واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: احساس تکلیف برای جلوگیری از هدررفت سالیانه ٤ میلیارد دلار گاز! روزنامه شهرآرا در شماره 1578 روز دوشنبه یادداشتی به قلم "محسن دانشمند " با عنوان "احساس تکلیف برای جلوگیری از هدررفت سالیانه ٤ میلیارد دلار گاز! " چاپ کرده است.
ماجرا از آنجایی آغاز شد که پس از چند سال درخواست بخش غیردولتی از وزارت نفت برای فراهم سازی امکان استفاده از گازهای همراه نفت و همکاری کم این وزارت خانه، مهندس زنگنه در همایش تبیین سیاست های اقتصادی دولت برای اولین بار خبر از دیدگاه مثبت وزارت نفت در این باره داد و گفت: برای فروش و تخصیص ٢٥ میلیون متر مکعب گازهای فِلِر برنامه ریزی کرده ایم.
برای جمع آوری بعضی از این گازها برنامه داریم و برای برخی برنامه نداریم.
اما آن هایی که برای شان برنامه داریم نیز زودتر از چهار یا پنج سال آینده به بهره برداری نمی رسد.
با قیمت ارزان، گاز فلر را که در حال حاضر، بدون استفاده می سوزد تخصیص می دهیم و بهره برداران در هر بخشی که بخواهند، از جمله تولید برق می توانند از این گاز استفاده کنند.
نهایتا حدود دو هفته پیش بود که وعده وزیر نفت درباره فراهم سازی سازوکارهای تخصیص گازهای همراه نفت، به بخش غیردولتی اجرایی شد و اطلاعیه وزارت نفت مبنی بر مزایده این گازها منتشر شد.
اما علت اهمیت این رویکرد جدید وزارت نفت چیست؟
گازهای همراه نفت یکی از محصولات جانبی تولید نفت هستند و همراه با نفت خام از میدان های نفتی برداشت می شوند.
سال هاست که حدود ٤٠درصد گازهای همراه نفت تولیدی در کشور، سوزانده می شود و به هدر می رود.
به طوری که بر اساس آخرین آمارهای رسمی وزارت نفت، حجم گازهای همراه نفت سوزانده شده در سال ٩١ برابر ٢٥.٢ میلیون متر مکعب در روز بوده است که معادل یک فاز پارس جنوبی است و با فرض قیمت گاز صادراتی ایران به ترکیه یعنی ٤٥ سنت هر مترمکعب، ارزشی برابر ٤.١ میلیارد دلار داشته است که معادل دستاورد اجرای توافق نامه ژنو در شش ماهه نخست است.
در سال های پس از جنگ تحمیلی، وزارت نفت راه حل اصلی جمع آوری گازهای همراه نفت را اجرای طرح های NGL(ان جی ال) تشخیص داد و به همین دلیل نیز بیشتر طرح های این وزارت خانه برای جمع آوری این گازها، همین طرح ها بوده است.
واحدهای ان جی ال، واحدهایی هستند که در آن ها گاز غنی پالایش می شود و محصولاتی مانند گاز سبک و مایعات گازی شامل اِتان، پروپان، بوتان و میعانات گازی تولید می شود.
از آنجایی که میزان سرمایه گذاری لازم برای احداث این طرح ها، بسیار زیاد بود و از محل منابع دولتی نیز تامین می شد، اجرای آن ها با روند بسیار کندی رخ می داد؛ به گونه ای که ادامه بی توجهی وزارت نفت به دیگر راهکارهای استفاده از گازهای همراه نفت، به معنای استمرار سوزانده شدن این گازها در چند سال آینده بود.
بنابراین مسئولان این وزارت خانه با درک این موضوع و انجام مراحل اولیه مزایده گازهای همراه نفت در هفته های اخیر، گامی جدی برای فراهم سازی سازوکارهای لازم برای مشارکت بخش غیردولتی برداشتند.
حالا باید به این سوال پاسخ داد که مهم ترین شرط لازم برای موفقیت این رویکرد جدید وزارت نفت چیست؟
یکی از لوازم مهم برای مشارکت مناسب سرمایه گذاران، تضمین میزان بازگشت سرمایه مناسب برای متقاضیان سرمایه گذاری در این بخش است.
مهم ترین عامل موثر بر این موضوع، تعیین قیمتی مناسب برای فروش محصول (معمولا در بخش تولید برق) از بخش غیردولتی به دولت است.
با وجود اهمیت تبیین دقیق وضعیت این موضوع، وزارت نفت درباره میزان قیمت خرید برق تولیدی توسط دولت، سکوت کرده است و حتی در رویکردی عجیب، آن را موکول به مذاکرات نمایندگان بخش غیردولتی با مسئولان وزارت نیرو دانسته است.
نباید تردید کرد که در حال حاضر، حل شدن این مسئله قدیمی صنعت نفت، همچون توپی ا ست در زمین وزارت نیرو.
به عبارت دیگر، این وزارت خانه باید تصمیم بگیرد آیا حاضر است برق تولیدی بخش غیردولتی را از گازهای همراه نفت، با قیمتی متناسب با متوسط قیمت برق صادراتی کشور، یعنی حدود ١٠ سنت خریداری کند و اجرای پروژه های جمع آوری این گازها را با هدف تولید برق در کشور، اقتصادی کند یا اینکه می خواهد عامل هدررفت سالیانه چهار میلیارد دلار از منابع ملی کشور شود؟ البته موافقت وزارت نیرو با خرید برق تولیدی با قیمتی مناسب، دستاوردهای مهمی برای این وزارت خانه مانند افزایش ظرفیت کشور برای اضافه شدن میزان صادرات برق به کشورهای همسایه به ویژه عراق و... در پی دارد.
با وجود این، مدیران ارشد وزارت نیرو تاکنون در این زمینه سکوت کرده اند و موضع آن ها نامشخص است درباره تحقق برنامه ای که مقامات دولت یازدهم می توانند آن را به عنوان یکی از مصداق های اصلی در زمینه اقتصاد مقاومتی بشناسند.
17/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]