واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۴ - ۰۸:۲۶
یک اقتصاددان، انحصار منابع عمومی در دست گروههایی خاص را به اقتصاد خویشاوندی و رفاقتی تشبیه کرد گفت: بعضی افراد با نشت درآمدهای نفتی یا به نام خصوصیسازی، منابع عمومی را به جیب خودشان، رفقا و خویشاوندانشان سرازیر میکنند. حسین راغفر در گفتوگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: بعضی افراد شعار خصوصیسازی میدهند و از شعارهای اینگونه، گاهی رادیکال هم میشوند. در کشور ما دو شبکه گسترده تحت پوشش دو جریان فکری ظاهرا متعارض وجود دارد که صاحب شرکتها و بنگاههای مختلف هستند و هر زمان لازم باشد منابع عمومی را به اسم خصوصیسازی به اقوام و خویشاوندان خود هدیه میدهند. وی با بیان اینکه لزوم استفاده از کارکردهای اقتصاد مقاومتی بعد از تخریب اقتصاد ایران توسط دولتهای نهم و دهم احساس شد، خاطرنشان کرد: دولتهای نهم و دهم به شکل بیسابقهای کشور را در مقابل اقتصاد دنیا وابسته و آسیبپذیر کردند. این دولتها فرصت تحریمهای گسترده را به صورت یک ائتلاف جهانی به آمریکا و اروپا هدیه کردند. در پی بروز تحریمها ابتدا بنیانهای تولید داخلی تخریب و بعد از آن کشور به واردات بیرویه وابسته شد. به اعتقاد این اقتصادان، دولتها در ایران یک ماشین بزرگ دیوانسالاری و بروکراسی، محل توزیع منزلت اجتماعی و حقوق مناسب برای افراد حاضر در قدرت و خویشاوندان آنها هستند. دولت باید از طریق نظام مالیاتی، منابع بودجه عمومی را تامین کند و درآمدهای نفت و گاز را مصروف اشکال دیگر سرمایه از جمله سرمایههای انسانی، فیزیکی و ملموس مثل زیرساختها، ارتباطات و سرمایههای طبیعی مثل محیط زیست کند اما متاسفانه غالبا منابع نفتی در این امور مصرف نمیشود. راغفر، مدل اقتصاد باز در ایران را با آنچه در جهان اجرا میشود، متفاوت دانست و گفت: دولتها با مقرراتگذاری بازارها را تنظیم میکنند اما مداخله دولتها در ایران معمولا به نفع شبکههای ثروت و قدرت است. توهمی که در ایران وجود دارد این است که تعادل به صورت خودجوش در اقتصاد تحقق مییابد اما در واقع در هیچ جای جهان چنین چیزی امکانپذیر نیست؛ چه برسد به شرایط اقتصاد ایران که دچار نابرابریهای گسترده است. ما نیازمند مداخله دولت برای مقرراتگذرای به منظور حفظ منافع عمومی هستیم. وی اظهار کرد: نمیشود منابع ملی را در همهی حوزهها پراکنده کرد. دولت باید بر اساس یک استراتژی توسعه و برنامهی گام به گام، بخشهای پیشرو در اقتصاد را مشخص کند. اگر قرار است استراتژی صنعتی داشته باشیم باید صنایع پیشرو را مشخص و اتصال آن را با بخشهای پسین و پیشین برقرار کنیم. در این صورت فرصت انباشت سرمایه و رشد قابل قبول در عرصهی جهانی را فراهم خواهیم کرد. این استاد دانشگاه با بیان اینکه ما دچار نوعی سردرگمی اقتصادی به اسم صنعتی شدن هستیم، گفت: در حال حاضر 360 کارخانه موتورسیکلتسازی، 22 شرکت هواپیمایی، 1200 شرکت فرش ماشینی، تعداد قابل توجهی شرکتهای رب گوجه فرنگی و بسیاری صنایع دیگر در کشور داریم و نیز منابع بزرگی از درآمدهای ملی مصروف تاسیس کارخانههای فولاد و پتروشیمی که بسیاری از آنها با ظرفیتهای بسیار نازل به حیات خود ادامه میدهند و زمینههای بلوکه شدن و هدررفت منابع را فراهم کردهاند. راغفر تصریح کرد: با لغو تحریمها و آزادسازی 150 میلیارد دلار درآمدهای بلوکه شده ایران این نگرانی وجود دارد که سلطه سنتی واردات در اقتصاد کشور، منابع را به سمت واردات گسترده کالاها و خدمات مصرفی سرازیر کند. در این صورت کشور به دنیای خارج وابستهتر و از حوزه تولید و حمایت از صنایع کوچک و متوسط و خلق شغل محروم میشود. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]