تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813611881
انگار قرار است من در چشم انتظاری پسرم بمیرم
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
انگار قرار است من در چشم انتظاری پسرم بمیرم
تمام اسرا آزاد شدند و به خانه هایشان برگشتند، جز عبدالرضای من. مانده بودم چه کنم و کجا بروم، هرکجا که می شد دنبال او گشتم. نبود که نبود انگار قرار است من در چشم انتظاری پسرم بمیرم..
به این مطلب امتیاز دهید
به گزارش سرویس مقاومت جام نیوز: تا مادر نباشی نمی توانی درد فراق فرزند را حس کنی و بدانی که یک مادر پس از 25 سال چگونه هنوز منتظر خبری از فرزندش است... او مادر شهید «عبدالرضا آقا مرادی» است. مادر شهید عبدالرضا آقا مرادی از چگونگی اعزام پسرش به جبهه می‌گوید: وقتی جنگ شروع شد ما در همدان زندگی می‌کردیم. من 5 فرزند داشتم سه دختر و دو پسر. عبدالرضا فرزند سومم بود، بسیار درس خوان و مودب بود. با شروع جنگ تحمیلی به من گفت: مادر باید به جبهه بروم و حساب این عراقی‌های بی وجدان را برسم. من نیز که از شرایط کشور ناراحت بودم با این که غوغایی در دلم بر پا شده بود، رضایت دادم و عبدالرضا را به حضرت علی اکبر(ع) سپردم. چند سالی می‌رفت و می‌آمد و برایمان از خاطرات جبهه تعریف می‌کرد. از دوستانش و همرزمانش که چگونه به شهادت می‌رسند و جانباز می‌شوند. چند باری با ناراحتی می‌گفت: خدا من را دوست ندارد که به شهادت نمی‌رسم و جانباز هم نمی‌شوم. فرسبخش مادر عبدالرضا از مفقود شدن پسرش می‌گوید: چند ماهی بود که از او بی‌خبر بودم و هی به خودم دلداری می‌دادم که بر می گردد. حتما عملیاتی داشته‌اند یا رفته برای شناسایی و... اما انگار خبری از او نبود. به مسجد محل رفتم و جریان نیامدنش را اطلاع دادم و از آنها خواستم برایم از پسرم خبری بیاورند. یک روز که برای خرید رفته بودم در راه برگشت پسر کوچکترم را دیدم که دوان دوان به سمتم می‌آید و با صدای بلند گریه می‌کند. هرچه دستم بود، به زمین افتاد و به سمت خانه دویدم. دیدم یکی از همرزمان عبدالرضا مظلومانه درب منزل ما ایستاده و منتظر من است. پرسیدم پسرم چیزی شده؟ عبدالرضایم کجاست؟ با ناراحتی گفت: باهم بودیم که عراقی‌ها به ما پاتک زدند و ما دیگر عبدالرضا را ندیدیم. فکر می‌کنیم که او اسیر شده است. نمی‌توانستم چیزی بگویم. تا چند روز لال شده بودم. از این که پسرم اسیر شده و در دستان آن نامردان گیر افتاده خیلی ناراحت بودم. منتظر آمدنش ماندم. تمام اسرا آزاد شدند و به خانه هایشان برگشتند. جز عبدالرضای من. مانده بودم چه کنم و کجا بروم، هرکجا که می‌شد دنبال او گشتم نبود که نبود انگار قرار است من در چشم انتظاری پسرم بمیرم.. مشرق
۰۳/۰۴/۱۳۹۳ - ۱۲:۳۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها