تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1819618578
فارس گزارش می‌دهد چهارشنبه سیاه به جای عطر سنبل
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: فارس گزارش می‌دهد
چهارشنبه سیاه به جای عطر سنبل
آخر سال که می‌شود، چهارشنبه هایش، ترسناک است، میگویند، «مردم در خانه بمانید»، شاید بمبی کنارتان منفجر شود، شاید بسوزید، کور شوید یا دستتان قطع شود، ای کاش به جای بوی باروت؛ عطر گل بود که همه جا می‌پیچید.
● گزارش تصويري مرتبط
-------------------------------
خبرگزاری فارس- گروه اجتماعی، ژیلا آهنگرزاده: باز هم چهارشنبه‌ای دیگر در واپسین ساعت‌های سال فرا می‌رسد. ساعت از ۶ گذشته است و لحظاهای آتش نزدیک است، امسال هم به بیمارستان سوانح و سوختگی شهید مطهری تهران در خیابان ولی عصر بالاتر از میرداماد می رویم، جایی که معلولان جنگ چهارشنبه آخر سال را منتقل می کنند. از اتوبوس پیاده می‌شوم، چند نوجوان با انواع ترقه و نارنجک ورودم را به بیمارستان خیرمقدم میگویند صدای مهیب نارنجک‌های غیراستاندارد گوشم را می‌خراشد و ذهنم را درگیر می‌کند. می‌خواهم وارد بیمارستان شوم. معرفینامه‌های خبرنگاران، عکاسان و تصویربرداران در دست یکی از نگهبانان بیمارستان است. نامم را می‌پرسند و با هماهنگی مدیر پرستاری بیمارستان وارد می شوم. می گویند تا ساعت 7 غروب 4 نفر را به بیمارستان آوردند. دو نفر به صورت سرپایی درمان شده‌اند. دو نفر نوجوان 15 ساله با سوختگی‌های 75 و 40 درصد در بخش مراقبت‌های ویژه بستری هستند. یکی از ماموران نیروی انتظامی می‌گوید آنها را دیده است و احتمال می‌دهد حداکثر دو روز دیگر قربانی غفلت خود و والدینشان شوند.
دلم می‌گیرد به محوطه بیرونی اورژانس برمی‌گردم. رو به روی در می‌نشینم و انتظاری تلخ وجودم را در بر می‌گیرد. حدود ساعت 8 شب 4 جوان به نام‌های مهدی 18 ساله، شاهین 19 ساله، حمیدرضا 20 ساله و مرتضی 21 ساله را با لباس‌های تکه تکه شده، صورت‌ها و موهایی سوخته و غرق در خون به بیمارستان می‌آورند. چه ترکیبی عجیبی است سیاهی و سرخی. یکی از آنها با بدنه نیمه عریان آمده است. به سمت عکاسان و خبرنگاران حمله‌ور می‌شود و با الفاظ ناپسند آنها را خطاب می‌کند. می‌خواهد خشم ناشی از درد سوختگی را با توهین به دیگران تخلیه کند. شاید هم از آینده نامعلومی که در پیش دارد می‌ترسد اما آنچه بیشتر محتمل است شوک ناشی از رفتاری است که به زعم خیلی‌ها غیرقابل پیش‌بینی است. 10 دقیقه بعد رادین 11 ساله با مادر و دو کودک حدود 5 ساله به بیمارستان می‌آیند. مادرش آرام و قرار ندارد. دست راست رادین سوخته و صورتش از خشم برافروخته است. به نظر نمی‌رسد مشکل جدی باشد اما مادر آن قدر بی‌قرار است که با نگاه خود توجه همکاران خبری را جلب می‌کند. دوربین‌های مختلف به سوی رادین می‌آیند تا او ندامت خود را در 11 سالگی مقابل دیدگان 75 میلیون هموطن فریاد بزند. ساعت حدود 9 شب است. همه چیز آرام به نظر می‌رسد اما تجربه نشان می‌دهد که این آرامش قبل از طوفان است. برخی مسئولان بیمارستان با نگاهی مضطرب و برخی نگران چشم به در اورژانس دوخته‌اند. مسئولان و ماموران حراست و نیروی انتظامی آرام و قرار ندارند و هر چند ثانیه یکبار پیامی را با بیسیم‌های خود رد و بدل می‌کنند. انگار می‌دانند تا دقایقی دیگر قرار است 9 نفر از هموطنانمان را به اینجا بیاورند.
لحظه تلخ فرا می‌رسد. سه نفر که ظاهراً از یک خانواده هستند با خودرویی گرانقیمت به بیمارستان می‌آیند. هر سه آرام بر صندلی عقب اتومبیل نشسته‌اند. فرصت خوبی است برای عکاسان و تصویربرداران تا به اندازه چند چهارشنبه‌سوری از آنها عکس بیندازند و تصویر بگیرند. پس از چند دقیقه پرستاران و ماموران حراست با سه تخت به استقبال آنها می‌آیند. با وجود سوختگی نسبتاً شدید هنوز هم آرامند. آرامشی که بخشی از آن ناشی از شوک است. به نظر می‌رسد این سه نفر نمایندگان اقلیتی هستند که چهارشنبه‌سوری برایشان توام با برپایی میهمانی‌های گران است. کمی بعد 5 پسر نوجوان و جوان را به بیمارستان می‌آورند. صورت‌هایشان آن قدر در سیاهی گم شده است که باور نمی‌کنیم اینان ایرانی هستند و سفیدپوست. در این میان بانویی 50 ساله با صورتی نگران همراه دو دختر نوجوان به محل تریاژ می‌رود و با لحنی فاخرانه از پرستاران می‌خواهد تا صورت سوخته‌اش را درمان کنند. هرچه دقیق می‌شوند جز تغییر رنگ اندکی در بخش کوچکی از صورتش چیزی نمی‌بینم. همراهانش با شال و روسری هوای اطراف او را جابه‌جا می‌کنند تا خنکی آن گرمای وجودش را کمی آرام کنند. سر و صدای زیاد او دست کم برای چند ثانیه نظم تریاژ را به هم می‌ریزد. ساعت 10 شب است و نوبت به رئیس بیمارستان می‌رسد تا با ارائه گزارشی آمار مراجعان به این مرکز درمانی را به دوربین‌ها اعلام کند. او از 13 مراجعه کننده و 7 بستری سخن می‌گوید. آماری که چند سال پس از اعلام به 17 نفر می‌رسد. در این فاصله 4 پسر کودک، نوجوان را به بیمارستان می‌آورند. یکی از آنها که به نظر ترسیده است در شرح واقعه تحریف می‌کند. او از عبور موتورسواری از کنار برادرش سخن می‌گوید که با پرتاب نارنجک شعله‌های آتش را به صورت او هدیه داده است. جوانی 35 ساله هم می‌گوید که همراه دوستش با خودروی شخصی در خیابان وحدت اسلامی تردد می‌کرده که فردی ناشناس نارنجکی به داخل اتومبیل او انداخته است. او می‌گوید که مسیر خودش را می‌رفته. نمی‌دانم چه حکمتی دارد این ترقه‌بازی چهارشنبه‌سوری که ظاهرش با شجاعت همراه و باطنش مملو از ترس است. آمار مراجعان هر دقیقه در حال افزایش است. از اوژانس بیرون می‌آیم تا با مهدی 10 ساله گفت‌وگو کنم. مهدی با چشمانی معصوم و صورت و دست‌هایی که حالا زیر بانداژ گل‌به‌ای بیمارستان است، آرام گرفته است. او از اقدام خود و پسرخاله‌اش برای ساختن بمب دستی و تی‌ان‌تی می‌گوید. از او درباره مشارکت با پسرخاله‌اش برای ساختن بمب دستی سوال می‌پرسم و او در عین صداقت آن را نفی می‌کند و از اقدامش برای ساختن تی‌ان‌تی می‌گوید. دوست دارم بدانم تجربه سوختن را دارد، پاسخش منفی است چرا که سال گذشته را بدون دود، درد و سوختگی عنوان می‌کند تا معلوم شود حادثه هیچ گاه خبر نمی‌کند. پیام مهدی برای هم سن و سال‌هایش این است که مراقب سلامتی خود باشند. پیامی که او با قدری تأمل و البته کمک پدرش به ما می‌گوید. در این لحظه ترنم باران صورت‌هایمان را نوازش می‌دهد تا مرهمی باشد و تنهایی که حالا از شدت درد می‌سوزند. به داخل اورژانس برمی‌گردم. هیراد 7 ساله توجهم را جلب می‌کند. از مادرش برای گفت‌وگو با او اجازه می‌گیرم. هیراد که به نظر می‌رسد از هواداران پرسپولیس است با نگاهی مهربان و نگران در حال تماشای بازی تیم محبوبش با النصر است. هیراد رقیب پرسپولیس را نمی‌شناسد و از من درباره نتیجه و تیمی که مقابل پرسپولیس بازی می‌کند می‌پرسد.
در این فاصله نوجوانی 15 ساله را به بیمارستان می‌آورند. وضعیت او از تمام مراجعان وخیم‌تر است. مچ یکی از دستان او بر اثر انفجار قطع شده است. از مدیر پرستاری بیمارستان می‌خواهم که گزارشی از وضعیت او ارائه دهد. آرام به چهره‌ام نگاهی تلخ می‌اندازد و با اظهار تاسف از انتقال این نوجوان به بیمارستان حضرت فاطمه (س) برای پیوند انگشتان سخن می‌گوید. انگشتانی که دیگر وجود ندارند.
دقایقی دیگر بامداد چهارشنبه فرا می‌رسد. قطره‌های باران همچنان بر سر و صورتمان می‌ریزد و نسیم خنک گونه‌هایمان را می نوازد اما هنوز آتشی در درون ما هست که شعله‌هایش قلبمان را می‌‌سوزاند. انتهای پیام/
93/12/27 - 12:53
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]
-
پزشکی و سلامت
پربازدیدترینها