تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850093774
تجربیات تلخی که روزمره عینا شاهدش هستیم
واضح آرشیو وب فارسی:الف: تجربیات تلخی که روزمره عینا شاهدش هستیم
رضا صابری، 11 مرداد 94
تاریخ انتشار : يکشنبه ۱۱ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۰۶:۳۰
هفته ی پیش جمله ای خواندم که از آن واقعیت های تلخی بود که آدم از شنیدنش آه می کشد. نه یک فاجعه بود و نه یک تیتر از حوادث روزنامه بود و نه افشای یک فساد اقتصادی. از همه ی این ها مهم تر بود. خواندم «ما که بچه بودیم، چادر مادرمان را می گرفتیم که گم نشویم، امروز بچه دستش به مانتوی مادرش نمی رسد که ان را بگیرد...». این واقعیت تلخی است که بسیاری از ما با آن مواجهیم و در تجربیات روزمره مان عینا شاهدش هستیم، اما گاهی اوقات ما دنبال بهانه ایم تا خود را قانع کنیم به خود جملاتی را بگوییم مانند «یعنی مشکل ما موی جووناست؟!» که متاسفانه اکثر رئیس جمهورهای ما هم آن را گفته اند. رؤسای جمهور ما، از نظر مواضع و نگاه سیاسی بسیار با هم متفاوت و بعضا متضاد بوده اند اما از یک نظر بر یک صراط، مستقیم بوده اند - که البته صراط مستقیم نبوده - و آن فرهنگ است. مرضی ما ایرانی ها را گرفته که تا به معضلات و مسائل فرهنگی می رسیم، ادای روشن فکرها را در می آوریم، ولی کاش واقعا روشن فکر بودیم. هنوز نفهمیده ایم که اگر روشن فکر واقعی یعنی استاد شهید آیت الله مرتضی مطهری، پس این نگاه من درآوردی ما از کدام آبشخور است؟ متاسفانه امروز بسیاری از ما اشتباها فکر می کنیم که حزب اللهی بودن اگر در مسائل سیاسی باشد خوب است ولی در مسائل فرهنگی خیلی هم خوب نیست؛ در حالی که حزب اللهی بودن اصلش در فرهنگ تعبیر و تبیین می شود. به قول امام خمینی (ره) «فرهنگ، باعث تمام خوشبختی ها و بدبختی های یک ملت است». بعضی از ما عادت کرده ایم که در مسائل سیاسی بصیرت داشته باشیم ولی در مسائل فرهنگی نه. تا بحث مباحث فرهنگی می شود اول که حجاب را استثنا می کنیم و می گوییم «مگه فرهنگ فقط حجابه؟! بابا کی قراره بفهمیم که گشت ارشاد اشتباهه و نتیجه عکس می ده؟!». از حجاب می گذریم و بعد می رسیم به حوزه های دیگر مثل سینما و بعد می گوییم «آقا اصلا به تو چه که فلان فیلم مسمومه! اصلا مسموم یعنی چی؟! رفتی آزمایش شیمیایی کردی روش فهمیدی مسمومه؟! به نظر تو مسمومه! به نظر بقیه نیست. خب تو نبین! خلاص!». به کتاب که می رسیم اگر کسی به ما بگوید که فلان کتاب مبتذل که در آن بارها مستقیما درباره ی اتاق خواب سخن به میان رفته نظرت را بگو، خواهیم گفت که «شماها کی می خواین بفهمین که فقط شماها مردم نیستین؟! آقا جون باور کن همه مثل من و تو مذهبی نیستن. خب اونا دوست دارن این کتابارو بخونن! ما بهشون ندیم از یه جا دیگه می خرن یا از اینترنت می گیرن!». روزی شخصی در مجلس بحث ساپورت را مطرح کرد و خیلی ها که ادعای ارزش مداری شان گوش فلک را کر می کند، خندیدند و گفتند «اینو باش! دلش خوشه! دغدغش در حد ساپورته!». خطاب به این ها و نیز آن ها که همیشه لقلقه ی زبانشان است که «بابا آشو با جاش بردن تو دیگه چی می گی این وسط که بحث حجابو می کنی؟!» عرض می شود که، ما که بچه بودیم، چادر مادرمان را می گرفتیم که گم نشویم. رفاقیمان هم اکثرا همین طور بودند. غیر رفقامان هم باز اکثرا همین طور بودند. بسیاری هم مانتو می پوشیدند، ولی آن ها هم بچه هایشان مانتوهای بلند و پوشیده شان را می گرفتند تا گم نشوند، اما امروز بچه ای که ساپورت مادرش را می گیرد و ساپورت از دستش لیز می خورد و کودکی که دستش به مانتوی کوتاه مادرش نمی رسد، حق بده که حس قوی بزنم که آن کودک، در دست انداز و بزنگاه ها و پست و بلندی های بی شمار زندگی، احتمالا گم می شود، یا همان روز، یا سال ها بعد...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها