واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: باران حکمت(22)(تفسير تمثيلي سوره حمد)
آنچه بايد از مطربها آموخت! تفسير آيه شريفه: اهدنا الصراط المستقيمهم مگر پيش نهد لطف شما گامي چندقديمها مطربها کوچه به کوچه ميرفتند و همه را گرداگرد خود جمع کرده و دف نوازي ميکردند، و وقتي که خوب خسته ميشدند، و تماشاچيان نيز لذت کافي ميبردند به سراغ جمعيت رفته و دف خود را برابر آنها گرفته و کمک ميخواستند، و هر کسي نيز دست به جيب شده و بهقدر وسع خود چيزي در آن ميانداخت.چه خوب ميشد اگر ما نيز از مطربها ياد ميگرفتيم، يعني از همان اول و بيهيچ کار و تلاشي با خواندن «حمد» و «آيتالکرسي» و «امن يجيب» دست گدايي را به سوي خداوند دراز نکنيم، چون او تا از ما کاري را نبيند دست به جيب نميشود و حاجات ما را روا نميکند.او ميگويد: من به تو دست، پا، چشم و عقل و هوش دادم، حال با اينها چه کردي که اکنون چيزهايي ديگر ميخواهي، اصلاً من اينها را دادم که تو بسياري از حوائج و نيازهاي خود را رفع کني. بنابراين ما وقتي از هيچ کوشش و تلاشي دريغ نکرديم آنگاه ميتوانيم دست به دعا شده و حاجات خود را بخواهيم و اينجاست که خداوند دعاهاي ما را اجابت ميکند.زيباترين دعاها بلکه ريشه و اساس همه دعاها درخواست هدايت استالبته کوششهايي هم که بايد داشته باشيم در همين سوره حمد ياد شده:اولاً اينکه کوشش کنيم بفهميم رحمن و بخشنده تنها خداوند است. ديگر آنکه تنها اوست که رحيم و مهربان است.سوم آنکه، تربيت کار اوست و هر کس به هر کجا رسيد از رهگذر لطف و عنايات اوست.از رهگذر خاک سر کوي شما بود هر نافه که در دست نسيم سحر افتادو ديگر آنکه بکوشيم تا مالکيت او را خوب بهفميم يعني اينکه هر کس هر چه دارد از اوست.آنکه در طرز غزل نکته به حافظ آموخت يار شيرين سخن و نادره گفتار من استو سپس به دنبال اين فهميدنها عبادت و بندگي او را پيشه کنيم، يعني درست مثل کودکي که در مهماني وقتي مقابل او چيزي تعارف ميشود پيش از آنکه دست پيش برده و چيزي بردارد به پدر نگاه ميکند، و از نگاه او ميفهمد که بردارد يا نه. ما نيز دست به هيچ کاري دراز نکنيم جز آنکه پيشاپيش رضا و اجازه خداوند را جويا شويم.و تازه پس از اين فهميدن و بندگي و استمداد نوبت به دعا و درخواست ميرسد.و زيباترين دعاها بلکه ريشه و اساس همه دعاها درخواست هدايت است:ما به آن منزل عالي نتوانيم رسيد هم مگر پيش نهد لطف شما گامي چنداساساً هر کاري راهي و راهکاري دارد و تنها خداست که آن را ميداند. و هدايت يعني نشان دادن راهها و راهکارها.ارتباط با فرزند راه دارد و راه آن را تنها خدا ميداند و نه فلان روانشناس غرب که غالباً آنچه ميگويد بيشتر بر پايه حدس و گمان و تخمين است، از اينرو ميبينيد که هنوز مرکب راهکار ديروزش خشک نشده راهکاري تازهتر ارائه ميکند.راه ارتباط با همسر، دوستان، آشنايان و همکاران را تنها خدا ميداند چون اوست که همه را آفريده و اندازه همه را او ميداند. اگر مديريت با انواعي که دارد راه و روشهايي داشته باشد تنها او ميداند و اوست که ميتواند ما را به آن شيوهها و راهها رهنمون باشد.امروز همه به دنبال راهکارند آنهم راهکارهاي عمي و قابل اقدام، راهکارهايي که مثل شاهراهي مستقيم آدمي را به هدف برساند.و ما از خدا در اين سوره چنين هدايتي ميخواهيم، يعني ميخواهيم تا راه مستقيم به هر خير و خوبي و سعادت و توفيق که همان کوتاه ترين راه است را به ما نشان بدهد.راه مستقيم تنها راهي است که همه ميفهمند، شما حتي اگر به يک نابينا بگوييد مستقيم برو، ميفهمد. درست مثل غذا خوردن که شما با کمک دست لقمه خود را مستقيم به سوي دهان هدايت ميکنيد، آيا شده است که در عمرتان حتي براي يکبار راه دهان خود را گم کرده و لقمه را به دهان ديگري وارد کنيد؟پس صراط مستقيم يعني راهي که هم کوتاه است و هم هر کسي در آن گم نميشود. در صراط مستقيم اي دل کسي گمراه نيستادامه دارد...تاليف: حجت الاسلام محمد رضا رنجبر تنظيم براي تبيان: شکوري
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 267]