محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845686925
تئاتر با طعم قرون وسطی و فلفل دلمه‌ای
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با علیرضا کوشک جلالی، کارگردان تئاتر تئاتر با طعم قرون وسطی و فلفل دلمه‌ای علیرضا کوشک‌جلالی، کارگردان، نمایشنامه‌نویس و مدرس تئاتر ایرانی است که در آثارش بر تئاتر مردمی و بردن هنر نمایش بین توده مردم تاکید بسیاری دارد. او اولین نویسنده ایرانی است که توانست جایزه نمایشنامه‌نویسی آلمان را دریافت کند.
از دلمشغولی های او سفر به شهرستان ها، برگزاری کارگاه، راه اندازی گروه و کارگردانی نمایش هایی برای اجرا در سطح مخاطب عام است. این روزها کوشک جلالی تازه ترین اثر نمایشی خودرا با عنوان «دست نیافتنی ها» براساس رمان «زندگی دوباره» اثر فیلیپ پوزو دی بورگو و فیلم فرانسوی «Intouchables» در راستای همین نگاه با بازیگرانی چون نادر فلاح، سینا رازانی و بهاره کیان افشار در سالن استاد ناظرزاده کرمانی روی صحنه برده است. چرا سراغ یک فیلم برای اقتباس نمایشی رفتید و اصلا این فیلم با نوع رویکردی که شما در تئاتر دارید تا چه اندازه تناسب دارد؟ موضوع این فیلم یک عشق پاک است. 2 انسان از 2 دنیای متفاوت با پیشداوری های بسیاری که از یکدیگر دارند، سر راه هم قرار می گیرند. پس از مدتی در روند زندگی به هم اعتماد می کنند و توانایی درک همدیگر را به دست می آورند. از سویی احساس می کنم روند رشد کینه و نفرت، دغل و ریا، دروغ و تزویر بین دوستان، همکاران و حتی اعضای خانواده سرسام آور شده است. با این نمایش نه قصد بیان شعار سیاسی داشتم و نه بازگویی مانیفستی را. تنها و تنها نشان دادن این عشق، درک متقابل، دیالوگ، احساس مسئولیت در برابر خود و جامعه اهمیت داشت ،به همین سادگی. بازگو کردن داستان برخورد دو دنیای کاملا متفاوت که سرشار از لحظات تراژیک، طنز و عشقی بی آلایش و بسیار عجیب بین دو جهان بینی است. این مساله برایم بسیار جذاب بود. همیشه در کارهایتان بر اجرای آثاری که آن را مردمی می نامید تاکید دارید. این تاکید بر چه اساسی است و نگاه شما به آن چگونه است؟ فقدان تئا تر مردمی در ایران احساس می شود. از ویژگی های این تئا تر آن است که هم حرفی برای گفتن دارد و هم با طبقات وسیعی از اقشار جامعه ارتباط برقرار می کند. نمایشی که می تواند یک راننده تاکسی، معلم، هنرمند و... را به سالن بکشاند و هر کس بتواند با توجه به پیشینه ذهنی اش از آن لذت ببرد. این نوع تئا تر ریشه در تئاترهای کمدی ا دل آرته، مولیر و حتی روحوضی خودمان دارد. یعنی این ژانر مورد علاقه شماست؟ ما نیاز به کارهایی داریم که مردم را به سمت تئا تر بکشاند. ما روز به روز به سمت دوقطبی شدن تئا تر می رویم؛ یعنی کار ها یا آن قدر روشنفکری است که آدم های عادی با آن ارتباط کمی برقرار می کنند یا به سمت تئاتر های آزاد می رود که در سینما ها اجرا می شود. این ژانر مورد علاقه من نیست. اکنون تئاترهای مردمی ۹۰ درصد کارهای جوامع مدرن را تشکیل می دهند. فکر می کنید کارگردانان ما می توانند نگاه درستی به تئاتر مردمی داشته باشند؛ چراکه اکنون بیشتر کارها به سمت مخاطب پسند شدن می رود؟ پیکره نحیف تئاتر کشور با مشکلات بی شماری دست و پنجه نرم می کند. به 3 مورد آن اشاره می کنم؛ نخست آموزش است. بیشتر کسانی که در اروپا و آمریکا کارگردان یا بازیگر می شوند، دوره های عملی را در مدارس مربوط می گذرانند. تاکید می کنم دوره های عملی، همراه با چند واحد تئوریک. در واژگان آلمانی لیسانس بازیگری یا لیسانس کارگردانی نداریم. این مساله مانند آن است که بگویید من لیسانس نوک حمله یا فوق لیسانس هافبک دفاعی دارم. دانشکده های تئاتر، تقریبا به مسائل تئوریک می پردازند و کسانی که دکترای تئاتر می گیرند، تئوریسین های تئاتری یا دراماتورژ می شوند. مسائل دیگر بدون شک به بودجه و دور بودن مردم از تئاتر بازمی گردد. دقیقا.کمبود سالن های نمایش و محل های تمرین، کمبود بودجه تئاتر، حمایت نکردن مادی از گروه های تئاتری و امکانات محدود سالن ها یکی از عمده ترین مسائلی است که با آن روبه رو هستیم. در مورد ایجاد ارتباط بیشتر مردم با تئاتر اقدامات بسیاری انجام شده است، اما هیچ گاه در ایران به آن نقطه موردنظر نرسیده است. دلیل آن را در چه می دانید؟ تئاتر اروپا بر دو پایه اساسی حمایت دولتی و مردمی استوار است. این در حالی است که حمایت دولتی در ایران در حال محو شدن است، تنها می ماند حمایت مردمی. با نگاه اجمالی به تماشاچیان تئاتر کشور، می بینیم اکثریت آنها متعلق به جامعه روشنفکر و پست مدرن اند. این در حالی است که تماشاچیان تئاترهای کشورهای مدرن به عنوان مثال آلمان، توده مردم اند. طبیعی است بسیاری از کارها در ژانر تئاتر مردمی خواهد بود. این نوع تئاتر در اروپا ستون اصلی هنرهای نمایشی محسوب می شود و مختص به قشر خاصی نیست. نمونه این تئاتر در کشور ما تعزیه و نمایش های روحوضی است. نمایش هایی که در ایران رو به فراموشی است؟ این نوع نمایش ها، ستون فقرات تئاتر پیشرفته جهان است. علت پیشرفت تئاتر در آلمان، انگلیس، فرانسه و... این است که علاوه بر حمایت مادی و معنوی دولت، توده مردم هم از آنها حمایت می کنند. تنوع و تعداد اجراهایی که شما در یک شب می توانید ببینید، بسیار زیاد است. به عنوان نمونه در شهر یک میلیون نفری کلن آلمان که من در آن زندگی می کنم، می توانید هر شب شاهد 50 یا 60 نمایش در ژانرهای مختلف باشید که بیشتر مخاطبان، مردم عادی جامعه اند. به همین دلیل هیچ قدرتی براحتی نمی تواند تئاترشان را زمین بزند، در حالی که در ایران تماشاگران تئاتر روزبه روز خاص تر می شوند. درست است که در ایران بیشتر نمایش ها به سمت خاص شدن می رو د؟ بله همین طور است. ببینید تماشاچیانی که به دیدن تئاتر می آیند چه کسانی هستند؟ آیا خانواده ها به سالن های نمایش می آیند یا تنها قشر روشنفکرند؟ چند کار روشنفکری در ایران می توانید نشان دهید که توده مردم هم به دیدن آن بروند و راضی بازگردند. اجرای تئاترهایی مانند تئاتر گلریز، روحوضی، تعزیه، نمایشنامه های یاسمینا رضا، نیل سایمون، فیلم های چارلی چاپلین و... جدا از کیفیت کارها در ژانر نمایش ها و فیلم های مردمی است. به طور مثال فیلم «باشو غریبه کوچک»، «خانه دوست کجاست» یا کارهای چارلی چاپلین، هم پاسخگوی نیاز قشر روشنفکراست و هم توده مردم. خاص شدن هنر زیان های بسیاری در پی دارد و اولین آن هم دامان خود هنرمندان را می گیرد. منظور شما از زیان چیست؟ در چند سال اخیر تئاتر ما بیشتر به سوی خاص شدن گام برداشته و این خطری جدی است؛ چرا که دولت کمک چندانی به رشد تئاتر-چه در زمینه مالی وچه معنوی- نمی کند؛ در نتیجه می ماند توده مردم. اگر قرار باشد تنها به نمایش های خاص اکتفا کنیم، مردم عادی از آن فرار می کنند و قشر روشنفکر و سوپر روشنفکر حصاری دور خود و تماشاگرانشان می کشند. اشتباه برداشت نشود، ما به تمام ژانرهای نمایشی احتیاج داریم تا تئاتر در تمام زمینه ها رشد کند. اما در کشورهایی مثل ایران، ما در درجه اول نیازمند قشر متوسطیم تا تئاتر را رو به جلو حرکت دهیم. در غیر این صورت سونامی بزرگی در راه خواهد بود که تئاتر را به زمین می کوبد. این مساله بیشتر به ساختارهای زیربنایی جامعه تئاتر برنمی گردد؟ هنر هر جامعه ای زاده روابط اجتماعی انسانی اش است. بزرگ ترین تفاوت میان تئاتر ما و اروپا همین است. ما از یک سو تئاتر به اصطلاح گلریزی داریم که جلو می آید و برای این که بتواند مخاطب داشته باشد از محتوایش می کاهد و دم دستی می شود. این موضوع مردم را سطحی پسند می کند. از سوی دیگر سوپر روشنفکران هستند که تئاتر را خاص می کنند. این دو قطب روز به روز از هم فاصله می گیرند. این مساله زاییده روابط اجتماعی است. ما از طرفی در جامعه مان شاهد روابطی قرون وسطایی میان افراد جامعه هستیم، در جایی دیگر به روابط مدرن برمی خوریم که میانگین اش می شود روابط سوپر پست مدرن با طعم قرون وسطی و فلفل دلمه ای! در واقع ما حد وسطی نداریم، چه در زندگی اجتماعی و چه در تئاتر. در رابطه با موضوعی که پیشتر به آن اشاره کردم، دوست دارم دیدگاهتان را بدانم. اجرای این آثار سطح سلیقه مخاطبان را پایین نمی آورد؟ خود شما با نقدهایی در مورد نمایش «دست نیافتنی ها» روبه رو هستید؟ مدت زیادی است یک جنگ پنهانی در ارتباط با تئاتر مردمی در جریان است. این جریان از نمایش «بازرس گوگول» شروع شد، با «نورا»، «خدای کشتار»، «ر ابینسون کروزو»، «سیستم گرون هلم» ادامه یافت و اکنون به «دست نیافتنی ها» رسیده است. برایم تعجب برانگیز هم نیست. بسیار طبیعی است. ما در سیاره دیگری زیست می کنیم. جامعه ای که برخی منتقدانش از خندیدن و طنز متنفرند. طنز در جامعه هنری کلاس پایین تری دارد و بلافاصله مهر تئاتر گلریزی بر پیشانی ا ش می نشیند. وقتی منتقدی در یک جلسه مطبوعاتی با حضور اشکان خطیبی، رضا مولایی و... با صراحت به من می گوید: «چرا مردم در «خدای کشتار» آن قدر می خندند؟» منگ می شوم! مگر تماشاچیان در فیلم های چاپلین قهقهه نمی زنند؟ مگر سریال های مهران مدیری که طنز تلخی در آن نهفته است مردم را سرگرم نمی کند و صدای خنده شان به هوا نمی رود؟ در اینجا مساله مهم تری مطرح است: آیا می خواهیم توده مردم را به سالن های تئاتر بکشیم یا این که حصار ضخیمی به دور خود بکشیم و محصولات هنری را فقط به خورد عده ای دانشجو و قشر محدود و خاصی از مردم بدهیم؟ به هر حال طبق گفته های خود شما تئاتر مردمی باید پاسخگوی هر دو قشر باشد. درست است؟ برشت در28سالگی در ارتباط با تئاتر پر زرق و برق جامعه که تنها قشر خاصی از آن دیدن می کردند، نوشت: «تئاتر کنونی، بیهوده و پرت است زیرا ارتباطی با جامعه و مردم ندارد.» تلاش می کنم در نمایش هایی که به صحنه می برم، تلخ ترین مسائل اجتماعی، سیاسی و انسانی، از قبیل جنگ، پیشداوری های ویران کننده، سوء استفاده از قدرت، انسان های روان پریش آواره در سیستم های اجتماعی درنده خو و... را به زبان طنز بیان کنم تا تماشاچیان با چشمی بخندند و با چشمی گریه کنند. در آلمان به خاطر همین سبک از نگارش بود که جایزه نمایشنامه نویسی مردمی را گرفتم. حال ممکن است در جایی موفق نشده و به هدف نزده باشم، که خب طبیعی است. درس گرفته ام برای کار بعدی. اما به تمام این منتقدان که کمین کرده اند تا کوچک ترین اشتباه مرا پیراهن عثمان بکنند و ژانر تئاتر مردمی را با تئاتر گلریزی یکسان معرفی کنند، نوید کار بعدی را می دهم و تکیه می کنم به شعور تئاتری مردمی که حضور چشمگیرشان باعث شد نمایش «خدای کشتار» پرفروش ترین اجرای سال 92 اعلام و دشمنان تئاتر مردمی نیز افزون شود! هنرمندان تئأتر می گویند ما نباید به سادگی آنچه مردم عامه می خواهند تولید کنیم. اما معتقدم یک هنرمند نمی تواند بدون باد در بادبانش به حرکت ادامه دهد. برخی هنرمندان ادعا می کنند اگر مردم امروز به این اثر بی توجهی نشان می دهند در آینده به آن توجه خواهد شد؛ یعنی آنان برای آیندگان تولید اثر می کنند. در حالی که به نظر من این باد در حال حاضر باید به بادبان کشتی برسد. لازم به ذکر نیست که این باد باید برای سفر در هر جهتی به کار بیاید. تئاتری که با توده مردم در ارتباط نیست، بی معناست. دلیل آن هم این است که تئاتر امروز ارتباطی با مردم ندارد، در آنجاست که هیچ ایده ای در مورد آنچه مردم از آن می خواهند ندارد. تئاتر امروز با وجود پیشرفت وسایل و تجهیزات نمی تواند تفریح و شادی تولید کند. در نتیجه نمی تواند آنان را که به دنبال تفریح هستند جذب خود کند. در اینجا باد به بادبان تئاتر نخواهد وزید. مهرانگیز قهرمانی / جام جم
پنج شنبه 7 خرداد 1394 ساعت 02:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 69]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها