محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832368047
- مصاحبه هفته نامه نقد حال با پروفسور همزه ای استاد دانشگاه رازی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: مصاحبه هفته نامه نقد حال با پروفسور همزه ای استاد دانشگاه رازی هفته نامه نقد حال چاپ کرمانشاه در شماره 375 چهارم بهمن 93 گفت و گوی مفصلی را با پروفسور فریبرز همزه ای استاد دانشگاه رازی کرمانشاه منتشر کرده است.
متن کامل این گفت و گو بدین شرح است: پروفسور فریبرز (محمدرضا) همزه ای متولد هرسین است، کودکی و نوجوانی را در محله های قدیمی کرمانشاه گذراند و دیپلم اش را تهران گرفت و حین خدمت سربازی از انجمن ایران و آمریکا دیپلم زبان انگلیسی گرفت و پس از آن به هندوستان رفت تا سینما بخواند اما از آنجا که به خارجی ها پذیرش نمی دادند در رشته ی اقتصاد تحصیل کرد ولی در نهایت دکترای جامعه شناسی گرایش جنبش های اجتماعی گرفت.
رساله ی دکترایش «جنبش های اجتماعی ایران» است؛ دکترای دوم را در جامعه ی شناسی ادیان در آلمان گرفت، پس از آن یک دوره ی فشرده ی فوق دکترا در رشته ی توسعه ی بین الملل را گذراند که در واقع ارتباطی بین اقتصاد و جامعه شناسی بود و پایان نامه اش مقایسه ی سه کشور در حال توسعه آن سال ها، یعنی ایران، کره و آرژانتین بودند.
تحصیل را همچنان ادامه داد تا طی دوره درجه ی پروفسوری که 9 سال طول کشید و درجه ی پرفسوری را در رشته ی جامعه شناسی فرهنگی اخذ کرد.
- وقتی به ایران برگشتید یک سری کارهای میدانی انجام دادید و تالیفاتی داشتید در این رابطه توضیح بیشتری بدهید؟
- در حین مطالعاتم در آلمان متوجه شدم که فرهنگ همین منطقه که زادگاه من است بسیار ناشناخته اما بزرگ است و همین باعث شد که احساس وظیفه کردم که به زادگاهم برگردم و در حیطه ی این فرهنگ کار کنم و آن را بشناسانم.
از زمانی که برگشتم در حیطه های مختلف فرهنگی کار کردم، البته فرهنگی که ما می گوییم فقط مردم شناسی و جامعه شناسی نیست که مردم عامه می شناسند، بلکه برای ما همه ی آن دانسته های انسان که برای بقایش به کار می برد را فرهنگ می گوییم در واقع ما معماری، تکنولوژی، کشاورزی و همه ی آن راه کارهایی که انسان خودش به وجود آورده را بخشی از فرهنگ حساب می کنیم.
کارهایی که انجام داده ایم از فرهنگ خوراک گرفته تا فرهنگ فرش و هویت گروهی، رزم نامه و جنبش های اجتماعی که اولین کتابی بود که در ایران منتشر کردم و کاندیدای کتاب سال کشور هم شد به نام «خاستگاه خیزش» که در آن رابطه ی بین جنبش های اجتماعی و توسعه ی اقتصادی را مورد بررسی قرار دادم.
یعنی چگونه توسعه یافتگی یا توسعه نیافتگی خود به خود مرتبط باشد با جنبش اجتماعی، این کتاب همه ی جنبش های ایران را از آغاز تاز زمان مشروطیت مورد بررسی قرار می دهد که در واقع سنخ شناسی جنبش های اجتماعی در دوران های حکومتی مختلف را گروه بندی کرده است، البته آن را بعد به تاریخ ایران ارتباط داده ام و من در مورد تاریخ ایران نظریه هایی دارم که دلیل توسعه نیافتگی آن را هجوم اقوام کوچ نشین به داخل ایران می دانم که به دلیل شیوه ی تولید کشاورزی و دامداری و کوچ نشینی به ایران حمله می کردند و حکومت های عشایری را به وجود می آوردند و رئیس ایل، پادشاه می شد.
از آغاز دوران اسلامی در ایران این اتفاق بارها افتاده است مانند مغول، سلجوق و... اما همان طور که ابن خلدون در کتاب اش می نویسد این ها که بعد از مدتی تمدن پیدا می کردند و قابلیت های عشایری خود را از دست می دادند پس از متمدن شدن ضعیف می شدند و حکومت به دست اقوام دیگری می افتاد و کشور در این چرخه ی اهریمنی همواره به سمت نزول رفته است.
این اولین کاری بوده که من پس از بازگشت به ایران انجام داده ام که کاندید کتاب سال کشور شد و پس از آن نیز در حیطه های مختلف فعالیت کردم.
به نظر من امروزه فقط توسعه ی اقتصادی کافی نیست و نظریه های جدیدی در توسعه وجود دارد که نظریه های قبلی را رد کرده امروز بحث بر سر توسعه ی همه جانبه ای با احتساب محیط زیست است که برای نسل های آینده هم چیزی باقی بماند که نام این را توسعه ی پایدار گذاشته اند و البته پایدار، فقط پایدار بودن اش نیست بلکه توسعه ای است که از نظر انسانی، محیط زیستی و در مجموع نظرهای مختلفی مورد توجه قرار می گیرد که من دو جلد کتاب هم در همین حیطه ی توسعه منتشر کردم که در یکی از آن ها نظریه های قبلی که در مورد توسعه در ایران داده شده را رد کردم و نظریه های خودم را آورده ام.
نام جلد اول کتاب گمانه های جدید توسعه و توسعه نیافتگی و نام جلد دوم گمانه های جدید توسعه ی پایدار نام دارند.
- ما در حوزه ی علوم انسانی تقریبا کاری انجام نداده ایم و هر آن چه که از غرب آمده با ترجمه های غلطی وارد جامعه کرده ایم در نتیجه علوم انسانی ما دچار یک سرگشتگی است، نظر شما در این رابطه چیست؟
- من با نظر شما کاملا موافقم، روشنفکران و گمانه پردازان ما تا این اواخر نظرشان این بود که توسعه یعنی فقط جذب تکنولوژی مدرن و خواه ناخواه چون جهان سوم نه آن آمادگی فکری را دارد و نه آن توانایی تکنیکی را دارد آن چیزی که اقتباس می کند با توجه به شرایط اش آن چیزی نیست که در غرب وجود دارد و در نتیجه ما به شکل ناقصی واردکننده ی تکنولوژی بودیم به تصور این که با وارد کردن تکنولوژی به راه توسعه می افتیم.
تا همین اواخر کسانی بودند که می گفتند جامعه شناسی به چه دردی می خورد و باید به دنبال تکنیک و ناسا و از این چیزها برویم و تصورشان این بود که اگر تکنولوژی داشته باشیم کار تمام شده است.
یکی از کارهایی که در مقایسه بین کشورهای در حال توسعه انجام شد متوجه شدم که پتانسیل مادی ما نسبت به دو کشور کره و آرژانتین، بیشتر است، اما کسانی که کره ای بودند می گفتند آن جا ما چیزی نداریم و هر چه هست سنگ است اما با اعتماد به نفس خاصی می گفتند که در عوض مغز داریم.
بنابراین تصور ما کاملا اشتباه بوده است در جایی که فرهنگ و تفکر وجود دارد به دست آوردن دستاوردهای تکنولوژیکی و اقتصادی کار بسیار ساده ای است، با وجود آن که بیشترین سال های عمرم را در غرب گذرانده ام اما آن توسعه را نیز قبول ندارم زیرا هزینه ای که برای کره ی زمین داشته است برابر با میزان توسعه ای که به دست آمده نیست.
من در کلاس های توسعه ام می گویم که توسعه یعنی چه و اصلا چرا می خواهیم توسعه پیدا کنیم؟ متاسفانه هیچ کدام از دانشجویانی که در این رشته تحصیل می کنند نه تعریفی برای توسعه دارند و نه اصلا می دانند که ما چرا می خواهیم توسعه پیدا کنیم، به خاطر فرهنگی که دارند و از نسل گذشته به آنان رسیده است می گویند ما می خواهیم مثل غرب شویم به خیال آن ها غرب، همان آرمان شهر است، به نظر من نیست.
امروزه همین بحث توسعه ی پایدار هم از آن جا شروع شده و اندیشمندان به این نتیجه رسیده اند که اگر قرار است50 گونه ی زیستی را از بین ببریم یا آب های جهان خشک شود این توسعه نیست و ما باید به دنبال توسعه ی پایدار باشیم.
- توسعه یک سری اصول دارد که حاصل تجارب بشر است و یکی از این اصول می تواند مثلا شایسته سالاری باشد یا داشتن دانشگاه های معتبر یا مقدم دانستن علم بر خرافات، یا دوری از تصمیمات سیاسی در حوزه های اقتصادی و اجتماعی، این ها اصول توسعه هستند شما چه تعریفی برای توسعه دارید؟
- اگر از دید فلسفی به این قضیه نگاه کنیم، انسان به دنبال داشتن زندگی آرام تر، آسوده تر و معنی دار تری است یعنی احساس خوشبختی و شادی و آرامش کند و دردهایش کم تر شود، انسان با درد به دنیا می آید و با درد می میرد اما در طول زندگی به دنبال آرامش است و می خواهد از این دردها کم کند، ساختارها بر حسب نیازها و خواسته های بشری تغییر می کنند. ممکن است ما دانشگاهی را در یک دوره با داشتن یک ویژگی نشانه ی توسعه بدانیم و دوره ی دیگری با ویژگی دیگری توسعه یافته باشد.
در اینجا عرض کنم که به نظر من دانشگاه جایی است که در آن خرد افراد بالا می رود و لزوما جایی برای گرفتن شغل نیست، در نتیجه اگر دانشگاه های ما خردمحور باشند بهتر است، دانشگاه ها در کشورهای توسعه یافته به سمت تخصص محوری می رود که انسان ها را تبدیل به ماشین می کند که فقط در حیطه ی معینی تخصص دارند و کسان دیگری قادرند آن ها را به هر سویی و برای هر هدفی که می خواهند بکشانند.
در حالی که اگر خرد داشته و کل نگر باشند مورد سوء استفاده قرار نمی گیرند، خرد، تاریخ بسیار کهنی در ایران دارد. اجداد ایرانیان شاید اولین قومی بودند که تاکید بر خرد داشتند نشانه اش را می توانید در شعر فردوسی ببینید که می گوید: به نام خداوند جان و خرد، که در این دیدگاه خداوند را خرد می بیند. بر مبنای جهان بینی ایرانیان باستان چرخش و گردش همه ی کهکشان به دور محور خرد است و بدون خرد هیچ چیزی توانایی ادامه ی حیات ندارد و ما هم متاسفانه فقط تخصصی شدن را گرفته ایم و چیزی که بومی فرهنگ ماست را فراموش کرده ایم.
ما کتابی داریم به نام مینو خرد که باز هم در همین فلسفه است، اگر چه از آن میراث باستانی چیزی باقی نمانده اما آنقدر باقی مانده است که بدانیم در میان ایرانیان و نیاکان ما خرد بالاترین دارایی و آمال بوده و این فلسفه که همه چیز به دور خرد می گردد و هر نهاد و سازمان آموزشی اگر به این سمت برود نزدیک تر است به آن آرمان شهری که مورد نظر ایرانیان بوده است.
در حالی که در تمدن تکنولوژی غرب در حیطه هایی پیشرفت کرده است که ما بخشی از آن را اقتباس کرده ایم ولی خود آن ها الان به این نتیجه رسیده اند که به طور مثال ای کاش ما پرواز نمی کردیم اما جنگل ها بودند، دریاچه ها از بین نرفته بود، منابع زیرزمینی از بین نرفته بود، همین که آینده ی بشر معلوم نیست و ممکن است مانند گونه های زیستی دیگر نابود شود.
- شما فرمودید که خرد در جامعه ی ایرانی جایگاه ویژه ای داشته است، آیا امروز هم، خرد در ایران و بین ایرانیان صاحب جایگاه ویژه است؟
- در پژوهش هایی که انجام دادم متوجه شدم که نه ما بلکه اکثر انسان های امروزی خیلی از رنگ هایی که گذشتگان می شناختند حتی مردم بومی جنگل های آمازون می بینند که هم رنگ های بیشتری را تشخیص می دهند و هم صداهای بیشتری را از هم تشخیص می دهند و چشم شان رنگ های بیشتری را می بینند و گوش شان صداهای بیشتری را می شناسند و با وجود این همه صدایی که در اطراف ما وجود دارد گوش ما آن همه حساسیت را از دست داده است.
شاید به گونه ای بتوان گفت که کل جامعه ی بشری با آن درگیر است. در جامعه ی ما تا همین اواخر پیشرفت های تکنولوژی که حاصل شده بود به اندازه ای برای شان شگفت انگیز بود که همین اواخر ما هر چیز خودی را نفی می کردیم. تصور می کردیم که داشته های ما همه عقب مانده اند و به همین دلیل اسطوره های زیادی، راه های طبابت فراوانی، گویش های بسیاری و... در حیطه ی فرهنگی مانند گونه های محیط زیست از بین رفته اند حتی برای غربی ها هم این اتفاق افتاده است ولی آن ها هم به این مسئله رسیده اند که فکر کرده اند پیشرفت کرده اند ولی این پیشرفت نیست و در واقع انسان خوشبخت تر هم نشده است. حتی داناتر هم نشده است.
در گذشته ممکن بود به کسی بگوییم بی سواد است اما وقتی با او صحبت می کردیم متوجه می شدیم دارای تفکر و جهان بینی است که یا از طبیعت یا از نسل های گذشته ی خودش و یا از تجربه ی خودش گرفته بود، آن انسان ها نسبت به مردم امروز خرد بیشتری داشتند.
در کشور یکی از دلایلی که باعث شده ما به آن تکنولوژی و پیشرفت هایی که در کشورهای دیگر اتفاق افتاده دست پیدا نکنیم تاریخ ویژه ای است که با هجوم قوم های کوچ نشین شروع می شد و بعد ایجاد سلسله های مختلفی در کشور بود.
- منظور شما این است که کسانی که مدنی شده بودند یک سری از توانایی های شان را از دست می دادند و در مقابله ی با کسانی که کوچ نشین بودند دچار ضعف در دفاع از مدنیت بوده اند؟ به طور مثال همین کرمانشاه، در 50-60 سال پیش از مدنیت قابل توجه ای برخوردار بوده است، شهروندان وجهه شهروندی بیشتری داشتند اما امروز با هجومی که از روستاها به شهر رخ داده است شهر در مقایسه با 60 سال پیش آن مدنیت را ندارد. آدم هایی در شهر زندگی می کنند که به شدت روستایی فکر می کنند آیا این درست است؟
- بله در ادامه ی آن چیزی که در تاریخ ما وجود دارد و جدا از تاریخ جهان نیست، در کشورهای جهان سوم و در حیطه ی جامعه شناسی ما به یک سری از قانون مندی ها اعتقاد داریم و می گوییم مثلا اگر چنانچه صنعت بیاید و شهرنشینی ایجاد شود به عنوان نمونه خانواده ی کلان از بین می رود.
در مونیخ 50 درصد از شهرنشینان خانواده ی یک نفره هستند، ما هم به عنوان کشور جهان سوم که دارای منابع هستیم و در واقع تک محصولی هستیم و خیلی ها در تولید هیچ نقشی ندارند و اگر آن منابع از بین بروند آن ها هم از بین می روند، دست خوش تحولات جهانی هستیم با ویژگی های منطقه ای خودمان و شرایط و داده های کنونی که ما داریم، مردم ایران حدود 80 درصد شهرنشین شده اند و تنها 20 درصد از مردم در روستاها زندگی می کنند و روز به روز تعداد روستاهایی که تخلیه شده اند بیشتر می شود.
اما توجه کنیم که فرد شهرنشینی که سوار درشکه می شد بعد اتومبیل را اختراع می کند و رابطه ای را با اتومبیل برقرار می کند که با رابطه ای که یک فرد تازه ارد به دنیای صنعتی برقرارمی کند کاملا متفاوت است، وقتی از من سئوال می شود چند سال دارم، می گویم 400 سال دارم، از سنتی که به دنیا آمدم تا مدرنیته ای که در اروپا زندگی کردم، یک دوره ی400 سال است.
- کشورهایی که نفت ندارند، رفاه اجتماعی، بیمه و... برای مردم وضعیت بهتری را فراهم کرد ه اند اما در ایران نفت به وسیله ی تکنولوژی آنها استخراج می شود و دولت هم پول خودمان را خرج می کند با مدیریت خودش! بدون این که ما دخالتی داشته باشیم، آنها نفت ندارند اما امکانات رفاهی بیشتری را در اختیار دارند در این رابطه نظر شما چیست؟
در گذشته یک روستا می توانست تحولات مخصوص به خود را داشته باشد بدون ارتباط با جاهای دیگر اما امروزه تحولات جهانی هر منطقه ای را تحت تاثیر خود قرار می دهد، بنابراین ما اگر بخواهیم هر منطقه ای را مورد بررسی قرار دهیم ابتدا باید ارتباط آن را با جهان در نظر بگیریم. مسئله ی نفت هم یک مسئله ی جهانی است.
نفت در ایران استخراج می شود اما باید کشوری هم آن را خریداری کند، یکی از رنج هایی که ما می بریم این است که ابتدا به دلیل بالارفتن قیمت نفت، کارخانه هایی راه اندازی می شد، صنعت خودروسازی رو به شکوفایی می رفت که متاسفانه اکنون با پایین آمدن قیمت نفت این فرصت ها هم از دست رفته است.
- از 80 میلیون نفر جمعیت ایران چند نفر کار تولیدی انجام می دهند؟ ما زمانی از لحاظ کشاورزی خودکفا شده بودیم اما کشاورزی هم از بین رفته است. در رابطه ی با ترجمه ی کتابی که در مورد کرمانشاه انجام داده اید توضیحاتی را ارائه بفرمایید.
- سال ها در اروپا به دنبال این کتاب بودم که آن را پیدا کنم و به فارسی ترجمه کنم، نام این کتاب «گزارشی از بازرگانی و جامعه ی کرمانشاه در سده ی نوزدهم میلادی» است که البته من سده ی نوزدهم میلادی را به آن اضافه کرده ام.
نویسنده ی این کتاب شخصی به نام رابینو است که کارمند بانک شاهی بوده و کارهای زیادی انجام داده از جمله، کاری در باره ی سکه نوشته، کاری در مورد استرآباد نوشته است.
وی انسان روشنفکری بوده و آنچه در باره ی جامعه و اقتصاد کرمانشاه دیده و شنیده جمع آوری کرده و آن را به صورت یک کتاب در آورده و در سال 1903 میلادی آن را در اروپا چاپ کرده است که نویسندگان ما تاکنون کاری را با این دقت در مورد کرمانشاه انجام نداده اند.
در آن سال ها آنقدر کرمانشاه تولید گندم داشته است که انبار غله ی ایران و عراق بوده و مقداری که اضافه می آمده یا به دام ها می دادند و یا آتش می زدند.
در این کتاب به ایل های کلهر، سنجابی، گوران و... اشاره دارد همچنین به نام تاجرهایی که در این شهر فعالیت داشته اند که اکثرا کرمانشاهی نبوده اند، بیشتر اصفهانی، یزدی و یا از یهودیان بوده اند که آنها هم دو دسته بوده اند یهودیان کرمانشاهی و یهودیان بغداد! یکی دو نفر تاجر کرمانشاهی بیشتر نداشته ایم.
- کار اخیر جنابعالی عنوان پژوهش برتر را در کشور کسب کرد، این کار چگونه است و در چه حیطه ای انجام شده است؟ - پژوهش اخیر من از طریق ارشاد فرستاده شده بود و خوشبختانه در بین تمام دانشگاه ها و پژوهش گاه ها برتر شد و عنوان پژوهش «بررسی تحلیلی شاهنامه کردی» است که انشاالله به زودی منتشر می شود واکاوی از حیطه فرهنگی و زبانی است، منطقه ی ما ادبیات غنی ای از نظر عرفانی تغزلی و ... دارد زبانی که در سرایش این رزم نامه ها استفاده شده است به گویش گورانی معروف بوده و سابقه قبل از اسلام دارد و این رزم نامه ها بخشی از این ادبیات کهن و غنی هستند.
اسطوره های گورانی ریشه ای در اینجا و در این منطقه دارد و ترجمه اسطوره های شاهنامه فردوسی نیست! و این ادبیات به صورت شفاهی بوده است که بعدا مکتوب شده است و نسخه های مورد پژوهش قدمتی بیشتر از 130 سال ندارد.
- به نظر می رسد به نظم کشیده شدن این اسطوره ها متناسب با منطقه ی جغرافیایی بوده است و هر منطقه تفاوت هایی با نسخ دیگر دارد، در خصوص زبان گورانی توضیح بفرمایید؟
از لحاظ زبان شناسی یک شاخه از زبان به نام گورانی وجود دارد ، ایران شناسان و کردشناسان نظریه های مختلفی در باره ی آن دارند، گورانی مثل فارسی جزء شاخه ایرانی جنوب غربی است که قابل بحث است، در این شاخه، کندوله ای، زازاکی و گوره جویی و سادات گوران داریم، کلهری و زنگنه نوعی از کردی هستند که زیر شاخه ی گورانی نیستند.
گلایه های استاد توجه کنید که تمام کشورهای دنیا با هم حتی 20 درصد از دانشمندان را تولید نکرده اند اما آلمان به تنهایی 80 درصد را تولید کرده است و دارای سیستمی است که هر کسی به راحتی درجه ی علمی نمی گیرد و مدارج علمی و دانشگاهی من عبارتند از: دو دکترا و یک فوق دکترا و یک درجه ی پروفسوری، که مدرک اخیر حتی در آلمان هم زیاد نیست، نه این که نباشد افراد معدودی این مدرک علمی را دارند.
اما متاسفانه از زمانی که به کرمانشاه آمده ام و فقط با درجه ی دکترای اول هم استخدام شده ام و بقیه ی مدارج علمی و همچنین درجه ی پروفسوری که 9 سال طول کشیده مورد توجه قرار نگرفته است، می گویند ما بیشتر از دکترا نداریم و کسی که در ایران تحصیل کرده باشد بیشتر از این نمی تواند تحصیل کند درست هم می گویند در کشورهای انگلو ساکسون هم این گونه است چون ما سیستم آموزشی آمریکایی داریم اما حتی کشورهایی مانند آذربایجان و ارمنستان هم درجه ی پروفسوری دارند. کسی که این درجه را دارد اگر وارد دانشگاه آلمان شود مستقیم درجه ی استادی را به او می دهند آنجا به روش ارتقائی کار نمی کنند و باید درس بخوانید.
درست است که سیستم پذیرش پروفسور در دانشگاه های ایران وجود ندارد، ارتقاء با درجه فرق داردف پروفسوری ارتقاء نیست بلکه یک درجه ی علمی است که باید برای آن درس خواند و آگهی هایی که در روزنامه های محلی می بینیم و ارتقاء درجه ی پرفسوری را تبریک می گویند دروغ بزرگی بیش نیست.
سیستم دانشگاهی کرمانشاه با وصف مدارج علمی که اینجانب دارم می توانست موقعیت ها و امکانات خوبی را برای کرمانشاه کسب و فراهم نماید که متاسفانه نه تنها چنین نشده است بلکه برخورد شایسته ای هم با مدارک من نشده و مورد توجه قرار نگرفته است.
شمالی ها علی رغم نداشتن شخصیتی با مدارج علمی من موفق شده اند چندین هکتار زمین را تبدیل به موزه ی مردم شناسی کنند و در جذب سرمایه و گردشگر موفق باشند، مدیران استان می بایستی از توانی که وجود دارد استفاده بکنند و اعتبارات و پروژه های ویژه را برای کرمانشاه تعریف کنند و از پایتخت مطالبه نمایند.
تنگ نظری مهمترین عامل ندیدن این امکان انسانی در دانشگاه رازی کرمانشاه بوده است، مشکل در مدیریت هاست، مدیران ما مدیرانی نبوده اند که منافع ملی و منطقه ای را ببینند، مثلا برای انتخاب نخبگان کرمانشاهی، دانشگاه رازی مرا معرفی نکرد بلکه جهاد دانشگاهی معرفی کرد که البته با مقاومت مدیران وقت دانشگاه هم روبرو شد.
البته تصور می کنم به جز تنگ نظری نادانی و ناآگاهی هم یکی از دلایل این گونه برخوردها بوده استف همیشه به من می گفتند که درجه پرفسوری در سیستم آموزش عالی ایران جایی ندارد و در نتیجه از مزایای آن هم نمی توانم برخوردار شوم تا متوجه شوم که در ایران پروفسور رفیع پور همین جایگاه را داشته و از مزایای آن هم بهره مند شده است و دانشگاه شهید بهشتی به ایشان درجه ی استادی داده است و جناب رفیع پور با شنیدن ماجرای من به شدت ناراحت شد و از من درخواست کرد که به سئوالات مدیران دانشگاه رازی در خصوص نحوه ی ابلاغ استادی اینجانب پاسخ دهد و مدارک مرا برای ایشان فرستادند و ایشان اعلام کرد که مدارک بنده دال بر پرفسوری است و دانشگاه بایستی مرا به استاد تمامی ارتقاء دهد اما متاسفانه و به هر حال هنوز ممیزه نشده است و با تغییرات جدید در مدیریت دانشگاه باز روز از نو روزی از نو! هر چند علاوه بر مدارج علمی بنده به اندازه چهار ارتقاء امتیاز پژوهشی دارم.
من امتیاز چهارصد امتیاز پژوهشی دارم که با دویست و بیست امتیاز بازهم باید ارتقاء یابم، متاسفانه هنوز هم به حق من بی توجهی می شود، این ماجرا طی پانزده سال گذشته ادامه داشته است و به تمام مسئولان مملکتی نامه نوشتم.
567
05/11/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها