محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830025188
مردی که هنوز به تاریخ انقضاء نرسیده است
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۲۸ تیر ۱۳۹۳ - ۰۳:۴۷
در هفته‌های گذشته پخش فیلم‌هایی از «لویی دوفونس» - کمدین محبوب فرانسوی - از تلویزیون و همچنین فیلم کمیاب «گاوبازان» با بازی «اولیور هاردی» از شبکه سه، خاطره «عزت‌الله مقبلی» را بار دیگر در خاطره‌هایمان زنده کرد. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه فارس، عزت‌الله مقبلی، هنرمندی که توانست صدای فارسی خود را روی لب‌های بسیاری از کمدین‌های تاریخ سینمای جهان تثبیت کند، به جای اولیور هاردی و لویی دوفونس، در اکثر فیلم‌هایشان حرف زده است؛ با صدایی که از سال 67 به ظاهر خاموش شده است. از غرغرهای شیک‌مابانه هاردی و تندگویی‌های تو دماغی دوفونس صحبت می‌کنیم. مقبلی توانسته است با تردستی ماهرانه‌ای هنر را با تکنیک ترکیب کند تا عصبیت در لحن ایجاد شود. حال به بهانه سال‌ها صداپیشگی این هنرمند بزرگ واحد دوبلاژ، رادیو و سینما پای صحبت دخترش «مریم مقبلی» نشسته‌ایم، زنی که خودش از بازیگران گزیده‌کار عالم هنر است. مریم مقبلی حالا از جنجال هنر پا پس کشیده و پرداختن به امور خانواده را به بازی در سینما و تلویزیون ترجیح داده است. فیلم «درخت گلابی» ساخته «داریوش مهرجویی» با هنرمندی او در یادمان مانده است. اهل هیاهو نیست و در گوشه‌ای از تهران بزرگ که درختان، دید آسمان را محدود کرده‌اند در آرامش زندگی می‌کند اما من سمج تر از این حرف‌ها بودم که قرار گفت‌وگو را نپذیرد! ایسنا: برگردیم به سال‌هایی که شما کودک بودی و می‌دیدی که پدر و مادر هر دو روی صحنه نمایش بازی می‌کنند. چطور این مسیر تا دوبله فیلم کشیده شد؟ مریم مقبلی: از وقتی که ما کوچک بودیم همیشه در حاشیه و از دور شاهد پشت صحنه هنر نمایش بودیم. از وقتی که من یادم می‌آید پدر تئاتر کار می کرد. اول تئاتر کار می کرد و بعد فعالیت در دوبله و رادیو را شروع کرد، سپس فیلم و سریال. دستگاه‌هایی که از آلمان وارد کرده بود به خانه‌ای در مزین‌الدوله انتقال داد و استودیو رخ را با هدف دوبله فیلم و ضبط موسیقی راه‌اندازی کرد اما با صاحب ملک کنار نیامد و استودیو تعطیل شد. بعد دستگاه‌ها به استودیوی نقش جهان منتقل شد. پدر با آقایان وحدت و توکلی شریک شد. شراکت به هم خورد و وحدت همه دستگاه‌ها را خرید و آنجا ماندگار شد. ایسنا: چه چیزی در وجود مرحوم مقبلی برجسته بود که امروز حتی با این که نیستند در بین اهالی دوبله و رادیو «استاد» خطاب می شوند؟ مریم مقبلی: من همیشه فکر می کردم عزت‌الله مقبلی چون پدر من است، عاشقانه دوستش دارم ولی حالا که به رشد فکری رسیده‌ام متوجه شده‌ام که یک انسان واقعی بود. برای رشد و تکامل همیشه روی خودش کار می‌کرد و برای پیشرفت اخلاقیات تا همین اواخر هم بسیار زحمت می‌کشید. خود ساخته بود. طنز همیشه ابزار برخوردش با مشکلات بود. در کار جدی بود ولی شوخ طبعی ذاتی داشت. دیده شدن و به نوعی شهرت برایش دلچسب نبود. در یک جمله برای من به عنوان فرزند، مرد خانواده بود. کتابخانه مفصلی داشت و همیشه اوقات خود را با مطالعه سپری می‌کرد. ایسنا: این موضوع را می‌دانیم که کتاب خواندن می‌تواند چه اثراتی در فعالیت یک مدیر دوبلاژ و برنامه نویس رادیویی داشته باشد. شما هم از این دامنه بهره می‌بردید؟ مریم مقبلی: البته؛ اگر مطلب قابل توجهی را می‌خواند حتما برای ما تکرار می‌کرد تا بی نصیب نمانیم. برای آشنایی بچه‌ها با کتاب و مطالعه، تلاش بسیاری می‌کرد. بعد از ما برای نوه‌ها تا آنجا که به قول خودش کتاب‌ها را برای آنها به رسم میراث، یادگار گذاشت. ابعاد مطالعه‌اش وسیع بود. برای نمونه از کیهان بچه‌ها تا فیه مافیه مولانا را به دقت می‌خواند. دسته‌بندی در ادبیات برایش کمترین اهمیتی نداشت. وقتی دیوان سهراب سپهری را خواند، بسیار در روحیه‌اش اثر کرد و می‌گفت سهراب با شعر نقاشی می‌کند. آثار دکتر علی شریعتی را می‌خواند و به ما توصیه می‌کرد. شهریار را سعدی زمان می‌دانست. آنقدر دخترای ننه دریای شاملو را برایمان خوانده بود که ما در اثر تکرار، این منظومه بلند را هنوز از حفظ داریم. ایسنا: احمد شاملو سال‌ها پیش در جهت اشاعه فرهنگ شفاهی برای ضبط کاست شازده کوچولو نوشته آنتوان دوسنت اگزوپه ری از هنر گویندگی مرحوم مقبلی بهره برده است. مریم مقبلی: بله؛ همیشه برای این جور کارها که ارتباط مستقیم با فرهنگ داشت، وقت می‌گذاشت. وجود او لبریز از عشق بود که گرمای این عشق نا خود آگاه به دیگران هم منتقل می‌شد. او دوست داشت که با قصه‌خوانی و فرهنگ شفاهی نسل‌های بعدی را نسبت به مطالعه پیگیر و علاقمند کند. رسالت هنرمند بودن را کاملا دریافته بود و به همین دلیل رفتارش مسئولانه و دلنشین بود. حالا هم با آثار ماندگارش کنارمان حضور دارد. ایسنا: مادر شما - محبوبه مقبلی - با آن ویژگی منحصر به فرد در ایفای نقش زنان اندوهناک چه شد که از فعالیت‌های هنری دست کشیدند؟ مریم مقبلی: مادرم بسیار مهربان و با معرفت است. در کنار تمام فعالیت‌های هنری، فردی معتقد است و نسبت به آداب و رسوم، سنتی رفتار می‌کند. او کار می‌کرد تا بیشتر با پدر همراه باشد و وقت صرف کند. علیرغم حضور مادر و حضور دائم مادر بزرگ در خانه، مادرم همیشه به عنوان هسته مرکزی و اصلی هم در کنار ما بود و هم به دلیل مشغله‌ی کاری نبود! دیگر بیشتر درگیر امورات خودش است و وقتی پدر از دست رفت، مصلحت را در خانه‌نشینی دید. شعبان و رمضان و رجب را روزه می‌گیرد. اغلب در حال عبادت و نماز است و درگیر مسائل خودسازی؛ زیاد در دنیای ما قدم نمی‌گذارد! ایسنا: این آشنایی هنرمندانه از کجا شروع شد؟ مریم مقبلی: پدر و مادر عاشقانه هم را می‌پرستیدند. برای مراسم هفده سالگی ازدواجشان با لباس عروسی و دامادی جشن با شکوهی گرفتند. بار دوم در پانزده سالگی من باز هم مراسم عروسی راه انداختند! پدر ناظم بودند و مادر در امور دفتری یکی از مدارس تهران فعالیت می‌کرد. در تابستان با هم آشنا شدند و چون پدر شب‌ها در لاله‌زار مشغول کار نمایش بود، مادر کم کم به این حرفه علاقمند شد. ازدواج کردند و به علت اینکه خانواده مادر رضایت نمی‌دادند دخترشان در نمایش بازی کند، به شهسوار و شیراز سفر کردند. شیراز پناهگاهشان شد و در آنجا نمایش‌های متعددی به روی صحنه بردند. من هم در همین شهر متولد شده‌ام. هنر تئاتر برای ما قسمتی از خانواده بود. ایسنا: و شما خودت چطور جذب سینما شدی؟ مریم مقبلی: بعد از انقلاب کار دوبله با بحران مواجه شد. من تحصیلاتم را در رشته روانشناسی در امریکا ناتمام گذاشتم و به ایران بازگشتم. قلب پدر ناراحت بود و هرازگاهی برای معالجه به سوئیس می‌رفت. یک بار با مادر از سوئیس برای پنج روز به آمریکا آمد و شلواری را که برای خودش خریده بود در خانه من جا گذاشت. برای ارسال شلوار تماس گرفتم اما گفت که شلوار را خودت برایم بیاور. من متوجه شدم که باید برگردم. خسته بودم. جنگ بود و پدر ترجیح می‌داد که اگر قرار است اتفاقی بیفتد باید در کنار هم باشیم. واحد دوبله دوباره فعال و همکاری من و پدر تقریبا آغاز شد. قرار بر این شد که من کار دیالوگ‌نویسی را انجام دهم. سال 66 فیلم «سایه‌های غم» به تهیه‌کنندگی سید محسن وزیری و به کارگردانی شاپور قریب در مرحله تولید بود. قرار بود بعد از ساخت، دوبله فیلم توسط پدرم انجام شود که به شدت مخالف بازیگری من در سینما بود. در برابر ادعای توانایی من کوتاه آمد و روز اول کار، در بیمارستان که از قضا سکانس پرمشغله‌ای بود من را تنها رها کرد و رفت. ایسنا: سعی نکردی میرث دار پدر در دنیای دوبله فیلم های خارجی باشید؟ مریم مقبلی: ما هیچکدام علاقه‌ای به کار دوبله نداشتیم و از اتاق‌های تنگ و تاریک دوبله بدمان می‌آمد. پدر هم به دلیل تعصب ذاتی، میلی به حضورمان نداشت. ولی به دلیل آنکه منزل ما بالای استودیو قرار داشت مدام در حال رفت و آمد بودیم. کشیدن سیگار برای پدر بسیار مضر بود و در یک دوره‌ای من ترجیح می‌دادم، برای یادآوری کنارش باشم. ایسنا: بیایید با مرور فیلم «درخت گلابی» و سریال «عطر گل یاس» شما را یاد خودتان بیاوریم! مریم مقبلی: من تمام سیاه مشق هایی که اغلبشان با بی میلی توام بود را در زمینه بازیگری فیلم و سریال انجام دادم تا بتوانم بعد از مدتی جایگاهی در این حرفه پیدا کنم. اما بعد از فوت برادر و دوران بارداری مدتی از این فضا دور شدم و بعد علاقه خود را نسبت به این حرفه کاملا از دست دادم. هنر در این کیفیت کنونی برایم رنگ باخته است. من علاقمند به کار کمدی هستم و اگر پیشنهادی در این زمینه بشود بررسی می‌کنم. در نهایت حالا که پدر را ندارم به بازی هم چندان میل ندارم. ایسنا: وقتی دلتنگ پدر می شوی چطور غم نداشتن او را فراموش یا جبران می کنی؟ مریم مقبلی: هر وقت که دلتنگی می کنم به نوعی حضور عظیم پدر نمایان می‌شود. تلویزیون را روشن می کنم و به لطف معجزه حتی نقشی کوتاه را از زبانش می شنوم یا مثلا همین چند روز پیش که بی تاب پدر بودم کارمند جوان بانک بعد از مشاهده کارت شناسایی ام پرسید که: با مرحوم مقبلی نسبت دارید؟ این یعنی حضور مطلق. وقتی به او فکر می‌کنم حیرت می‌کنم و از خودم می‌پرسم که آیا واقعا با این همه تاثیر فوت کرده؟ حتی به بهشت زهرا هم سر نمی‌زنم. از مواجه شدن با سنگ سرد دلگیر می شوم. ایسنا: بزرگترین حسرت هنری مریم مقبلی تا امروز؟ مریم مقبلی: همکاری با پدر برای اجرای نمایش «دختر گل فروش». ایسنا: از کارهای نمایشی استاد کدام را بیشتر به یاد می‌آوری؟ مریم مقبلی: «تاجر ونیزی» و «الیور تویست» را بیشتر از همه دوست دارم. پدر در اولیور تویست به جای شخصیت فاگین آواز می‌خواند! ایسنا: در بین دوبلورهای پیشکسوت که فعالیتشان ادامه دار بوده کار کدام را می پسندی؟ مریم مقبلی: منوچهر اسماعیلی به عنوان بهترین که به قول پدر انعطاف صدایش روی هر صورتی قابل استفاده است، بعد زهره شکوفنده و احمد رسول زاده. ایسنا: انتقاد؟ مریم مقبلی: باید در زمان حیات نسبت به هنرمند مساعدت صورت گیرد نه اینکه لقب استاد کناراسمش بگذارند اما بعد از خاموشی به فراموشی سپرده شود. خوشبختانه رسانه شما باعث شد من با صحبت کردن در مورد پدر رفع دلتنگی کنم.
عزت الله مقبلی
عزت الله مقبلی
انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها