محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852905750
گزيده سرمقالههاي روزنامههاي صبح امروز
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: گزيده سرمقالههاي روزنامههاي صبح امروز روزنامههاي صبح امروز ايران در سرمقالههاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداختهاند كه گزيده برخي از آنها در زير ميآيد. قدس «سفر پرهياهوي بوش به خاورميانه» عنوان سرمقاله امروز روزنامه قدس به قلم «غلامرضا قلندريان» است كه در آن آمده است: امروز سرزمين‌هاي اشغالي ميزبان رئيس جمهور ماجراجوي آمريكاست كه به بهانه مرتفع نمودن موانع روند به اصطلاح صلح و تحديد نفوذ ايران، راهي منطقه شده است. جرج بوش در گفتگو با شبكه تلويزيوني العربيه گفت: «هدف از سفر آتي من به منطقه مقابله با نفوذ ايران و همچنين ترغيب صلح بين اسرائيل و فلسطينيان و نيز مهار بلندپروازيهاي ايران است.» وي در اين سفر به طور جداگانه با ايهود اولمرت نخست وزير رژيم صهيونيستي و محمود عباس رئيس تشكيلات خودگردان فلسطين ديدار و گفتگو مي كند. رئيس جمهور آمريكا، پس از سفرهاي دوره اي ناموفق دستيارانش به كشورهاي اسلامي منطقه، براي پر كردن خلا ناشي از عدم توفيقهاي سياسي آنها راهي كشورهاي خاورميانه شده است تا از اين رهگذر از آنچه از آن تحت عنوان نفوذ ايران در كشورهاي ديگر ياد مي كند، جلوگيري كند. نفوذ جمهوري اسلامي كه كشورهاي فرامنطقه اي بويژه آمريكا و همپيمانانش از آن ياد مي كنند، صرفاً كاركرد مفهومي اين لفظ نيست، بلكه مراد آنها از استعمال واژه مذكور، تحميل و القاي مفهوم مداخله است. به سخن ديگر، ادبيات استيلاجويانه و هژمون محور آنان بار محتوايي كلمات را در چارچوب و قالب گفتمان نظام سلطه تعبير مي نمايد و در نتيجه روابط گرم و دوجانبه اي را كه بين ايران و همسايگانش بر اساس حقوق بين الملل و رعايت احترام متقابل تعريف شده است، حمل بر مداخله ايران كرده و جمهوري اسلامي را عامل بي ثباتي معرفي مي نمايند. اين در حالي است كه سير رخدادهاي پس از انقلاب اسلامي در حوزه سياست خارجي ايران، بيانگر اين موضوع مي باشد كه به استثناي برخي دولتهاي اسلامي كه گسترش و تعميق روابط آنها با دنياي غرب كتمان ناپذير است، مابقي واحدهاي سياسي همواره از روابط رو به گسترش دو جانبه و رعايت حسن همجواري سخن گفته اند، ولي فضاسازي كاذب امپراتوري رسانه اي غرب با برخورداري از حوزه هاي نفوذ ارتباطي و رسانه اي خود، جمهوري اسلامي را به عنوان عامل بي ثباتي در فضاي گفتماني منطقه اي معرفي مي نمايند تا با مديريت حوادث خاورميانه، سطوح روابط دولتها را با رويكرد منافع غرب محور، دستخوش تحول نمايند. اين نكته را نيز بايد به مطالب فوق افزود كه تهران سالهاست در فضاي مسموم ناشي از پروپاگانداي غرب، از ارتباط قابل اعتنايي با همسايگان برخوردار نبوده است، ولي چند سالي است كشورهاي همسايه با شكل گيري فضاي رئاليستي در مذاكره هاي سياسي و نسل جديد نخبگان اسلامي كه سكاندار مديريت ديپلماسي كلان شده اند، با اجتناب از واگرايي و بر اساس مؤلفه هاي همگرايي اسلامي- منطقه اي، راهبرد نويني را در ارتقاي روابط با ايران اتخاذ كرده اند. آنها دريافته اند كه گسست تعاملها با تهران و سردي روابط، نه تنها در ثبات و امنيت منطقه تأثير منفي داشته است، بلكه تماسهاي ديپلماتيك ناشي از تصورهاي القايي عناصر فرامنطقه اي، آنها را الزاماً به سوي گزينه هاي غيربومي امنيت سوق داده كه خروجي آن، علاوه بر برآورده نكردن مطالبات آنها، در تشديد نا امنيها نيز مؤثر بوده است. « رابرت گيتس» وزير دفاع ايالات متحده در ماه گذشته در نشست بحرين گفت: «به هرجا كه رو برمي گردانيد، با سياستهاي ايران در برانگيختن بي ثباتي و آشوب مواجه مي شويد. اما در واقعيت به هرجا كه نگاه مي كنيد از قطر گرفته تا عربستان سعودي و مصر، رهبران ايراني را مي بينيد كه با ديدار و گفتگوهاي صميمي و دوستانه با همتايان عرب خود، در حال شكستن تابوهاي طولاني مدت خود هستند.» مقامهاي واشنگتن كه از توسعه سطح روابط كشورهاي اسلامي همواره ابراز نگراني كرده اند، مي كوشند با اتهامهاي گوناگون به ايران، پديده ايران هراسي و هژموني ايران را در ميان كشورهاي پيراموني مطرح نمايند و از اين منظر همچنان به بلوك بندي سياسي و امنيتي در خاورميانه دامن بزنند.ناظران سياسي بر اين باورند كه كشورهاي عرب خليج فارس از مباحثات آمريكا مبني بر به انزوا كشيدن ايران فاصله گرفته اند.شوراي همكاري كشورهاي خليج فارس، در حال همساز كردن خود با سياستهاي ايران در منطقه است. اعراب ديگر راضي نيستند منفعلانه زير چتر امنيتي آمريكا قرار بگيرند و سرباز شطرنج قدرت ميان آمريكا و ايران باشند. آنان همچنين نمي خواهند وارد جنگي شوند كه به روابط تجاري آنها آسيبي وارد سازد.به اين دليل است كه تلاشهاي ايالات متحده آمريكا براي دامن زدن به اقدامها عليه ايران و كاهش نفوذ تهران در منطقه، جنگي قديمي است و اعراب چندان ميلي به دخالت در اين نبرد دو سويه ندارند.در سوم دسامبر 2007، رئيسجمهور ايران، در شوراي همكاري كشورهاي خليج فارس در دوحه قطر سخنراني كرد. از سال 1981 به اين سو كه كشورهاي عرب در موضعي تدافعي برعليه ايران قرار دارند، اين نخستين بار است كه رهبران ايراني از كشورهاي عرب در راستاي همگرايي، اتحاد و همكاري، دعوت كرده اند.از طرفي، چند هفته پس از آن، پادشاه عربستان از رئيس جمهور ايران دعوت كرد تا در مراسم حج شركت كند. ملك عبدا... از اين فرصت براي گفتگوهايي سازنده و صميمي استفاده كرد. از سوي ديگر، ايران به بهبود روابط خود با مصر پرداخته است. علي لاريجاني، دبير سابق شوراي عالي امنيت ملي - پس از 27 سال- با سفر به مصر و گفتگو با مقامهاي آن كشور، مسير جديدي را براي ارتباط و تعامل في مابين فراهم نموده است. بنا براين، بايد اذعان نمود كه دست و پا زدنهاي آخرين ماههاي مستأجر كاخ سفيد، فرصت سازي براي رقابت انتخاباتي پيش روست؛ اگرچه عملكرد غيرقابل دفاع بوش و كابينه نئومحافظه كار وي، رقيب سياسي آنها را در موقعيت برتر براي حضور در اين مسؤوليت قرار داده است. طبيعي است، بوش تلاش مي كند زمان باقي مانده را صرف اقدامهايي كند كه پايگاه اجتماعي حزب متبوعش را حفظ و وزن سياسي تحليل رفته جمهوريخواهان را در مقابل رقيب بهبود ببخشد، به گونه اي كه حتي برخي نامزدهاي دمكرات نيز با تحليلهاي مشابه از ذهنيت شهروندان آمريكايي، يكي از محورهاي مبارزات انتخاباتي خود را به موضوع ايران اختصاص داده و از هم اكنون با اظهارهايي، سياست خارجي دولتشان را در صورت حضور در كاخ سفيد در مورد موضوع ايران، با شفافيت بيشتري مطرح مي نمايند. جمهوري اسلامي ايران، از بدو پيروزي انقلاب با نگاهي مثبت و سازنده، همواره خواهان همكاريهاي گسترده بويژه با همسايگان و كشورهاي اسلامي بوده است، ولي آنچه تاكنون توانسته است اين خواسته ايران را با كندي و بعضاً با موانعي روبرو سازد، فضا سازي منفي برخي كشورهاي فرامنطقه اي است كه منافع خود را در گسست روابط كشورهاي اسلامي مي پندارند. تهران در سه دهه گذشته همواره پيشگام توسعه و ارتقاي مناسبات سياسي، اقتصادي و فرهنگي با همسايگان بوده است كه متأسفانه حضور بيگانگان در اين منطقه استراتژيك، خواسته ايران را به تعويق انداخته است. اكنون با وجود تبليغات كاذب و رسانه اي قدرتهاي خارجي مبني بر تهديدهاي ايران و پديده ايران هراسي، كشورهاي همسايه به اين واقعيت رسيده اند كه ارايه چهره اي خشن از انقلاب اسلامي قبل از آنكه واقعيت داشته باشد، ساخته و پرداخته ذهن كساني است كه از همگرايي كشورهاي مسلمان صدمه مي بينند؛ لذا تحقق منافعشان را در راستاي تفرقه در ميان جهان اسلام تعقيب مي كنند.بنا براين، تلاش بوش براي مقابله با نفوذ ايران امري بيهوده تلقي مي گردد، زيرا اكنون دولتهاي اسلامي بر خلاف گذشته، مكانيسم همسويي با تهران را در پيش گرفته اند و روابط رو به رشد ايران با كشورهاي جهان اسلام مؤيد اين ادعاست. جوان «يخ زدگى سياست!» عنوان سرمقاله امروز روزنامه جوان به قلم مدير مسئول است كه در آن آمده است: سياست نيز چون عرصه طبيعت از افت و خيزهايى برخوردار است، روزى پر نشاط و شادمان و زمانى كاهل و افسرده و خزان زده مى باشد و اين طبيعت رفتار سياسى است. از همين رو انديشمندان فلسفه سياسى، بيشتر به دنبال طرح ريزى سياست بر بنيادهاى فرهنگ بودند تا حركت سياسى چنان پرتحرك و پويا باشد تا در ظرف زمان ها و موقعيت هاى گوناگون به اين سو و آن سو مبتلا نگردد. به تعبيرى فلسفه سياسى استوار تر است و در زمان هاى گوناگون با وجود تغيير در شكل، ماهيت آن دستخوش چند گونگى و تغيير نمى گردد. سياستى كه امام در شكل نظام حكومتى جمهورى اسلامى بنيانگذارى كرد ماهيتى به غايت فرهنگى داشته و دارد و افت و خيزهاى آن نيز به واسطه اين است كه در مقاطع متفاوت ما چه ميزان با بن مايه هاى فرهنگى آن فاصله گرفته ايم به همان مقدار كه سياست ما از فرهنگ فاصله گرفته است، رفتار سياسى ما يخ زده و راكد و بدون نتيجه بوده است. هر چه كه حركت هاى فرهنگى كه با فطرت سازگارى داشته و دارد با رفتارهاى سياسى ما عجين شده ميدان سياست از نشاط و شادابى برخوردار شده است. رفتارى كه جناح دوم خرداد در كشور انجام داد از ويژگى يخ زدگى سياست برخوردار بود. به زبان ساده تر اينكه بيان مفاهيم انتزاعى ترويج موضوعات بدون ارتباط با سنت دينى و ملى مردم، رها كردن مردم و چسبيدن به ادوات قدرت و غافل شدن از معيشت مردم نوعى سياست گريزى را در كشور دامن زده و انجماد سياسى را موجب شده است. هنوز يادمان نرفته است كه سخنان و وعده هايى كه در دوم خرداد داده شد به محض رسيدن نوكيسه هاى سياسى به مناصب به يك باره به فراموشى سپرده شد و حتى موجب شد تا شخصيت هاى محورى در اين جريان نيز از تيغ تيز طعن نوكيسه هاى سياسى در امان نمانند. پديده يخ زدگى سياست كه از عملكرد دوم خردادى ها به ارث رسيده است با گرماى روح بخش كارآمدى و عملگرايى توام با منطق و عقلانيت از بين مى رود. امروز مردم بيش از توجه به شعارها و وعده ها به انتظار تحقق وعده ها نشسته اند و در ارزيابى هاى خود حتما به اين موضوع توجه خواهند كرد و در روزهاى سرنوشت آن را مد نظر خواهند داشت. افرادى كه فقط در منزل تخطئه و انتقاد نشسته اند و فكر مى كنند با تخريب و ترويج آشوب و ويرانگرى فكرى و روحى مى توانند از مقدار سردى فضاى سياسى كه خود ايجاد كرده اند و در نتيجه تمايل مردم به خود كارى انجام دهند راه به اشتباه مى روند و نتيجه رفتار خود را نيز در انتخابات آتى چون انتخابات هاى گذشته خواهند ديد. پس خوب است گروه هاى سياسى در اين مقطع بيش از هر زمانى فكر و تامل نمايند. كيهان روزنامه كيهان در سرمقاله امروز خود تحت عنوان «اين ادعا و آن عملكرد» به قلم «مهدي محمدي» آورده است: اصلاح طلبان زبان اقتصاد و معيشت گشوده اند، آيا مي توان آنها را باور كرد؟ اين روزها بيانيه هاي حزبي، سخنراني ها و مقالات اصلاح طلبان مملو از جملاتي است كه سعي مي كند چهره آنها را به عنوان فرشته هاي نجات اقتصادي، نزد مردم بازسازي كند. پيدا است اصلاح طلبان تنگناهاي اقتصادي مردم را فرصتي گرانبها براي خود ديده اند كه مي تواند احتمال توفيق آنان در انتخابات مجلس را افزايش دهد. اينكه اصلاح طلبان اقتصاد را «ابزار» پيروزي خود قرار دهند، به هيچ وجه عجيب نيست، چه، آنها خود را قرباني بي اعتنايي به امر معيشت مردم و مانور وسيع اصولگرايان روي اين موضوع مي دانند و حالا لابد تصميم گرفته اند با همين حربه- كه كارآمدي اش را پيش تر چشيده اند- به مصاف حريف بروند. سؤال اين است: چنين ژستي از جانب اصلاح طلبان تا چه حد باور خواهد شد؟ برادران اصلاح طلب ما تا اينجاي كار را كه مسائل اقتصادي و معيشتي نقشي مهم در انتخاب هاي سياسي مردم ايران دارد، تا حدودي درست فهميده اند، آنچه فراموش شده اين است كه ايرانيان مردمي باهوشند و تفاوت كلاهبرداري و بازارگرمي با تلاش صادقانه را زودتر از آنچه اهل سياست تصور كنند درمي يابند. كساني كه روزگاري مي گفتند «اقتصاد به ما مربوط نيست چون به خاطر آن از مردم رأي نگرفته ايم» حالا پذيرفته اند كه زندگي مردم مهم است، مردم لابد خواهند پرسيد -و حق دارند- اين «از اين رو به آن رو شدن» را سبب چه بوده است و چون سببي جز «سياسي كاري» نيابند، در صداقت اين مدعيان نوظهور- ولو شعارهاي زيبا بدهند- شك خواهند كرد. ابزاري ديدن امر معيشت در قاموس اصلاح طلبان را اول از همه از آنجا مي توان فهميد كه نقد بي محابا، غيرمنصفانه و بيمارگونه عملكرد اقتصادي دولت و مجلس اصولگرا را در صدر فعاليت هاي خود قرار داده اند اما آنجا كه نوبت به ارائه «برنامه ها» و «اولويت هاي كاري» خودشان مي رسد، ديگر نشاني از اقتصاد و معيشت نيست و همچنان كه محمدرضا خاتمي چند روز قبل به روزنامه سرمايه گفت «دموكراسي» برصدر مي نشيند و قدر مي بيند. اين فاصله معنادار «شعار» و «برنامه» حاوي نكته مهمي است؛ اصلاح طلبان مي خواهند با شعار اقتصاد از مردم رأي بگيرند و همين كه قدم در صحن پارلمان گذاشتند «آن كار ديگر» بكنند. ظرف چند روز گذشته در كيهان نوشته ايم - و در آينده دقيق تر خواهيم نوشت- كه چگونه سياستگذاران و مخازن فكري جناح تندرو اصلاح طلب در جلسات داخلي خود از «فرصت از دست رفته مجلس ششم» حرف مي زنند و دوستان خود را بشارت مي دهند كه «مجلس هشتم را از همان جا آغاز خواهيم كرد كه مجلس ششم را تمام كرديم. مجلس هشتم فرصتي براي اتمام كارهاي ناتمام دوره اصلاحات البته با راديكاليسم بيشتر خواهد بود. ما در روزهاي پاياني مجلس ششم به نتايجي رسيديم كه ديگر زمان كافي براي عملي ساختن آنها نبود؛ در مجلس هشتم از روز اول به همان امور خواهيم پرداخت.» آيا مردم حاضرند براي تكرار بازي عموزنجيرباف استعفا و تئاتر خنك تحصن و... دوباره به اصلاح طلبان رأي بدهند؟ طبعاً نه! پس بايد از ريسمان اقتصاد و معيشت آويخت! منطقي است. علاوه بر اين، مردم حتماً خواهند پرسيد برنامه اصلاح طلبان براي اصلاح نابساماني هاي ادعايي شان چيست. در ميان انبوه آه و ناله ها، حتي يك خط برنامه وجود ندارد، نبايد هم وجود داشته باشد چون اساساً بنا نيست چيزي حل شود. در اين صورت آيا مردم و ناظران حق ندارند بنا را براين بگذارند كه برنامه هاي اقتصادي اصلاح طلبان حداكثر از همان «اصول نوليبرالي اجماع واشينگتن» -كه 16 سال تمام با دقت و جديت اجرا شد و به فاجعه انجاميد- فراتر نمي رود؟ و اگر چنين باشد آيا حق ندارند رغبتي به فراهم آوردن امكان تكرار آن سياست هاي شكست خورده از خود نشان ندهند؟ اصلاح طلبان بايد به ياد داشته باشند كه مهم ترين سؤال پيش روي آنها هنگامي كه با حرارت از سياست هاي اقتصادي دولت و مجلس اصولگرا انتقاد مي كنند، اين است: آيا جز آنچه 16 سال تمام اجرا كردند حرف جديدي هم دارند؟ اگر حرف و برنامه جديدي در كار نباشد- كه ظاهراً نيست و نمي تواند باشد- به آن سياست هاي خسارت بار ديگر كسي در اين ملك رأي نخواهد داد ولو آن را به صد ترفند بزك كنند. قصه وقتي خوشمزه تر خواهد شد كه رندي پيدا شود و سؤال كند از همين مقدار مشكلات فعلي چه سهمي ميراث اصلاح طلبان است؟ در اين باره بسياري چيزها مي توان گفت كه طبعاً بيان تفصيلي آن در صلاحيت اقتصاددانان است. آنچه من در اينجا مي آورم فقط يك نمونه ساده- و در عين حال بسيار مهم- است. نمونه اي كه مي تواند روشن كند دولت اصولگرا تا چه حد هزينه خطاهاي ديگران را مي پردازد. سهميه بندي بنزين و پيامدهاي آن جزو دم دست ترين مجاري انتقاد مخالفان از دولت اصولگراست. دولت در تيرماه سال 86 و پس از مدت ها تأمل و بازانديشي بالاخره به اين نتيجه رسيد كه به عللي چون بار مالي سنگين، سرعت فزاينده مصرف و امكان كاهش عرضه بين المللي به دلايل سياسي ديگر نمي تواند به روند واردات و عرضه بنزين به شيوه سابق ادامه دهد. نهايتاً تصميم براين شد كه از ميان 3 گزينه عرضه بنزين آزاد بدون سهميه بندي، عرضه بنزين توليد داخل با سهميه بندي و در كنار آن عرضه بنزين آزاد و عرضه توليد داخل بدون افزايش قيمت محسوس با سهميه بندي -پس از تصويب مجلس- گزينه سوم عملي شود. فارغ از همه بحث هاي انجام شده له و عليه انتخاب اين گزينه، يكي از سؤال هايي كه آن روزها- و هنوز هم- در ميان مردم رواج فراوان پيدا كرده بود اين بود كه كشوري مانند ايران با اين حجم انبوه ذخاير نفتي چرا بايد در تأمين بنزين موردنياز براي مصرف داخلي خود دچار مشكل و محتاج واردات باشد؟ نويسنده اين سطور هم طبعاً چنين سؤالي در ذهن داشت تا آنكه جايي به اين جملات برخورد: «خودكفايي در توليد بنزين بي معناست سرمايه گذاري بايد بازگشت داشته باشد، الان چون در كشور چرخه توزيع مناسب نداريم ساخت پالايشگاه و توليد بنزين براي ما صرفه اقتصادي ندارد پس همان بهتر كه بنزين وارد كنيم.» بيژن زنگنه وزير نفت دولت اصلاحات، (پايگاه اينترنتي آفتاب، 29 بهمن 1385). به همين سادگي: «صرفه اقتصادي نداشت، نساختيم، همان بهتر كه وارد كنيم!» اين ريشه سهميه بندي بنزين در ايران است. دولت اصولگرا طبعاً نمي تواند يك شبه پالايشگاه علم كند پس بايد هزينه بدهد و از جانب دوستان و رفقاي صاحب جمله بالا به سوء تدبير و «سخت گيري به مردم» هم متهم شود. درباره بسياري ديگر از مشكلات اقتصادي فعلي هم مي توان نشان داد كه ريشه اصلي در عملكرد چه كساني خوابيده و دولت ميراث دار چه شاهكارهايي است. از ديگ اقتصاد -اصولگرايان اگر به هوش باشند- براي اصلاح طلبان آبي گرم نخواهد شد. كساني كه نه در سابقه خود عملكرد درخشاني از اعتنا به امر معيشت مردم دارند، نه حالا برنامه روشني براي بهبود آن ارائه داده اند و نه اساساً مباني نظري و ذهنيت سياسي شان اجازه مي دهد ديكته مي شود، گامي متفاوت با گذشته بردارند، مي توانند مدعي خيلي چيزها باشند- چنانكه هستند- اما زندگي و درد معيشت مردم؛ نه! جمهوري اسلامي روزنامه جمهوري اسلامي در سرمقاله امروز خود تحت عنوان «رجزخواني هاي بي حاصل!» آورده است: رئيس جمهور آمريكا در آستانه سفر دوره اي خود به خاورميانه عربي در يك گفتگو به شبكه تلويزيوني العربيه گفت : سفر من به منطقه خاورميانه با هدف تقويت سازش ميان اسرائيل و فلسطين و همچنين مقابله با نفوذ ايران صورت مي گيرد. وي افزود : حتي سوريه هم بايد ميان ايران و جهان يكي را انتخاب كند و بشار اسد بايد دربرابر اراده لبناني ها كه « ميشل سليمان » را براي رياست جمهوري در نظر گرفته اند تسليم شود. اين توصيه يا بهتر است گفته شود دستورالعمل بخشي از برنامه ايست كه دولت آمريكا براي تكميل تلاش هاي حاميانه خود از رژيم صهيونيستي تدارك ديده و با جديت به آن عمل مي كند . اصولا هدف اصلي سفر بوش كوچك به خاورميانه عربي كه 9 روز طول خواهد كشيد نيز همين است . علت اينكه بوش قبل از هر كشور ديگر به فلسطين اشغالي مي رود اينست كه قرار است برنامه كاري خود را از سران رژيم صهيونيستي بگيرد و گفتگوهاي خود را با سران كشورهاي عربي براساس آن تنظيم نمايد. بوش و حزب جمهوريخواهش در سال جديد ميلادي كه سال انتخابات رياست جمهوري است به حمايت صهيونيست ها بيش از هر زمان ديگري نياز دارند. علاوه بر اين وضعيت رژيم صهيونيستي نيز بسيار آشفته و متزلزل است . سران اين رژيم در شرايط كنوني به حمايت هاي همه جانبه آمريكا براي حل مشكلات داخلي و پيراموني خود احساس نياز شديد مي كنند. محورهاي عمده مشكلات رژيم صهيونيستي اينها هستند. 1 ـ جنگ 33 روزه لبنان كه شكست غيرمنتظره اي را بر ارتش رژيم صهيونيستي تحميل كرد موقعيت اين رژيم را در افكار عمومي منطقه بشدت پائين آورده است . ارتش صهيونيستي با افسانه شكست ناپذيري كه برايش تبليغ كرده بودند پشتوانه مهمي براي رژيم اشغالگر فلسطين بود. صهيونيست ها با تكيه بر قدرت فرضي همين ارتش بود كه دربارهاي عرب را درحال بي تصميمي ناشي از ترس نگهداشته بودند و همواره از آنها باج ميگرفتند و سران عرب نيز به بهانه قدرت نظامي رژيم صهيونيستي تن به خواسته ملت هاي خود كه از آنها ميخواستند كار صهيونيست ها را يكسره كنند نميدادند . جنگ 33 روزه لبنان اين افسانه را باطل كرد و اين بهانه را از سران عرب گرفت و مطالبات ملت هاي عرب را تقويت نمود. اين فشار رواني شكننده ايست كه بر سران رژيم صهيونيستي سنگيني مي كند و آنها را در موقعيت دشواري قرار داده است . 2 ـ در داخل فلسطين اشغالي نيز شرايط بشدت غيرعادي است . اخبار و اطلاعات حكايت از شدت گرفتن مهاجرت معكوس يهوديان دارند و حتي حمايت يهوديان خارج از فلسطين اشغالي نيز از رژيم صهيونيستي كاهش قابل ملاحظه اي يافته است . همين واقعيت ها شكست روحي سختي را بر سران رژيم صهيونيستي تحميل كرده بطوري كه اغلب آنها اعتراف مي كنند اگر جنگ ديگري با لبنان پيش بيايد باز هم اسرائيل شكست خواهد خورد. مبارزات مردم فلسطين عليه رژيم صهيونيستي نيز اكنون به مرحله اي رسيده كه اين رژيم را به استيصال كشانده است . 3 ـ تلاش هاي آمريكا فرانسه و رژيم صهيونيستي براي ايجاد تغييرات مورد نظر و مطلوبشان در لبنان طي حدود يكسال اخير با شكست مواجه شده و اين شكست سياسي نيز بر مشكلات رژيم صهيونيستي افزوده است . صهيونيست ها براي جبران شكست خود در جنگ 33 روزه لبنان قصد داشتند در عرصه سياسي از حزب الله لبنان و هم پيمانانش انتقام بگيرند و مديريت سياسي لبنان را با خود همراه كنند ولي اين تلاش هم ناكام ماند و اين ناكامي بر مشكلات آنها و حاميانشان بويژه دولت بوش كوچك افزود. دولت بوش نه تنها توانست در عرصه هاي نظامي و سياسي رژيم صهيونيستي را از شكست نجات بدهد بلكه طرح « خاورميانه بزرگ » خود را نيز از دست داد و دولتمردان آمريكائي جان كندن اين نوزاد ناقص الخلقه را به چشم خود ديدند. جمهوريخواهان آمريكا علاوه بر اينها با شكست هاي سختي كه در عراق و افغانستان متحمل شده اند اكنون احساس ناكامي تمام وجودشان را چنگ مي زند و آنها را دچار عدم تعادل كرده است . شكست بالاتر را دارودسته بوش در نبردي كه بر سر فعاليت هاي هسته اي با جمهوري اسلامي ايران با تهران به راه انداختند متحمل شده اند و اين مجموعه آنها را دچار بحران بي سابقه اي كرده است . رجزخواني هاي بوش عليه جمهوري اسلامي ايران در آستانه سفر دوره اي به خاورميانه عربي و صدور دستورالعمل براي دولتمردان سوريه عليه ايران در اين چارچوب قابل تحليل هستند. علت اصلي اين رجزخواني ها و مواضع ضد ايراني دولتمردان آمريكائي اينست كه آنها از نفوذ فوق العاده جمهوري اسلامي ايران در منطقه خبر دارند و همه شكست هاي خود و فرزند نامشروع خود اسرائيل را ناشي از همين نفوذ ميدانند. البته بوش كوچك اگر بدون آنكه به رجزخواني هاي پياپي متوسل شود به منطقه سفر مي كرد شايد كمتر كسي به ضعف او و هم پيمانان صهيونيست وي پي مي برد اما از آنجا كه كيد شيطان ضعيف است و اين ضعف همواره نمايان مي شود بوش نيز راهي جز افشاي ضعف خود ندارد. شرايط منطقه روابط سوريه و ايران و وضعيت بگونه ايست كه قطعا رئيس جمهور آمريكا در اين سفر به هيچيك از اهداف خود دست نخواهد يافت و رجزخواني هاي او حاصل و نتيجه اي در برنخواهد داشت. همبستگي «مشكلات بدرقه و استقبال از حجاج» عنوان سرمقاله امروز روزنامه همبستگي به قلم «آزادي آزادمنش» است كه در آن آمده است: در پي درج يادداشتي تحت عنوان "استقبال از حجاج ثواب است يا مزاحمت؟" در همبستگي شماره 2039 مورخ 16/10/86 كه به وضعيت آشفته فرودگاه‌ها در زمان رفت و برگشت حجاج از سوي اقوام و دوستان حجاج در فرودگاه‌ها به‌ويژه براي مسافران و شهرونداني كه مجبورند در محدوده فرودگاه‌ها تردد كنند، پرداخته شده بود، يادداشتي به قلم دكتر آزادي آزادمنش، نماينده سابق گناباد در مجلس شوراي اسلامي به روزنامه رسيد كه در پي مي‌خوانيد: حدود 2 ماه از سال كه زمان حج تمتع مي‌باشد خصوصاً و بقيه سال بسته به روابط سياسي كشور با عراق و سوريه فرودگاه‌ها و مسير دسترسي به آن زير پاي استقبال و بدرقه‌كنندگان در تمام مراكز استان‌ها مي‌لرزد. فشار كاري و عصبي بر مسؤولان مربوطه چون كارمندان فرودگاه‌ها و مأموران راهنمايي و رانندگي كه مسؤول برقراري نظم و كنترل ترافيك مي‌باشند وارد مي‌شود و به‌راستي آنها را خسته مي‌كند. ازدحام استقبال‌كنندگان گاهي مانع از رسيدن به موقع ساير مسافران شده و آنها را از دريافت خدمات فرودگاهي محروم مي‌سازد. اين جريان در شهرهاي بزرگ هم بهگونهاي ديگر ادامه دارد. به‌راستي چرا چنين است؟ طبق سنتي كه در جاي خود حسنه است، جمعيت عظيمي به پيشواز حجاج مي‌روند. در گذشته سفر حج با پاي پياده، قاطر و يا اتوبوس و ميني‌بوس‌هاي قديمي صورت مي‌گرفت و حج چند ماه به‌طول مي‌انجاميد و سفري خطرناك و ناامن به‌شمار مي‌رفت و بسياري از حجاج در راه سفر جان و مال خود را از دست مي‌دادند. در آن زمان استقبال و بدرقه از حجاج سنتي پسنديده بود، اما امروز به بركت تكنولوژي و ناوگان هوايي فاصله راه چند ساعته شده و در مكه و مدينه هم انواع مراقبت‌هاي بهداشتي به عمل ميآيد به‌طوري كه حجاج ضمن انجام عبادات و فرايض چند كيلو اضافه وزن هم پيدا مي‌كنند. پس جاي نگراني ندارد، خويشاوندان به‌جاي استقبال در فرودگاه، چند روز پس از ورود ايشان به شهر خود، به ديدارشان بروند. فضاي تنفس در سالن‌هاي مملو از جمعيت استقبال‌كننده در فصل زمستان كه سرما خفقان‌آور، پاركينگ‌ها پر و اعصاب رانندگان، كارمندان و مأموران رانندگي خراب است و رفت و آمد به كندي صورت مي‌گيرد بهگونهاي است كه اگر اتفاق ناخوشايندي رخ دهد، چند صد نفر زيردست و پا له خواهند شد. براي كاهش اين ازدحام جمعيت كه ماحصل آن ايجاد ترافيك سنگين، كاهش كارايي سرويس‌دهندگان فرودگاهي، آلودگي صوتي، آلودگي هوا، افزايش مصرف بنزين سهميه‌اي، تصادفات، اتلاف وقت زياد (گاه به خاطر تأخير پروازها) ايجاد زمينه جيب‌بري، دزدي و ديگر بزه‌ها از پيامدهاي منفي استقبال در دنياي مدرن مشابه دنياي كهن مي‌باشد. هر حاجي خانواده، فاميل، دوست، همكار و... دارد كه برحسب سنت، رودربايستي و يا كارت دعوت به فرودگاه‌ها هجوم مي‌آورند. البته از آنجا كه استقبال از حجاج ريشه در سنت و گاه اعتقادات دارد به‌راحتي قابل زدودن از افكار عمومي نيست. پس چاره چيست؟ هرگاه يك پديده اجتماعي كاركرد منفي داشته باشد با اتخاذ شيوه‌هاي مناسب مي‌توان اثرات آن را كم‌رنگ و صدمات آن را كاهش داد. در اين مورد نگارنده فرهنگ‌سازي مستمر به صورت زير را پيشنهاد مي‌كند: الف- همان‌طور كه دولت استقبال از روساي جمهور و ساير مقامات خارجي مهمان را از فرودگاه به درون كاخ آن هم به مدت چند دقيقه محدود كرده است، استقبال از مقامات به شهرستان‌هاي كشور را ممنوع، ستادهاي استقبال و... را منحل نمايد تا اين اقدام دولت براي شهروندان الگو شود. ب- از طريق صدا و سيما با ساخت و نمايش فيلم‌هاي كوتاه و انيميشن و بهره‌گيري از رسانه‌هاي مكتوب (نشريات) به فرهنگ‌سازي اقدام شود. ج- سازمان حج و زيارت، حجاج و بستگان آنها را نسبت به نكات منفي آگاه سازد و از آنها بخواهد استقبال را در محله، خانه و يا مسجد محل برگزار كنند. د- روحانيون در منابر و ساير رسانه‌ها اعم از ديداري و شنيداري و نوشتاري در سراسر كشور شهروندان را نسبت به پيامدهاي منفي آن آگاه و اطلاع‌رساني كنند و نهايتاً روحانيون كاروان‌ها در جلسات روزانه خود بر كاهش استقبال‌كنندگان در فرودگاه تأكيد نمايند. گرچه در حال حاضر عده‌اي از حجاج با درك مشكلات برشمرده راضي به ايجاد مزاحمت براي مردم و دولت نيستند و استقبال عمومي را در منزل خود انجام مي‌دهند كه خداوند حج اينان را مقبول و سعي‌شان را مشكور گرداند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 384]
-
گوناگون
پربازدیدترینها