واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: ضرورت توجه به فضاهای تاریخی در توسعه شهری روزنامه ایمان در شماره روز شنبه در ستون سرمقاله مطلبی با عنوان «ضرورت توجه به فضاهای تاریخی در توسعه شهری» را به رشته تحریر درآورده است.
در این مطلب می خوانیم:
در توسعه فضای شهری به فضاهای تاریخی و دارای هویت بی توجه بوده ایم چراکه ویژگی های مثبت آن را به روز نکرده ایم. درگذشته حوزه شهرسازی محله محور بود و محله ها نیز مسجد محور بوده در کنار مراکز مذهبی همچون مساجد، فضاهای آموزشی، خدماتی و تاسیساتی ازجمله آب انبارها و رختشوی خانه وجود داشت و در هر محله گذری وجود داشت که مراکز تجاری ازجمله قصابی، کبابی، بقالی و نانوایی در آنجا وجود داشت.
در کنار این گذرها، میدان گاهی بود که در آن تجمعات کوچک محلی و ملاقات عمومی شکل می گرفت نمونه آن الآن هم در محلات قدیمی قم مثل گذر حاج حسین، گذر دروازه کاشان و دروازه ری و غیره وجود دارد.
الان نمی گوییم در طراحی شهرسازی کوچه های کوچک و باریک طراحی کنیم چراکه در قدیم اگر کوچه ها باریک و تنگ بود به خاطر این بود که اولا اصلا خودرویی وجود نداشت و ثانیا از سایه اندازی ساختمان ها هم استفاده می شد و همچنین از زمین استفاده بهینه می شد. به هیچ وجه نظر برخی افراد مبنی بر اینکه شهرسازی ارگانیک است و خود به خود شکل گرفته است را قبول ندارم چرا افراد با در نظر گرفتن شرایط اقلیمی و محیطی، محل زندگی شان اقدام به طراحی شهرهایشان نموده اند.
درگذشته با توجه به اینکه شهرهای همچون قم و یزد و شهرهای گرمسیری هستند و در مسیرهای طولانی هر صد متر یا دویست متر بر روی کوچه گذری مسقف ایجاد کرده بودند تا عابران زیر سایه آن استراحت کنند حتی در خانه سازی برای عابران پیاده احترام قائل می شدند و دو سکو برای استراحت آن ها پیش بینی می نمودند و صاحب خانه آب هم برای عابران می آورد ولی امروز در شهرمان اگر خانمان پله داشته باشد، آب می ریزیم که کسی روی آن ننشیند.
تا 40-50 سال پیش شاهد وجود چنین بافت های در شهرها و حتی در روستاهای کشور بودیم. علت اصلی قوی تر بودن ارتباطات اجتماعی مردم درگذشته توجه به فرهنگ و آموزه های دینی بود است، امروزه اگر شاهد کاهش ارتباطات اجتماعی در شهرهایمان هستیم تنها دلیل آن بزرگ شدن شهر نیست هرچند معتقدم شاید یکی از دلایل آن باشد ولی دلیل مهم تر آن است که کالبد شهرها را طوری طراحی کرده ایم که گویا انسان ها به یکدیگر نیازی ندارند و هر کس سرش را در لاک خودش است و به محیط پیرامونش توجه ندارد و هر چه ناشناخته تر بماند به نفعش است.
امروزه شهروندان از محیط دارای بافت فرسوده به مناطقی می روند که کسی کاری با آن ها نداشته باشد. ایراد اساسی به شهرسازی ما در چند دهه اخیر با ایجاد طرح های جامع و تفصیلی به وقوع پیوست چراکه طرح ها وارداتی بود و شهرسازی غربی را به ما دیکته می کرد، علت آن هم گرایش جامعه به فرهنگ غرب بود.
دو نوع توسعه شهری وجود دارد توسعه از بیرون و دیگری توسعه از درون، توسعه از بیرون به این معنی است که بافت های هویت دار را به بهانه فرسوده بودن رها کنیم و شهر را در اراضی شهر توسعه دهیم این کار باعث بروز آسیب به محیط شهر شده است چراکه درگذشته پیرامون شهرهای ما زمین های مستعد کشاورزی بود ولی ما با توسعه شهر از بیرون، اراضی کشاورزی را از بین برده ایم. باوجود اینکه در آن زمان پارک و بوستان نداشتیم ولی وجود باغات و مزارع در اطراف شهر موجب شده بود که شرایط اقلیمی و آب وهوای مناسبی داشته باشیم. امروز باغات را از بین برده ایم و باید چند برابر آن هزینه کنیم تا نهال بکاریم و فضای سبز ایجاد نمائیم.ک/1
/8138/ 6133/
02/12/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]