تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867469636
از سیروس ابراهیم‌زاده چه خبر؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۲۴ مرداد ۱۳۹۴ - ۱۶:۵۵
جد هفتم‌اش استاد کاشیکار اصفهانی بود که به دستور شاه عباس مامور به مرمت بقعه‌ی شیخ صفی‌الدین اردبیلی بود. سال‌ها در رادیو، تلویزیون و سینما کار کرده و معتقد است در این روزهایی که تکنولوژی و اینترنت حرف اول را می‌زند جوانان چگونه باید سعدی را بفهمند؟! به گزارش ایسنا، سیروس ابراهیم‌زاده که سال‌ها در تلویزیون، سینما، تئاتر و رادیو فعالیت کرده است مدتی است حضور زیادی در عرصه بازیگری ندارد و شاید یکی از آخرین کارهای او که بتوان اسم برد مجموعه تلویزیونی «ساختمان پزشکان» باشد. او با حضور در نشستی کمی از خاطرات خود گفت و درباره ادبیات هم به اظهارنظر پرداخت. این بازیگر در ابتدای جلسه‌ای که با حضور علی دهباشی برگزار می‌شد، در پاسخ به درخواست او برای صحبت از فعالیت‌های فرهنگی و هنری خود در طول این سالیان دور و دراز گفت که می‌خواهد بر خلاف معمول از زمان اکنون شروع کند و به آغاز زندگی و تولد خود برسد. این بازیگر دربیست‌و ششمین نشست کتاب فروشی آینده که با همکاری مجله‌ی بخارا برگزار می‌شد، اینگونه سخنانش را ادامه داد: شاید بسیاری از شما کارهای من را نشناسید. برای این آشنایی با بخشی از کتاب «یک خواهش کوچک» که توسط دوست نازنینم جناب آقای حسن‌زاده منتشر شده و یاشار صلاحی (فرزند عمران صلاحی) که یکی از طراحان بسیار ارزشمند و از تصویرگران معاصر، این کتاب را تصویرگری نموده سخنانم را آغاز می‌کنم. او سپس با قرائت بخشی از این کتاب ادامه بیان کرد: «بیش از سی سال است که در خیابان ولی‌عصر زندگی می‌کنیم، نبش کوچه‌ی شهید افتخاری، پلاک دوازده به علاوه‌ی یک. معمولا پنجره‌ها را بسته نگه می‌داریم تا سروصدای آلوده به دود ماشین و تَلَقّ و تولوقِ ترافیک و تعفّن بیماری‌زای جویبار لجن گرفته دخل‌مان را نیاورد، ولی به هر تقدیر هفته‌ای یک بار خانم کلیدارزاده از کارمندان اسبق کاخ سعدآباد برای گردگیری می‌آید. پریروز تا ساعت سه بعدازظهر کار کرد و دستمزد سه برابر شده‌ی پس از گرانی را گرفت و رفت. وقتی همسرم به خانه برگشت پرسید غذای گربه‌ها را داده‌ام به خانم نظافت‌چی تا کنار کوچه بگذارد؟... یادم رفته بود. گفت از توی یخچال برش دارم و برای گربه‌های سیری‌ناپذیر هم‌محلی‌مان ببرم. در کار حلِ مشکلات جدول متقاطع سر در جیب تفکر فرو برده بودم و حال و حوصله‌ی حرکت نداشتم. با این که به «زود باش! زود باش!»ها و «صبر کن! صبر کن!»های یکدیگر عادت کرده‌ایم ولی صدای مخملیِ خانم وقتی شروع به خش‌دار شدن می‌کند شتاب‌زده کوتاه می‌آیم! پلاستیک گربه‌ها در دست، از در خانه بیرون آمدم. کنار دیوار روبه‌رو، گربه‌ها کیسه‌ی زباله را دریده آت آشغال را پراکنده ساخته بودند و مشغول. لحظه‌ای به فکر افتادم بگردم گربه‌های مستحق پیدا کنم، اینان که آشکار و پنهان دست و دهان در سفره‌ی گسترده‌ای دارند... چپ و راست خود را برانداز کردم. ناگهان گروه گربه‌های سورچران – که اغلب‌شان گردن‌کلفت هم بودند- مثل برق و باد پا به فرار گذاشتند... عجب، نه کسی سنگی پرتاب کرده بود و نه حتی پِخ و پیشته‌ای! چه شد؟ چرا صحنه را خالی کردند؟ جلوتر رفتم. در منتهی‌الیه لبه‌ی پلِ به رویِ جویِ منبع کثافتِ کوچه، موش درشتی را دیدم تقریباً هم‌هیکل و تحقیقاً هم‌آورد گربه‌ها، با چشمانی شرربار، نیش مهاجم خود را باز کرده، دندان‌های تهدیدآمیزش را به رخ کشیده و آماده‌ی حمله! می‌گویند سه چهار سالی است که این موش‌های کمین‌کرده در گنداب به درندگانی زنده‌خوار تبدیل شده‌اند. معاذالله.» نمایشنامهخوانی و راه‌اندازی کارگاه تئاتر و بازیگری در کاخ نیاوران ابراهیم‌زاده ادامه داد: در هفته‌ی گذشته نمی‌خواهم بگویم آخرین کار، چرا که قرار نیست آخرین کارم باشد، پس بهتر است این گونه بگویم تازه‌ترین کار خود را که روخوانی یک نمایش‌نامه‌ی کوتاه بود، در سالن موزه‌ی استاد انتظامی با همراهی خانم شمسی فضل‌اللهی و عده‌ای جوانان خوب تئاتر که همگی عضو گروه نمایش «پاییزه» هستند، انجام دادیم. وی درباره این گروه افزود: این گروه را در دهه‌ی هشتاد تأسیس کردم و تا به امروز به فعالیت خود ادامه داده است. شاید بشود این پروسه را در سالن‌های بزرگتر که مخاطبان بیشتری داشته باشد، تکرار کرد. به هرحال شیوه‌ی خاصی از نمایشنامهخوانی است. به اعتقاد من تأثیر نمایش‌خوانی بر مخاطب از اجرای نمایش بیشتر است و گاهی خلاقیت او را برمی‌انگیزد. ابراهیم‌زاده دلیل این امر را هم این دانست که مخاطب در پروسه‌ی آفرینش شرکت داده می‌شود و اضافه کرد: مخاطب در ذهن خود دکورسازی و گریم می‌کند، میزانسن می‌دهد و حتی لباس شخصیت‌ها را تجسم می‌کند به شرط آن‌که، بازیگری که متن را می‌خواند مهارت ویژه‌ای داشته باشد و با اشارات کوچک بتواند ذهن مخاطب را به خلاقیت وادارد. این کار در همه جای دنیا، توسط بازیگران و کارگردان‌های با تجربه انجام می‌شود. بازیگر نمایش‌های «اتللو» و «جعفر خان از فرنگ برگشته» تاکید کرد: در ایران شاید تنها تعدادی از جوانان که قدم‌شان در تئاتر بسیار مبارک بوده و من در موقعیتی حتماً در مورد آن‌ها سخن خواهم گفت این شیوه را اجرا می‌کنند و مهمترین دلیل استقبال، سرعت اجرا و کم‌خرج بودن آن است. تصمیم دارم در فرصت‌های آینده کارگاه تئاتر و بازیگری را در سالن کاخ نیاوران راه‌اندازی کنم. نظام آموزشی باید به روز شود این بازیگر سینما که در فیلم‌های زیادی همچون «همسر» و «چهره» بازی کرده است در ادامه صحبت‌های خود اظهار کرد: به یاد دارم سال‌ها پیش جوانان علاقمند به عرصه‌ی تئاتر و سینما سراغ من می‌آمدند و کمک می‌خواستند. نسخه‌ای می‌پیچیدم که شاید دیگر کلیشه شده بود و همسرم همیشه می‌خندید و می‌گفت: باز هم همان صحبت‌های تکراری را می‌کنی؟! به جوانان می‌گفتم که باید به دانشگاه بروید و از طریق تحصیلات آکادمیک وارد این رشته شوید. گاهی بسیاری از آن‌ها مؤدبانه می‌پذیرفتند، اما از نگاه‌های برخی متوجه می‌شدم که حرف‌هایم را قبول ندارند. حتی تعدادی شجاعانه می‌گفتند، مگر همه‌ی بازیگران ایرانی و حتی بازیگرانی که در سطح جهان فعالیت داشته‌اند تحصیلات آکادمیک دارند؟! سیروس ابراهیم‌زاده گفت: من می‌گفتم که روزگار بی‌سوادها گذشته است و شما برای هر کاری باید تحصیلات دانشگاهی آن رشته را داشته باشید. آن زمان اینگونه فکر می‌کردم، اما امروز بر این حرف‌ها چون گذشته اعتقادی ندارم. به این نتیجه رسیدم که در عصر مدرن این روزها تکنولوژی و اینترنت حرف اول را می‌زند. پس سیستم آموزش نیز تغییر کرده است. نظام آموزشی باید به روز شود و به دقیقه‌ی اکنون برسد. او افزود: وقتی وارد دانشکده‌ی تئاتر می‌شدیم، طبق آیین‌نامه‌ی وزارت علوم چهار سال دوره‌ی تحصیلی کارشناسی به طول می‌انجامید. دروسی همچون تاریخ تئاتر، فلسفه‌ی تئاتر، رابطه‌ی ادبیات با تئاتر، نقاشی و کاربرد موسیقی در تئاتر و تمرین‌های فن بیان آموزش داده می‌شد. در حقیقت تعریف آموزش این است که استاد عالی مقامی که بحرالعلوم بوده و امتیاز بزرگش نیز همین است، تدریس نموده و این اطلاعات را بین چندین ماه تقسیم و به هنرجویان و دانشجویان منتقل می‌کرد. گرچه این مطالب در هیچ‌جای دیگر به جز کلاس نمی‌توانست در دسترس باشد، شاید در برخی از کتاب‌ها که دسترسی به آن‌ها چندان هم آسان نبود، اما نمی‌توانست هنرجویان متفاوتی به معنای واقعی کلمه تربیت کند شاید موفق‌ترین شاگردان، کسانی بودند که خوب یاد می‌گرفتند و سرآخر شبیه خود استاد می‌شدند. وی تصریح کرد: باید بپذیریم که روزگار امروز خیلی عوض شده است و زندگی ریتم بسیار تندی دارد. حال اسمش را پیشرفت بگذاریم یا پیشرفت تکنولوژی و جهانی، تفاوتی ندارد؛ در واقع نمی‌توانیم آن را ببینیم و این آهنگ بسیار سریع تغییرات را حس نمی‌کنیم و درک آن برای‌مان سخت است. داوطلبان امروز بازیگری تنها با یک کلیک به میلیون‌ها اطلاعات ویژه دسترسی پیدا می‌کنند. همه‌ی ما این کتابخانه‌های کوچک جیبی را همراه داریم. تعریف استاد امروز شاید این باشد که ضمن اینکه اصول اولیه هنر را در کم‌ترین مدت و بهترین شکل به شاگرد خود منتقل کند، عملاً انگیزه‌ی وجود هنرجو را بیدار کرده و وی را به کشف درونی و علمی هنر وادارد تا خودشان راه را پیدا کنند و سرآخر در راهی درست، شبیه خودشان شوند. او ادامه داد: اینجا فردیت خیلی ارزشمند است و من باید حرف تازه‌ای برای گفتن داشته باشم، چون هر فردی برای کسب مهارت هنری شیوه‌ی خاص خود را دارد، در غیر این صورت نمی‌تواند در هنر دوام داشته باشد. این شیوه‌ی آموزش را در کارگاه‌های خود اعمال خواهم کرد. بگذارید مثالی بزنم: در گذشته روش آموزش شنا این گونه بود که چندین جلسه در خارج استخر حرکات دست و پا آموزش داده می‌شد، اما امروز از همان جلسه‌ی اول آدم باید درون استخر آب برود و برای رهایی از غرق شدن و نجات جان خویش آن‌قدر دست و پا بزند تا روش درست را کشف کند و بیاموزد. گرچه غریق نجات‌هایی هستند که مانع غرق شدن او خواهند شد، اما در خاتمه راه نجات با خود اوست. عصر ما، عصر فردیت، یکی از اصول عمده‌ی مدرنیته است. حال چه آن را باور کنیم چه نه! بازیگر فیلم «شمعی در باد» گفت: البته منظور من فرد در یک جامعه‌ی پرجمعیت است نه در انزوا! ارزش فرد یعنی واحدهای سازنده‌ی یک جامعه که در قرن اخیر شناخته شده است و در جوامع تجددخواه کم و‌بیش به چشم می‌خورد. و اما تجربه‌ی تئاتر، سینما، تلویزیون و رادیو... ابراهیم‌زاده در ادامه این برنامه بیان کرد: حدود پنج سال پیش سه تئاتر نوشتم و کارگردانی کردم. نمایش‌هایی چون «رستوران»، «نوزاد»، «لازاروس»، اما کاری که بسیار دوست داشتم و برایم ارزش بسیاری دارد نمایش «پیروزی شیکاگو» به کارگردانی داوود رشیدی بود که در آن نقش داشتم. وی گفت: در بخش سینما فیلمی که به خاطر دارم فیلم «مکس» بود. فیلمی پاپیولار که حتی در خارج کشور نیز علاقمندانی داشت. «عشق فیلم» به کارگردانی ابراهیم وحید‌زاده از دیگر کارهای سینمایی‌ام است و نقشی که در این فیلم داشتم شخصیتی با لهجه‌ی آذری بود. پاسخگوی استفاده از آن لهجه شدم! همشهریانم می‌گفتند که مبادا به پرسوناژ، لهجه‌ی خاصی بدهی یا اهانت به قومیت خاصی داشته باشی! چنین تصوری نداشتم. شخصیت فیلم ایجاب می‌کرد که چنین لهجه‌ای داشته باشد. بسیاری از اصفهانی‌ها، لرها و شیرازی‌ها لهجه‌ی فارسی تهرانی را صحبت می‌کنند و اصلاً هم خنده‌دار نیست ولی خب با کمال تأسف در برخی از سریال‌ها و حتی نمایش‌ها لهجه مورد تمسخر قرار می‌گیرد. بازیگر سریال‌های «ولایت عشق» و «تنهاترین سردار» درباره حضورش در تلویزیون هم اظهار کرد: در تلویزیون خیلی فعال بودم. با مهدی فخیم‌زاده یک کار مذهبی انجام دادم که حدود پنج سال طول کشید سریال «کاکتوس» در زمان خود علاقمندان بسیاری داشت گرچه بازی در آن با توجه به شرایط خاص، راه رفتن روی بند بود! ابراهیم‌زاده یادآور شد: در تلویزیون سمت‌های بسیاری داشتم. زمانی در بخش اداری و بعدها تهیه‌کننده‌ی برنامه‌های هنری و تئاتر بودم. جشن هنر به تهیه‌کنندگی من بود. با اشخاصی چون صادق بهرامی، بهروز به‌نژاد و شمسی فضل‌اللهی کار می‌کردم. در شیراز با خشت وگل و گچ دکور ساختیم و برنامه‌مان را اجرا کردیم. خاطراتی از رادیو او که سال‌ها در رادیو فعالیت داشته است، گفت: به مدت ده سال در این واحد کار کردم. از دوستان همراه من روزنامه‌نگار پیشکسوت «حمید دهقان» بود که اکنون نیز در این جمع حضور دارد. سال‌های رادیو را با او گذراندم و گاهی با هم به زیارت کوچه‌باغ‌های خاطرات می‌رفتیم. میدان ارگ، بازار، گلوبندک و میدان اعدام! گرچه اسامی وحشتناکی است و حس می‌کنم اسم این‌ها باید اسامی گلی چون نیلوفر بود. وی ادامه داد: با زنده‌یاد رامین فرزاد هم‌دانشکده‌ای بودیم. من زبان انگلیسی می‌خواندم و او علوم اجتماعی. صدای بی نظیری داشت. در سال 1333 وارد رادیو شدیم. در آن زمان بازیگران پیشکسوت تئاتر در رادیو فعالیت داشتند که نمایشنامههای مشهور دنیا را با لحنی بسیار فخیم اما تصنعی اجرا می‌کردند. گرچه بسیاری از مردم این اجرای اغراق‌آمیز را دوست داشتند، اما تأثیری که باید بر مخاطب داشته باشد را نداشت. تأثیر هنر حاصل صداقت است. وقتی با رامین فرزاد وارد رادیو شدیم، تصمیم گرفتیم این فضا را بشکنیم. سوال‌مان این بود که چرا بی‌جهت این سیلاب‌ها را می‌کشید؟! یا برای چه بر کلمات تأکید می‌گذارید؟! چرا خودآگاه هستید؟! که خودآگاهی یکی از دشمنان بزرگ یک مجری و هنرمند و گوینده است. اینکه بگوید:"چقدر صدایم زیباست! ظاهر خوبی دارم!" هنرمندانی که امتیازات خود را می‌بینند و نسبت به آن آگاهی دارند دچار اجرایی تصنعی در کار خود خواهند بود. در اینجاست که تمام راه‌های ارتباط با مخاطب مسدود می‌شود. ابراهیم‌زاده افزود: برای مقابله با این شیوه‌ی اجرا با «ایرج گرگین» تئاتری را راه انداختیم. در این راه مترجمانی چون «رضا سیدحسینی»، «عبدالله توکلی»، «تورج فرازمند» و «محمدقاضی» را در کنار خود داشتیم. «فهمیه راستکار» هم از بانوانی بودند که در آن زمان در گروه ما حضور داشتند. چندین قدم دورتر می‌روم، شروع تئاتر با اسکویی‌ها این بازیگر در ادامه گفت: کار تئاتر را با اسکویی‌ها آغاز کردم. گرچه قبل از آن تجربیات اندکی داشتم اما وقتی اسکویی‌ها تئاتر «آناهیتا» را راه‌اندازی کردند، من نیز از اعضای اصلی این گروه شدم. وی اضافه کرد: از شانس‌های بزرگ بنده در دوره‌ی ششم ابتدایی، «هژیر داریوش» همکلاس دوران مدرسه‌ام بود. با هم انجمن نمایش تشکیل داده بودیم و یک روزنامه‌ی هفتگی طراحی کردیم. شاید قلم من در نوشتن این کتاب‌ها و دست‌نوشته‌ها مدیون روزنامه‌دیواری دوران کودکی‌ام باشد. سرآخر زادگاهم است و تولدم... او در بخش پایانی سخنان خود به محل و سال تولدش اشاره و اظهار کرد: متولد سال 1316 هجری شمسی در اردبیل هستم. جد هفتم من، استاد کاشیکار مشهور اصفهانی بود که به دستور شاه عباس برای مرمت بقعه‌ی شیخ صفی‌الدین‌اردبیلی به این شهر فرستاده شد و همانجا ازدواج کرد و ماندگار شد. اردبیل را دوست دارم گرچه شاید تنها پنج سالی ساکن این شهر بودم. با خانواده به تهران آمدیم و در محلی نزدیک امامزاده یحیی زندگی کردیم. این تمام آنچه بود که از امروز تا گذشته به یاد داشتم. سیروس ابراهیم‌زاده سپس قسمتی از کتاب « پشت چراغ قرمز» را خواند و در ادامه جلسه محمد سریر که در جمع حاضران بود، به توضیح درباره‌ی بخشی از ادبیات فاخر دوران گذشته پرداخت و خطاب به ابراهیم‌زاده سئوالی را این گونه مطرح کرد که، «قسمتی از سخنان شما مربوط به نمایشنامههای دوره‌ی قبل بود. شاید ادبیات آن ها کمی از ادبیات امروز دور است، اما جذابیت هایی داشته و در عین حال بسیار آموزنده است. همانند همان قطعه‌ای که اشاره فرمودید. موسیقی آن را در در اواخر دهه‌ی چهل ساختم. البته این شعر شکسته‌ای بود و شاید تفاخر اشعار و ادبیات آن زمان را نداشت، اما دارای مطلبی جهانی و مفهوم عمیقی بود، چرا که وقتی امروز به سینما، تئاتر و ترانه و شعر بازمی گردیم یک نوع زبان بسیار سخیف وارد ادبیات ما شده است.» او ادامه داد: «این زبان در خانواده و اجتماع نیز رایج می‌شود و تمام نظام رفتاری و ادبی را برهم می‌زند. پرچم فرهنگ ایرانی بر پایه‌ی ادبیات است. پس باید آن را حفظ کرد. در هیچ کشوری اینگونه نیست. در ایران حتی در میان مردم عوام هر یک شعری از حفظ هستند، اما در هیچ کجای دنیا شاید به این شکل شاهد این موضوع نباشیم. پس نباید این ادبیات را تخریب کرد. ما نمی گوئیم که به سبک گذشته بازگردیم ولی باید این پیوند و ریشه را نگاه داشت. آیا اینگونه نیست؟» سیروس ابراهیم زاده در پاسخ به این اظهارات گفت: هر تغییر و اتفاق و تحولی در جامعه آسیب‌هایی دارد و بررسی‌های آسیب‌شناسی صورت می‌گیرد. در همه‌ی جهان این اتفاق افتاده است. زبان انگلیسی زبانی است که در طی این سال‌ها دچار تغییرات بسیاری است به طوریکه حتی آثار امروز با نمونه 10 سال پیش آن بسیار متفاوت است. زبان ما جهانی نیست. چرا امروز به جای «سلام» باید بگوییم"درود!" شاید واژه‌ی سلام از عربی وارد زبان فارسی شده، اما در این زبان حل شده و جزو آن محسوب می‌شود یا لغت سرویس در زبان فارسی کاربردهای فارسی به خود گرفته است. ما این زبان را از زبان مردم گرفته و مشتقاتی را یافته‌ایم و از آن شعر گفتیم و واژگانی را تغییر دادیم. او اضافه کرد: یکی از اساتید این کار «احمد شاملو» است که شعر را به دقیقه‌ی اکنون می‌آورد. تمامی پیامک‌ها و این اصطلاحات جدید زبان جوان‌های ما متعلق به عصر امروز است و باید حفظ شود. حتی بهرام بیضائی نیز در این مورد نمایشنامه‌ای نوشته است. علی دهباشی هم در ادامه‌ی توضیحات سیروس ابراهیم‌زاده گفت: گمان می‌کنم نگرانی دکتر سریر این بود که آنچه به عنوان ادبیات در زمینه‌های مختلف اتفاق می‌افتد با ریشه‌های زبان ارتباطی ندارد. این موضوع درست است که در جهان تحولی بوجود آمده است و اگر بخواهند به عنوان نمونه شکسپیر را در مدارس تدریس کنند باید به زبان ساده‌تر نوشته شود تا بچه‌ها متوجه شوند، اما عده‌ای در مورد زبان فارسی این نظر را دارند که می‌توانند با وجود گذشت قرن‌ها هنوز رودکی، حافظ و سعدی را بفهمند و به نوعی آن را نشانه‌ی قدرت زبان می‌دانند. اینکه شما می‌فرمائید درست است، اما وظیفه‌ی شخصیت‌هایی چون شماست که ارتباط جوانان امروز با سرچشمه‌ی زبان فارسی را حفظ کنید. وی بیان کرد: اگر شاعران مدرن امروز، حافظ و خیام و ... را نشناسند آن چیزی که می‌سرایند به محض اینکه جوهرش خشک شود عمر شعرش به پایان خواهد رسید. چرا؟! چون دارای واژگانی نیست که بتواند مفهومی را با قدرت بیان کند. این دلیل بر این نیست که به شیوه‌ی کلاسیک بنویسد بلکه باید ابتدا با سرچشمه‌های زبان فارسی آشنا باشد و بعد در مدرن‌ترین شکل آن را ارائه دهد. علت تسلط اشخاصی چون شاملو همین بوده است. تربیت غلطی که در جامعه‌ی امروز رواج دارد این است که می‌گویند،"سعدی و خیام کهنه هستند." گرچه سعدی بسیار مدرن است و نصایح او در همین دوران هم کاربرد دارد. او ادامه داد: باید اشاره کنم که در هیچ زبان و هیچ جای دنیا حتی اگر به رُم بروید و سراغ کتاب کمدی الهی را از کتابفروشی بگیرید در یافتن کتاب موفق نخواهید شد. فقط در ایران است که کتاب‌هایی چون حافظ و سعدی و مولانا و شاهنامه و ... پس از هفتصد سال هنوز تجدید چاپ می‌شود و هنوز جزو پرفروشترین کتاب‌ها هستند. به جز سال 1324 که به علت سیاست‌های حزب توده و چپ‌گراها چاپ سعدی ممنوع شد، ولی بعد آن سال‌ها دوباره به چاپ رسید و همچنان مورد استقبال است، چرا که سعدی امروز هم مدرن است و خوب می‌گوید که در این دنیای پر از تناقض چگونه گلیم خود را از آب بیرون بکشید! سیروس ابراهیم زاده در ادامه‌ی این موضوع بیان داشت: جوانان امروز با نسل‌های گذشته بسیار متفاوت هستند. ما حرف پدران و مادران خود را می‌فهمیدیم ولی آن‌ها سخنان ما را درک نمی‌کنند پس چگونه سعدی را بفهمند؟! من سخنان شما را قبول دارم. سعدی به عقیده‌ی بنده بسیار با ارزش است، اما نمی‌توان گفت که برای جوان امروز مدرن باشد. برخی چیزها متعلق به موزه است و ما باید با آن آشنا باشیم و ریشه‌های خود و اجدادمان را بدانیم. اما هیچ گاه شما لیوانی که در موزه از اجداد شما باقی مانده است را استفاده نخواهید کرد. در پایان این جلسه سیروس ابراهیم‌زاده در پاسخ به سئوال یکی از حاضران درباره‌ی تئاتر اسکویی و حمید سمندریان گفت: ما همچون اروپا میراث تئاتر نداریم و ادبیات تئاتر به آن گونه که باید در ادبیات ما وجود ندارد. بهترین تئاترهای ما همیشه ترجمه‌هایی بوده که به اجرا درآمده است. تئاتر یکی از ارکان مهم دنیای مدرن است و یکی از ارزش‌های حمید سمندریان این است که ادامه‌ی مدرنیته در تئاتر را بخوبی انجام داد. در مورد اسکویی‌ها باید بگویم که «مهین اسکویی» هنرمند و از اساتید ارزشمند تئاتر علمی و خردمندانه است که در واقع، واقع‌گرایی‌های دولت شوروی بر حرکات و آثار او تأثیرگذار بود.
سیروس ابراهیم‌زاده
انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 98]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها