تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805501377
4 اثر نامطلوب اجتماعی در نقد مذاکرات هسته ای
واضح آرشیو وب فارسی:الف: 4 اثر نامطلوب اجتماعی در نقد مذاکرات هسته ای
محسن مهدیان، 19 فروردین 94
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۱۹ فروردين ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۵۹
صدا و سیما چند شب مناظرات هسته ای را با حضور موافقان و مخالفان برگزار کرد. بدون شک این دست مباحث در قضاوت مردم و تنویر افکار عمومی تأثیر قابل ملاحظه ای دارد؛ اما این مناظرات باید با برنامه ای حساب شده برگزار شود که در نهایت منجر به آسیب‌های ناشی از بدفهمی در مساله هسته ای نشود.این مناظرات به این شکل در راستای نقدهای تند و تیزی است که این روزها برخی رسانه‌ها به آن می‌پردازند. بدون شک نقد مذاکرات هسته ای نه تنها اجتناب ناپذیر است بلکه بسیار مؤثر در مذاکرات و مفید در قدرت چانه زنی مذاکره کنندگان است. رهبر انقلاب نیز در ابتدای سال جدید به روشنی تاکید کردند که دلواپسی جرم نیست و ضمن تأیید نقد مذاکرات تصریح کردند که نباید این انتقادات به بی اعتمادی ملی منجر شود.متاسفانه نقدهایی که این روزها از سوی برخی رسانه‌ها صورت می‌گیرد تنها یک پیام دارد و آن اینکه تیم مذاکره کننده بصورت خودسرانه هزینه‌هایی برای نظام ایجاد کرده است که با هیچ معیاری قابل پذیرش نیست. اگرچه بعد از تذکرات پی در پی رهبر انقلاب به ادبیات منتفدین، کمتر از واژه‌هایی شبیه خائن و ذلیل و غیره استفاده می‌شود، اما نتیجه قهری بسیاری از نقدهای تند و تیز ۲ چیز بیشتر نیست. یا سطحی نگری و خام اندیشی مذاکره کنندگان و یا خیانت. فارغ از استدلال منتقدان این سبک بحث کردن ۴ اثر اجتماعی گریز ناپذیر دارد.اثر اول روی مردم است. مردم یا این حرف‌ها را می‌پذیرند و یا باور نمی‌کنند. اگر بپذیرند جز یاس و دلسردی نتیجه دیگری نخواهند داشت. در حالیکه در ادامه همین یادداشت توضیح داده می‌شود که این مدل نقد که فقط ملاحظات فنی را در نظر می‌گیرد، آدرس غلط دادن در تحلیل مذاکرات است. اما در بیشتر اوقات مردم این دست تحلیل‌های تند را از منتقدان باور نمی‌کنند و نتیجه این می‌شود که نسبت به کل جریان اصولگرایی بدبینی عمیقی شکل می‌گیرد؛ به این معنا که این جریان سیاسی مقابل نفع و رفاه اجتماعی ایستاده است.اثر دوم روی نیروی‌های انقلابی و متدین است. این سبک نقد غیر واقع بینانه و یکطرفه تنها یک اثر دارد و آن نیز هیجانی و احساساتی کردن جامعه است. این فضاسازی اجازه تحلیل واقعی و منطقی را از جامعه می‌گیرد و مطالبه نیروی‌های متدین نظام را به شکل غیرمنطقی بالا می‌برد.نتیجه این رفتارها نیز از دو حالت خارج نیست. یا اینکه بخشی از بدنه جریان متدین بعد از اینکه با واقعیت‌های هسته ای مواجه شدند و به مطالبات خود نرسیدند دچار یاس و پریشانی می‌شوند و یا در دسته دیگری باعث می‌شود خدای نکرده از نظام جلوتر بزنند و ممکن است هویت گذشته خود را فراموش کنند. باید از تاریخ درس گرفت و نباید فراموش کرد که بعد از تنزل‌های پیاپی پیامبر اکرم در صلح حدیبیه که البته بعدها فتح مبین خوانده شد، بخشی از صحابه مقابل پیامبر قرار گرفتند.اثر سوم این مدل نقد کردن‌ها بر سرنوشت جریان اصولگرایی است. سوالی که پیش می‌آید این است که چرا بخشی از جریان اصولگرایی با مصالح کشور همراهی نمی‌کند. در حالیکه رهبر انقلاب بارها مذاکره کنندگان و مقامت در مذاکرات را تأیید کردند چرا بخشی از جریان اصولگرایی بی توجه به این تاییدات، تنها به ملاحظات سیاسی و جریانی خود فکر می‌کند. مگر می‌شود بخشی از جریان اصولگرایی نسبت به این مساله مهم که نیازمند همدلی و همزبانی و اجماع ملی است بی توجه باشد. مگر ممکن است موضوعی در این سطح ملی با اختلاف افکنی و ایجاد بی اعتمادی به مذاکره کنندگان پیشرفت کند. پس فرق جریان اصولگرایی که هویت خود را از رهبری و نظام می‌گیرد با دیگر جریان‌ها که تنها قدرت سیاسی خود را مبنا قرار می‌دهند چیست؟اثر چهارم، بر جایگاه و شان رهبری است. کسانی که چنین ادبیات بی محابایی نسبت به مذاکرات دارند که نتیجه قهری نقدهایشان تنها خیانت مذاکره کنندگان می‌شود، متوجه نیستند که خواسته یا ناخواسته جایگاه رهبری انقلاب را نیز تنزل می‌دهند. با کدام عقل و منطق سیاسی، توجیه می‌شود که موضوعی در این سطح اهمیت، بدون نظارت رهبری پیش برود. چطور ممکن است چنین مذاکرات حساسی خارج از تدبیر رهبر انقلاب باشد. چرا باید رهبری منتظر شوند و بعد از آنکه هر اتفاقی افتاد در تریبون عمومی موضع بگیرند؟ کشورهای طرف مذاکره ایران اینطور عمل نمی‌کنند بعد چطور می‌شود تیم مذاکره کننده بدون مشورت با نهادهای تصمیم گیر نظام عمل کند؟ البته این به معنای نقد ناپذیر بودن مذاکرات نیست. طبیعی است که مذاکرات نقد دارد، اما این نقد در تاکتیک‌ها است و نمی‌تواند تا سطح کلیات هسته ای و خطوط قرمز باشد.از طرفی خلاف تدبیر رهبر انقلاب در این مذاکرات رفتار می‌کنند. این میزان انرژی را که در اثبات خدعه و نیرنگ طرف ایرانی صرف کردند اگر برای اثبات خدعه طرف آمریکایی می‌گذاشتند الان وضعیت متفاوتی داشتیم. به عنوان نمونه ملاک قرار دادن سند غربی بجای ادعای طرف ایرانی در مذاکرات هسته ای، کاملا بر خلاف تدبیر رهبری انقلاب و انتظار ایشان از نتایج مذاکرات است.یکی از مهم‌ترین آثار این مذاکرات اثبات رفتار استکبارآمیز آمریکایی‌هاست. اثبات خدعه و نیرنگ و بدعهدی آمریکایی‌ها وقتی است که خلاف گزارش تیم ایرانی از مذاکرات عمل کنند. اگر ملاک و معیار گزارش ظریف باشد، هر نوع عهد شکنی از سوی غربی‌ها اثبات همان خوی زیاده خواهی و استکباری است. طبیعتاً جمهوری اسلامی نیز در اینصورت به تعهدات خود پایبند نخواهد بود.اما اگر ادعای آمریکایی‌ها ملاک باشد دیگر بدعهدی درکار نخواهد بود. دراین صورت اتفاقا کسی که عهد شکسته جمهوری اسلامی است. کسانی که ناآگاهانه طرف آمریکایی را نسبت به خودی‌ها صادق می‌دانند، مهم‌ترین پیامد مذاکرات در معرفی استکبار جهانی را بی اثر می‌کنند و اتفاقا ایران را در مظان اتهام عهد شکنی قرار می‌دهند.در نهایت اینکه یک اشتباه فاحش در تحلیل مذاکرات هسته ای وجود دارد که همین تحلیل باعث می‌شود به این نقطه برسیم.اشتباه فاحش تحلیلی چیست؟مذاکرات هسته ای را باید چطور تحلیل کرد؟ این سؤال در قضاوت جامعه نسبت به پرونده هسته ای بسیار حائز اهمیت است. برخی منتقدین تمام تلاش خود را به کار گرفته‌اند که نشان دهند از حیث فنی چه میزان هزینه داده‌ایم. موافقان نیز در تلاش هستند که اثبات کنند آنچه منتقدان به عنوان هزینه یاد می‌کنند، آنچنان مهم نیست و دستاوردهای این چندماه دیپلماسی دولت یازدهم وزن بیشتری دارد. هر دو طرف درست می گویند. این مذاکرات هم آورده داشته و هم هزینه‌هایی جدی متوجه نظام کرده است؛ اما یک واقعیت وجود دارد و آن اینکه درست ندیدن ماجرا، باعث انحراف قابل ملاحظه تحلیل‌ها می‌شود. مساله این است که قضاوت در این پرونده نباید صرفا فنی باشد چرا که اساسن موضوع فراتر از پیچ و مهره و سانتریفیوژ است.اما چرا مساله فنی نیست؟سؤال اول این است که چرا پای میز مذاکره نشستیم؟ جمهوری اسلامی هیچگاه از مذاکرات هسته ای واهمه ای نداشته است. علت نیز روشن است. مذاکره می‌کنیم تا موضع حقمان را اثبات کنیم؛ اما جنس این مذاکرات اخیر فرق می‌کند. هدف فراتر از اثبات حقانیت هسته ای است. ما نیز مطالبات روشن داریم. دنبال نتیجه ای مصداقی از این مذاکرات هستیم.مذاکرات در این مرحله را باید در مجموعه ای از ملاحظات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی دید. ماجرا فراتر از یک کارشناسی فنی است. تحلیل‌ها واقعه نیز باید متناسب با همین ابعاد باشد. عوامل متعددی وجود داشته است که مذاکرات به این نقطه برسد. وقتی حرف از شکست تابوی مذاکره با آمریکا می‌زنیم، وقتی سخن از نرمش قهرمانانه می‌شود، وقتی حاضر می‌شویم از مواردی که پیش‌تر خط قرمز جمهوری اسلامی بوده است تنزل یابیم، به قاعده منطق باید سراغ موضوعی فراتر از بحث فنی رجوع کنیم.باید مذاکرات در نسبت اقتصاد مقاومتی تحلیل شود. پیشرفت مذاکرات باید در سطح مقاومت مردم و جامعه قضاوت شود. سطح این گفت وگو ها را باید از حیث قدرت سیاسی و جایگاه دولت و پایگاه اجتماعی آن بررسی کرد.مذاکره فقط برای کشف قیمت است. قیمت چی؟ ما یک خواسته ای داریم و امروز به هر دلیل به این نتیجه رسیدیم که برای رسیدن به این خواسته باید هزینه دهیم. مذاکره برای چانه زنی است. قرار است در این مذاکرات کشف قیمت صورت گیرد. همین. سؤال این است که اولن چه عواملی باعث شد که پای میز مذاکره بنشینیم و دوم اینکه مذاکره کننده با چه قدرت چانه زنی در این گفت وگوهای طاقت فرسا حاضر شده است.مذاکرات هسته ای امروز، فقط در چارچوب ملاحظات سیاسی اقتصادی باید تحلیل شود. بحث‌های فنی در اولویت دوم قرار دارد. باید متوجه باشیم که شرایط امروز اقتصادی کشور چه محدودیت‌هایی برای مذاکرات ایجاد می‌کند. از سوی دیگر نباید فراموش کنیم که همه قدرت ایستادگی به سطح مقاومت مردمی وابسته است و نباید این سطح مقاومت در تحلیل مذاکرات نادیده گرفته شود. نباید فراموش کنیم که این دولت با خروجی یک رفراندوم هسته ای سر کار آمده است.جامع دیدن مذاکرات چند فایده اساسی دارد؛ اول اینکه دولت و تیم مذاکره کننده تنها و تنها پاسخگوی نتایج مذاکره نخواهند بود. خیلی‌ها و عوامل بسیاری در امروز ما شریک هستند. دوم اینکه همه نظام درگیر مذاکرات هستند و نه فقط تیم مذاکره کننده. اشتباه بزرگ دیگری که صورت می‌گیرد این است که تصور می‌شود تیم مذاکره کننده مطابق تشخیص خودش رفتار می‌کند. حال آنکه کل نظام درگیر این مذاکرات‌اند و اگر غیر این باشد عجیب است.تیم هسته ای کشور نماینده نظام برای کشف قیمت است. نگاه جامع به مساله هسته ای اندازه نقد تیم هسته ای را نیز مشخص می‌کند.سوم اینکه میزان واقعی مطالبه جامعه از این مذاکرات روشن می‌شود. منتقدین به این دریافت می‌رسند که مذاکره، معامله است و باید هزینه داد؛ و هزینه امروز، نتیجه مذاکره نیست، نتیجه شرایط سیاسی اقتصادی کشور است.با این نگاه، تحلیل صرفا فنی در مذاکرات هسته ای یک آدرس غلط است. چرا که مساله اصلا در این نقطه قابل قضاوت نیست. ابعاد فنی مذاکرات یک ملاحظه است که باید مورد توجه قرار گیرد؛ اما مسائل مهم‌تری وجود دارد که سطح واقعی فنی نیز در آنجا تعیین می‌شود.در نهایت اینکه نباید فراموش کنیم تحلیل پرونده هسته ای و قضاوت درباره مذاکرات باید ترکیبی از آرمانخواهی و واقع نگری عالمانه باشد. فهم این ترکیب نیازمند نگاهی جامع به شرایط کشور است که بی شک از شئونات رهبری است. تحلیل مذاکرات هسته ای باید با توجه اکید به خواست رأس نظام باشد. چراکه جنس این مذاکرات از جنس شناخت مصلحت است که تدبیر آن بدست رهبری انقلاب است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
سیاسی
پربازدیدترینها