محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802583941
-عکسی بدون شرح
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برای استاد بزرگ روزنامه‌نگاری ایران عکسی بدون شرح استاد خبرنویسی پنج سال بود در بی‌خبری به سر می‌برد... یادش که می‌کردم جستجو در اینترنت هم سودی نداشت خبرهایی محدود یا همان بی‌خبری محض... تنها آثارش می‌درخشید و خدماتش. حالا اما خبر همه جا پیچیده... سلطان تیتر سرانجام بار سفر بست.
وقتی مطلبی می خواند سر کلاس... جدی تر از همیشه می شد. سرش روی کاغذ می رفت و سریع بالا می آمد. از زیر عینکش کلمات را می کاوید و سپس نگاهش می رسید به ته کلاس... شاید نقطه ای در افق... یا مکانی برای یافتن خبر که ما نمی دید یم آن را... جایی که فقط خودش می دید... تنها حسین قندی. کمتر دیدم سر کلاس بنشیند... می ایستاد بدون خستگی و با عشقی بیکران. آن قدر جدی از روزنامه نگاری حرف می زد که نمی شد جدی اش نگرفت. تند و صریح حرف می زد بدون ملاحظه ای محافظه کارانه. اما مهربان بود. آراسته می آمد با لبخندی بر لب که از ابهت استادی اش نمی کاست و سریع می رفت سر اصل مطلب. آن قدر مثال می آورد برایت که تا ابد یادت بماند برای خبرنویسی چه باید کرد. شوخی نداشت با روزنامه نویسی و چقدر شرح عکس برایش مهم بود. می گفت روزنامه نگاری یک هویت مستقل دردانه است. علمی که باید آن را آکادمیک آموخت و قواعدش را یاد گرفت. می گفت عمر روزنامه کوتاه است می خوانند آن را و بعد فراموش می شود و چقدر این را خوب فهمیده بود... خواندند او را و بعد پنج سال استاد در سکوت مطبوعاتی فرو رفت! حافظه اش بسیار دقیق و غریب بود. بعد از اتمام دوره ام در مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه ها هر سال روز خبرنگار یا معلم زنگ می زدم دفتر روزنامه... اسمم را که می گفتم در دم می شناخت مرا. می گفتم «واقعا منو شناختید استاد؟» می گفت: «می خوای اسم مجله تو بگم؟ یا طرح رو جلدشو؟» و بعد می خندید. کوتاه حرف می زد و صریح و برای حسین قندی بودن و محبوب بودنش تنها به خود باور داشت. عنوان استادی برایش کم است... نه این که این را بگویم به خاطر ستایش های متداول بعد از هجرت یک استاد... نه... این را می گویم چون در گذر 12 سال گذشته همواره استادی تمام عیارش در ذهنم خوش نشسته است و جزوه خبرنویسی اش همواره در بهترین جای کتابخانه ام بوده و چه شایسته تورق گاه به گاهش برایم کم از زیارت نبوده است! مردی آشنا به ادبیات ، رفیق با مطالعه که با کلمات روی کاغذ می رقصید و می خرامید... قندی را نمی توان از یاد برد... او در تاریخ مطبوعات این سرزمین ثبت شده است بی آن که به ستایش چون منی نیازمند باشد. فلاش بک سال 83: گفتم: «استاد... نمی رسم در یک روز و یک ساعت... دو تا امتحان پایان ترم دارم. میشه بعد از امتحان دانشگاه، بیام برای امتحان مرکز مطالعات؟» نگاهم کرد بدون لبخند و گفت: «نه.» گفتم «راهی نداره استاد؟» گفت بدون لبخند: «نه... یکی شو باید انتخاب کنی!» و من بی اندازه رنجیدم... روز آخر کلاس صدایم کرد و گفت: «گفتی دو تا امتحان داری؟ سریع امتحان دانشگاه رو بده بعد بیا اینجا.» گفتم: «سوال امتحان من با بچه ها فرق داره؟» گفت: «نه» این بار لبخندی زد و من ذوق مرگ شدم از مهربانی پر قند و شکرش... خبر را می شنوم کوتاه. چون شلاق باد سرد در زمستان مطبوعات. حالا باید باور کنم استاد در آرامش ابدی آرمیده. با لبخندی بر لب در کلاس مرکز مطالعات می بینم او را... استوار ایستاده چون سرو بی هیچ خستگی... یک پایش را به عادت همیشه کمی بالا نگه داشته. به تریبون تکیه داده... مقاله ای برای ما می خواند... آن سوتر از دیوار کلاس را می بیند... متن تمام می شود عینکش را برمی دارد لبخندی می زند . به چشم های مبهوت ما که با نثرش مسحورمان کرده نگاهی می اندازد. از کلاس می رود بیرون تا سیگاری آتش بزند. من پی اش می دوم بیرون کلاس... و می پرسم: «استاد می شود برای بعضی عکس ها شرح ننوشت؟ عکس هایی که خودشان حرف می زنند با آدم؟ و حرف هایشان در تاریخ می ماند ؟» نگاهم می کند، می گوید: »مثلا چه عکسی؟» می گویم: «عکس حسین قندی... این یکی که دیگر شرح نمی خواهد. می خواهد؟» پگاه امیری - جام جم
یکشنبه 6 اردیبهشت 1394 ساعت 10:04
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 110]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها