واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > سینما - بیژن میرباقری بعد از حذف بخش فیلمهای کوتاه از جشنواره بینالمللی فیلم فجر، جشنواره فیلم کوتاه تهران و جشن خانه سینما را شاید بتوان تنها راه نفس فیلم کوتاه در ایران به حساب آورد. برای داوری در خصوص کیفیت فیلمهای ارسال شده به جشنواره بیست و هفتم باید چند روز دیگر دندان روی جگر بگذاریم اما با توجه به دورههای گذشته این جشنواره من شخصاً امیدوارم شاهد فیلمهای خوبی در دوره بیست و هفتم باشیم؛ در واقع من به تئوری هر سال دریغ از پارسال در زمینه فیلمهای کوتاه چندان اعتقاد ندارم. به نظر من فیلمهای کوتاه ما چه به لحاظ فنی و چه به لحاظ تنوع موضوعی در طی این سالها رشد خوبی داشتهاند. البته این رشد در فیلمهایی که توسط بخش خصوصی و با سرمایه خود فیلمسازان ساخته شدهاند بیشتر دیده میشود تا فیلمهای سفارشی که توسط انجمن سینمای جوان و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی حمایت میشوند. در واقع فیلمها کیفیت خود را پیدا کردهاند اما نکتهای که در جشنواره فیلم کوتاه تهران همیشه مورد سوال بوده است کیفیت داوری و کیفیت انتخاب فیلمهاست. وقتی ما در لیست داوران بخشهای انتخاب و مسابقه کسانی را میبینیم که هیچ تجربه و سابقهای در عرصه فیلم کوتاه ندارند، میتوانیم و حق داریم به انتخابها و برگزیدهها به دیده تردید بنگریم. اینکه چرا انجمن سینمای جوان به مانند گذشته در تربیت و آموزش و پرورش نیروی متخصص موفق عمل نمیکند، تماماً بر میگردد به تجربه و کیفیت شناخت هیات امنا، مدیران و دستاندرکاران این انجمن از حقیقتی به نام فیلم کوتاه. هنگامی که متولیان و مدیران این نهاد کوچکترین تجربه و اطلاعی از حوزه فیلم کوتاه نداشته و تنها به استناد سوابق مدیریتی بر سر این پست قرار گرفتهاند، بروز چنین افتی آنچنان هم غیر قابل انتظار نیست. در خصوص بحث کیفیتی فیلمها هم من نمیتوانم ایراد چندانی به فیلمسازان جوانمان بگیرم. وقتی تمام توش و توان یک کارگردان جوان فعال در عرصه فیلم کوتاه، صرف مبارزه و آماده کردن شرایط اولیه تولید میشود، دیگر چه جایی برای بررسی کیفی فیلمها باقی میماند. اما اینکه چرا کلیت فیلمهای کوتاه ما ضعیف و غیرقابل رقابت با آثار هم رده در سطح جهان هستند، برمیگردد به شیوهها و سیستمی که جوانان فیلمساز ما را تحت آموزش خود قرار میدهد. اینکه چه یاد داده میشود و چه کسی یاد میدهد، اصلیترین کلید باز شدن قفل این مشکل است. متاسفانه اکثر دانشجویان ما - در رشتههای مختلف سینمایی - با فاصلهای بسیار از زمان فارغالتحصیلی جذب بازار کار میشوند و این اگر فاصله اگر به بطالت بگذرد فرصت خوبی برای تجربه کردن و یاد گرفتن به باد رفته است. فیلمهای کوتاه ما به لحاظ تکنیکی مشکل خاصی ندارند زیرا تنکنیک را به راحتی می شود آموخت اما شناخت محتوایی اندک و سطح پایین اطلاعات فیلم سازان جوان ما از مقتضیات جامعهای که در آن زندگی میکنند موجب شده تا فیلمهای کوتاه ما نتواند هم پای جامعه رشد کرده و پیش برود. نکته آخر این میان به داستان قدیمی و بیسرانجام عرضه و نمایش فیلمهای کوتاه چه در عرصه اکران عمومی و چه در عرصه پخشهای تلویزیونی برمیگردد. امیدوارم جشنواره بیست و هفتم نقطه آغازی بر حل این مشکل بزرگ و به ظاهر لاینحل برای همیشه باشد. یک فیلم زمانی کامل میشود که به مخاطب عرضه شده و برابر قضاوت او قرار بگیرد و من امیدوارم امکانات لازم برای کامل شدن نتیجه زحمت فعالان فیلم کوتاه ایران از جشنواره بیست و هفتم به بعد فراهم شود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 650]