محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803325015
تئاتر، ابزاری برای خودباوری افراد کم‌توان ذهنی و جسمی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با حسین رحیمی، کارگردان نمایش «پرده‌برداری» تئاتر، ابزاری برای خودباوری افراد کم‌توان ذهنی و جسمی اجرای نمایش با معلولان و افراد کم‌توان ذهنی و جسمی کار بسیار دشواری است که هر کسی از عهده آن برنمی‌آید. با همه این دشواری‌ها حسین رحیمی، کارگردان تئاتر چند سالی است پیوسته در این عرصه فعالیت دارد، چراکه تئاتر را راهی برای آموزش نقش‌پذیری و مسئولیت‌پذیری این افراد در جامعه می‌داند.
او این روزها قصد دارد نمایش پرده برداری را روی صحنه ببرد. او این روزها اجرای نمایش «پرده برداری» کاری از گروه نمایش پاپیون را در خانه نمایش اداره تئاتر آغاز کرده است. با او درباره این نمایش گفت وگویی کوتاه انجام دادیم. هدف اصلی شما از اجرای نمایش با معلولان، افراد کم توان ذهنی و جسمی چیست؟ من 12 سال پیش با بچه های کم توان ذهنی و جسمی آشنا شدم که اجرای نمایش «اینجا فقط آرزو» در کرمانشاه و ایلام حاصل این همکاری بود. این کار زمینه ساز همکاری با بچه های معلول بود. بعد از چند سال از سال 87 تصمیم گرفتم دوباره کار با این افراد را آغاز کنم که حاصلش اجرای چند اثر نمایشی است. اعضای گروه شما دقیقا چه کسانی هستند؟ اعضای این گروه شامل افراد نابینا، ناشنوا و کم توان ذهنی ـ حرکتی هستند که من در طول سال ها که به مراکز مختلف نگهداری از این بچه ها سر می زدم آنها را پیدا کرده و کسانی را که فکر می کردم در زمینه تئاتر استعداد دارند، شناسایی کردم. بیشتر این افراد هیچ تجربه ای در زمینه حضور در یک نمایش نداشتند و برخی آنها هم در حد اجرای یک نمایش ساده و غیرحرفه ای با تئاتر آشنا بودند. همچنین این روزها نیز با بچه های کم توان ذهنی مستقر در مرکز «به کوش» گرگان نمایش «در انتظار گودو» را تمرین می کنم. بازی کردن با این افراد خیلی سخت نیست؟ شیوه کار با این بچه ها بسیار سخت است، چون این افراد معمولا در زندگی شان نقشی به عهده ندارند و ایزوله هستند، بنابراین با تئاتر باید آنها را به خود باوری رساند و به آنها آموزش داد همان طور که در صحنه نمایش می توانند نقشی را به عهده بگیرند در زندگی اجتماعی شان هم می توانند این کار را انجام دهند. برای اجرای «پرده برداری» حدود شش ماه تمرین کردیم. بازیگر زن این نمایش شنو قادری است که نیمه چپ مغز و نیمه راست بدنش در زمان تولد به دلیل اصابت بمبی به بیمارستانی در پاوه در زمان جنگ تحمیلی دچار ضایعه شده است. همچنین مهران قندهاری نیز سندروم داون دارد، بنابراین کار کردن با این بازیگران بسیار سخت بود، اما خوشبختانه از نتیجه کار بسیار راضی هستم. شنو قادری در این نمایش بیش از 30 دقیقه مونولوگ می گوید و حتی مخاطبان تا پایان نمایش متوجه نمی شوند که او مشکل حرکتی دارد چون با تمرین های زیادی که روی صحنه انجام دادیم بدرستی حرکت می کند. دقیقا در چه حوزه ای سعی دارید به این بچه ها کمک کنید؟ اکنون در دو حوزه به عنوان تئاتر درمانگر فعالیت می کنم. اول حوزه مربوط به حل مشکلات این بیماران است. مشکلات جسمی، حرکتی، مهارت های زندگی و در کل آموزش زندگی کردن و از پس کارهای خود برآمدن در مواقعی که خانواده به هر دلیلی امکان رسیدگی به آنها را ندارد. به عنوان نمونه به آنها آموزش می دهیم که چطور خرید کنند، از مترو، تاکسی و اتوبوس استفاده کنند و به تنهایی به خیابان بروند. شیوه دیگر به بچه هایی مربوط می شود که سطحشان بالاتر است و می توان از آنها در تئاتر استفاده کرد. با آموزش هایی که به این افراد می دهیم آنها علاوه بر آموزش تئاتر یاد می گیرند چطور زندگی شان را مدیریت کنند و بیان درستی داشته باشند. ظاهرا این روزها قصد دارید نمایش «پرده برداری» را روی صحنه ببرید. کمی هم درباره این نمایش توضیح دهید. نمایش «پرده برداری» پیش از این در جشنواره «مهر آیین» که مخصوص معلولان برگزار می شود، اجرا شده و جوایزی چون تقدیر ویژه هیات داوران، کارگردانی و بازیگری اول را کسب کرده است. این نمایش همچنین در جشنواره «هایفست» ارمنستان نیز اجرا شد. با این که جشنواره یک فستیوال حرفه ای محسوب می شد و مختص بچه های معلول نبود، اما گروه ما را برای اجرا دعوت کردند. داستان این نمایش چیست؟ داستان این نمایش درباره همسر مردی نویسنده است که بعد از فوت شوهرش به مراسم پرده برداری از مجسمه او دعوت می شود. در این مراسم مشخص می شود که زن به دلیل رفتارهای نامناسب شوهرش مدتی در تیمارستان بوده و این مرد در زندگی واقعی اش کمبودهای زیادی داشته و شخصیتش به شکلی که مردم فکر می کنند، نبوده است. این نمایش واگویه های این زن از زندگی گذشته اش را بازگو می کند. این نمایش با هدف تبدیل جامعه معلولان به جامعه ای نقش پذیر آماده اجرا شده است، چون متن نمایشنامه قابلیت این را داشت تا مهارت ها و توانایی های یک فرد معلول را به نمایش بگذارد. تئاترهای دیگری که داشتید چه بوده اند؟ با همین گروه نمایش «صندلی ها»ی اوژن یونسکو را هم در جشنواره «مهر آیین» به صحنه بردم که موفق به دریافت جوایز زیادی ازجمله بازیگری و کارگردانی اول شد و آن را برای اجرا به جشنواره تئاتر فجر نیز معرفی کردند که متاسفانه جدول اجراها بسته شده بود و این امکان فراهم نشد. نمایش «صندلی ها» به 9 جشنواره مختلف ازجمله جشنواره های میندتون آمریکا، لیورپول کانادا، کوفار بلاروس، آرتوکیای روسیه و آبنت هاوزر اتریش دعوت شده است. اکنون با همین گروه که کمی گسترش پیدا کرده و به 11 ـ 12 نفر رسیده، مشغول تمرین دو نمایش «آوازه خوان طاس» نوشته اوژن یونسکو و «پزشک نازنین» نیل سایمون هستیم. آروین موذن زاده / جام جم
پنج شنبه 12 تیر 1393 2:10 بازدید:3
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها