محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843165108
دفاعیه رئیس شورای نظارت هنرهای نمایشی از نمایش موهن نعلبندیان+ پاسخ فارس
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
دفاعیه رئیس شورای نظارت هنرهای نمایشی از نمایش موهن نعلبندیان+ پاسخ فارس
رئیس شواری نظارت و ارزشیابی هنرهای نمایشی که قصد داشت هفته گذشته نمایشنامهخوانی مستهجنی را روی صحنه ببرد با هشدار رسانه های انقلاب این اجرا متوقف شد؛ توضیحات عجیبی را در این خصوص برای خبرگزاری فارس ارسال کرده است.
به گزارش خبرنگار تئاتر فارس، نمایشنامه «ناگهان هذا حبیب الله مات فی حب الله ، هذا قتیل الله مات بسیف الله» اثر موهن عباس نعلبندیان است که درباره مفهوم شهادت و قربانی شدن است. روایت حول شخصیتی به نام «فریدون» می گردد که ما او را از لابلای مونولوگ های همسایه هایش می‌شناسیم. مردمانی که هریک نظری عجیب در مورد او و صندوقچه ای که در اتاق اش است دارند، اما همه بر این نظر متفق اند که صندوق او پر از پول است. در انتها هریک با انگیزه ی تصاحب پول اما در اقدامی جمعی «فریدون» را می کشند و پس از روبرو شدن با صندوق خالی از کرده ی خود پشیمان می شوند و باز از فضایل او حرف می زنند. آنچه موجب هشدار خبرگزاری فارس برای اجرای چنین نمایشنامهخوانی در هفته گذشته شد؛ وجود ادبیات و توصیف‌های رکیک، شدیدا غیراخلاقی و اروتیکی بود که در جای جای این نمایشنامه وجود داشت. محتواهایی که اجرای آن را برای همیشه و خصوصا در ایام عزای سرور و سالار شهیدان اباعبدالله حسین (علیه السلام) غیرقابل توجیه می نمود. این اتفاق نامبارک در نهایت با دستور مستقیم حسین طاهری مدیر مرکزهای هنرهای نمایشی لغو شد و اجرای نمایشنامهخوانی که قرار بود در طی روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه 6 و 7 آبان روی صجنه تالار وحدت برود منتفی شد. در همین ارتباط، رضادادویی کارگردان این نمایشنامهخوانی توضیحات عجیبی را در 4 صفحه و با عنوان «درد دل» برای خبرگزاری فارس ارسال کرده که متن کامل این توضیحات به این شرح است: به نام پرودگار بخشاینده مهربان ره میخانه و مسجد کدام است که هر دو بر من مسکین حرام است نه در مسجد گذارندم که رِند است نه در میخانه کین خَمّار خام است میان مسجد و میخانه راهی است بجوئید ای عزیزان کین کدام است خدای من! این منم و پستی و فرو مایگی‌ام. و این تویی با بزرگی و کرامتت. از من این می‌سزد و از تو آن. پس چگونه ممکن است به ورطهی نومیدی بیافتم در حالی که تو مهربان و صمیمی جویای حال منی. آنچه در پی می آید مصداق بارز قول سیدالشهدا (ع) است که: «أَللّهُمَّ إِنَّکَ تَعْلَمُ ما کانَ مِنّا تَنافُسًا فی سُلْطان وَ لاَ الْتماسًا مِنْ فُضُولِ الْحُطامِ.» «بار خدایا! تو میدانی که آنچه از ما اظهار شده برای رقابت در قدرت و دستیابی به کالای دنیا نیست.» پس چند خطی به صِدق دل و جانِ زبان مینویسم. امام حسین (ع) برای ما مظهر آزادهگی و آزادمردی است، چرا که او برای دنیا و مال دنیا و مطامع خویش قیام نکرد. حسین (ع) برای حکومت و قدرت قیام نکرد، چرا که پدر بزرگوارش به ایشان آموخته بود که ارزش تمامی اینها از استخوان خوکی که در دستهای جذامی باشد بیارزشتر است. او قیام کرد تا دین امتِ رسولالله را نجات دهد و با شهادت خویش آیین صداقت و رستگاری را بیاموزد. من بر این باورم که عزاداری قابل و احترام و لازم است، اما اولین واکنش نسبت به این واقعهی آموزنده مذهبی و انسانی است. رسالت یک هنرمند تلاش در جهت ترویج و گسترش این آموزههاست؛ اندیشههایی که نیاز به شکافتن و بررسی دارند تا همهی ما دریابیم که آنچه در کوفه و شام رخ داد و آنچه بر حسین بن علی (ع) در کربلا گذشت، مختص زمانی در گذشته نبوده است. اگرچه هیچ کس در هیچ زمانی دیگر، فضایل اخلاقی و انسانی امام حسین را نخواهد داشت. اما شمر و یزیدهای زمانه بسیارند. پس باید از خود بپرسیم که آیا قصد و غرض ایشان از ترویج فرهنگ مهرورزی و آزادگی مفهومی کهنه شده است؟ آیا برای بیان ارزش‌های گفتاری و رفتاری ایشان باید فقط و صرفاً واقعهی تاریخی ظهر عاشورا را روایت کرد یا می‌توان تعالیم الهی و انسانی ایشان و خاندان مطهر حضرت رسول (ص) را در جامعه امروز کنکاش کرد و توجه مخاطبان هوشیار را به آن مفاهیم بزرگ جلب نمود؟ طبعاً تلاش در جهت یافتن پاسخی برای این پرسشهاست که عباس نعلبندیان را وامیدارد تا نمایشنامه‌ای در این زمینه بنویسد. در طی سالهای پیش از انقلاب که توجه به فرهنگ غربی و غرب‌زدگی از یک طرف و رویکردهای حزب توده و افکار ضد مذهبیِ کمونیستی جوّ غالب فضای اجتماعیِ طبقات شهری و عموم روشنفکران و هنرمندان و اندیشمندان بود، جوانی به نام عباس نعلبندیان نمایشنامه‌ای مینویسد به نام «ناگهان هذا حبیبالله، مات فی حبالله، هذا قتیلالله، مات بسیفالله» و در صفحه اول کتاب خود آن را به امام حسین (ع) تقدیم می‌کند. چرا که باور دارد هنر تئاتر یکی از جمله راههایی است که در زمان معاصر می‌توان با کمک آن، عموم مخاطبان به خصوص نسل جوان را با اندیشهها و آرمانهای آن امام بزرگوار آشنا نمود. عباس نعلبندیان این فرموده امام حسین (ع) را سرلوحه نگارش نمایش خود قرار می‌دهد و به قدر وُسع خود تلاش می‌کند تنها همین مفهوم عمیق انسانی را در قالب یک اثر نمایشی بارور سازد: «إِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنیا وَ الدّینُ لَعْقٌ عَلی أَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ مادَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَإِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانُونَ.» به‌راستی که مردم بنده دنیا هستند و دین بر سر زبان آنهاست و مادام که برای معیشت آنها باشد پیرامون آنند، و وقتی به بلا آزموده شوند، دینداران اندکند. «ناگهان هذا...» قصه زندگی جوانی به نام فریدون است که در وزارت فرهنگ رژیم پهلوی معلم ادبیات است. مدیر مدرسه ای که او در آن درس می‌دهد متوجه علاقه دخترش به او می‌شود و لذا از فریدون میخواهد که با او ازدواج کند؛ اما فریدون که در کار خود، کتاب‌ها و ادبیات غوطه ور است تمایلی نشان نمیدهد. تهدیدهای مدیر مدرسه هم کارگر نمیافتد و فریدون امتناع می‌کند. تا اینکه یک روز با شکایت آقای مدیر، بازرس عالی وزارت فرهنگ به مدرسه می‌آید و فریدون درمی یابد که او دسیسه ای چیده و به او تهمت زده است که با یکی از شاگردانش رابطه داشته است. فریدون که شوکه شده از اساس همه چیز را رد می‌کند. اما کار از کار گذشته و او از وزارت فرهنگ اخراج می‌شود. شاگردی که به اجبار آقای مدیر، شهادت دروغ داده در زیرزمین مدرسه خودکشی می‌کند. فریدون سرگشته و ناامید از همه کس و همه چیز تا سرحد جنون پیش میرود. وسایل خود را جمع می‌کند و به محله ای دیگر رفته و در خانه ای قدیمی و چند اتاقه که مستأجرهای دیگری هم دارد اقامت می‌کند. ابتدای نمایشنامه از اینجا آغاز می‌شود که مردمان این خانه و همسایه های فریدون که آدمهای فقیر و فلاکت زده و از پایین ترین قشرهای اجتماعی هستند گمان کرده اند که این مستأجر جدید که با آنها مراودهای ندارد و مشکوک رفتار می‌کند احتمالاً پولهای زیادی در صندوق خود پنهان کرده است. هرکدام از این آدمهای مصیبت زده بدبختیها و گرفتاریهای خود را تعریف می‌کند، پشت سر دیگری حرف میزند تا نشان دهد که تا چه اندازه در گرفتن سهم خود از پولهای فریدون حق دارد. در این میان تنها دختر جوانی به نام فاطمه است که ساده و معصومانه او را دوست دارد و برای یاد گرفتن دیکته به اتاق فریدون راه پیدا کرده است. فریدون که عاشق عزاداری امام حسین است و صدای دستههای زنجیرزنی تنها مرهم دل او، در غم و غصه و افکار و اندیشههای خود غوطه ور است. او که از زندگی خود ناامید است گاهی با خدای خود راز و نیاز می‌کند و از بیکسی و بیچاره گی خود مینالد. او در دنیایی به هم ریخته از توهم و واقعیت زندگی می‌کند. فریدون این دختر را تنها محرم راز خود میداند و برای او درد دل می‌کند. او برای فاطمه ازتنهایی و غریبی امام حسین (ع) و یارانش میگوید و اینکه لشگر طمعکار کوفه که به خیال خود برای غارت ثروت کلان او آمده بودند، در آخر وقتی دریافتند که چیزی عایدشان نمیشود، خلخال از پای کودکان و گوشواره از گوش دختر سه سالهی او بیرون کشیدند. همسایه های فریدون بالاخره با هم دست به یکی می‌کنند و با سرپرستی حسین آقا که تا دیروز او را متهم به روابط نامشروع میکردند به اتاق فریدون میریزند و او را میکشند. اما وقتی بر سر صندوق او میروند درمییابند که در آن فقط کتاب است و بس. آنها از کردهی خود پشیمان میشوند و هر یک، عذر تقصیری میآورد و از امام حسین یاری میطلبد. اما مفهوم نهایی نمایش آن است که امام حسین (ع) خطاب به دشمنان خیانتکارش و توطئه گران طماعی فرمود که برای کشتن او و غارت خیمههایش بودند: «إِنْ لَمْ یَکُنْ لَکُمْ دینٌ وَ کُنْتُمْ لا تَخافُونَ الْمَعادَ فَکُونُوا أَحْرارًا فی دُنْیاکُم» اگر دین ندارید و از روز قیامت نمیترسید لااقلّ در زندگی دنیاتان آزاده باشید. عباس نعلبندیان که در جنوب شهر به دنیا آمده و بزرگ شده بود، به نقل از دوستانش نه سیگار میکشید و نه لب به مشروب میزد. کاهلی داشت اما اهل نماز و روزه بود. به امام حسین (ع) ارادت ویژهای داشت و در ایام محرم به محله قدیم خود برمیگشت و در دسته های عزاداری شرکت میکرد. نعلبندیان در زمانه ای از حسین بن علی سخن گفت که نه حکومت علاقه چندانی به طرح این موضوعات داشت و نه جامعهی روشنفکری از این نگاه استقبال میکرد. البته شرایط اجتماعی آن روزگار به گونهای بود که در پردازش بعضی صحنه ها و نوشتن برخی دیالوگ‌ها از مواردی استفاده کند که امروزه برای جامعه ما قابل پذیرش نیست. اما این نکته نمیتواند و نباید باعث شود که آثار فاخر و اندیشمندی از این دست مهجور بمانند. ضمن اینکه، جای بسی تعجب است که جماعت همیشه دلواپس و نگران، چطور با خود اندیشیده‌اند که این گروه نمایشی خیال دارد این نمایش را با همان نکات و مسائل اجرا نماید؟ آنها با خود فکر کرده اند که ما تا این اندازه ساده و نابلدیم که این موارد را روی صحنه بازسازی کنیم. در حالی که در متن اجرایی هر کلمه‌ای که زشت و ناروا بوده و در واقع با فرهنگ و اخلاقیات دینی و مذهبی امروز ما هم‌خوانی نداشته حذف شده است. آیا با همین توجیه و به خاطر داستانهایی چون کنیزک و کدو و... می‌توان ارزش‌های کتابی همچون مثنوی‌معنوی را ندیده گرفت و آن را کنار گذاشت؟ آیا ما در پرهیز از بیان بعضی مسائل تا بدان جا پیش رفتهایم که از نص صریح قرآن نیز پیشی گرفتهایم؟ دلیل نابودی قوم لوط چیست؟ آیا خداوند متعال این داستان را برای ذکر خاطره تعریف کرده است یا آن را آورده تا به بندگانش گوشزد کند که این اتفاق، هر جا و هر لحظه میتواند رخ دهد و آنانی که به این گناهان آلوده شوند، زیانکارند؟ با این روش و نوع نگاه تنگ نظرانه و تک بُعدی، که همه چیز را در حوزه درک و فهم خود بسنجیم و بقیه را از دم تیغ بگذرانیم، برای نسل بعد چه آموزهای به یادگار خواهیم گذاشت؟ آیا کتاب‌ها و فیلم‌ها و... که بیرون از حوزه فرهنگی ما تولید می‌شود و بخش‌هایی از آن با فرهنگ اسلامی ایرانی ما منافات دارد، باید خودمان را از کل مضامین خوب آنها محروم کنیم؟ آیا باید فیلم با ارزش «محمد رسول الله» را به خاطر صحنه های برهنگی زنانش از تاریخ حذف نمود؟ آیا باید رییس سازمان صدا و سیما و مدیران تأمین برنامه های خارجی را به خاطر خرید آثار خارجی که پر از برهنگی و مشروبخواری و روابط غیرشرعی است، محکوم و معدوم کنیم؟ آیا قصد و نیت آنها این بوده که این آثار را با همه ی آن مشکلات و مواردش پخش کنند؟ کدام کودک دبستانی است که نداند و نفهمد که امروز نه شخصیتِ فریدونِ این نمایش و نه هیچکس دیگر، نمیتواند حسین بن علی باشد؟ آیا با پاک کردن بدی آدمهای بد، میخواهیم بگوییم یزید بن معاویه و ابن‌زیاد هوسران و میمون باز و بادهنوش و... نبودهاند، آیا شمر و عمر سعد و... همهی کسانی که در مقابل امام حسین (ع) ایستادند، پرهیزکار و متقی بودند؟ این نمایش و گروه اجرایی آن چنین باوری نداشته و ندارند. ما بدون هرگونه حمایت مالی، تنها به عشق امامِ پرهیزگاران و آزادمردان، دور هم جمع شدیم تا بگوییم اگر در دنیای پر از تزویر و ریای امروز، نمیتوانیم به پرهیزگاری و آزادگی سالار شهیدان باشیم، اگر گناهان و اشتباهاتی در زندگی خود داریم، باید مراقب باشیم که مبادا ذات بدی بر ذات خوبی غلبه کند. مباد آن روزی که ما اشتباهِ کوفیان را مرتکب شویم که خدای نکرده کج‌فهمی و کوته‌نظری و حرص و آزِ ما، به خودمان بازگردد و در روز قیامت، خجل و شرمسار باشیم. به عقیده ما، نمایشنامه «ناگهان هذا حبیب الله...» از جمله آثاری است که می‌توان در جهت فرهنگ‌سازی به صورت غیرمستقیم و غیرشعاری، روی آن کار کرد و به عنوان یک کار پژوهشی به مخاطب ارائه نمود. این نمایشنامه، ظرفیت‌های آموزشی و پژوهشی مناسبی دارد و با این که 50 سال از نوشتن آن گذشته است و وجود مشکلاتی که البته باید برطرف شود (همان‌طور که انجام شد) کماکان نگاهی امروزی به مفاهیم ارزشی دارد و در پی آن است تا نشان دهد که چگونه آدم‌ها برای منافع شخصی خود، فردی را قربانی می‌کنند و منافع دنیوی برایشان اولویت و اهمیت بیشتری نسبت به منافع معنوی دارد. این که همچنان از گذشته تاکنون، کوته‌فکران و جزم‌اندیشان که دین‌داری و حق‌پرستی صرفاً لقلقهی زبانشان است، به هنگام آزمون الهی، سیهروی خواهند شد. پس بیاییم از حسین بن علی (ع) شیرمرد عرصهی شجاعت و تقوا بیاموزیم که نه تنها در صحرای کربلا، بلکه در روزگار خود نیز، به قدر وُسع، شجاع و متقی و آزاده باشیم. «اللهم انت ثقتى فى کل کرب و رجائى فى کل شدْ، و انت لى فى کل امر نزل بى ثقْ وعدْ، کم من هم یضعف فیه الفواد و تقلّ فیه الحیلْ و یخذل فیه الصدیق و یشمت فیه العدو نزلته بک و شکوته الیک رغبتْ منى الیک عمن سواک ففرجته و کشفته فانت ولى کل نعمْ و صاحب کل حسنْ و منتهى کل رغبْ» «خداوندا! تو پناه منى در مشکلها، و امید منى در سختیها، و ملجأ و یاورم هستى در آنچه بر من نازل شود؛ پرودگارا! از زخم‌هاى رنج‌آورى که قلب را شکسته و چاره را گسسته و دوست را به ناروایى و نیش دشمن را به همراه داشته، به تو شکایت مىکنم، که امید به تو، بىنیازى از دل دادن با دیگرى است. پس، بگشاى درهاى بسته را و بنماى روزنههاى امید را، که تو راست تمام نعمتها و از آنِ توست همه خوبیها، و تویى تنها مقصود آرزوها.» خدایا چنان کن سرانجام کار تو خشنود باشی و ما رستگار آمین یا رب العالمین». توضیحات فارس: 1- خبرگزاری فارس ضمن قدردانی از اقدام دیرهنگام اما لازم مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد در لغو مجوز اجرای این برنامه یادآور می شود که این نمایشنامه سراسر ابتذال از نویسنده‌ای است که از شدت دور شدن از معارف انسانی و اسلامی بعد از انقلاب هرگز امکان حضور رسمی در عرصه فرهنگ کشور را نیافت. عباس نعلبندیان جز یک بار آن هم در برنامه جشن هنر شیراز هیچگاه مورد اقبال مخاطبان قرار نگرفت. او سال‌ها خود را منزوی کرد و در همین انزوا هم دست به خودکشی زد. آثار مکتوب این مبتذل‌نویس هنوز هم در ایران اجازه انتشار ندارد و به تازگی توسط یکی از ناشران فعال در انتشار آثار ممنوعه در خارج از کشور به چاپ رسیده است. 2- در متنی که از سوی کارگردان برای خبرگزاری فارس ارسال شده است؛ برخی نکات مستقیم غیراخلاقی و ارجاعات اروتیک اثر حذف شده و یا جملات دیگری جایگزین آن شده است اما این حذفیات آنقدر مختصر است که بازهم فضای کلی نمایشنامه بسیار غیراخلاقی باقی می‌ماند و هدف اصلی نویسنده از گنجاندن چنین ارجاعات در متنی به قول مدافعان آن عاشورایی!! همچنان برای ما گنگ و نامفهوم است. 3- کارگردان این نمایشنامه یک روز قبل از اجرای رسمی این نمایشنامهخوانی در تالار وحدت در گفت‌وگویی با یکی از خبرگزاری‌ها از وفاداری به مضمون کلی این نمایشنامه و تنها چند تغییر جزئی در دیالوگ‌ها خبر داد که همین مصاحبه و خوانش کامل متن آن توسط گروه هنر فارس؛ باعث لزوم این هشدار جدی شد. 4- چطور ممکن است توسط مدیران محترم تئاتر کشور محتوای نمایشنامه «روز حسین» در اقدامی قابل تقدیر مجوز اجرا پیدا نکند، اما همین افراد خود تصمیم بر اجرای نمایشنامه‌ای بگیرند که در جای جای آن به مقدسات اسلامی توهین شده است! 5- خبرگزاری فارس اگر در ادامه باز هم احساس به چنین هشداری برای مضمون و محتوای آثار مناسب دیده شود به عنوان یک رسانه پایند به ارزش‌های انقلاب اسلامی خود را ملزم به اعتراض به آن می دانیم. خبرگزاری فارس ضمن پوزش از تمام مردم مسلمان ایران و مخاطبان فهیم خود متن کامل نمایشنامه عباس نعلبندیان و نیز آنچه که از سوی نویسنده جوابیه متن اصلاح شده نامیده شده را در اختیار عموم قرار داده و قضاوت را به خوانندگان می گذاریم. برای دیدن متن اصلی نمایشنامه بر روی گزینه روبرو کلیک کنید:
برای دیدن متن تغییریافته نمایشنامه بر روی گزینه روبرو کلیک کنید:
انتهای پیام/
لینک را کپی کنید
لینک را کپی کنید
93/08/10 - 14:16
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها