واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > موسوی، سیدعبدالجواد - شایعاتی که این روزها درباره بازگشت خوانندگان لسآنجلسی در اینجا و آنجا منتشر میشود این فرضیه را که قرار است مسئولین بخش اعظمی از تواناییهایشان را صرف امور فرهنگی کنند، تقویت میکند. بدون شک فعالیت خوانندگان لسآنجلسی در ایران انتقاد همهجانبهای را متوجه دولت خواهد کرد. آنان که دعوی اصولگرایی دارند، چنین حرکتی را مخالف ارزشها قلمداد خواهند کرد و به دولت دهم خواهند تاخت، در مقابل کسانی که از نفس این اتفاق بسیار خوشحال میشوند چنین فرصتی را مغتنم شمرده و به شدت به دولت دهم حملهور خواهند شد. به قول شاعر:تو نوشتی از راستمن نوشتم از چپوسط سطر رسیدیم به هم. بله، سیاست است دیگر و بیش از این هم نباید از سیاستمدار جماعت انتظار داشت. منتهی بحث من چیز دیگری است. من فعلاً به انگیزه دولت دهم در اتخاذ چنین تصمیمهایی که همه گروههای سیاسی را متحیر کرده است کاری ندارم.به این نکته تلخ و تأسفبار که چرا باید پس از گذشت سه دهه از انقلاب که بسیاری هنوز آن را انقلابی فرهنگی میخوانند، باید به این نقطه برسیم هم کاری ندارم. البته باید کار داشت وخاکها بر سر ریخت که از «ایران ای سرای امید» به «کفتر کاکل به سر وایوای»رسیدهایم ولی فعلاً موضوع بحث چیز دیگری است. سیاست فرهنگی دولت دهم بر مبنای خوش آمد مردم بنا شده است. دولت دهم کاری به زیرساختها و فرهنگسازی ندارد و اصلاً چرا باید داشته باشد؟ دیگران بیست و هفت سال فرصت داشتهاند بنیانها را تغییر بدهند که ندادهاند، چرا باید تاوانش را دولت دهم بدهد؟ دیگران فرصت داشتهاند موسیقی ملی و فاخر را تقویت کنند که نکردهاند، دیگران موسیقی سنتی و مقامی ما را از بین بردند، چرا باید دولت دهم پاسخگو باشد؟ من و شما چه خوشمان بیاید، چه نیاید مردم «چارچنگولی» و «اخراجیها» را دوست دارند. نمیشود در حوزه سیاست و اقتصاد دم از مردم زد اما در حوزه فرهنگ راه و روش دیگری را پیش گرفت. اگر به مردم محروم یک روستا بگویید ما دو راه برای کمک به شما داریم؛ یکی اینکه در نزدیکی این روستا سدی بسازیم تا بدینوسیله زمینهای اطراف آباد شود و کشاورزی در این منطقه رونق بگیرد تا شما بتوانید بر روی این زمینها کار کنید و به زندگیتان رونق ببخشید و دیگر اینکه یک چکپول صدهزار تومانی تقدیمتان کنیم. شک نکنید که پرورشیافتگان مکتب «این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار»، پیشنهاد دوم را خواهد پذیرفت. میخواهم از این سخن نتیجه بگیرم که به دولتی که اصل و اساس برنامههایش را خواست مردم قرار داده است نمیتوان خرده گرفت که چرا به جای موسیقی فاخر و اصیل، موسیقی کوچهبازاری به خورد مردم میدهید، مردم این موسیقی را دوست دارند. این موسیقی بد است؟ آنها که بیست و هفت سال همه کاره بودند، بیست و هفت سال فرصت داشتند ذائقه مردم را تغییر دهند و اگر نتوانستند، پس بهتر است به جای انتقاد فقط بنشینند و تماشا کنند. اما مهمترین حسن بازگشت خوانندگان لسآنجلسی و انشاءالله کنسرت باشکوه آنها همانا رها شدن از بند شرک و نفاق است که بهزعم همه بزرگان فرهنگ ما به مراتب از کفر بدتر است . سالهاست که با پول بیتالمال طرح ژنریک ستار و ابی و داریوش و معین و سیاوش را به خورد خلقالله میدهیم. دولت دهم دلیرانه میخواهد ما را با حقیقت چیزی که آن را انکار میکنیم مواجه کند. چرا؟ حقیقتاً چرا باید به حکم نهان روشانه: خودشو بیار، اسمشو نیار، سخیفترین اشعار را به همراه تقلیدی مضحک از خوانندهای لسآنجلسی از صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران بشنویم ولی از صداوسیمای همان خواننده در سرزمین خودمان محروم بمانیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 331]