تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837948207
جواد محقق و خاطره‌ای خواندنی از دوران کودکی
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
فرهنگ و ادب > ادیبات ایران
جواد محقق و خاطره‌ای خواندنی از دوران کودکی
جواد محقق نویسنده و شاعر پیشکسوت، خاطره‌ای جالب از دوران کودکی خود در ایام تعطیلات را عید بازگو کرد.
جواد محقق نویسنده و شاعر در گفتگویی با خبرنگار مهر، یک خاطره جالب از دوران کودکی خود در ایام تعطیلات عید بازگو کرد. این خاطره شنیدنی از زبان خود محقق از این قرار است: «فکر می‌کنم کلاس دوم ابتدایی بودم و نزدیک‌هایی عید (نوروز) هم بود. خانواده ما اصالتاً روستایی بود و بعضی وقت‌ها در تعطیلات به اقوام روستایی خودمان سرمی‌زدیم از جمله عموی خودم که در آنجا ساکن بود. شب عید مدرسه‌ها تعطیل شده بودند از جمله مدرسه جلوی خانه خودِ ما که در واقع مدرسه از ما بهتران بود. این تنها مدرسه شهر ما بود که به دلیل اینکه بچه‌های از ما بهتران در آن درس می‌خواندند، تاب و سرسره داشت؛ چیزی که برای بچه‌های امروز یک چیز کاملاً پیش پاافتاده و دم‌دستی و طبیعی است، برای ما یک آرزوی دست نیافتنی بود. یعنی تنها سرسره و تابی که در شهر همدان بود، در همان مدرسه بود و ما همیشه از دیوار آن مدرسه می‌رفتیم بالا و باحسرت به بچه‌های آن که زنگ‌های تفریح تاب می‌خوردند یا سرسره بازی می‌کردند، نگاه می‌کردیم. یادم می‌آید کلاس دوم که بودم، یک دست لباس نو که شب عید برایم گرفته بودند و طبیعتاً باید هم تا آخر آن سال از آن مراقبت می‌کردم که مبادا پاره نشود، تنم کرده بودم، با یک جفت کفش نو به رنگ قرمز که خط‌های سفیدی هم داشت و تازه برایم خریده بودند. از خانه که داشتیم می‌آمدیم بریون که برویم روستا و پدر و مادرم وسایل را داشتند می‌آوردند بیرون، من درِ کوچه، یک لحظه متوجه شدم درِ مدرسه رو به روی خانه ما باز است و یک لحظه بدون اینکه بخواهم چه کار می‌خواهم بکنم، وارد مدرسه شدم و از سرسره رفتم بالا که سُر بخورم. تازه از پله چهارم و پنجم داشتم می‌رفتم بالا که یک مرتبه زنگ مدرسه خورد و تعداد زیادی بچه مثل مور و ملخ ریختند داخل حیاط مدرسه و از پائین پای من را چسبیدند و آنها بکِش، من بکِش! من مدام سعی می‌کردم خودم را بکشم بالا که یک بار هم که شده سُر بخورم و در این بکِش بکِش‌ها، کفش نوی من از پایم درآمد و بردند و آن را دست رشته کردند و خلاصه کفش رفت داخل جمعیت زیادی از بچه‌ها. و من مانده بودم بالای سرسره بدون یک لنگه کفش و از آن طرف هم پدر و مادرم که آمده بودند سر کوچه منتظر من بودند. نمی‌دانستم چه کار باید بکنم و از ناچاری زدم زیر گریه!»
۱۳۹۳/۱/۲۳ - ۱۱:۲۲
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها