واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
پزشکان نیاز به هاله تقدس ندارند تصویر پزشکان در ادبیات نوین و معاصر به هیچ عنوان تصویر مثبتی نیست، از دکتر سیفالقلم صادق چوبک که رسما یک قاتل زنجیرهای است که درصدد پاک کردن جامعه از لوث حضور آدمهای فاسد است تا تصویر سیاه و با کمی تسامح خاکستری پزشکان در آثار دکتر ساعدی و دکتر بهرام صادقی که هر دو هم نویسنده هستند و هم روانپزشک. اما چرا این اتفاق در ادبیات نوین ما میافتد و دامنه آن تا سینما و تئاتر نفوذ میکند؟
ادبیات نوین ایران را نویسندگان چپ و معترض از اوایل این قرن پایه گذاری کرده و به اوج می رسانند، عمده این نویسندگان نگاهی معترض به جامعه ای که در فساد و تباهی غوطه ور است، دارند و پزشکان در کنار طبقات فرودست اجتماع نمی توانند قرار گیرند و قهرمان های پرولتاریایی شوند. ضمن آن که اولین سری پزشکانی که طب نوین را فراگرفته اند، فرزندان طبقات فرادست و اشراف زاده هایی هستند از فرنگ برگشته که علاوه بر دانشی که آموخته و با خود آورده اند، سبک زندگی جدیدی را هم وارد کرده اند که از دید سنتی ها مردود است و از نگاه فرودستان معترض رنگ و بوی تفاخر و تبعیض طبقاتی و شکاف عمیق فرادست و فرودست را می دهد، هنوز از خانواده های متوسط و فقیر کسی یارای تحصیل در خارج از کشور را ندارد، پس دکترهای جدید ادامه نسل همان شازده ها و پسران خوانین است که ادبیات معترض و چپ سر آشتی با آنها را ندارد، از طبقات متوسط فقط معلم می تواند بیرون بیاید و همین معلم ها می توانند در کنار ضعفای جامعه، قهرمان های معترض باشند، اما در ادامه با ورود جوان های طبقات ضعیف به دانشکده های پزشکی وطنی و دور از دسترس نبودن دکتر شدن برای طبقات فرودست، دهه 40 و 50 شده که قهرمان معترض نداریم و زندگی پرتنش قشر متوسط شهری که همین پزشکان تازه به عرصه آمده هم جزو آن هستند در مرکز فوکوس رمان و داستان کوتاه نویسان قرار می گیرد و در زمانه پردازش خاکستری به شخصیت هایی که نه قهرمانند و نه ضدقهرمان، باز پزشکان نمی توانند از تصویری خاکستری فراتر روند، سنتی که در ادبیات و سینمای پس از انقلاب هم پایدار می ماند و همان نگاه بی کم و کاست، این سو تسری می یابد. ایراد اساسی از آنجا شروع می شود که معلم، پزشک و پرستار و ... را در خطابه های شعاری مانند انشاهای دوران دبستان، شمع فروزان بشریت قلمداد می کنیم و جوشن عصمت بر آن می پوشانیم و بعد در عمل باز می مانیم، یا از در افراط وارد می شویم یا بر لبه تفریط راه می رویم، عدد مقدسین و معصومین مشخص و محدود است، از اولیای الهی و انبیا هم ترک اولی سر می زند گرچه گناه نمی کنند، پس در برخورد با نقش یک پزشک می توان مبسوط الید بود و ذهن را سانسور نکرد اما منصفانه، فارغ از اغراق ها و حب و بغض هایی که بی ریشه و غیرمنطقی و یکسره از سر احساسند، چرا که در مقوله سلامت تن و روح آدمی، نامنصف ترین آدم ها هم در یک جا به نقطه ای خواهند رسید که یک فرد سپیدپوش را به عنوان حداقل یکی از منجیان فرا روی خویش ببینند. پزشکان نیاز به هاله تقدس ندارند، از پزشک باید انتقاد شود. از سیستم سلامت و درمانی اگر انتقاد نشود به ضرر جامعه پزشکی است، اما در کشوری که از ابن سینا و جرجانی و ابن نفیس و زکریای رازی اش فیلم ساخته باشند و از دکتر قریب و دکتر آرمین و بنیانگذاران جراحی نوین و چشم پزشکی و داروسازی و ... سریال ساخته باشند و از دکتر آشتیانی و سلول های بنیادی و مراکز ناباوری حداقل یک سریال چند قسمتی دیده باشند، اشکالی ندارد یک سریال سراسر طنز انتقادی ویژه امور پزشکی ساخته شود، اما هنوز شاهین این ترازو در نشان دادن تصاویر هر دو سو نامیزان است. دکتر محمدهادی کریمی - پزشک و فیلمساز
 
یکشنبه 1 شهریور 1394 ساعت 08:37
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]