محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803369105
خاطره‌بازی فرزندان 7 سردار شهید با یاد پدرانشان/ رستگار: بابای همیشه خوب من را بدهید، همه سهمیه‌ها مال شما/ صفوی: شهدا نرفتند تا جامعه حجابشان را رعایت کنند/ رمضان: کارگردانی که دارا و ندار را می‌سازد خودش اشراف‌گراست/ فیاض بخش: من از جامعه طلب دارم
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز:
هفت‌سین شهدا/ 2
خاطره‌بازی فرزندان 7 سردار شهید با یاد پدرانشان/ رستگار: بابای همیشه خوب من را بدهید، همه سهمیه‌ها مال شما/ صفوی: شهدا نرفتند تا جامعه حجابشان را رعایت کنند/ رمضان: کارگردانی که دارا و ندار را می‌سازد خودش اشراف‌گراست/ فیاض بخش: من از جامعه طلب دارم
رسم نوروز، هفت سینی است که سفره ای را می آراید و دور هم نشستنی که دل ها را قرار می دهد، دور هم نشینی سفره هفت سین امسال ما هم خاطره بازی فرزندان 7 سردار شهید با یاد پدرانشان بود.
به گزارش نامه نیوز، نوروز امسال را بهانه قرار دادیم تا پای صحبت های فرزندان هفت سردار شهید دفاع مقدس بنشینیم و از آنها بخواهیم که برای مان حرف بزنند، حرفهایی که در شلوغی روزهای فراموشی کمتر شنیده می شود.
مصطفی رمضان فرزند شهید مجید رمضان رییس ستاد لشگر 27 محمد رسول الله، زهرا کاوه فرزند شهید محمود کاوه فرمانده لشکر ویژه شهدا، احمد فیاض بخش فرزند شهید محمدعلی فیاض بخش وزیر کابینه شهید رجایی و از شهدای هفتم تیر، امیرحسین یزدانی از شهدای عرفه، سیدمحمدمهدی صفوی فرزند شهید سید محسن صفوی فرمانده قرارگاه مهندسی رزمی صراط المستقیم، مهدی ترابیان فرزند شهید اکبر ترابیان جانشین معاونت طرح و عملیات لشکر ۲۷ محمد رسول الله و محدثه رستگار فرزند شهید کاظم نجفی رستگار فرمانده لشکر 10 حضرت سیدالشهداء (ع)، فرزندان سرداران شهید جنگ در نشستی 2 ساعته به سوالات مختلف پاسخ گفتند و در مواردی همدیگر را تائید و در برخی موارد به نقد یکدیگر پرداختند. آنچه در ادامه می‌آید بخش دوم این نشست است. بخش اول را می‌توانید در {اینجا} بخوانید؛
نامه‌نیوز: شاید در باور جامعه یکی از چیزی که از فرزند شهید بودن به شما رسیده است سهمیه‌هایی است که دارید...
رستگار: جامعه این سهمیه‌ها را در انواع مختلف دارد. کسی که پدرش در هیئت علمی است یا در ارگان و سازمان خاصی فعالیت می‌کند به نوعی از این سهمیه‌ها استفاده می‌کند. به نظر من در حق فرزندان شهید ناجوانمردی شده است چون اولا آنگونه که رسانه‌ها مطرح می‌کنند نیست ثانیا پدران ما با وجود قدرتی که در جنگ از خود نشان داده‌اند، اگر زنده بودند مقام بالایی داشتند و ما بیش از آنچه داریم، نصیبمان می‌شد. بابای همیشه خوب من را بدهید، همه سهمیه‌ها مال شما. برای نوادگان جنگ جهانی دوم احترامی قائل‌اند که برای ما نیستند. حتی ما در مواردی باید فرزند شهید بودنمان را مخفی کنیم.
رمضان: من می‌خواستم از وجه دیگری به این موضوع نگاه کنم. به نظر من طرح این سوالات از ذات ناسپاس انسان بلند می‌شود. آیا خدمت و مجاهدتی که پدران ما در حق مردم این کشور کرده‌اند کمتر از طرح این مسائل بوده است. من شخصا ارزشی برای این حرف‌ها قائل نیستم چرا که تک تک این افراد در مقابل خدا هم ناسپاسند و هم طلبکار.
نامه نیوز: این حرف همواره وجود داشته است. هدف از طرح این سوال این است که حق شهدا در لوای این حرف ضایع می‌شود.
صفوی: این واقعیت در جامعه وجود دارد. جامعه نگاه واقع‌بینانه‌ای نسبت به خانواده شهدا و ایثارگر ندارد. یک طرف فضای رسانه‌ای است که این موضوع را شفاف نکرده است. اگر یک کار پژوهشی بر فرزندان شهدا صورت بگیرد، خواهند دید که در میان فرزندان شهدا افراد ناموفق، بیکار، بی‌بضاعت، معتاد، و غیره نیز وجود دارد. مطرح شدن این موضوع نه مورد علاقه مسئولان است نه خانواده‌ها. در واقع همانگونه که باید نشان داده شود که شهدا مردم عادی بودند که برای پاسداشت دینشان به جنگ رفتند، باید فرزندانشان را هم نشان دهند. حتی شما هم با بهترین و موفق‌ترین فرزند شهید صحبت می‌کنید و دنبال نکات مثبت می‌گردید تا مبادا به فرهنگ ایثار و شهادت آسیبی وارد آید. در حالی که واقعیت زندگی خانواده شهدا ورای این مسائل است. دغدغه‌هایشان بی‌شمار است.
رمضان: شما به عنوان یک تیم حقیقت‌یاب فعالیت پژوهش میدانی بر دانشگاه‌های شناخته‌شده انجام دهید. تعداد فرزندان شهید و عادی را در این مقاطع حساب کنید. اگر تعداد فرزندان شهدا غیردرصد فراوانی آنها در کل جامعه بود شما این حرف را بزنید. بالاخره فرزند شهید هم بخشی از جامعه است و نمی‌توان حق شهروند بودنش را سلب کرد. این صحبت در حد ظن و گمانه است و اثبات علمی نشده و پاسخ به ظن جایی از اعراب ندارد.
یزدانی: به نظر من این کوچک‌ترین حقی است که فرزندان شهید در سطح جامعه دارند. اول اینکه برای افراد و اقشار مختلف جامعه چنین قانونی وجود دارد. دوم اینکه شما در سطح دانشگاه‌ها ملاحظه کنید خواهید دید که فرزندان شهدا افراد موفقی هستند. سوم اینکه کسانی این پرسش را مطرح می‌کنند که عموما افراد بدذهنی‌اند و همه جامعه نیستند.
صفوی: دوستی می‌گفت وفور نعمت سبب کفران نعمت می‌شود. شهید و ایثارگر در جامعه ما به لطف الهی زیاد است. اما این وفور گاها سبب کفران می‌شود. باید حوزه ایثارگری را مدیریت کرد. اما من دوست دارم کمی هم درباره شباهت میان فرزندان شهدا و آقازاده‌ها صحبت کنم. هر دو گروه و هر دو قشر افتخاری نصیب‌شان شده که خودشان برای آن تلاش نکرده‌اند. افتخاری است که برایشان پیش آمده است. اگر فرزندان شهدا بتوانند این افتخار را برای خود نگه دارند و شأن شهدا را حفظ کنند، همان چشم و چراغی می‌شوند که امام(ره) گفت. اما این چشم و چراغ می‌تواند کم نور، کم سو یا کور باشد. البته بخشی هم به ملت برمی‌گردد چرا که امام(ره) فرمودند که چشم و چراغ ملتند. پس ملت هم باید درک و پذیرش آنها را داشته باشد.
نامه‌نیوز: با این صحبت‌هایی که انجام شد، فکر می‌کنید جامعه به شما بدهکار است؟
رستگار: من شخصا خودم را طلبکار نمی‌دانم. زمانی که پیامبر پرچم اسلام را در دست گرفت، به دستور خداوند از خویشان خود شروع کرد. ما نیز بر همین اساس باید پس از پدرانمان پیرو راه آنها باشیم. ما دوست داریم که مردم ما را از خودشان بدانند و درد و دل خانواده شهدا شنیده شود و دیدشان نسبت به این قشر از جامعه تغییر کند اما آنها را بدهکار خود نمی‌بینیم.
کاوه: هیچ وقت جامعه را بدهکار خودم نمی‌بینم. برعکس این موضوع البته صدق می‌کند. چرا که احساس می‌کنم خداوند موهبت‌هایی به من عطا کرده تا در راستای اهداف جامعه حرکت کنم.
فیاض بخش: فکر می‌کنم طلب و بدهی در فضاهای مختلف باید تعریف شود. فکر می‌کنم اگر فرزند شهید را همانند سایر انسان‌ها در نظر بگیریم بالاخره در شرایطی قرار می‌گیرد که انتظارمند می‌شود. این رابطه مثل رابطه پدر و مادر است. ذات فرزندی طلبکاری است و پدر و مادر به گونه‌ای رفتار می‌کنند که خود را بدهکار فرزندان می‌دانند. بر همین اساس من هم خودم را طلبکار از جامعه می‌دانم. اما گاه منظور آن است که ما از جامعه می‌خواهیم که دنیا را به ما بدهند که اینگونه نیست. من الان از مسئولان دانشگاه می‌خواهم که به من فرصت ویژه‌ای در دانشگاه بدهند چرا که تصور می‌کنم در این فرصت می‌توانم با توجه به توانایی‌هایم به جامعه خود خیر برسانم نه اینکه به خاطر اینکه من فرد ویژه‌ای هستم. اما من گاه از جامعه طلب دارم به خاطر محدودیت‌هایی که داشتم، به خاطر پدری که نداشتم که ما را درک کند. قبول کنید جامعه از فرزندان شهید انتظار دارند تا در مکان‌های خاص حضور یابند، صحبت‌های خاص بکنند، مصاحبه انجام دهند و حاشیه‌هایی برایشان تعریف شده است. همین وظایفی که جامعه بر گرده فرزند شهید گذاشته شده باعث می‌شود تا من نیز از جامعه طلب داشته باشم.
صفوی: منشا این تفکر ناشی از آن است که چون پدر ما ایثار و فداکاری کرده پس جامعه به ما بدهکار است. من قائل به این گفته نیستم چرا که معتقدم پدرم با این نیت ایثار نکرده است. امروز می‌گویند حجابتان را رعایت کنید چرا که شهدا انتظار دارند. به نظر من حتی اینگونه نیست. پدر من در برهه‌ای از زمان وظیفه خود را انجام داده است بدون آنکه از جامعه یا حتی خانواده خود انتظار داشته باشد. من مطالبه‌ای هم از سوی جامعه نسبت به فرزندان شهدا ندیده‌ام. انتظار دارند که من بهتر از دیگران باشم اما مطایبه نداشته‌اند. من به عنوان فرزند شهید از بسیاری از آزادی‌ها محرومم. البته گاهی از زیر محدودیت‌ها فرار کرده‌ام اما در نهایت نگاه جامعه بر ماست. به نظر من این انتظار از هر دو سو اشتباه است.
رمضان: جامعه مدیون شخص من نیست. اما هم شخص من و هم جامعه مدیون شهدائیم؛ جامعه به واسطه اینکه مجاهدتی در حقش شده است و بنده به واسطه اینکه یک امتیاز ممتاز و ویژه از سوی خدا برایم فراهم شده که می‌تواند هم زمینه بسط وجودی من را فراهم کند وهم مولد تحقق خصال اخلاقی در بنده باشد.
صفوی: اگر یک عضو جامعه بگوید اصلا من نخواستم پدر شما شهید شود، نخواستم انقلاب کند، من چرا باید بدهکار شهید باشم چه پاسخی به او می‌دهید. من بر همین اساس تصور می‌کنم شهدا برای این نرفتند که جامعه پس از آنها نماز بخوانند، حجابشان را رعایت کنند. آنها تکلیف‌شان را انجام دادند. جامعه خود می‌داند که این روزها چگونه رفتار کند. به نظر من جامعه شهدا را دوست دارند و به آنها احترام می‌گذارند. من مصادره کردن شهدا را اشتباه می‌دانم. شهدا حق همه مردم است.
ترابی: بحث جنگ ما کاملا خدایی و انقلابی بوده است و امام(ره) یک شرایطی فراهم کرده است تا مردم به منظور آماده کردن زمینه ظهور در جبهه‌های نبرد حاضر شوند. لذا فکر می‌کنم پدران ما برای رضای خدا جنگیدند. خواستند تا دِین‌شان را به امام حسین(ع) ادا کنند. آنها خودشان را به مردم بدهکار می‌دانستند. من نیز بر همین اساس خودم را به دینم، به رهبرم، به مردم و به جامعه‌ام بدهکار می‌دانم.
رستگار: من در نهایت معتقدم که جامعه از ما طلبکار است. من به خاطر فرزند شهید بودن باید بیشتر کار کنم و توقع کمتری داشته باشم. در مراسم جشن محل کار شرکت نکنم. ما باید در دهه 90 با تفکرات دهه 50 زندگی کنیم. در حالی که ما هم مثل بقیه آدم‌ها زندگی می‌کنیم. هفت‌سین ما هم مثل بقیه است، سنگر و سیم خاردار بر سر سفره نمی‌گذاریم.
صفوی: البته نمی‌توان خیلی مطلق نظر داد. هستند افرادی که شغلشان فرزند شهیدی است. این افراد کم و معدودند اما دید جامعه را خراب می‌کنند. جانبازان ما سختی می‌کشند، با مشقت زندگی می‌کنند، خانواد‌ه‌شان تحت فشارهای مختلف قرار می‌گیرند اما برگه ایثارگری دریافت نمی‌کنند. بسیاری از جانبازان ما، جانبازی‌شان را نگرفته‌اند و بسیاری از جانبازان ما جانباز نیستند و جانبازند. بسیاری از رزمندگان ما ماه‌ها سابقه جبهه دارند اما در بنیاد شهید و ارتش سابقه جبهه‌شان ثبت نشده است و بسیاری از افراد یک روز هم جبهه نبودند اما سابقه جبهه دارند و فرزندانشان هم در نهایت معاف شده‌اند.
نامه نیوز: در نهایت همه بدبینی‌ها به نام فرزندان شهید است. به عنوان مثال در بحث اختلاس بنیاد شهید هم فرزندان شهدا زیر ذره‌بین رفتند.
صفوی: دقیقا اینگونه است. رسانه‌ها به این مسائل واقف هستند اما وارد این مباحث نمی‌شوند. آنها هم خط قرمزهایی دارند.
رمضان: من باز هم می‌گویم رانت‌های فرزندان شهدا عینیت ندارد، ظن و گمان است و گمان ارزش بیان کردن ندارند.
نامه نیوز: کمی درباره انتقال فرهنگی صحبت کنیم. رسانه‌ها این انتقال را بر عهده گرفتند. شهید آوینی روی کار آمد و سپس کارگردانان شروع به ساخت فیلم کردند. دهه 60 فیلم‌هایی ساخته شد که نشان می‌داد شهدا انسان‌های آسمانی‌اند. دهه 70 به مشکلات پس از جنگ پرداخته شد و مشکلات خانواده‌ها. دهه 80 هم نگاه طنز درباره جبهه شکل گرفت. نظر شما درباره این انتقال فرهنگی چیست؟
صفوی: تلاش خوبی صورت گرفته اما انتقادات بسیاری هم وجود دارد. به نظر من به جز معدودی از سینماگران چون حاتمی‌کیا و ملاقلی‌پور فیلم‌های بقیه کارگردان‌ها ناموفق بوده است. ایده‌آل‌های حاتمی‌کیا در فیلم‌های اولیه‌اش قابل مشاهده است و در فیلم‌های این روزهایش، به واقعیت‌ها پرداخته است. اما برای فرزندان شهدا آثاری ساخته نشده است. حاتمی‌کیا اشاره می‌کند که تا چه اندازه برای یک شهید دل‌کندن از خانواده سخت است، اما در بقیه فیلم‌ها انگار شهید خانواده ندارد. سینمای ایران باید دغدغه‌های خانواده‌های شهدا را نمایش دهد. چقدر همسران شهید برای بزرگ کردن فرزندانشان سختی کشیدند. چه نگاه‌هایی را در جامعه تحمل کردند. اینها باید به نمایش درآید.
رمضان: تعداد کارگردان‌هایی که فیلم رئال و باورپذیر ساخته‌اند در حد همان یکی دو مصداق آقای حاتمی کیا و ملاقلی پور است. سال‌های اخیر فیلم‌های زیادی درباره انقلاب و دوران تلاطم انقلاب ساخته شده است منتها دو فیلم جلیل سامان، پروانه و ارمغان تاریکی مورد اقبال عمومی قرار گرفت چرا که نگاه باورپذیر به مسائل داشت نه قرائت ذوقی. کارگردانی که خود را طلایه‌دار گفتمان مستضعفین در جامعه می‌داند و درباره آن سریال هم می‌سازد خود از اسباب و لوازم اشرافی‌گری بهره می‌برد و این یعنی اجتماع «نقیضین». ضمنا فیلم‌های «صرفا طنز» و «بعضا هجوی» که با اپیزودهای 1و 2 و 3 در جامعه ساخته می‌شوند به هیچ وجه بیانگر معارف حقه دفاع مقدس نیستند و در جامعه نتیجه عکس می‌گذارند. در جواب دفاعیه مدافعان این فیلم‌ها که بر کمیت و شمار مخاطبین احتجاج می‌کنند نیز باید گفت کمیت و کیفیت دو مقوله مستقل‌اند و نباید با مغالطه کمی کیفیت و فاخر بودن را به اثبات نشاند.
رستگار: عدم ساخت فیلم‌های واقع‌گرا به مسئولان برمی‌گردد. چرا که انقدر به این مسائل اهمیت ندادند.
کاوه: محدودیت‌های سینمای دفاع مقدس هم در این باره هست.
رستگار: این محدودیت‌ها را مسئولان ایجاد می‌کنند.
کاوه: نه همیشه. خانواده‌های شهدا و ایثارگران نیز مقصرند. گاه آنقدر اعتراض نسبت به فیلم‌نامه‌ها شکل می گیرد که فیلم ساخته نمی‌شود.
رستگار: این موارد کم است. اما سرمایه‌گذاری روی فیلم‌ها درست نیست. نگرش بر کارگردان‌ها صحیح نیست. اگر قرار است برای شهیدی فیلم ساخته شود نگاه می‌کنند تا شهیدی انتخاب شود که دردسر سوژه و ساخت فیلم کمتری داشته باشد. مثلا آقای حاتمی کیا درباره ساخت فیلم «چ» گفت که وجب به وجب سرزمین پاوه را گشته است تا این فیلمنامه ساخته شود. چرا باید فیلم چون اخراجی‌ها به منظور دریافت پول بیشتر ساخته شود.
صفوی: به نظر من ساخت فیلم‌ها صرفا مشکل فرهنگی ما نیست. شما نگاه کنید که این روزها تا چه اندازه مداحان جایگاه بالایی پیدا کرده‌اند. مداحان برای فیلمی چون «رستاخیز» که اهل فن آن را تقدیر کردند تعیین تکلیف می‌کنند. به نظر من اینها انحراف فرهنگی در جامعه امروز ماست.
نامه نیوز: از میان کارهای فرهنگی ساخته شده کدامیک را بیشتر می‌پسندید؟
رمضان: میم مثل مادر، از کرخه تا راین
کاوه: شیار 143
رستگار: از کرخه تا راین، میم مثل مادر، آژانس شیشه‌ای، شیار 143
صفوی: اگر حاتمی‌کیا دعوت هم بسازد من دوست دارم. برای من مهم است که حاتمی‌کیا بسازد. از همه فیلم‌هایش استقبال می‌کنم چرا که روح آزادگی در آن است. فیلم‌های ملاقلی‌پور هم فوق‌العاده است. با اینکه کارهای آقای ده‌نمکی را دوست ندارم اما معتقدم باید باشد چرا که بخشی از نیاز جامعه و مخاطب را پوشش می‌دهند.
ترابی: توقع من از فیلم‌ها گلادیاتور است. اگر کسی می‌توانست سرداران جنگی ما را گلادیاتوروار نشان دهد درست است. با اقماض و تخفیف کارهای ساخته شده را می‌پذیرم.
نامه نیوز: یک جمله به «حاج کاظم‌ها»؟
صفوی: حاج‌کاظم‌ها کم‌اند و ارزشمند
رمضان: مهجور و اصیل
رستگار: ارزشی‌اند.
کاوه: خیلی از حاج کاظم‌ها متهم‌اند.
ترابی: ما از ملت طلبکار نیستیم ما بدهکار ملتیم.
1393/1/5
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 128]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها