واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: به گزارش خبرنگار مهر، بیست و هشتمین جشنواره بینالمللی فیلم فجر در شرایط ویژهای برگزار شد و حاشیههای پرشماری داشت. این حاشیهها حتی تا حدی مانع پرداختن به کیفیت واقعی فیلمها و جشنواره شد. جای خالی یک پدیده در جشنوارهای پرحاشیه اگر باور داشته باشیم جشنوارهها با پدیدهها معنی پیدا میکنند، بیست و هشتمین جشنواره فیلم فجر با همه ضعف و قوتش پدیدهای نداشت. به گزارش خبرنگار مهر، بیست و هشتمین جشنواره بینالمللی فیلم فجر در شرایط ویژهای برگزار شد و حاشیههای پرشماری داشت. این حاشیهها حتی تا حدی مانع پرداختن به کیفیت واقعی فیلمها و جشنواره شد. اگر باور داشته باشیم که جشنوارهها با پدیدهها معنی پیدا میکنند، جشنواره بیست و هشتم چیزی کم داشت.پدیدهها فضای هر جشنوارهای را گرم میکنند و باعث میشوند مخاطبان و منتقدان به بهانه آنها با هم به بحث بپردازند. بخشی از لذت هر جشنوارهای به کشف پدیدهها برمیگردد و ظهور آنها است که قدرت و جذابیت یک جشنواره را نشان میدهد. دورههای گذشته جشنواره فیلم فجر را با پدیدههایش به یاد میآوریم. "درباره الی"، "تنها دوبار زندگی میکنیم"، "زیر نور ماه"، "عروس آتش"، "هامون"، "آژانس شیشهای" و ... با دورههای مختلف جشنواره عجین شدهاند و بخشی از بهترین خاطرههای ما از جشنواره و سینمای ایران را رقم زدهاند. اما زمانی که به جشنواره بیست و هشتم از شمایی کلی نگاه میکنیم جای خالی یک پدیده محسوس است. فیلمهای خوبی که در این دوره دیدیم در قوارههای پدیده نبودند. یکی از مهمترین فیلمهای این دوره "به رنگ ارغوان" بود که با وجود امتیازهایش با تاخیری طولانی روی پرده میرفت. در این مدت آن قدر درباره فیلم شنیده و خوانده بودیم که دیدن آن نمیتوانست تجربهای غافلگیر کننده باشد . گرچه دارای کیفیت یک پدیده هم نبود. آفرین عبیسی، هانیه توسلی و احمد مهرانفر در نمایی از "عصر روز دهم" تعداد فیلمهای نسبتا خوب این دوره با توجه به نظرات مختلف کمتر از فیلمهای متوسط بود، "پرسه در مه"، "بدرود بغداد"، "هفت دقیقه تا پائیز"، "همبازی" و "طبقه سوم" ، "هیچ" فیلمهای بالاتر از متوسط بودند اما سازندگان این آثار هم میدانند که فلیمهایشان شمایل یک پدیده را نداشتند، پدیدهای که توافق نسبی منتقدان بر سر آن شکل بگیرد و فضای سینمای ایران را از رکود و یکنواختی خارج کند. بسیاری از فیلمهای این دوره انتظارهایی که از سازندگانشان وجود داشت برآورده نکردند، "بیداری رویاها"، "عصر روز دهم"، "طهران، تهران" و... همانی نبودند که باید. فیلمسازان شاخصی غایب بودند و ردپای غیبت آنها را میشد در فضای سردی دید که تا آخرین روز و با همه تنشها و درگیریها گرم نشد، نمایش "آتشکار"، "هیچ"، "صد سال به این سالها" و " به رنگ ارغوان" اگرچه برای سینمای ایران اتفاق قابل ذکری است، اما این فیلمها هم نتوانستند رونقی به جشنواره بدهند. اتفاقی که در بیست و هشتمین جشنواره بینالمللی فیلم فجر افتاد، نشان دهنده وضعیت سینمای ایران است. اگر جشنواره را ویترین بخش عمدهای از سینمای ایران بدانیم از همین حالا چشمانداز اکران سال 89 ناامیدکننده است. البته میتوان به تعدادی از فیلمها دلخوش کرد که با فروش میلیاردی این احساس را به وجود میآورند که قلب سینمای ایران زنده است، اما چه کسی است که نداند فروش کمدیهای نازل ربطی به وضعیت و شرایط سینمای ایران ندارد. تجربه جشنواره فیلم فجر و ماجرای رفع توقیف از فیلمهایی که سالها پشت خط اکران مانده بودند نشان داد تنها مشکل این سینما ممیزی نیست، سینمای ایران برای زنده بودن و زنده ماندن نیاز به سیاستگذاری شفاف و همدلی مسئولان با سینماگران دارد. در شرایط موجود اگر فضای پرسوء تفاهم تغییر نکند و غبارها کنار نرود نمیتوان امیدوار بود جشنواره بعدی چه وضعیت و سرنوشتی داشته باشد. جواد شمقدری معاون سینمایی و تیمی که او را برای سیاستگذاری در عرصه سینما یاری میکنند با تجربه جشنوارهای که پشت سر گذاشتیم روبرو هستند. جشنوارهای که برآیند همه قابلیتهای سینمای ایران نبود. منبع " خبرگزاري مهر "
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 388]