واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۴ خرداد ۱۳۹۳ (۱۱:۱۶ق.ظ)
در سالروز شهادت اين امام؛ گذري بر زندگي امام موسي کاظم (ع) امام موسي کاظم (ع) هفتمين امام ما شيعيان است که در سال 128 هجري به دنيا آمد و در سال 183 مسموم و به شهادت رسيد.
به گزارش خبرگزاري موج؛ امام موسي کاظم (ع) هفتمين امام ما شيعيان است که به واسطه اينکه پدر شاه مشهد، امام رضا (ع ) است ما شيعيان ارادت خاصي به اين امام بزرگوارداريم و هميشه يکي از آرزوهاي ما شيعيان هم زيارت حرم اين امام در کاظمين است و بسياري از شيعيان هم از همه چيز خود گذشتند تا به آرزويشان برسند در اين ميان بسياري از شيفتگان اين امام بزرگوار در راه رسيدن به مزار ايشان به شهادت رسيده اند.
موسي پسر جعفر، پسر محمد باقر، پسر علي (زين العابدين)، پسر حسين، پسر علي، پسر ابوطالب (ع) است. امام موسي کاظم (ع) در تاريخ يکشنبه هفتم صفر سال 128 هجري در روستاي ابواء بين مکه و مدينه به دنيا آمد و بنابر قول مشهور در سال 183هجري در زندان هارون الرشيد، مسموم و به شهادت رسيد و در ضلع غربي بغداد در مقبره معروف به مقابر قريش به خاک سپرده شد. البته هم اکنون نام آن مکان کاظمين است.
عبدصالح، کاظم، صابر و امين از القاب آن حضرت است که کاظم از مشهورترين آن ميباشد.
امام موسى كاظم عليه السلام در عصر خلافت منصور عباسى به مقام امامت نايل آمد. از آن زمان تا سال 183 هجرى، سال وفات آن حضرت، چندين بار توسط خلفاى عباسى دستگير و زندانى گرديد. امام موسي كاظم تنها در دوران خلافت هارون الرشيد به مدت چهار سال زندانى و در همان زندان به شهادت رسيد.
اين امام بزگوار 19 دختر و 18 پس دارد که اما رضا (ع) نخستين فرزندپسر ايشان در مشهد مدفون هستند و زائران بسياري را هر ساله از سرتا سر دنيا به اين شهر مي کشانند، از ديگر فرزندان پسر امام موسي کاظم، احمد بن موسي(شاهچراغ) و محمد بن موسي هستند که در شيراز دفن شده اند و حمزه بن موسي که مزار ايشان در ري است و حضرت معصومه(س) نيز که در قم دفن هستند از دختران اين امام بزرگوار هستند.
امام موسى كاظم ( ع ) نسبت به زن و فرزندان و زيردستان بسيار با عاطفه و مهربان بود . هميشه در انديشه فقرا و بيچارگان بود ، و پنهان و آشكار به آنها كمك مىكرد .
اين امام ( ع ) بسيار به سراغ فقرا مي رفت. شب ها در ظرفي پول و آرد و خرما مي ريخت و به وسايلي به فقراي مدينه مي رساند ، در حالي که آن ها نمي دانستند از ناحيه چه کسي است. هيچکس مثل او حافظ قرآن نبود، با آواز خوشي قرآن مي خواند ، قرآن خواندنش حزن و اندوه مطبوعي به دل مي داد ، شنوندگان از شنيدن قرآنش مي گريستند، مردم مدينه به او لقب « زين المجتهدين» داده بودند. مردم مدينه روزي که از رفتن امام خود به عراق آگاه شدند ، شور و ولوله و غوغايي عجيب کردند. آن روزها فقراي مدينه دانستند چه کسي شب ها و روزها براي دلجويي به خانه آن ها مي آمده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]