محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826373043
چرا به خاطر یک شوت در فوتبال میلیاردها تومان می‌دهند اما نویسنده را باید شهرداری دفن کند؟
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
فرهنگ و ادب > ادیبات ایران گلایه‌های نویسنده «باغ مارشال»:
چرا به خاطر یک شوت در فوتبال میلیاردها تومان می‌دهند اما نویسنده را باید شهرداری دفن کند؟
حسن کریم‌پور گفت: این روزها نویسنده باید کنج خانه باشد و فقط بعد از مرگش از تالار وحدت تشییع شود. یک نفر با پا به توپی شوت می‌زند و میلیاردها تومان می‌گیرد اما نویسنده را شهرداری باید دفن کند. این درد را به چه‌کسی و کجا بگوییم؟
حسن کریم‌پور نویسنده در گفتگو با خبرنگار مهر، با گلایه از شرایط موجود و عدم توجه به نویسندگان، گفت: این روزها از فوتبالیست‌ها و هنرپیشه‌ها حمایت می‌شود اما نویسندگان را هنرمند نمی‌دانند و فقط در حد تشییع جنازه‌شان از تالار وحدت از آن‌ها حمایت می‌شود. وی افزود: پدری داشتم که در درگیری‌های کازرون کشته شد. بعد از آن از 14 سالگی به تهران آمدم و شروع به کارگری کردم. به یاد دارم که مواقعی 3 روز به 3 روز غذا نمی‌خوردم، اما کتاب از دستم نمی‌افتاد. من در سن 17 سالگی ازدواج کردم. اما چه ازدواجی! خودم تنها بودم و نزد پدر دختر رفتم و گفتم «دخترت را دوست دارم و او هم من را دوست دارد.» بعد از کارگری، در یک چاپخانه مشغول به کار شدم و درس هم می‌خواندم. بعد از آن هم دیپلم، لیسانس، فوق لیسانس و رفتن تا دکترا که به دلیل به دنیا آمدن فرزندانم نتوانستم مقطع دکترا را به پایان برسانم. این روزها دلم از شنیدن این حرف می‌سوزد که می‌گویند اگر پدر و مادر هم خرج شما را بدهند، می‌توانید رشد کنید. این داستان‌نویس ادامه داد: به یاد دارم در کلاس ششم ابتدایی، انشایی با این موضوع که در تعطیلات نوروز چه کردید؟ نوشتم. وقتی انشا را در کلاس می‌خواندم، احساس کردم همکلاسی‌ها دارند گریه می‌کنند و معلم هم در پایان به من گفت: تو یک روز نویسنده می‌شوی. از آن روز به بعد برای خودم داستان می‌نوشتم تا سال 70 که اولین کتابم به نام «درماندگان عشق» به چاپ رسید و در همان سال هم تا چاپ سوم رفت. فکر می‌کنم در حال حاضر در چاپ پانزدهم باشد. نویسنده رمان «باغ مارشال» گفت: اما این روزها شگفت‌زده هستم از این که عده‌ای سر زبان‌ها هستند که در واقع کتاب‌هایشان فروشی ندارد. من نمی‌خواهم سر زبان باشم. چون عمرم را کرده‌ام و 70 سالم است. اما این روزها عده‌ای سر زبان‌ها هستند که کتاب‌هایشان آن‌طور که باید و شاید، مردم را شاد نمی‌کند. کریم‌پور همچنین گفت: هنر هرچه‌باشد و هرچه‌نباشد، آیا صرف این‌که یک نفر ادای پسر ناصرالدین شاه را خوب درمی‌آورد، هنرمند است؟ و اویی که از هیچ، داستانی خلق می‌کند که با 300 نفر سر و کار دارد و هیچ‌کدام هم از دستش نمی‌افتند، هنرمند نیست؟ آیا او هنرمند است و باید از او حمایت شود در حالی که نویسنده باید کنج خانه باشد و فقط بعد از مرگش از تالار وحدت تشییع شود؟ دارم درباره این بی‌عدالتی بر سر تقسیم امکانات درد دل می‌کنم. یک نفر با پا به توپی شوت می‌زند و میلیاردها تومان می‌گیرد اما نویسنده را شهرداری باید دفن کند. این درد را به چه‌کسی و کجا بگوییم؟ وی در ادامه گفت: واقعا شرایط چگونه است؟ چرا و برای چه؟ سوال من این نیست که چرا آن‌ها پول می‌گیرند. طبیعی است که جامعه است و این را می‌پذیرد اما چرا به نویسندگان ارج نمی‌نهند؟ چرا اصلا حال نویسنده را نمی‌پرسند. آیا از نویسنده می‌پرسند که با این سن و سال وسع تو می‌رسد که داروهایت را بخری؟ این چیزهاست که باعث می‌شود دل بسوزد. ما نویسندگان هم آدمیم و مردم را کتابخوان کرده‌ایم. من به شخصه در طول روز، 20 تا 25 تلفن از افرادی دارم که اصلا کتاب نخوانده بودند ولی می‌گویند کتاب‌هایم را خوانده و از آن‌ها خوششان آمده است. یک بار به مغازه تعویض روغنی رفته بودم که یکی از کتاب‌هایم را در گوشه مغازه دیدم. از مرد تعویض روغنی پرسیدم این چیست؟ گفت من کتابخوان نبودم اما نمی‌توانم این کتاب را زمین بگذارم. این داستان‌نویس در پایان سخنانش گفت: این روزها حرفهای زیادی درباره نویسنده شدن و مکاتب مختلف می‌شنوم اما به نظرم قصه، طرحی است که در ذهنمان شکل می‌گیرد و باید آن را به خوبی بنویسیم؛ همین.
۱۳۹۳/۷/۶ - ۱۰:۱۸
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها