محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826410807
در نشست نقد و بررسی رمان «آه با شین» میرشکاک: مزینانی در «آه با شین» از دایره ممیزی گذشته است/ حسن‌بیگی: بعد از مطالعه کتاب، یاد فیلم‌های علی حاتمی افتادم
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: در نشست نقد و بررسی رمان «آه با شین»
میرشکاک: مزینانی در «آه با شین» از دایره ممیزی گذشته است/ حسن‌بیگی: بعد از مطالعه کتاب، یاد فیلم‌های علی حاتمی افتادم
میرشکاک گفت: شعرا می‌توانند هر چیزی را که نمی‌شود بر زبان آورد در شعرهای خود ذکر کنند و از «دیوار ممیزی» رد شوند. اما در نثر از دایره ممیزی گذشتن کار سختی است که آقای مزینانی در «آه باشین» این کار را انجام داده است.
به گزارش خبرگزاری فارس، نشست نقد و بررسی کتاب «آه با شین» با حضور «محمد کاظم مزینانی» نویسنده کتاب، «یوسفعلی میرشکاک» و «ابراهیم حسن بیگی» به عنوان نویسنده و منتقد عصر روز گذشته در فرهنگسرای انقلاب برگزار شد. *سه‌گانه‌ای که دست از سر مزینانی بر نمی‌دارد در ابتدای برنامه، «حمید باباوند»، مجری و کارشناس این پرسش را مطرح کرد که چرا به سراغ نوشتن این کتاب و کتاب قبلی خود به نام «شاه بی شین» رفتید؟ مزینانی در پاسخ به این پرسش گفت: «زمانی که انقلاب شکل گرفت من 14 الی 15 سال بیشتر نداشتم. قدری که بزرگتر شدم. همیشه این سوال در ذهن من وجود داشت که انقلابی که همه برای شکل‌گیری آن سختی کشیدند چه بود؟ هر چه بزرگتر می‌شدم این سوالات، ابعاد بیشتری به خود می‌گرفت. یا اینکه شخصیت شاه چی بود؟ چه نوع آدمی بود؟ لذا من به دنبال پاسخ و کشف این سوالات بودم. بنابراین شروع به مطالعه کردم و از این و آن پرسیدم. حتی کاخ شاه را دیدم. لذا معتقدم بیشتر یک سوال شخصی بود که در نتیجه منجر به نوشتن این دو جلد کتاب شد که اولی در مورد شاه بود و دومی در مورد یک آدم انقلابی.» مزینانی در پاسخ به مجری برنامه که پرسید آیا باز هم در حال و هوای انقلاب کتاب خواهید نوشت یادآور شد: «این یک مجموع سه گانه است که اولی «شاه بی شین»، دومی «آه با شین» و سومی هنوز معلوم نیست کدام«شین» است که دست از سرمن برنمی‌دارد! ولی فعلا در حال نوشتن جلد سوم آن هستم.» *نمود تقدیر تاریخی انسان ایرانی در «آه با شین» یوسفعلی میرشکاک نویسنده و منتقد در این مراسم در مورد نویسنده و اثر پیش رو گفت: «آقای مزینانی با دوگانه‌ای که نوشتند، باری که من سال‌ها احساس می‌کردم روی دلم سنگینی می‌کند را برداشتند. چون توقع داشتم این نسل رمانی پدید بیاورد که جذاب، قابل خواندن و از تکنیک درستی برخوردار باشد و شعار ندهد و از همه این‌ها مهمتر؛ رمانی باشد که قابلیت بیان حرفهای نو را برای انسان ایرانی امروز داشته باشد و همچنین مفید باشد. آنچه که من در هر دو کتاب ایشان دیدم می‌توانم بگویم که رمان اول به نوعی «شعر» ایشان و کتاب دوم (آه با شین) «نثر» مزینانی است. درهر دو کتاب، تقدیر تاریخی انسان ایرانی مطرح است.» *رمان شکل یک پازل را دارد ابراهیم حسن بیگی دیگر منتقد این نشست گفت: «این اولین اثری است که من از یک دوست شاعرم خواندم. این کتاب از نظر مسائل ساختاری و تکنیکی در طول مدتی که به عنوان یک منتقد این اثر را مطالعه می‌کردم بی نظیر بود. هر چه جلوتر می‌رفتم متوجه می‌شدم که آقای مزینانی کار بزرگی کرده است و من چون خودم نویسنده هستم می‌دانم که اینگونه نوشتن چقدر مشکل خواهد بود. این رمان در عین حالی که از «ساختار» خیلی قوی‌ای برخوردار است. اما شاید کتاب خیلی «خوشخوانی» برای افراد عادی نباشد. شاید خواندن این رمان قدری سخت باشد چرا که رمان شکل یک پازل را دارد که باید خودِ خواننده این حوادث را کنار هم قرار دهد و شکل واقعی اثر را در ذهنش بسازد.» وی یاد آور شد: «معتقدم بهترین نوع داستان‌نویسی داستانی است که نویسنده بخشی از داستان را بنویسد و بخش دیگر آن را بگذارد تا خواننده در ذهنش بنویسد. یعنی هر چه خواننده با داستان کلنجار برود و نقاط خلاء داستان را پُر کند یا پازل‌های بهم ریخته را خودش مونتاژ کند و به نوعی درگیر داستان شود و صرفا نظاره‌گر داستان نباشد این داستان در ذهن خواننده، ماندگارتر خواهد شد. این همان روشی است که اروپائیان چند قرنی است انجام دادند و ما ایرانیان هم، چند مدتی است از آن پیروی می‌کنیم. این روشِ تکنیک‌نویسی است که شاخه‌های مختلفی دارد. در نوشتن رمان هر چه نویسنده سعی کند یک بخشی از مسئولیت درک مطلب و نوشتن را به خواننده واگذار نماید این اثر موفق‌تر خواهد بود. کاری که آقای مزینانی در این کتاب به خوبی انجام داده است. این کتاب بخشی از تاریخ معاصر ما را به تصویر کشیده است و نویسنده آن حالت خوانسالاری و پادشاهی را به جایی رسانده که امروز، آخرین نسل پادشاهی را که ما در کتاب «آهِ باشین» می‌بینیم یک آدم کراکی و بی خاصیت و بیماری به نام «کاوه» است که از این نسل باقی مانده است.» *کتابی که مطالعه‌اش علی حاتمی را در یاد زنده می‌کند حسن‌بیگی نویسنده و منتقد خاطر نشان کرد: «آقای مزینانی موضوعی را انتخاب کردند که انصافا موضوع آسانی برای نوشتن نیست. نویسنده وقتی به بخش تاریخی داستان اشاره دارد به سخت‌ترین بخش تاریخی یعنی دوره قاجار اشاره می‌کند. واقعا نوشتن در مورد قاجار سبک خاصی می‌خواهد. در حوزه فیلمسازی، موفق‌ترین فیلمساز در مورد تاریخ مرحوم علی حاتمی بود که با وسواس و دقت نظر تصاویر عصر قاجار را خلق می‌کرد و همین کار را هم آقای مزینانی در کتابش انجام داده است. وقتی من کتاب «آه با شین» را می‌خواندم احساس می‌کردم که مشغول دیدن فیلمی از علی حاتمی با همه جزئیاتی که علی حاتمی خلق می‌کرد هستم. ما نویسندگان اینقدر ریزبین در داستان‌ها نیستیم مخصوصا این نوع داستان‌ها که آدمی را کلافه می‌کند. بنابراین این همه دقت به جزئیات در کمتر نویسنده‌ای دیده می شود. چرا که بیشتر نویسنده‌ها خودشان را اسیر حوادث و ماجراهای اکشن تاریخی می‌کنند و از جزئیات غافل می‌شوند.» *مزینانی عمیق تر از جلال آل‌احمد به مسایل نگاه کرده است سپس یوسفعلی میرشکاک با اشاره به اینکه کتاب «آه با شین» جایزه جلال آل احمد را دریافت کرده است افزود: «اگر قرار باشد جایزه‌ای که به نام یک نویسنده تعیین می‌شود را فقط به آثاری بدهند که شبیه آثار همان نویسنده باشد پس همان بهتر که آن جایزه را به همان نویسنده اصلی بدهند و جایزه را سر مزار جلال بگذارند! چون اگر قرار باشد ما یک جلال آل احمد دیگری داشته باشیم جز یک کپی، چیز دیگری نخواهیم داشت.» این نویسنده و منتقد یاد آور شد: «شعرا می‌توانند هر چیزی را که نمی‌شود بر زبان آورد در شعرهای خود ذکر کنند و از «دیوار ممیزی» هر چقدر هم که قطور باشد رد شوند. اما در نثر همین حرف‌ها را مطرح کردند و از دایره ممیزی گذشتن کار سختی است که آقای مزینانی در این کتاب توانسته این کار را انجام دهد. توانمندی که ایشان در طرح مسائل مطرح شده دارند قابل تقدیر است. آقای مزینانی حتی عمیق تر از جلال آل احمد به مسائل نگاه کرده است. در کتاب اول؛ «تقدیر تاریخی» قدرت مطرح است که چگونه ظهور می‌یابد و چگونه به زوال می‌رسد. نویسنده کاری به این کار ندارد که تقویم چه تقویمی است بلکه نویسنده می‌خواهد یک چیزی را بیان کند که انسان جهان سومیِ خاورمیانه‌ای ایرانی، کیفیت ظهور و زوالش این است. در کتاب «آهِ باشین» با زوال انسان ایرانی روبرو هستیم. من در شازده و پسرش و نوه و نتیجه اش، خودم را می‌بینم. در سراسر رمان «آهِ باشین» ما شاهد رویکرد پنهان نویسنده درمسائل مختلف هستیم. کانون این شجره‌ای که در رمان رشد می‌کند و به دور دست‌های این سرزمین می‌رسد درختی است که از کویر سبز می‌شود. خیلی هوشیاری در موضوع نهفته است. درختی که از دل کویر بیرون بزند به محض اینکه با بی آبی روبرو شود به دل کویر برخواهد گشت. خاندان سالار همین شکلی هستند یعنی از یک بستر کم آب و بی آب بر می‌آیند و تلاش می‌کنند که خودشان و جامعه را دگرگون کنند اما در هیچ عرصه‌ای به موفقیت نمی‌رسند و تنها چیزی که برای قهرمان کتاب – مسعود – می‌ماند این است که تمنای دگرگون کردن احوالت تاریخی و تقدیر را دارد. اما همه فرصت‌هایش می‌سوزد. آیا نویسنده می‌خواهد به ما بگوید که امکان دگرگونی این احوالت وجود ندارد؟ این پرسشی است که باید نویسنده پاسخ بدهد.» وی ادامه داد: «در هر دو رمان ، وقتی که قدرت مطرح می‌شود یا کسانی که می خواهند این قدرت را دگرگون کنند محکوم به زوال هستند. یکی زیر تیغ جراحی نابود می‌شود و دیگری از منقل شازده تا کراکی شدن «کاوه» نابود می‌شود. این سرنوشت تراژیک را یک نفر باید آیینه‌ای از آن می‌ساخت و روبروی ما قرار می‌داد و کاظم مزینانی این کار را به خوبی برای ما انجام داده است. نوشته شدن همین دو رمان آن هم توسط یک شاعر که از قبل مشق نویسندگی هم نکرده و حتی چند قصه کوتاه هم ننوشته و یک مرتبه یک شاهکار خلق می‌کند این نشان می‌دهد که تقدیر اقتضاء می‌کرده که چنین نویسنده‌ای پدید بیاید. شاعری که ما فکر نمی‌کردیم نویسنده بشود ناگهان بهترین رمان را می‌نویسد وآبرویی برای نسل انقلاب می‌شود.» ابراهیم حسن بیگی نیز در پاسخ به سوال مجری که پرسید «آه باشین» در کدام قالب داستان می‌گنجد، اظهار داشت: آثار این دست را خیلی سخت است که در یک قالب خاص ارزیابی کنیم. این رمان حتما رئال نیست اما می‌توان گفت که این رمان پوششی است برای مطرح کردن برخی از نمادهایی که نویسنده به آن استناد کرده است. این رمان‌ها معمولا رمان‌های ماندگاری هستند و متعلق به عصر خاصی نیستند و می‌تواند در همه عصرها و برای همه نسل‌ها این ماجرا اتفاق بیافتد. یعنی «قدرتی» وجود داشته که از فتحعلی شاه آغاز می‌شود و در انتها به فروپاشی می‌رسد. این نوع موضوعات، موضوع‌های ماندگاری در ادبیات و هنر خواهند بود و به موضوعات «جهان شمول» معروفند و معمولا بعضی از نویسندگان غربی که آثار ماندگاری دارند انگشت روی اینگونه موضوعات عام انسانی می‌گذارند و از ساختارها و تکنیک‌های خاص‌تری استفاده می‌کنند و صرفا اینکه داستان را در قالب رئال بیاورند و تعریف کنند نیستند. این رمان از این نظر قابل ارزش است.» *«آه با شین» را محدود به انقلاب نکنید این نویسنده و منتقد اضافه کرد: «من بارها شنیدم که برخی‌ها معتقدند رمان «آهِ باشین» رمان انقلاب است و پشت کتاب هم نوشته اثر برتر چهارمین دوره داستان انقلاب، باور کنید من زمانی که این رمان را می‌خواندم منتظر بودم که یک رمانی راجع به انقلاب بخوانم و فکر می‌کردم در مورد انقلاب است ولی من به دو دلیل می‌خواهم بگویم که این رمان را به موضوع انقلاب محدود نکنیم. اول این که ممکن است این اتفاقات، یک روز عزیز باشند و فردا ممکن است دیگر عزیز نباشند. مسائل سیاسی در طول تاریخ همواره تغییر می‌کند اما در این رمان بحث «تاریخ انسان» مطرح است نه بحث یک رویداد یا تغییر یک رژیم، از نقطه نظر دوم اینکه ما باید ملاک‌هایی را برای تشخیص یک اثر انقلابی در نظر بگیریم یعنی تعریف کنیم که این اثر با چه شاخصه‌ای جزو آثار انقلاب اسلامی محسوب می‌شود. در ادامه این مراسم برخی از سوالات حاضرین در جلسه مطرح شد. مزینانی در پاسخ به این سوال که برخی از کلمات کتاب سنگین هستند که برای فهمیدن آنان نیاز به درک کلمه و مراجعه به لغت نامه وجود دارد، پاسخ داد: «شما هنگامی که داستان می‌نویسید اگر بخواهید از کلام و زبان معمولی و دستمالی شده استفاده کنید داستان بُعد زیبا شناسانه‌ای پیدا نخواهد کرد. طنین کلام و هیمنه کلام و ظرافت‌های کلمه‌ها باید مهندسی شوند. چون معتقدم که زبان فارسی ظرفیت فوق العاده‌ای برای داستان نویسی دارد و حیف است که استفاده نشود. البته این بد نیست که خواننده برای درک برخی از کلمات، قدری سختی بکشد و به دنبال معنای آن بگردد.» یکی دیگر از حاضرین از یوسفعلی میرشکاک پرسید هنگامی که من این رمان و جلد قبلی آن را می‌خواندم به نظر می‌رسید که نویسنده این کتاب، شاه را در اثر خود ستایش کرده است و خواننده شاه را در این کتاب دوست دارد، وی پاسخ داد: «قرار بر این است که در هنر، هنرمند بتواند مخاطب را به کاراکتر خود علاقه‌مند کند. کار هنرمند همین است. اگر هنرمند نتواند کاراکتر خود را وادار کند که در دل مخاطب نفوذ کند کاری از پیش نبرده است. یکی از نقاط عمده ضعف ادبیات ما این است که برخی از نویسندگان شخصیتی را خلق کردند اما بعد از چند صفحه، خواننده نسبت به وی بی‌اهمیت می‌شود. کاراکترها باید با خواننده چالش داشته باشند.» همچنین در این برنامه بخش‌هایی از کتاب «آه با شین» توسط لیلا زارع یکی بازیگران سینما و تلویزیون بازخوانی شد. انتهای پیام/
93/11/14 - 16:20
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها