تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815508262
از ترحم تا توجه
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: از ترحم تا توجه جام جم آنلاين: يك بار ديگر نيز روز جهاني معلولان در سكوت نسبي خبري گذشت. هرچند رئيسجمهور در اين روز سخنراني داشت و به سنت هميشگي رئيس سازمان بهزيستي نيز اين روز را گرامي داشت و لايحه الحاق ايران به كنوانسيون حقوق افراد داراي معلوليت به تصويب مجلس شوراي اسلامي رسيد، اما نمود چنداني از آن در جامعه ديده نشد. معلوليت پديده‌اي است كه بيش از آن كه جنبه پزشكي داشته باشد جنبه اجتماعي دارد و براي كاهش آن نيز بايد به اجتماع توجه داشت. 10 درصد جمعيت جهان با نوعي معلوليت زندگي مي‌كنند كه اين رقم بنا به اعلام سازمان جهاني بهداشت، در حال افزايش است. به بيان ديگر آمارها نشان مي‌دهد كه از هر 10 كودكي كه در جهان متولد مي‌شود يكي معلول به دنيا مي‌آيد يا بعد به دليل يك اتفاق، معلول مي‌شود. براساس آمارهاي جهاني 3 درصد جمعيت هر كشوري را معلولان داراي معلوليت شديد و متوسط تشكيل مي‌دهند. هم‌اكنون در كشور ما يك ميليون و 200 هزار معلول در كشور شناسايي شده‌اند كه 650 هزار نفر از آنان تحت پوشش سازمان بهزيستي بوده و از خدمات توانبخشي بهره‌مند مي‌شوند و همچنين 227 هزار نفر نيز كمك هزينه نگهداري دريافت مي‌كنند. همچنين حدود 53 هزار و 146 معلول (سالمند، بيمار رواني مزمن، معلول ذهني، جسمي، حركتي و حسي) در 949 مركز ساماندهي شده‌اند و از خدمات مراكز بهره‌مند مي‌شوند. كنوانسيوني براي معلولان كنوانسيون بين‌المللي حقوق معلولان اولين كنوانسيون سازمان ملل در هزاره سوم است كه پس از 5 سال كار كارشناسي در دهم فروردين امسال در مجمع عمومي سازمان ملل در 50 ماده و 18 ماده الحاقي به تصويب رسيد. براساس اين كنوانسيون كشورهاي عضو، تضمين و تعهد مي‌دهند كه معلولان كشورشان از حقوقي همچون دسترسي به عدالت، رهايي از شكنجه يا رفتارهاي بي‌رحمانه، شركت در اجتماع، سلامتي، توانمندسازي، آزادي انتخاب، استقلال فردي و برابرسازي فرصت‌ها برخوردار باشند. كنوانسيون جهاني حقوق معلولان همچنين در بندهاي ديگر خود تاكيد مي‌كند كه دولت‌هاي عضو بايد موانع زندگي عادي معلولان را شناسايي و حذف كنند همچنين از كشورها خواسته شده است كه حق استاندارد مناسب زندگي و حمايت اجتماعي شامل اسكان دولتي، تسهيلات خدمات عمومي و دسترسي به اطلاعات براي معلولان گسترش يابد. براساس اين كنوانسيون همچنين تبعيض در ازدواج و روابط شخصي و خصوصي براي معلولان حذف مي‌شود، معلولان از حق انواع خدمات آموزشي، سلامت و بهداشت با كيفيت و رايگان مانند ديگر افراد برخوردار مي‌شوند و پيگيري اين حقوق وظيفه دولت‌هاست. اين كنوانسيون بسيار كلان نگرتر از قانون جامع حمايت از معلولان است و مطالب زيادي در مورد دسترسي معلولان به همه امكانات جامعه مانند مردم عادي، حق آموزش و ديگر حقوق مادي و معنوي دارد در حالي كه قانون جامع حمايت از معلولان بيشتر به وظايف سازمان بهزيستي و دستگاه‌هاي اجرايي در مورد معلولان اشاره مي‌كند. در همان روز تصويب اين كنوانسيون جهاني 88 كشور جهان به طور كامل اين كنوانسيون را امضا كردند و 44 كشور ديگر با حق تحفظ و به صورت مشروط آن را امضا كردند تا بعدا بتوانند با تصويب مجالس قانونگذاري خود مواردي را كه با قوانين داخلي، عرف و مذهبشان مغايرت دارد براي اجرا در كشور خودشان اصلاح كنند. كنوانسيون حقوق معلولان در بين 8 كنوانسيوني كه تاكنون سازمان ملل تصويب كرده است، ويژگي‌هاي استثنايي دارد كه آن را متمايز مي‌كند، اول اين كه اولين كنوانسيوني است كه خود معلولان به عنوان افراد درگير كنوانسيون در تدوين آن نقش داشتند و دوم اين‌كه اين كنوانسيون كه اولين كنوانسيون هزاره سوم سازمان ملل است در روز اول با پيوستن 132 كشور مواجه شد كه در هيچ كدام از كنوانسيون‌هاي قبلي سابقه ندارد. كشورهاي زيادي در جهان و منطقه ما بخصوص كشورهاي عربي به كنوانسيون جهاني حقوق معلولان پيوسته‌اند و يك مورد جالب آن كشور جامائيكا در آمريكاي جنوبي است كه نه‌تنها در روز اول به كنوانسيون پيوست بلكه در همان روز نيز آن را در پارلمان خود به تصويب رساند و از اين جهت اولين كشور شد. نام ايران با وجود داشتن قانون جامع حمايت از حقوق معلولان، در جمع امضاكنندگان اين كنوانسيون خالي بود. براساس قانون اساسي ايران موارد مربوط به پيوستن ايران به پروتكل‌ها و كنوانسيون‌هاي بين‌المللي ابتدا در دولت تصويب مي‌شود و بعد به مجلس مي‌آيد. لايحه تصويب كنوانسيون حقوق افراد داراي معلوليت بنا به پيشنهاد وزارت رفاه و تامين اجتماعي در جلسه مورخ 13/6/87 به تصويب هيات وزيران رسيده و تقديم مجلس شده بود. خوشبختانه لايحه دولت براساس ماده 102 آيين‌نامه داخلي با بيش از 180 امضاء از طرف نمايندگان در اولويت قرار گرفت و در صحن مجلس مطرح شد. نمايندگان مجلس شوراي اسلامي در آستانه روز جهاني معلولان به دولت اجازه دادند تا ايران به كنوانسيون حقوق افراد داراي معلوليت بپيوندد. نمايندگان مجلس شوراي اسلامي در جلسه علني روز 13 آذر امسال لايحه تصويب كنوانسيون حقوق افراد داراي معلوليت را كه بنا به پيشنهاد وزارت رفاه و تامين اجتماعي در جلسه مورخ 13/6/87 به تصويب هيات وزيران رسيده بود بررسي كردند و آن را با 180 راي موافق به تصويب رساندند. نياز به فرهنگ‌سازي مشكل معلولان فقط مشكلات مالي نيست. مشكلات فرهنگي است كه در سطح جامعه وجود دارد، نگرش افراد و ارزش‌هايي كه در حال حاضر براي يك فرد ايده‌آل تعريف مي‌شود، همه و همه مسائلي هستند كه حتي اگر مشكلات مالي مرتفع شود، معلولان را به حقوقشان نمي‌رساند. آنها مانند ديگر اعضاي جامعه حق دارند يك زندگي عادي و برخوردار از خدمات ويژه را داشته باشند، اما شرايط فرهنگي اين اجازه را به آنها نمي‌دهد. بسياري از معلولان از كودكي در شرايط نامناسب آموزشي كشور ايزوله مي‌شوند. آنها در سيستم آموزشي كنوني به مدارس جدا از مدارس افراد معمولي مي‌روند. يعني درست از زماني كه جامعه‌پذيري آنها آغاز مي‌شود. عدم برنامه‌ريزي جامع و آينده‌نگر ما باعث مي‌شود آنها جدا از جامعه پرورش پيدا كنند، در نتيجه در بزرگسالي نيز نمي‌توانند به راحتي در جامعه كلان‌تر از مدرسه كه همه اقشار در آن حضور دارند، به زندگي ادامه دهند. يك روز در سال اعلام سال 1981 ميلادي به عنوان سال جهاني معلولان توسط مجمع عمومي سازمان ملل متحد يكي از نقاط عطف در نگرش به معلولان بود. در سال بعد، فاصله سالهاي 1992 - 1983 دهه جهاني معلولين نام گرفت تا كيفيت و شركت فعالانه و همه‌جانبه افراد معلول را در زندگي اجتماعي گسترش ببخشد. قانون برنامه جهاني در ارتباط با معلولان كه در سال 1982 توسط مجمع عمومي سازمان ملل متحد به تصويب رسيد چارچوب بين‌المللي را براي الحاق و انضمام مسائل مربوط به انواع معلوليت‌ها به يك برنامه‌ريزي ملي را فراهم مي‌آورد. در سال 1992 قوانين استاندارد در زمينه برابرسازي مجال‌ها و فرصت‌هاي زندگي براي افرادي كه با انواع معلوليت‌ها دست و پنجه نرم مي‌كنند قانون مذكور افزوده شد تا به منزله مكمل آن بوده و موجب قوام آن شود. سوم دسامبر (13 آذر) براي نخستين بار در سال 1992 به منظور گراميداشت سالروز تصويب قانون برنامه جهاني در ارتباط با معلولان از سوي مجمع عمومي سازمان ملل متحد به عنوان روز جهاني معلولان اعلام شد. اين روز زماني است براي برپايي جشن و ارج نهادن به تجارب و توانايي‌هاي مردمي كه با معلوليت‌هاي گوناگون دست و پنجه نرم مي‌كنند. هدف از اين اقدام ارتقاي رشد اذهان عمومي درباره مسائل مربوط به معلوليت‌هاي مختلف و افزايش آگاهي‌ها بوده است كه بايد از مساله پيوستن معلولان در تمامي جنبه‌هاي سياسي، اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي زندگي منتج شود، اما آيا تنها يك روز در سال بايد به اين موضوع انديشيد؟ مشكل اشتغال مشكلات بسياري از معلولان از نقطه‌اي تشديد مي‌شود كه نياز به اشتغال پيدا مي‌كنند. درصد بسيار زيادي از معلولان جسمي حركتي توانايي انجام كار دارند، اما آنها براي اشتغال نيز مشكلاتي به مراتب بيشتر از هزينه‌هاي نگهداري و زندگي دارند. معلولان در جامعه‌اي كه افراد سالم براي داشتن شغل با مشكل مواجهند چطور مي‌توانند شغلي مناسب خود پيدا كنند، آن هم در زماني كه فضاي شهر اجازه هيچ نوع آموزشي را به آنها نداده است. در نتيجه فقر مساله‌اي است كه گريبانگير اين عده از افراد خواهد شد. طبق قانون، 3 درصد از سهميه استخدامي‌ها بايد به معلولان تعلق بگيرد، اما اين كه چقدر اين قانون عملي مي‌شود جاي بحث و ترديد دارد. ضمن اين كه با محدود شدن استخدام‌هاي دولتي عملا اين سهميه كمتر نيز مي‌شود. سازمان بهزيستي براي ترغيب بخش خصوصي در به‌كارگيري معلولان طرح پرداخت حقوق ترميمي به معلولان اشتغال يافته در بخش‌هاي مزدبگيري را آغاز كرده است. به موجب اين طرح هر كارفرمايي كه معلول سازمان بهزيستي را به كار گيرد، سازمان بهزيستي، 50 درصد حقوق كارگرش را به مدت 5 سال پرداخت مي‌كند. البته اين 50 درصد حقوق به حساب كارفرما واريز مي‌شود نه كارگر و طي فرمولي، دو سه ماهه يكبار، كارفرما با سازمان بهزيستي تسويه‌حساب مي‌كند و در پايان 5 سال در صورتي‌كه كارفرما علاقه‌مند به ادامه كار با اين كارگر باشد كل مابه‌التفاوت را كه در اين 5 سال پرداخت كرده، سازمان بهزيستي به كارفرما عودت مي‌دهد. مشاركت در جامعه معلولان اغلب از حقوق مدني، سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي بهره نمي‌برند و براي سال‌ها حقوق اين افراد ناديده انگاشته شده است. احتمال بيكار بودن آنان بيشتر است و ميزان مرگ و مير بالاتري در مقايسه با عموم مردم دارند، اما اين حق طبيعي آنان است تا در سراسر جهان بتوانند در چرخه توسعه شركت كرده و از آن بهره ببرند. مشاركت برابر معلولان؛ به معني ايجاد شغل، آموزش، بهداشت، اطلاعات و ساير خدمات برابر با افراد سالم است. آرش امين‌زاده كارشناس مديريت توانبخشي در اين خصوص مي‌گويد: يك فرد ويلچري براي بالا رفتن از پلكاني كه شما هر روز به راحتي و بدون فكر كردن از آن بالا مي‌رويد، دچار مشكل اساسي است. سطح شيبدار، البته در صورت استاندارد بودن از نظر جنس، زاويه شيب، عرض، نرده‌دار بودن و... به يك فرد ويلچري اين قابليت را خواهد داد كه او نيز بدون انديشه زياد خود را به همان مكاني كه شما رسيده‌ايد برساند. شايد بر اين عقيده باشيد كه يك معلول ويلچري با كمك گرفتن از دوست سالم خود خواهد توانست از پلكان هر ساختماني بگذرد ولي در جواب بايد بگويم كه هدف غايي توانبخشي رساندن فرد معلول به حداكثر استقلال ممكن است. بينديشيد كه چقدر دشوار خواهد بود اگر شماي سالم در اثر قطع شدن انگشتان دست راست‌تان مجبور باشيد براي نوشتن هر مطلب كوچكي سايه دوستي را بالاي سر خود حس كنيد. آيا در اين صورت ترجيح نخواهيد داد كه با تمرين و ممارست به يك چپ دست ماهر تبديل شويد؟ دعوا بر سر راه معلول كسي است كه به دليل شرايط جسمي يا ذهني خود به ناچار مجبور است در برخي امور زندگي خود از ديگران كمك بخواهد. هر چند در امور ديگر مستقل و شايد برتر از ديگران باشد. متاسفانه نگاه جامعه از توجه به اين قشر تبديل به ترحم شده است. اين مشكلي است كه علاوه بر مشكلات موجود معلولان را آزار مي‌دهد. «كسي كه براي انسانيت خود اشراف دارد ناتوان نيست و در فرهنگ و اعتقادات ما استعدادهاي انساني مورد توجه است و به اندام و جسم او كمتر ارتباط دارد.» اين اعتقاد رئيسجمهور كشورمان است. احمدي‌نژاد با اشاره به اين‌كه شخصيت انساني انديشيدن است مي‌گويد: من با واژه معلول موافق نيستم چرا كه اين واژه آدمي را به سمت ترحم‌هايي كه تخريب‌كننده است سوق مي‌دهد. مي‌افزايد: توانمندي‌هاي با ارزشي كه از درون انسان مي‌جوشد و استعدادهاي او را نمايان مي‌كند و هميشه پايدار مي‌ماند، اصالت دارد و هيچگاه نبايد معلوليت، نقطه ضعف تلقي شود. شايد معلول واژه مناسبي نباشد اما به هر رو نامي است كه افراد سالم روي ديگر همنوعان خود نهاده‌اند. همين افراد به اصطلاح معلول در برخي موارد از امور روزمره زندگي از ساير همنوعان خود كه از سلامت كامل جسم و ذهن برخوردارند موفقتر هستند اما اين جمعيت نيز نيازمند حمايت و توجه از سوي نهادهاي متولي امر است كه بتواند آسان‌تر از عهده سختي‌ها و مشكلات زندگي خود بر آيد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 213]
-
گوناگون
پربازدیدترینها