما در طول چند سال گذشته حمایت این مرکز از تئاتر شهرستان‌ها باعث شده ما دقت بیشتری روی تئاتر استان‌مان داشته باشیم.مواردی که در سوال قبلی تان مطرح کردید همگی درست است. یعنی ما هم می‌خواهیم دیده شویم، هم بعد از برگشت به شهرمان پُز اجرا در تهران را بدهیم و هم با کارشناسان حرفه‌ای آشنا شویم و به نقاط ضعف و قوتمان پی ببریم. حتی حضور در جشنواره هم برای ما به نوعی کلاس است. هیچ کدام از بچه‌های تئاتر سیستان و بلوچستان تا به حال به لحاظ مالی حمایت نشده‌اند اما این نوع حمایت برای ما بسیار مثمرثمر است. از یک هفته قبل از آمدنمان به تهران من به همه زنگ زده و آنها را دعوت به دیدن کارمان کردم و حتی پُز این اجرا هم به همه دادیم.استان سیستان و بلوچستان از نظر داشتن تئاتر یکی از جوان‌ترین استانها است و نوع حمایت مالی از تئاتر این استان چه در وزارت ارشاد و چه حوزه هنری هم با دیگر استانها تفاوت دارد بنابراین شرایط مالی خوبی نداریم پس خیلی از چنین اتفاقاتی استقبال می‌کنیم و بسیار هم تمایل داریم چنین برنامه‌هایی از تهران هم به شهرستان‌ها کشیده شود.جانمی: در حال حاضر هر مدیری در تئاتر بعد از گفتن بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم، دومین جمله‌ای که می‌گوید این است که قصد دارد از فرهنگ و هنر شهرستان حمایت کند. این جمله فقط در حد یک حرف باقی می‌ماند و هیچ برنامه عملی برای این حمایت وجود ندارد. قول را که هر کسی می‌تواند بدهد اما کسی نیست که این قول را عملی کند. حتی در اداره کل هنرهای نمایشی بخشی به نام امور استانها راه‌اندازی شده است در حالی که این بخش تاکنون هیچ برنامه‌ای برای استانها نداشته و در آینده هم برنامه‌ای در نظر ندارد. صرف برگزاری یک جشنواره تئاتر استانی که در آن صرفا سه داور از مرکز به استانها برود و کارها را داوری کند که نشد پرداختن به مساله استانها. البته امسال این اقدام هم منتفی شده و مرکز امور استانها را به بخشی منفعل‌تر از گذشته تبدیل کرده‌اند.تنها کاری که مرکز امور استانها برای ما می‌کند این است که به ما چهار بلیت مهمان برای دیدن آثار می‌دهد که خود من واقعا دور از ارزش و شأن خودم می‌دانم که برای گرفتن چند بلیت نمایش به امور استانها مراجعه کنم چون من یک عضو تئاتری این مملکت هستم پس باید از حقوق برابری نسبت به بقیه برخوردار باشم. باید این سوال را از مدیر امور استانها پرسید که
شما برای من که در اصفهان تئاتر کار می‌کنم، تحصیلکرده تئاتر هستم و اصلاً شغلم تئاتر است چه برنامه‌ای دارید که حالا انتظار داشته باشیم برای استانی با مسافت بسیار دور مثل سیستان و بلوچستان برنامه‌ای داشته باشید. پس وقتی چنین برنامه‌ای در حوزه هنری راه می‌افتد مطمئناً ما از آن استقبال می‌کنیم.نکته دیگری که باید به آن اشاره کنم این است که تئاتر را با بخشنامه نمی‌توان اداره کرد اما متاسفانه فرهنگ ما تبدیل به فرهنگ بخشنامه‌ای شده است. چرخ تئاتر یک استان و یا کلا تئاتر یک کشور به جای بخشنامه با تعامل با هنرمندانش می‌چرخد.به نظرم چنین برنامه‌هایی می‌تواند با مشارکت نهادهای دیگر و حتی اداره کل هنرهای نمایشی نیز برگزار شود. به این ترتیب که هر نهاد بخشی از برنامه‌ریزی‌ها و هزینه ها را متقبل شود. حوزه هنری بودجه محدودی دارد اما با مشارکت با اداره کل هنرهای نمایشی می‌توان این رپرتوار را گسترده‌تر برگزار کرد. از این دست اتفاق‌ها می‌تواند شعارها را تبدیل به عمل کند.
*آقای معصومی شما به عنوان مدیر تئاتر استان های حوزه هنری حضور گروه های شهرستانی در تهران را چقدر مثمرثمر می دانید؟توحید معصومی: ابتدا باید دو نکته راجع به این رپرتوار ذکر کنم؛ اول اینکه این رپرتوار با توجه به سیاست‌های تولیدمحوری که آقای امینی از زمان حضورشان در مرکز هنرهای نمایشی حوزه بر آن تاکید داشتند، برگزار می‌شود. بر همین اساس ما برای گروه‌های نمایشی انگیزه‌سازی می‌کنیم تا آثارشان را تولید کنند.این آثار به جشنواره «سوره ماه» می‌آیند، در شهر خودشان به اجرای عمومی می‌روند و بعد برگزیدگان‌شان برای اجرای عمومی به تهران دعوت می‌شوند. ما بر همین اساس طی سال ۹۳ و ابتدای ۹۴ به شکل انفرادی آثار استان‌های یزد و سیستان و بلوچستان و چند استان دیگر را برای اجرا دعوت کردیم که نهایت برای بازخورد خبری بهتر به بحث تجمیع این اجراها و برپایی یک رپرتوار رسیدیم.درباره مبحثی هم که شما مطرح کردید باید بگویم ژست اجرا در تهران درست است و واقعا باعث می‌شود که گروه بتواند امکانات بگیرد و مطالبه‌گر شود. در بیشتر استانها هیچ ارگانی برای اجرای عمومی از گروه‌های نمایشی حمایت نمی‌کند. مثلا اداره ارشاد استانها نه سالنی دارد و نه از گروه‌ها حمایت مالی می‌کند بنابراین گروه‌ها بعد از اینکه در تهران اجرای عمومی رفتند
می‌توانند به ارشاد استان‌شان و یا استانداری و فرمانداری مراجعه کنند و از آنها تا حدی امکانات بگیرند و بخشی از نیازشان را در استان برطرف کنند. بنابراین می‌توان گفت اجرای عمومی آثار شهرستانی در تهران به نوعی به کعبه آمال گروه‌ها بدل شده و برایشان بازخورد مثبتی دارد.ادامه دارد...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها