واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
در سوگ دردانه نبی(ص) قزوین- ایرنا- بانو بر روی بستر و امیر مومنان (ع) در آرزوی بهبودی فاطمه(س)، آری، دیگر ضربه قنفذ و مسمار و فشار در و دیوار کار خود را کرده بود، تبسمی بر لبان زهرا نقش می بندد و این کلام جاری می شود ˈالسلام علی جبرئیل، السلام علی رسول اللهˈ و بدینسان فاطمه در راه دینش فدای مولایش می گردد.
ساعتی چند از شب گذشت، شبی به غایت تاریک از نخستین شب های جمادی الثانی که ماه هنوز فرصت نورافشانی و خودنمایی نیافته است.
مدینه را سکوتی غریب فراگرفته و چشمان بی فروغ منافقان، با وجود همدردی کاذبانه با علی(ع) و خانواده اش در شهادت زهرا(س)، در خوابی آرام فرو رفته است.
در خانه محقر علی(ع) حال و هوای معنوی دو چندانی حاکم است، تعدادی از یاران علی (ع) در اندوه این مصیبت بزرگ، در غربتی جانسوز، اشک غم از دیدگان فرو می ریزند و این امام همام با قلبی آکنده از اندوه، خاطرات روزهای با زهرا(س) بودن را از نظر می گذراند و غریبانه می گرید.
گاه گذشته را می کاود و گاه چشم به آینده خیره می کند، آینده ای که باید بی حضور زهرا(س) از میان حوادث و تلخی های زمانه عبور کند.
شب به نیمه نزدیک می شود، علی(ع) به آسمان می نگرد مبادا سپیده سرزند و وصیت زهرا(س) بر زمین بماند که فرموده بود:ˈوصیت می کنم ترا که نگذاری بر جنازه من حاضر شوند یکی از آنهایی که بر من ستم کردند و ... ، چه ایشان دشمن من و دشمن رسول خدا صلی الله علیه و آله هستند و نگذاری که احدی از ایشان و اتباع ایشان بر من نماز کنند و مرا شبانه، دفن کن، وقتی که دیده ها در خواب باشدˈ.
علی(ع) پس از آیین تغسیل که سخت جانکاه بود، مکان خاکسپاری صدیقه طاهره(س) را آماده می کند، ولی کدام دست را یارای آن است که خورشید را در دل زمین پنهان کند؟
همانطور که بانوی دو عالم سفارش کرده بود اغیار در تشییع وی نبودند، بجز عمار، مقداد، عقیل، زبیر، سلمان، ابوذر، حذیفه و تعدادی از نزدیکان و فاطمه (س) را در تاریکی شب و در سکوت دفن کردند.
در هنگامه وداع با فاطمه که همه میگریستند، علی (ع) فرمود ˈفاطمه جان راحت شدی، سلام ما را به پدرت برسان...، و هنگامه دفن خطاب به رسول خدا (ص) فرمود سلام من و دخترت را که بر تو مهمان میشود بپذیر که چه زود به تو ملحق شد... و دیعهای که در نزد من داشتی برگردانده شد و امانت تو پس داده شد...ˈ.
سپس رو به فاطمه فرمود ˈاندوهم پایان ندارد، شبم هرگز صبح شدنی نیست... تا روزی که مرگم فرا رسد و در کنار تو قرار گیرم.ˈ
آری فاطمه زهرا، آنکه نورش هلال ماه رمضان را محو و ناپیدا می کرد، کسی که در بهشت برایش بارگاهی از یاقوت سرخ بود چشم از جهان فرو می بنند.
شخصیتی از اهل کسا، پاره تن رسول خدا، احدی از افراد مباهله، پاک تر از هر پاکی و کسی که جبرییل به هنگام نزول آیه تطهیر به پیوند با آن افتخار می کند، به نزد پدر می شتابد.
7389/ 614
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]