پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1848419390
حسین پناهی در زادگاهش هم غریب بود
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: انگار غربت، حسین پناهی را پس از مرگ نیز رها نمی کند زیرا در چهارمین سال مرگ او، در زادگاهش نیز غریب بود و کسی او را به یاد نیاورد. به گزارش خبرنگار مهر در یاسوج، حسین همواره غریب مانده است چه در زمان حیات و چه در زمان مرگ. چه آن زمان که در فلسفه یک دیوانه به علامت سئوالهای بسیاری پاسخ گفت و چه حال که در زیر درختان بلوط سرزمینش با خاک زادگاهش عجین شده است. مرداد که می آید حوصله هامان به "مارون" می ریزد و پا به پای "کودکی که در 11 سالگی به دنیای کفش پا نهاده" بر می گردیم تا بپرسیم "معذرت می خواهم چندم مرداد است؟"و نگفتیم تا 17مرداد سالگرد مرگ حسین پناهی در سکوت گذشت و این است "سرگذشت کسی که هیچکس نبود": در سال 1335در کمرکش کوهپایه ها و سراشیبی مرغزارهای کهگیلویه، در روستای "دژکوه" حسین نامی پناهی متولد شد. فارغ از هجای ناهنجار بودنها و نبودنها، چگونه ماندن را آموخت و"مشکلات راه مدرسه باعث شد تا به باران با همه عظمتش بدبین شود". در کلنجار با طبیعت زمخت زادگاهش، از "درخت انجیر پایین آمد" و راهی سفر شد، پس از آنکه از طلبگی به سمت هنر گرایش یافت، رفت تا بیابد آنچه را که تجربه نکرده بود. از "هندسه منظم گلها" تا سجود گیاهان را به تماشا نشست و زمانی خواست این راه رفته را بازگردد:" من کجا خوابم برد، یه چیزی دستم بود، کجا از دستم رفت. من می خوام برگردم به کودکی." کسانی که حسین را از نوشته هایش می شناسند گرایش او را به کودکی هایش می ستایند واو را فارغ از سینما، تئاتر، نویسندگی و شعر، کودکی می بینند که در عروج به انسانیت به رتبه ای دست یافته و این در واژه هایی نهفته است که در اشعارش به چشم می خورد. عرفان، فلسفه و ادبیات از حوزه هایی بود که حسین از آنها بی بهره نبود و از زندگی مدرن امروزی که انسانیت را گاهی به سمت و سوی سقوط می کشاند، گریزان بود. هنرمندان این استان شاید هنوز حرفهای حسین را در آخرین سفر به زادگاهش در ذهن مرور کنند، آنجا که از شرایط حرف زد و اینکه "هنرمندان این استان گلهای خود رویی هستند که بی منت بارون و باغبون گل می دهند اما چه حافظ ها وسعدی ها و فردوسی هایی که در این استان به دنیا می آیند و نشکفته می میرند بی آنکه یک بیت شعر سروده باشند." و بعد ادامه داد: از برزیل فقط "رونالدو و ریوالدواش را می شناسیم اما اسم حتی یک شاعر برزیلی را نمی دانیم." و بعد صدایش را بلند کرد و گفت: "آیا این است وعده فرهنگی که بشر داده بود؟" مرگ حسین که سرشار از تنها ماندن و غریب ماندنش بود، چه بی صدا به فراموشی سپرده می شود. این روزها یادمان روزهای تنهایی حسین است. همان دوره گرد ساده "گمشده در هیاهوی شهر" که "نظر بند سبز مادر بزرگش را گم کرده بود". مردی ناتمام و دلگیر از حضور نامفهوم ما در زندگی که در سایه خیال زیست. او همه ما را شنید و دید اما ما او را ندیدیم و نشنیدیم تا آنگاه که غفلت ما به خاکش باز گرداند. "این سرگذشت کودکی است که به سرانگشت پا هرگز دستش به شاخه هیچ آرزویی نرسیده است".
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-