محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827237292
یادداشت وارده انقلاب با مردم بحران زدایی می‌کند ، سینما با تماشاگر چه می‌کند؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت وارده
انقلاب با مردم بحران زدایی می‌کند ، سینما با تماشاگر چه می‌کند؟
اگر فراموش نکنیم که سینمای «بی مردم» افتخاری ندارد ، مطمئنا صاحب سینمایی خواهیم شد که خیلی بیش از اکنون (و حقیقتا) به آن افتخار کنیم .
خبرگزاری فارس- گروه سینما:ایران سینمای پرآوازه‌ای در دنیا دارد . در میان خواص سینمادوست جهان شناخته شده و مورد وثوق صاحب نظران مرتبط با آکادمی ها و محافل روشنفکری است . مطرح شدن این سینما در گستره ی کنونی مدیون رویکردهای پس از انقلاب است . فن آوری رشد یافته ای دارد و به لحاظ به کارگیری شیوه های نوین و متخصصان خلاق ، توانایی روی پای خود ایستادن را دارد . به ویژه در گرایش محتوایی و مفاهیم انسانی و بزرگداشت کرامت ها ، از جمله نگاه به ارزش های وجودی زن و کودک ، این سینما حرف های مهمی داشته و دارد و ... با این حال ، علیرغم همه قوت های ظهور کرده درسینمای نوین و قابلیت های به فعل درآمده اش ، در داخل همواره از مردم و خواسته های آنان عقب تر حرکت کرده است . به عبارتی ، سینمایی «بی مردم» است ، ازهمین رو در میان مردم عادی و انبوه دیگر ممالک ، نتوانسته برای خود جایی باز کند . معادله سختی نیست . انقلابی با مشارکت و همت اکثریت مطلق مردم به وقوع پیوسته و با آرای آنان سیستم سیاسی تازه ای بنا شده است و درادامه ، همین مردم ، همواره با حضور خود حاکمیتشان را محافظت کرده اند . اما سینما درتمام تغییر و تحولات رخ داده ، نه تنها نتوانسته جلوداری کند بلکه عقب مانده است . دراین زمینه نمونه های بسیاری وجود دارد که یکی از آن ها موضوع تروریسم است . درحالی که ایران با 17000 ترور شهروندانش بزرگترین قربانی تروریسم درجهان است اما همواره متهم به تروریسم شده و اصلی ترین وظیفه ذهنیت سازی دراین رابطه برعهده رسانه های معاندین و خصوصا سینمایشان بوده است . تعداد قابل توجهی فیلم و سریال توسط غربی ها ساخته شده که در داستان پردازی آنها ، ایران اسلامی و اسلام و مسلمین ، مورد اتهام قرار گرفته اند (ترور در سینما خود بحث مستقلی را می طلبد) و همچنین موضوع مهمی مانند فتنه های شکل گرفته درسال 88 است . دراین سال مردم با حضور جدی شان درصحنه شگفتی ساز شدند ، ولی سینما چه شگفتی خلق کرد ؟ آستانه و پس از برگزاری انتخابات در سال 88 ، کشورمان وقایعی را از سرگذراند که معاندین و براندازان نظام ، خواب‌های «رنگی» و خوشی را در سر می پروراندند . خط دهندگان بیرونی که مطابق برنامه ریزی ازپیش ، یک تغییر مخملی را از گلوی خود پایین تر می دیدند . در بسیاری از کشورها (به خصوص ممالکی که دچار تحولات سیاسی – اجتماعی شده و انقلاب هایی را به انجام رسانده اند) با رویدادهایی مواجه شده اند که در تقویمشان به عنوان یک عطف تاریخی ثبت شده است . همچنانکه در تاریخ تثبیت نظام ، پس از بحران های سیاسی اوایل دهه 60 ، وقایع رخ داده در انتخابات 88 عطفی عبرت آموز خصوصا برای نخبگان و خواص است چرا که مردم در پیروی از رهبرشان به درستی و نیکی از بحران به وجود آمده ، روسفید بیرون آمدند و سال های سپری شده ، به اثبات رسید که درکلیت فعالیت های منجر به عبور از بحران ، اشتباهی صورت نگرفته و کشور در مسیر آرامش و سلامت قرار گرفته است ، اما دراین میان خواصی بودند که هدف را گم کرده و درجهت مخالف منافع جمعی و مصلحت نظام عمل کرده و پیش رفتند . ثبت آنچه گذشت و روشن گری زوایای تاریک وقایع و رمزگشایی از درست و غلط بودن برخی تحرکات برعهده و وظیفه چه دستگاه و نهاد و فردی است ؟ امروزی ها چگونه باید ایثار ها ، درست عمل کردن ها ، خدمات (حتی اشتباهات) و التهابات و سختی های روا رفته بردلسوزان آن ایام (که آسایش کنونی ره آورد تشخیص پخته و درست آنان است) را فراموش نکنند ، آیندگان چگونه باید از مسایل تحمیل شده براین مردم آگاه شوند ؟ خادمین را نیک شمارند و خائنین را شماتت کنند ؟ بی تردید رسانه ها به طور عام دراین فرایند نقشی حساس و بسزا دارند ولی مقام سینما و جایگاه این هنر – رسانه ی موثر و جریان ساز ، بی بدیل تر و ماندنی تر است . گذشت چند سال از وقایع پیرامون انتخابات 88 ، خیلی از جزییاتی را که دربدوامر برای همه قابل دریافت نبود ، حالا برملا و حق و نا حق و مصلحت ها مشخص شده است ، بنابراین هنرمند و سینماگری نمی تواند به بهانه عدم رسوب واقعیت ها در ذهنش ، از زیربار تصویرسازی ماجراها شانه خالی کند . حتی دیر هم شده است . متاسفانه دستگاه های فرهنگی دولت قبلی (که خود هدف اغتشاش گران آن ایام بود) ، به علت کم کاری و فقدان جسارت و صراحت ، نتوانست در زمینه روشن گری فتنه ها و نقد و تحلیل خواص و بصیرت افزایی ، کاری سینمایی انجام دهد . تنها فیلم سیاسی (به مفهوم ژانری آن) مرتبط و قابل قبول ، «قلاده‌های طلا» بود ، اثری که توانست گونه سیاسی در سینمای کشورمان را پایه گذاری کند ، گونه‌ای که همواره مغفول و در فرم های شبه روشنفکری به حیاتش ادامه داده است . دیگر نمی شود بهانه ای آورد . زمان به اندازه کافی گذشته است ، موضوع و مضمون دردسترس و آماده است . اهمیت قضیه هم آنقدر هست که اکثریت مسئولین و مدیران درجه یک و کلیدی کشور نسبت به آن وفاق لازم را دارند . بودجه های فرهنگی استراتژیک هم توجیه ومحل پرداخت آن مشخص است . سینماگران هم حالا از نعمت امنیت و آرامش حصول شده برخوردار و به آن وام دارند . در زمینه داستان پردازی و قصه گویی نیز ظرفیت پرمایه ای پیرامون وقایع خیابانی و پرونده های درونی وجود دارد ، جذابیت و کشش دراماتیک موجود دراتفاقات هم بالا است ، (خصوصا برای نسل جوان و دانشجویان که طرفدار عملیات قهرمانانه و سیاسی هستند) بنابراین تنها کمبود و دلیل بی توجهی و کم کاری را باید در نبود اتاق فکر و مدیریتی فرهنگی وبا برنامه کوتاه مدت و دراز مدت ارزیابی کرد . مثلا واقعه 11 سپتامبر امریکا را درنظر بگیرید (درمثل مناقشه نیست) . بلافاصله دبلیو بوش به هالیوود فراخوان می دهد و روسای قدرتمندترین کمپانی های فیلمسازی را در کاخ سفید گرد هم میاورد . دستور جلسه روشن است : «هالیوود باید غرور جریحه دار شدن آمریکایی ها را جبران کند» . پس از مشاوره و رد و بدل شدن نظرات به این تفاهم می رسند که (به جز مستندها و فیلم های کوتا) تا پنج سال در آثار شبکه اکران گسترده هیچ فیلمی نباید نشانه هایی از برج های دوقلو را نمایش دهد ، حتی درفیلم هایی که قبلا ساخته شده اند ، یا باید چنین صحنه هایی ممیزی شوند یا فیلم ها تا فرصت مناسب به انبار بروند . نکته جالب قضیه اینکه هالیوود به پی روی ازاین تصمیم ، از درآمد کلان خود برای منافع ملی می گذرد . اما پس از خاتمه زمان تعیین شده ، معروف ترین و معتبرترین کارگردان های هالیوود به صحنه فیلم ساختن درباره 11 سپتامبر آمدند و با سلیقه های مختلف و از زاویه های متعدد درباره این واقعه فیلم ساختند . کسی مانند الیور استون که بک گراندی معترضانه برای خود دست و پا کرده بود ، براساس سیاست های غالب آمریکا و به قیمت انگ سفارشی سازی ، فیلمی مانند «مرکز تجارت جهانی» را برای کمپانی پارامونت ساخت که متقابلا به شدت مورد تشویق جناح ها قرار گرفت تا جایی که یکی از افراطی ترین کنگره ای ها با این جمله که : «یکی از درخشان ترین فیلم هایی که از کشور ، خانواده ، ایمان و مردم دفاع می کند» الیوراستون را ستود و ... خلاصه برنامه و سیاستی برای چگونگی مواجه شدن با 11 سپتامبر وجود داشت ، همچنانکه برای توجیه عملکرد دولت نظامی ایالات متحده ، در زمینه لشکرکشی به کشورها و مبارزه با تروریسم ، فیلم ها و سریال های زیادی به تولید و پخش رسید . اوباما هم مانند بوش (همانطورکه بوش مانند ریگان و ...) سینما را برای خدمت به ارزش ها و سیاست های کشورش مهم دانسته و به صورت رسمی و علنی دستور ساخت «هوملند» را صادر کرد . اساسا سینمای ایدئولوژیک – استراتژیک آمریکا پیشقراول تاثیرگزاری و جریان سازی های سیاسی – اجتماعی است . حالا این نوع اداره سینما را با کشور خودمان مقایسه کنید ! مسئولین و مدیران سینمایی ما درتمام این سال ها به جای فراخوان و برپایی نشست برای ساختن فیلم هایی درباره موضوعات مهم و هدف نظام ، مهمترین کارکردشان جلب رضایت فلان شبه روشنفکر قهر کرده! بوده تا بیاید و احیانا فیلمی ملودرام با کنایه ها و متلک پراکنی به همین مدیریت بسازد ، رویکردی که (غالبا اتفاق افتاده) این مدیریت را دچار چالش برای رفع و رجوع فیلم مذکور کرده است (وخواهد کرد) . خلاصه آقایان مرتب وقت می سوزانند و مردم به خاطر حفظ آرامش (با پرداخت هزینه هایش) با وجود فیلم های سطحی و مبتذل یا شبه روشنفکرانه می سازند . نتیجه اینکه نادیده گرفتن موضوعات مهم و مفاهیم غنی و گسترده‌ای که در کشور مان فقط درباره وقایع انتخابات سال 88 وجود دارد آیا چیزی جز ضعف آشکار مدیریتی درسینما است ؟ عطفی که در صورت به تصویر کشیده شدن ، تازگی و طراوت را به سالن های نمایش خواهد بخشید . به واقع اگر مدیریت سینما و سینماگران مایلند که به طور جدی با وجود نفس مردم درسالن ها احساس «گرمی» کنند ، چاره ای جز دراماتیزه کردن دغدغه و مسایل همین مردم ندارند . مردم راه خودشان را پیدا و بارها ثابت کرده اند ، هرجا و هر وقت لازم بوده به میدان آمده و خواهند آمد ، این سینما است که با بی توجهی یا نادیده گرفتن مردم و حضورشان ، خود را ازاین مردم محروم کرده و می کند . اگر فراموش نکنیم که سینمای «بی مردم» افتخاری ندارد ، مطمئنا صاحب سینمایی خواهیم شد که خیلی بیش از اکنون (و حقیقتا) به آن افتخار کنیم . یادداشت:محمد تقی فهیم انتهای پیام/
93/04/28 - 10:47
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها