واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: کارگردان نمایش «خاموشی دریا» در چهل ودومین نشست باشگاه تئاتر تهران عنوان کرد جهان اقتباس برای من جذاب است تهران-ایرنا-کارگردان نمایش خاموشی دریا گفت: جهان اقتباس و بازخوانی اقتباس برای من جذاب بوده و حالا اینکه چقدر موفق بوده ام را باید مردم و متخصصان باید بگویند.
به گزارش گروه فرهنگی ایرنا،چهل ودومین نشست باشگاه تئاتر تهران درخصوص نقد و بررسی نمایش «خاموشی دریا» در خانه فرهنگ شیخ هادی برگزار شد.
داستان نمایش «خاموشی دریا» به زمان جنگ دوم جهانی برمی گردد که فرانسه به سادگی تسلیم نازی ها می شود.نازی ها هم برای اینکه تفکر نازیسم را در فرهنگ فرانسه ترویج کنند، به هر خانه یک افسر نازی می فرستند اما در یکی از این خانه ها زن و مرد فرانسوی در مقابل این افسر آلمانی روزه سکوت می گیرند.
در چهل ودومین نشست باشگاه تئاتر تهران که در خانه فرهنگ شیخ هادی برگزارشد،ابتدا شاهد پیوند، منتقد برنامه،مجموع آثاری را که نیما دهقان کارگردان و رضا گوران نویسنده نمایش در کارنامه کاری خود داشتند، بازگو و عنوان کرد: رضا گوران دارای تحصیلات کاردانی ژنتیک گیاهی و کارشناسی ادبیات نمایشی است و دارای آثار «خنکای ختم خاطره» ، «ترن»،«دو متر در دو متر جنگ».«می خوام بخوام»،«دست بالای دست»، «آرامش از نوعی دیگر»،«شب آوازهایش را می خواند»، «یرما» است.از کارهای او می توان تهیه کننده تلویزیون، پژوهشگر، منتقد،نویسنده، و عضویت در گروه تئاتر تجربه را نام برد.
سپس در ادامه برنامه نیما دهقان کارگردان نمایش «خاموشی دریا»درباره اجرای نمایش های آموزشی گفت:«به شخصه نمی دانم سفارش جشنواره موضوعی از کجا شکل گرفت.این اثر اقتباسی است.آقای پارسایی دو سه متن به من پیشنهاد دادند و گفتند:«رمان خاموشی دریا را کار کنیم، به شرط این که اجرای عمومی داشته باشیم و من از رضا گوران عزیز دعوت کردم که نویسندگی کار را به عهده بگیرد. ما می خواهیم مفاهیم زمان را انتقال بدهیم و فضا را برای شرایط امروز نمایش بدهیم.این کار یک اثر ناسیونالیستی است».
رضا گوران،نویسنده نمایش نیز ادامه داد:«سعی کردم بی تفاوت به محیط نباشم و این اتفاق افتاد و بازتابی که در فجر گرفتیم بازتاب دلگرم کننده ای بود. من گفتم شخصیت ها هیچ کجا نباید حرف بزنند. ما خواستیم یک اتفاق انسانی را روایت کنیم،ولی ما احساس کردیم سکوت یک نوع مبارزه است و این به کارگردان بستگی دارد.خیلی تمرین کردم که اگر نیاز دارد کپی بزنم اما قصد ما این بود بخشی از کشف زندگیمان را بگوییم،ولی این که چگونه سرگرم کنیم بماند. ما باید نمایشی بسازیم که مخاطب احساس کند چیزی را کشف کرده.در جامعه ما تکلیف سفارش دهنده و گیرنده مشخص است. سفارشی یعنی اعتقاد داشته باشی به کار و در جامعه ما پذیرفتیم که کار سفارشی می کنیم. به من یک کار دفاع مقدس سفارش دادند،آن هم در بحبوحه درگیری های سیاسی سال 88 ولی گفتم چون به من کار سفارشی دادند، باید آن را انجام بدهم و همین هم شد که کار خوبی از آب درآمد. کار سفارشی بد نیست. بد ما هستیم که درست از موقعیت و ظرفیت استفاده نمی کنیم و اگر به این بحث کار سفارشی گیر ندهیم، بهتر است،چون فایده ای ندارد».
او در پاسخ به این پرسش که «با توجه به تعداد زیاد کارهای اقتباسی شما،چگونه به سراغ نمایشنامه می روید؟»، گفت:«چون یک سری شغل های اجرایی دارم و و اگر بتوانم آزادانه بنویسم،هیچ کدام امکان ندارد اجرا بشود. اقتباس به من کمک می کند و من اقتباس را دوست دارم.من می روم به سمت آثاری مثل آثار لورکا و «می خواهم بخوابم». جهان اقتباس و بازخوانی اقتباس برای من جذاب بوده.حالا اینکه چقدر موفق بوده ام،این را باید مردم و متخصصان بگویند».
در پایان این جلسه، عوامل نمایش به پرسش های حاضران پاسخ دادند.
فراهنگ*3054*1547
16/08/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]