تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816500872
این جا که استادیوم نیست
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: سینمای ما - بیست و چهارمین جشنواره ملی و دوازدهمین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران هم به پایان رسید. به نظر می رسد که این همه سال تجربه برای برگزار کردن جشنواره ای متناسب با این همه متقاضی کافی باشد. قبل از این که به سراغ حواشی اختتامیه این دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران برویم، لازم است از دست اندر کاران برپایی جشنواره تشکر کنیم که سعی کردند به داد قسمتی از سینمای ما برسند که در حالت عادی مورد بی مهری مسئولین و مردم عادی است. (هر چند این جشنواره با این همه متقاضی و علاقمند و کوله بار تجربه بیست و سه دوره قبل می بایست بهتر هم برگزار می شد!) اختتامیه این دوره جشنواره فیلم کوتاه در تالار اندیشه حوزه هنری برگزار شد در حالی که ابتدا فقط در سالن پایین به روی میهمانان باز بود به دلیل ازدحام زیاد بسیاری از مردم به طبقه بالا رفتند.(معلوم نشد که چرا از اول طبقه بالا را هم در اختیار میهمانان قرار ندادند!). طراحی صحنه که ماکت هایی به شکل نگاتیو بود، خیلی تکراری به نظر میرسید و رنگ سبز تند آن هم بدجوری توی ذوق می زد.تیزر امسال هم که در ابتدای مراسم پخش شد، مثل همه دوره های همه جشنواره های فیلم،چه کوتاه و چه بلند، ترکیبی از پنجره های قدیمی با شیشه های رنگی و طرح های اسلیمی بود.(جدا جای سوال است که به جز خطوط اسلیمی هیچ فاکتور دیگری برای نشان دادن هویت ملی و ایرانی نیست که هر سال در همه تیزر ها حضور دارد؟!) یکی از مشکلات اصلی تصویر بد مونیتور بود که به یک تنظیم رنگ حسابی نیاز داشت. تعداد عکاسان و خبرنگاران جلوی سن هم برای پوشش خبری این رویداد کم بود و این با توجه به اینکه 5تا از شبکه های صدا و سیما هم حامی جشنواره به حساب می آیند، عجیب است. مجری برنامه امیرحسین مدرس بود.عجیب است که معضل گفتن جمله های ادبی- که گه گاه بی سر و ته هم هستند- هنوز دست از سر مجریان ما بر نداشته است. مدرس هم یرنامه را با یک چنین متن ادبی و خیلی خشک و جدی و رسمی شروع کرد. (البته دیشب اکثر جایزه دهنده ها و جایزه گیرنده ها خشک و جدی بودند. شاید می خواستند از این راه جدی بودن جشنواره و فیلم کوتاه را یادآوری کنند!) هر چند مدرس از وسط برنامه با چند شوخی-آن هم کار نشده-سعی کرد یخ مراسم را بشکند اما راستش راه به جایی نبرد.این وسط از طریق مونیتور با کیفیت بد، کلیپ عجیب و غریب و بی مزه ای هم پخش شد که در ابتدای آن از میهمانان جشنواره درباره فیلم کوتاه سوال کردند و از اواسطش هم فقط موزیک پخش شد و گوشه کنار سینما فلسطین را نشانمان دادند. از بین تمام حرف هایی که زده شد بیانیه هیئت داوران که توسط کمال تبریزی خوانده شد، موجزتر و مفیدتر و گویاتر از بقیه بود و راهکارها و راهنمایی هایی برای جوانانی داشت که پا به عرصه ساخت فیلم کوتاه می گذارند. (هر چند این صفت جوان بعدا توسط عاطفه خادم الرضا که جایزه گرفت، مورد اعتراض خفیفی واقع شد!) نام برندگان را در گزارش ها باید دید چون از حاشیه های این جشنواره بنظرم تعداد زیاد جوایز بود. تقریبا 2ساعت مداوم نهادها و ارگان های مختلف جایزه دادند. جالب این که جوایز به طیف گسترده ای از فیلم ها تعلق گرفت و کم بودند فیلم هایی که از چند بخش جایزه بگیرند. (در ضمن بهتر است حامیان جشنواره فکری به حال جوایز هم بکنند و لااقل برای تقدیرنامه ها قابی تهیه کنند و کمی هم با تورم پیش بروند. دادن نیم سکه و سکه کامل از سر بازکردن بنظر میرسد!) خیلی از فیلمسازان برنده حضور نداشتند و نماینده هایشان به جایشان جایزه گرفتند و از آن جا که تمهیدی برای شیوه نشستن فیلمسازان پیش بینی نشده بود، گاهی برنده ای باید از بالکن می آمد و تا به سن برسد یا چند دقیقه وقت هدر میرفت و یا دو تا برنده با هم روی سن می رفتند که باعث سردرگمی جایزه دهندگان می شدند. دو بخش موسیقی محلی وسط برنامه گذاشته بودند که خستگی حضار در برود اما راستش بیشتر از این که مناسب جشن اختتامیه جشنواره ای بین المللی باشد، یادآور مراسم جشن در روستاها بود. با کمی تمرین و برنامه ریزی این همه زحمت برای بخش مفرح برنامه به هدر نمی رفت! کلا جشن کم حاشیه ای بود و امن و امان!حساسیتی بر نمی انگیخت و شوقی هم نه!اما در آخر فقط این را باید گفت که حرمت میهمانی فقط به میزبانان نیست.مهمان هم باید احترام بگذارد.صدای سوت ها و متلک ها(هر چند جاهایی باعث خنده می شد و جو را از حالت خشکش درمی آورد) حس استادیوم آزادی را زنده می کرد!فکر نمی کنم این گونه برخوردها متناسب با جشن اختتامیه یک رویداد فرهنگی هنری باشد.اینجا که استادیوم نیست!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 252]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها