محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1825970421
-منتقد زیاد داریم، اما نظریه‌پرداز هیچ!
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با امیرشهاب رضویان، بازیگر «استراحت مطلق» منتقد زیاد داریم، اما نظریه‌پرداز هیچ! امیرشهاب رضویان، با آن گفتار و رفتار منحصربه‌فردش، یکی با جذبه‌ترین کارگردان‌های سینمای ماست.
فرزند رابعه مدنی ـ همان مادر مهربان سریال وضعیت سفید ـ که آثاری چون «تهران ساعت 7 صبح» و «مینای شهر خاموش» را در کارنامه دارد، بتازگی ساخت فیلمی کمدی به نام «سرقت مردان خاکستری» با بازی مهدی هاشمی و فرهاد آییش را به پایان رسانده است. رضویان علاوه بر کارگردانی، یکی از پرمخاطب ترین سینماهای کشور یعنی پردیس سینمایی کورش را هم مدیریت می کند. اما بهانه ما برای این گفت و گو بازی او در فیلم در حال اکران «استراحت مطلق» است. آقای رضویان سال 93 را چگونه پشت سر گذاشتید؟ سال 93 برایم سال خوبی بود. در این سال درگیر افتتاح پردیس سینمایی کورش بودم. با 30 نفر همکار در کنار هم توانستیم این پردیس سینمایی را به بهره برداری برسانیم، به طوری که امروز به یکی از پرفروش ترین سینماهای کشور تبدیل شده است. پردیس سینمایی کورش در کنار فیلم های پرفروش چون شهرموش ها2، آتش بس2 و فیلم های دیگر توانست معادلات فروش سینما در سال 93 را جابه جا کند. متخصصان پخش می گویند که پردیس سینمایی کورش تا 25 درصد از فروش سال 94 سینمای ایران را به خود اختصاص خواهد داد. و می توانیم بگوییم یکی از اتفاق های خوب سال 93 ساخت فیلم جدیدتان بود. بله همین طور است. بعد از هشت سال توانستم پروانه ساخت فیلم سرقت مردان خاکستری را دریافت کنم. من از سال 85 به این طرف نتوانستم پروانه ساخت سینمایی بگیرم. اما به رغم این که پروانه ساخت دریافت نمی کردید، بیکار هم نبودید. فیلم های ساخته شده شما در این مدت در جشنواره کودک نمایش داده شد و جایزه هم دریافت کردید. بله. در این مدت سه فیلم برای تلویزیون ساختم و سعی کردم هر سه فیلم را با کیفیت و قابلیت فیلم سینمایی بسازم. همیشه ترجیحم این بوده که با کیفیت سینمایی بسازم. تابستان عزیز، روزی که مینا گم شد و سفر زمان فیلم هایی بود که در این مدت ساختم و تابستان عزیز و سفر زمان در دوره های مختلف جشنواره کودک و نوجوان اصفهان جوایز مهمی دریافت کردند. از همکاری با عبدالرضا کاهانی در «استراحت مطلق» برایمان بگویید. کاهانی در فیلم «اسب حیوان نجیبی است» با کارن همایونفر ـ آهنگساز ـ همکاری داشت که انصافا کارن بازی خوبی ارائه داد و حالا در این فیلم حضور شما که بیشتر به عنوان کارگردان شناخته می شوید. اواخر سال 92 از طریق دوستم سعید قطبی زاده پیغامی داشتم از رضا که آن موقع در فرانسه بود. آن روزها همراه قطبی زاده مشغول نگارش فیلمنامه بودند. رضا گفت نقشی نوشته ایم که مناسب توست، آیا بازی می کنی؟ اما من وسوسه بازی کردن را نداشتم و ندارم. پس چطور پذیرفتید که این نقش را بازی کنید؟ این که بازی مقابل دوربین را تجربه کنم برایم جذاب بود. وقتی قرار شد در این فیلم بازی کنم به رضا گفتم من کارگردانم نه بازیگر. من باید در فیلم تو کارگردانی را فراموش کنم و در بازیگری تابع تو باشم. تو باید از من بازی بگیری. من باید با تعبیر ذهنی تو مقابل دوربین بازی داشته باشم. طبیعتا با تعبیر ذهنی خودم نمی توانم نقشی را که تو می خواهی ارائه بدهم. آنچه که مسلم است این که سینمای رضا، سینمای واقع گرایانه است، اما من به سینمای متکلف با قاب بندی خاص و نوع دیگری از بازی معتقدم. تفاوت دیدگاه بین ما وجود دارد. آن گونه که رضا صحنه فیلم هایش را می چیند، من نمی چینم. رضا واقعگرایانه به بخش های نه چندان زیبای جامعه نگاه می کند که من چنین نگاهی در فیلم هایم ندارم. البته این نگاه را هم نقض نمی کنم. این تفاوت نگاه است. اما اولین شرط من با رضا برای حضور در فیلمش این بود که تابع او باشم. به او گفتم من در این فیلم فراموش می کنم کارگردانم و رضا هم سعی کرد کاراکتری را که می خواهد در وجود من بازآفرینی و بازنمایی کند که فکر می کنم موفق هم بود. با توجه به این که اولین حضور بازی را تجربه می کردید، چگونه به شخصیت خسروی رسیدید؟ سر صحنه تمرین می کردیم. سعی می کردم سر صحنه هم از خودم به عنوان امیرشهاب رضویان و هم به لحاظ کارگردانی جدا شوم. تحلیل نمی کردم که چرا رضا این صحنه را این گونه می گیرد. مثل همه بازیگرها اشتباه می کردم و مثل همه بازیگرها دیالوگم را اشتباه می گفتم. خودم را کاملا مثل بازیگر در اختیار رضا قرار داده بودم. خودتان را بازیگر می دانستید یا نابازیگر؟ (می خندد) این سوال را باید از رضا بپرسید. برداشت زیاد می گرفتید؟ رضا به طور کل برداشت زیاد می گیرد، اما بله در اجرای بازی من گاه به ده برداشت هم می رسیدیم؛ اما رضا صبر بالایی داشت. او هیچ موقع اعتماد نفس مرا به عنوان بازیگر از بین نمی برد، حتی گاهی متوجه می شدم که بزرگواری می کرد اشتباه مرا پای فیلمبردار یا دیگر عوامل می گذاشت و کار مرا زیرسوال نمی برد. با توجه به این که اولین بازی را جلوی دوربین انجام می دادید، کاراکتر خسروی را چگونه برای خود تعریف کردید؟ من از نگاه کاهانی خوشم می آید، به دلیل این که شخصیت های فیلمش آدم های واقعی جامعه هستند؛ آدم های فیلم او شخصیت نه آنچنان خبیث و نه آنچنان شریف دارند و آدم های میانه ای هستند. خسروی هم از آدم های میانه فیلم است. من شخصیت خسروی را این گونه تعریف کردم که او هم آدمی معمولی است، کمی خوب و در عین حال اهل سوءاستفاده هم هست. اتفاقا به نسبت بقیه تکلیفش با خودش و زندگی اش روشن و مشخص است. خسروی از سمیرا حمایت می کند و به او وام می هد و هم از طرف دیگر از او سوءاستفاده می کند. جالب این که حمایت خود را از او دریغ نمی کند. چیزی شبیه بخشی از آدم های جامعه ما. شخصیت خسروی را دوست داشتید؟ من از خسروی بدم نمی آمد،شخصیت شیرینی داشت. دیالوگ های شما در فیلم کاملا مطابق با متن بود؟ رضا دیالوگ ها را می نوشت و مفهومی را که دوست داشت منتقل شود، به من انتقال می داد. بعد به گونه ای که مناسب بیان من بود در طول تمرین ویرایشش می کردیم و گاهی من بعضی دیالوگ ها را در تمرین اضافه می کردم و رضا اگر می پسندید هنگام برداشت اجرایش می کردم. مثل دیالوگ این سنگ ها با لب و دهنت بازی می کنه را و همین طور چند دیالوگ دیگر را با مشورت رضا اضافه کردم. آیا درست است در شرایطی که جامعه ما در شرایط سخت اقتصادی و اجتماعی قرار دارد، یک کارگردان در همه ساخته هایش فقط تلخی را نشان دهد؟ آیا نمی شد در فصل هایی از فیلم جا برای نفس کشیدن مخاطب باقی گذاشت؟ به نظر من وقتی فیلمی بسترش رئالیستی و واقعگرایانه است، نمی توانیم به کارگردان بگوییم چه کار کند و چه کار نکند. استراحت مطلق فیلمی است که با صراحت وارد لایه های خشن زندگی می شود. برای من این نوع فیلم ساختن مطلوب نیست، ولی این مدل فیلم را هم دوست دارم و می پسندم، اما حقیقتا نمی توانم بسازم. شاید خودم در فیلم هایم به دنبال رئالیسم شاعرانه هستم. اما در همین زندگی تلخ هم لحظات شادی جریان دارد، نمی شد در فیلم این لحظات شاد را نشان داد؟ این سوال را باید از کاهانی بپرسید. به نظر شما چرا فیلم در جشنواره امسال نمایش نداشت؟ به نظرم در حق این فیلم کم لطفی شده، این فیلم می توانست در جشنواره باشد و در نگاهی بیطرفانه قابلیت تجلیل داشت. بعضی وقت ها مدیران ما دچار محافظه کاری می شوند و از نشان دادن فیلم های اجتماعی اجتناب می ورزند. تصور آنها این است که ممکن است فیلم بازخوردهای منفی در مطبوعات داشته باشد و خوف می کنند از نشان دادن بعضی فیلم ها. این در حالی است که می بینیم وقتی فیلم ها به اکران عمومی درمی آیند، هیچ اتفاقی نمی افتد. اصلا در ایران سابقه نداشته که فیلمی باعث افزایش ناهنجاری اجتماعی شود یا جامعه ای را به هم بریزد. استراحت مطلق الان درحال اکران است و کارش را می کند و پیام خودش را به مخاطبان می دهد. اما در اقدامی جالب، همین فیلمی را که مناسب نمایش در جشنواره نبود در بهترین زمان اکران می کنند! این از عجایب کشورمان است که فیلمی را که دو یا سه سال توقیف بوده در سینما اکران می کنند و در زمان اکران عمومی این فیلم توقیفی، کوچک ترین اتفاقی نمی افتد و مثلا زمان اکران عمومی فیلم آدم برفی می بینیم شیشه های سینما شکسته می شود. فیلم را از اکران برمی دارند و بعد براحتی فیلم بارها هم از تلویزیون و دیگر رسانه ها نمایش داده می شود. فکر می کنم در کشورمان بیشتر همه چیز تابع رودربایستی و سوءتفاهم است. رودربایستی و سوءتفاهم خیلی وقت ها شرایط را در سینمای ایران متفاوت کرده است. می بینیم در جشنواره بعضی فیلم ها نمایش داده می شود که به واسطه تبلیغات جشنواره ای بزرگ و بزرگ تر می شود و بعد از مدتی از اکران می بینیم این فیلم ها فراموش می شود و اثری از آنها نیست. اما بعد فیلمی که در جشنواره اصلا دیده نشده در جشنواره های خارجی به نمایش در می آید و بعد همه افسوس می خورند که چرا این فیلم را ندیده اند. دلیل را در چه می بینید؟ فکر می کنم در سینمای ایران نویسنده ها و منتقدان ما هم درگیر همین رودر بایستی هستند. در سینمای ایران منتقد زیاد داریم، اما نظریه پرداز نداریم یا کم داریم. اگر بخواهیم قیاس جهانی کنیم، فرضا یک منتقد و نظریه پرداز بزرگ وقتی فیلم های موجود را نقد می کند به نظریه پردازی هم می پردازد. از این منظر که راهکار به سینماگران نشان می دهد و به آنها می گوید، برای این که سینما توسعه پیدا کند و پاسخگوی نیازهای مخاطب باشد، باید از این مسیر بروید، برای تحول سینمای ملی خط مشی تعیین می کند، این یعنی نظریه پردازی که به نظر من در سینمای ایران از نبود آن رنج می بریم. می بینیم که در اوایل دهه 60 میلادی، تعدادی نویسنده و فیلمساز آلمانی مشترکا گرد هم می آیند و مانیفست اوبرهاوزن را امضا می کنند با این رویکرد که سینمای آلمان درگیر تکرار خودش است و به تجارت و داستان های بی خاصیت می پردازد و نیازمند خون تازه است و باید از چنبره بازماندگان رژیم نازی ها خارج شود و بعد آنها آغازگر سینمای نو در آلمان می شوند. اما در سینمای ایران اول اتفاق می افتد و بعد منتقدان و نویسنده ها آن را به چالش می کشند و بررسی اش می کنند. سال 48 سینمای نو با فیلم های گاو، قیصر و آرامش در حضور دیگران و رگبار کارش را آغاز می کند و بعد نویسنده ها در مورد این جریان می نویسند و اسمش را سینمای نو می گذارند. این در حالی است که نظریه پرداز به عنوان یک مغز متفکر باید آغازگر یک حرکت باشد و اگر نمی تواند حرکت را به وجود بیاورد، برای آن تعیین خط مشی کند و مسیرهای آینده حرکت را حدس بزند. وقتی الان نقدهای موجود را می خوانیم چیزی در حدود دو سوم آن شرح فیلم و یک سوم بقیه آن محدود به این است که فیلم اینجایش بد بود و اینجایش خوب. انگار خود فیلمساز نمی داند کجای فیلمش بد یا خوب است. نظریه پرداز واقعی باید به فیلمساز یاد دهد که از چه مسیری برود. از فیلم جدیدتان چه خبر؟ چرا در جشنواره نمایش نداشت؟ فیلم «سرقت مردان خاکستری» مراحل آماده سازی را سپری می کند. می توانستم فشار بیاورم و فیلم را به جشنواره برسانم، اما سال هاست با عجله کار نمی کنم و عجله را در زندگی ام کنار گذاشته ام. فیلم قطعا امسال اکران عمومی می شود. معصومه جلالی / جام جم
شنبه 29 فروردین 1394 ساعت 03:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها