واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > سینما - بازیگر فیلم سینمایی «پوپک و مشماشالله» با اشاره به اینکه حضور خود را در این کار ناشی از شجاعت کارگردان و تهیهکننده میداند، یادآور شد این فیلم برای خنداندن به تماشاگر باج نمیدهد. فرهاد آئیش بازیگر فیلم سینمایی «پوپک و مشماشالله» در مورد حضور در این فیلم سینمایی اظهار داشت: «بعد از تماشای فیلم مفاهیم و مقولههایی که در فیلم وجود داشت را متوجه شدم؛ نکاتی که زمان بازی در کار چندان نسبت به آن آگاه نبودم. دلیل آن شاید این است که من به عنوان بازیگر سعی میکنم قضاوت نکنم و روی مفاهیم تکیه نداشته باشم. مایلم تمرکزم روی شخصیتی باشد که باید آن را بازی کنم و روی آن حس بگیرم.» او ادامه داد: «ما میتوانیم به مسائل موجود میان پوپک و مش ماشالله به صورت نمادین نگاه کنیم و در این شرایط پوپک میتواند هرکدام از شخصیتها باشد. تقابل سنت و مدرنیته به صور مختلف بین مشماشالله و خانمی که به او علاقمند است تا ماشالله و محسن و یا خود پوپک و گاه سامی. این موضوعی است که به صورت نمادین در کار است. اگر خود قصه ساده، راحت و روان تعریف میشود دیگر حساسیتی روی این مساله که چون اسم فیلم به دو شخصیت خاص اشاره دارد آنها باید بیشتر مورد توجه باشند و بیشتر تماشاگر را بخنداند.» آئیش همچنین در مورد تفاوت نقش ماشالله با دیگر کارهایی که تاکنون ایفا کرده،گفت: «هر بازیگری مایل است تا در نقش خاصی کلیشه نشود ولی وقتی که میشود دیگر این اتفاق افتاده و نمیتواند کاری انجام دهد. بعضی وقتها بازیگران نمیتوانند از کلیشهای که در آن قرار گرفتهاند دور شوند و گاه این فضا و فرصت برایشان فراهم میشود اما جبر زمانه و فیلمهایی که انتخاب کردیم موجب میشود تا همواره پیشنهادهای مشابهی با بازیگران مطرح شود. به همین دلیل از آقای موتمن و خانم حکمت تشکر میکنم که نقش متفاوتی را برای من در این فیلم در نظر گرفتند.» او ادامه داد: «این شجاعت در انتخاب بازیگر موجب میشود فضای فیلم تازه شود. اگر بیننده بازیگری که در نقشی مشابه ماشالله کلیشه شده را در فیلم میدید به این اندازه لذت نمیبرد که حالا. الان بازیگری نقش را ایفا کرده که کمتر در چنین نقشی دیده شده است. در جریان کار متوجه شدم نوع ارتباط موتمن با بازیگران به گونهای است که کار تازهای را از آنان مطالبه میکند و این موجب میشد تا من از فرصت به دست آمده خوشحال شوم و در کاری که متفاوت است حضور پیدا کنم. البته یکی دو نفر از بازیگران از این رویکرد در ابتدای کار رنجیده شدند اما در ادامه آنان نیز همراه گروه پیش رفتند. اوج نقشهای متفاوت من در سال گذشته حضور در «پوپک و مشماشالله» بود.» این بازیگر در پاسخ به این پرسش که موتمن تاکید بر استفاده از کلیشهها داشته، او تازگی را متوجه کدام بخش فیلم میداند، گفت: «زیبایی شناسی این کمدی برای همه ما اهمیت زیادی داشت، اینکه برای خندان به مخاطب باج ندهیم و هدف ما صرفاً خندان تماشاگر نباشد. این اتفاق خیلی جدیدی در سینما نیست اما بیشتر کمدیهای ما هدف خود را خنداندن قرار میدهند و گوشه چشمی به گیشه دارند. البته که گیشه برای بازیگر و کارگردان و تهیهکننده هر کاری اهمیت دارد اما اینکه هدف و نوع نگاه و جهانبینی که پشت این کار است براساس این است که میخواهد مخاطب را بخنداند یا اینکه میخواهد یک قصه خوب با مفاهیم خوب را درست و زیبا ارائه دهد اهمیت پیدا میکند. در اینجاست که میبینیم بدون اینکه بازیگران ما پشتکی بزنند تماشاگران را میخندانند، بلکه نقش را تا جایی که کار کمدی ارائه میدهد رئال اجرا میکنند.» آئیش اظهار داشت: «اگر من تفاوتی بین این کار و دیگر کمدیها قائل هستم به این دلیل است که در بسیاری از صحنه کارگردان میتوانست با ابزار بسیاری تماشاگر را بخنداند اما اصلاً در این ورطه نمیافتد و بیش از هر چیز داستان را دنبال میکند و در موقعیتها و با موضوع فیلم تماشاگر را میخنداند.» او همچنین در مورد تحلیل شخصیت مش ماشالله و دو بعدی بودن او اظهار داشت: «این دو بعد در فیلمنامه لحاظ شده بود. من از درون به شخصیت نزدیک میشوم. اگر در فیلمنامه متن به گونهای نوشته شده که گویا ماشالله متنی را از روی روزنامه میخواند من سعی میکنم به گونهای آن را بیان کنم که به نظر رسد این اعتقاد خود شخصیت است. اینکه مشماشالله واقعی کدام است چندان قابل درک نیست چون در مورد انسانها هم تفکیک خود واقعی و غیرواقعی دشوار است.»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 235]