محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830738560
ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی می‌گویند با تصرف مصر توسط اعراب، مصریان زبان خود را از دست دادند و فرهنگ‌شان در فرهنگ عربی شبه‌جزیره استحاله یافت. در عوض، ایرانیان با این که اسلام آوردند و در تعالی فرهنگ اسلامی کوشیدند، با حفظ زبان خود توانستند هویت خود را جدا از اعراب تعریف کنند.
با این همه، یکی از بحث های مطرح این است که سنت های اصیل ایرانی چه جایگاهی در حفظ هویت ملی ما دارند و نسبتشان با ارزش های دینی ما چگونه تعریف می شود؟ برای بحث بیشتر درباره این مسأله با دکتر اصغر دادبه به گفت وگو نشستیم. دکتر دادبه متولد اسفند 1325 در شهر یزد است. پس از گرفتن دیپلم در سال 1344، او در دانشگاه تهران در رشته حکمت و فلسفه اسلامی ادامه تحصیل می دهد و در همان حوزه از رساله دکتری خود دفاع می کند. دادبه از برجسته ترین استادان دانشگاه در حوزه های فلسفه، حکمت، کلام و ادبیات و حافظ شناسی محسوب می شود و در سال ۸۱، در دومین همایش چهره های ماندگار، به عنوان چهره ماندگار در عرصه ادبیات عرفانی و فلسفه اسلامی معرفی شد. دادبه که سال ها در دانشگاه علامه به تدریس اشتغال داشته، از سال 78 مدیریت گروه ادبیات دائره المعارف بزرگ اسلامی را به عهده داشته است. وی حدود 300 مقاله فلسفی، عرفانی، کلامی و ادبی در کارنامه خود دارد. یکی از چالش های جامعه ما نسبتمان با سنت ها و آداب و رسوم ملی از یک سو و ارزش ها و سنت های دینی ازسوی دیگر بوده است. در نظر شما این سنت های ملی چه جایگاهی در جامعه داشته و دارند؟
سنت، راه و روش و طریقه و عادت و سیرت است و در اصطلاح اهل دین، راه و روش، گفتار و کردار و طریقه پیامبران و امامان؛ یعنی آنچه آنان در پیش گرفته بوده اند، جمله حق است و راست و درست و پیروان از این سنت ها پیروی می کنند و باید پیروی کنند و این «باید» بتدریج و با تکرار، چنان در وجود باورمندان ریشه می دواند و جای می گیرد که پیروی کنندگان از سنت نه تنها به هیچ رو احساس الزام و اکراه نمی کنند، بلکه با انجام دادن آن شادمان هم می شوند و غفلت از آن دلتنگشان می سازد و ملولشان می کند.
... اما سنت های ملی. ملت و کشور بزرگ و کهنسالی چون ایران غیر از سنت های دینی و مذهبی دارای یک سلسله سنت ها، آداب و عادت نیز هست که ریشه در فرهنگ دیرینه مردمش دارد که مهر تائید و قبول نقاد زمان بر آن خورده است. ملت ایران صاحب اصیل ترین سنت هاست و به گواهی تاریخ هنوز نه از فرهنگ های جدید نشان بود که ملت بزرگ و فرهنگساز ایران نه فقط از سلسله این دُرْدکشان فرهنگ و تمدن جهان بود که سرسلسله این دردکشان به شمار می آمد. به قول شهریار شاعر بزرگ و ایراندوست معاصر:
«نه نام از دین، نه از دانش نشان بود
که بنگاه تمدن بود ایران»
فرهنگ و تمدنی که اگر تبلیغات و بی خبری دیده های حقیقت بین مان را فرو نبسته باشد، شکوه و عظمت آن را خواهیم دید که نه تنها در دوره پیش از اسلام، فرهنگی گرانسنگ ساختیم که در دوره اسلامی و در جریان شکل گیری فرهنگ و تمدن عظیم اسلامی نیز نقش درجه اول از آن ماست.
علامه محمد اقبال لاهوری می گوید: «اگر از من بپرسند بزرگ ترین حادثه تاریخ اسلام کدام است، بی درنگ خواهم گفت فتح ایران.» چراکه در نظر او تمدن اسلامی محصول اختلاط تفکرات آریایی و سامی است و اگر اعراب ایران را تسخیر نکرده بودند، تمدن اسلامی ناقص می شد. به زعم او با فتح ایران مسلمانان به همان اندازه سیراب شدند که رومیان از فتح یونان.
به هر ترتیب، ملتی کهن چون ملت ایران با فرهنگی گرانسنگ و تمدنی درخشان، سنت هایی دیرین و دیرپا دارد که از فرهنگ و تمدنش مایه می گیرند؛ ازجمله این سنت ها جشن های شورآفرینی است که مردم ایران زمین به مناسبت های گوناگون طی سال برپا می کرده اند، جشن های ملی ایران مانند جشن مهرگان، جشن سده، جشن چهارشنبه سوری و جشن نوروز... .
آیا یکی از چالش ها همین برگزاری این جشن ها نیست؟ اساسا چرا بیشتر این سنت ها با جشن همراه بوده است؛ برای نمونه همین جشن نوروز؟
«جشن» که اینک به معنی عید و مجلس شادی و نشاط به کار می رود، در اصل به معنی ستایش و نیایش بوده است و برپا کردن هر جشن رویی در نشاط داشته و رویی در ستایش و نیایش خدای جهان و جشن نوروز یکی از جشن های بزرگ ایران بوده و بتدریج به بزرگ ترین جشن ملی ایران بدل شده است. نوروز تنها جشن شاهان نبوده که جشن همگانی بوده است، چراکه نوروز جشن طبیعت و طبیعی ترین جشن هاست، جشن بهار است، جشن زندگی است، جشن شور و حرکت است، جشن مردم است و چنان با جان و دل مردم ایران درآمیخته است که به هیچ رو فراموش شدنی نیست.
به همین دلیل است که مردم آزاده ایران زمین در طول تاریخ با همه فراز و نشیب هایش، همگام و همراه با طبیعت، به آن گاه که به گفته سعدی در کتاب بی مانند «گلستان»؛ «فراش باد صبا فرش زمردی می گسترد و دایه ابر بهاری بنات نبات در مهد زمین می پرورد و درختان به خلعت نوروزی قبای سبز ورق برمی گیرند» نوروز را پیروزمندانه گرامی داشته اند و با برگزاری جشن نوروز، هویت خود را حفظ کرده و نشان داده اند که ایرانی مانده اند... .
به نظر شما چرا این جشن در طول این سال ها مانند جشن های دیگر ایرانی کمرنگ نشد و همچنان با قوت حتی در سرزمین هایی که پیشتر به لحاظ جغرافیایی جزو ایران زمین به حساب می آیند، برگزار می شود؟
اگر به عقب برگردیم باید گفت گرچه عربان اموی به نام برگزاری جشن نوروز ـ که همراه بود با تقدیم هدیه ها و تحفه ها به دربارهاشان ـ مالیاتی دیگر به مردم ستمدیده و سختکوش ایران تحمیل کردند، مالیاتی که در زمان معاویه بالغ بر ده میلیون درم می گردید و حجاج بن یوسف ثقفی، حاکم ستمگر و سفاک اموی در کوفه با برگزاری نوروز و مهرگان و اعلام قبول تحف و هدایا در مهرگان و نوروز از این دو جشن وسیله ای ساخت برای بیدادگری بیشتر و تحمیل فشار فزاینده بر مردم آزاده ایران، اما این معانی از سوی دیگر و با نگاهی دیگر نشان دهنده حقیقتی دیگر نیز هست؛ حقیقت قدرت و ارزش سنت های ایرانی و زنده بودن سنت نوروز و زنده بودن مردم ایران در طول دو قرن سکوت ظاهری و دو قرن سلطه عربان جبار به نام آیین مقدس اسلام بر ایران... پس از جنبش مردم ستمدیده ایران به رهبری ابومسلم خراسانی علیه امویان بیدادگر و استقرار عباسیان تحولی ژرف صورت گرفت و کارها هر چه بیشتر به دست فرهنگسازان فرهیخته ایرانی افتاد که از جمله آنان می توان از خاندان برمک نام برد.
گرچه این بزرگمردان، جمله قربانی دیکتاتوری و بدعهدی و بی وفایی ذاتی خلفای عرب شدند، اما نقش فرهنگی و ملی خود را بخوبی ایفا کردند؛ نقشی تاریخی و شگرف که در سینه تاریخ محفوظ است. در این عصر، فرهنگ ایران تجدید حیات کرد و تمدن شکوهمند اسلامی ایران شکل گرفت و به تدریج تا قرن چهارم (هجری قمری) به کمال و عظمت خیره کننده و حیرت انگیز خود رسید. در این دوره، ایران استقلال سیاسی خود را بازیافت، حکومت های ملی مانند طاهریان، سامانیان و صفاریان تشکیل شد و جشن های ملی هم با شکوه بیشتری برگزار شد و نوروز پیروزمندانه تر از پیش به حیات شکوهمند خود ادامه داد. به این ترتیب، در ایران دوره اسلامی، نوروز به مثابه جشن ملی و سنتی ایرانی که اینک مهر تائید اسلام را نیز بر خود داشت و رنگی مذهبی و دینی نیز گرفته بود از نسلی به نسلی منتقل شد و باشکوه و جلال به روزگار ما رسید. از جمله علل توجه به جشن نوروز زمان مناسب آن، یعنی آغاز بهار نیز هست.
وقتی می گویید مهر تائید اسلام دقیقا اشاره به چیست؟ زیرا به عقیده منتقدان بیشتر این مباحث بر سر ناهمخوانی این سنت ها با موازین اسلامی است.
در نظر داشته باشید در آیین اسلام ـ که در بنیاد، دین جشن و سرور است، نه دین سکون و اندوه ـ نه تنها با نوروز که با هیچ یک از جشن های ملی مخالفت نشده؛ بلکه از سوی دیگر به گواهی منابع و متون اسلامی، نوروز نه تنها در اسلام پذیرفته شد که رنگی دینی نیز یافت. برای نمونه، عبدالرحمان سیوطی ملقب به جلال الدین، دانشمند پرآوازه سده نهم و آغاز سده دهم هجری و یکی از دو نویسنده تفسیر معروف «جلالین» نقل می کند که چون به مناسبت جشن نوروز، شیرینی نزد حضرت علی(ع) بردند، آن حضرت تعبیری نزدیک به شعار «هر روزتان نوروز باد» یا «هر روزمان نوروز باد» بر زبان جاری کردند. تعبیر چنین است: «نوروزا لنا کل یوم = هر روز ما را نوروز بگردانید» این معنا را فیروزآبادی لغوی، دانشمند معروف سده هشتم و نهم هجری، پیش از سیوطی در کتاب «قاموس المحیط» معروف به «قاموس فیروزآبادی» بیان کرده است.
سخن مولا علی(ع) مثبت این مدعاست که در وهله نخست از همان آغاز عصر اسلامی جشن نوروز برپا می شده و نزد بزرگان اسلام نیز شناخته بوده است. دیگر این که شخصیت بزرگی چون حضرت علی(ع) بر جشن نوروز صحه نهاده و مهر قبول بر آن زده است. حاج شیخ عباس قمی صاحب «مفاتیح الجنان» که زاهد زاهدان روزگار خویش است و مسلمان مسلمانان عهد خود، بخشی از آن کتاب را به «اعمال عید نوروز» اختصاص داده است.
وی می نویسد: «اعمال عید نوروز چنان است که حضرت صادق(ع) به معلی بن خنیس تعلیم فرموده که چون روز نوروز شود، غسل کن و پاکیزه ترین جامه های خود را بپوش و به بهترین بوهای خوش، خود را خوشبو گردان و در آن روز روزه بدار؛ پس چون از نماز پیشین (ظهر) و پسین (عصر) و نافله های آن فارغ شوی چهار رکعت نماز بگزار... بعد از نماز به سجده شکر برو و این دعا را بخوان... چون چنین کنی گناهان پنجاه ساله تو آمرزیده شود». این مطلب در منابع پیش از مفاتیح الجنان ازجمله در آثار علامه مجلسی و ابن بابویه نیز آمده است.
آیا این سخنان بیانگر پذیرش و تائید جشن نوروز در اسلام نیست؟ آیا گذشته از پذیرش و تائید حکایتگر تقدس نوروز، چنان که در اصل هم بوده است، نخواهد بود؟ عیدی که نماز ویژه در آن خوانده می شود و دارای دعای ویژه است و اجرای مراسم مذهبی در آن آمرزش گناهان پنجاه ساله به بار می آورد، اگر مقدس نباشد کدام عید مقدس است؟ چنین است که در نظر حافظ آنجا که می گوید: «ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی / از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی»، بوی خوش (نسیم) باد نوروزی ز کوی یار می آید و چراغ افروز دل ها می گردد. دعای موسوم به دعای تحویل سال «یا مقلب القلوب و الابصار...»، هم که به گاه حلول سال نو و فرارسیدن نوروز، باورمندانه از سر اخلاص خوانده می شود و خواننده بر طبق آن از خدا می خواهد تا وضع او را بسامان کند و بهترین حال در طول سال به او ارزانی دارد نیز گواهی است صادق بر تقدس نوروز پیروز.
من هر بار که عبارات مفاتیح الجنان را می خوانم یا می شنوم، آرزو می کنم ای کاش برخی از ما به اندازه حاج شیخ عباس قمی ایرانی باشیم و به سنت های ایرانی و به فرهنگ ایران توجه کنیم و به آن مهر بورزیم. حاج شیخ عباس از سنت نوروز سخن گفته و نشان داده است این سنت دلپذیر و انسانی ایران مهر تائید اسلام را نیز بر خود دارد و ما به جای این که خصمانه با جشن چهارشنبه سوری برخورد کنیم یا نسبت به آنها بی اعتنا باشیم و گمان کنیم که این بی اعتنایی و آن دشمنی نشانه دینداری است، در جهت زنده کردن و زنده نگهداشتن این سنت ها
ـ که به هیچ روی مغایر با مسلمانی نیست ـ بکوشیم که جشن های شورانگیز و حرکت آفرین سده و چهارشنبه سوری به قول منوچهری طلایه نوروز نامدار است:
«بر لشکر زمستان نوروز نامدار
کرده ست رای تاختن و قصد کارزار
وینک بیامده ست به پنجاه روز پیش
جشن سده، طلایه نوروز و نوبهار»
و جشن مهرگان که قرینه جشن نوروز است در سال و خود نوروز دیگری است در آغاز پاییز، از شانزدهم تا بیست ویکم مهرماه هنگام انقلاب شتوی (زمستانی) برگزار می شده است؛ جشنی شادی انگیز و حرکت آفرین که به گفته عنصری سراسر خیر و نیکی است:
«مهرگان آمد گرفته فالش از نیکی مثال
نیک روز و نیک جشن و نیک وقت و نیک حال»
به نظر می رسد چهارشنبه سوری در این سال ها به نوعی استحاله شده و صرفا به آتش بازی نوجوانان تقلیل یافته است.
جشن سده و چهارشنبه سوری هم ـ که در آن آتش عنصر اصلی است، اما فرنگی نیست ـ همین وضع را دارد و باید از همین دیدگاه نگریسته شود که آتش افروختن در این دو جشن روشنی است و شور، حرکت، نشاط و حکایتگر باورهای نیک و دلپذیر نیاکانمان و بیانگر ماجراهای تلخ و شیرین و عبرت آموز تاریخ پرفراز و نشیب کشورمان، از آن رو که مراسم آتش افروختن در جشن سده با ماجرای ضحاک و داستان فریدون پیوند دارد و نماد ستیز با بیداد و ستم است و مراسم آتش افروختن در شب چهارشنبه سوری نماد طلب آمرزش است برای روان های مردگان و حکایتگر نیایش است به درگاه آمرزگار؛ مراسمی که اینک بخشی از آن با برافروختن آتش شادی و شور در شب چهارشنبه آخر سال برگزار می شود و بخش دیگر آن ـ که همانا یادکردن از مردگان است و طلب کردن آمرزش برای آنان ـ در خیرات و مبرات آخر سال و حضور بر گور مردگان در آخرین جمعه یا آخرین شب جمعه سال متجلی است. تقلیل جشن چهارشنبه سوری به آتش بازی کودکان و نوجوانان آن هم به شکل عملکردهای خطرناک، مثل زدن ترقه و ایجاد انفجار در محیط های مسکونی علل مختلفی دارد که ازجمله می توان از مخالفت های بی وجه با این آیین ها یاد کرد. نگاه نسبی موافق در برخی سال های گذشته به آیین چهارشنبه سوری و در نتیجه کاسته شدن نسبی آتش بازی های خطرناک مؤید نظر ماست.
به نظر شما دلیل مخالفت ها با این جشن ها چیست؛ آن هم در زمانی که فرهنگ های دیگر همچنان در حفظ و پاسداری از سنت ها و آیین اصیل خود می کوشند؟
اصرار بر نفی هر عاملی که حکایت از هویت مستقل ما می کند، آن هم هویتی که می توانیم به آن ببالیم و در جهان پرآشوب امروز سرافراز وسربلند بمانیم، خطاست و کمک رساندن است به طراحان تهاجم فرهنگی و گام زدن است در طریقی که به تحقق هدف های مهاجمان فرهنگی مدد می رساند. هویت مستقل ملی هر ملت را فرهنگ آن ملت می سازد و فرهنگ را ارکانی است که از آن جمله است؛ زبان، دانش ها، باورها، هنرها، آداب و رسوم و سنن و جشن های ملی ـ که اینک نوروز در راس آنهاست ـ جزو سنن وآداب و رسوم ما و یکی از ارکان فرهنگ ماست.
از قول فرنگیان خوانده و شنیده ایم هرگاه از ملت ایران سخن می رود، مردمی پیش چشم می آیند که «به زبان شعر سخن می گویند و روی قالی های گرانبها راه می روند» همان قالی ها که اینک «فرش های ماشینی» به ضرب و زور تبلیغ و به سبب بی اعتنایی نسبت به «فرش بومی و ملی» بتدریج جای آن را می گیرد و همان زبانی که بی توجهی نسبت به آن در زمینه های گوناگون، دل هر ایرانی را به درد می آورد و حکایت آن در شمار قصه های غصه های هر ایرانی نژاده و فرهیخته است. پدران فرهیخته و روشن بین ما اسلام آوردند و به این آیین مقدس مهر ورزیدند و خدمات فرهنگی بسیار به آیین اسلام و به زبانی که قرآن به آن نازل شده بود ارائه کردند، اما ایرانی ماندند.
ما باید در ارتباط با غرب ـ که خاستگاه دانش و صنعت جدید است ـ فرزندان خلف پدران روش بین و خردمند خود باشیم. غرب در زمینه دانش های تجربی و صنعت خیلی چیزها دارد که به ما بدهد. در این امر تردیدی نیست، اما در این امر هم تردیدی نیست که اخذ و اقتباس ما از غرب نباید به قیمت نفی هویت ملی و نفی فرهنگمان تمام بشود. «کریسمس» و همانندان آن نباید جای نوروز را بگیرد. چیزهایی نداریم که باید به دست آوریم، اما چیزهایی هم داریم که باید با تمام وجود نگاهشان داریم. فرهنگ گرانسنگمان به راستی نگهداشتنی است.
چرا برای حفظ هویت خود باید بر حفظ این سنت ها کوشید؟ اساسا در طول تاریخ اصرار بر حفظ و برگزاری این سنت ها چه نقشی در هویت فعلی ما داشته است؟
در کتب تاریخ اسلام می خوانیم اخباریان عرب، اعراب را به دو دسته تقسیم می کنند: «اعراب عاربه»؛ یعنی اعراب اصلی و اصیل، آنان که در اصل عرب بوده اند و «اعراب مستعربه» یعنی هویت اصلی خود را از دست داده اند و این امر به مثابه داغ ننگی است بر پیشانیشان؛ داغی که زدوده نمی شود! من هرگاه به یاد این طبقه بندی می افتم از یک سو به درایت و بینش نیاکانمان و به عظمت فرهنگمان بیش از پیش پی می برم و از سوی دیگر، سخن برخی فرزندان ناخلف ایران را به یاد می آورم که سعادتمان را در یکسره عربی شدن، یا یکپارچه غربی شدنمان می بینند و نمی دانند غربیان از عربان در تقسیم کردن به عاربه و مستعربه و لابد به «غاربه» و «مستغربه» خیلی جدی تر و متعصب ترند و طبقه بندی آنان از انسان به موسیاه (شرقی) و موخرمایی (غربی) طبقه بندی آشنایی است و فرنگ رفتگان معنای وحشتناک این طبقه بندی را نیک می دانند و آگاهان از تاریخ پرفراز و نشیب ایران همانندی این طبقه بندی را با طبقه بندی امویان نژادپرست نیک می شناختند؛ طبقه بندی که باوجود اصل برتری بر پایه پرهیزگاری «ان اکرمکم عندالله اتقیکم» (حجرات 13) بر معیار برتری نژادی بنا شده بود و مسلمانان به دو گروه تقسیم می شدند: طبقه آزاد و آقا؛ یعنی عرب و طبقه غلام، بنده و برده؛ یعنی غیرعرب که در اصطلاح موالی (جمع مولا، یعنی غلام و بنده) نامیده می شدند.
حتی کار به جایی رسید که مسجد این دو گروه از هم جدا شد و موالی حق ورود به مسجد آزادگان که همان عرب ها بودند، نداشتند (مثل جدا بودن کلیسای سیاهان از غیرسیاهان که همان سفیدپوستان غربی باشند در مرکز تمدن و فرهنگ جهان در گذشته ای نه چندان دور).
این طبقه بندی توهین و تحقیرآمیز بویژه در مورد ایرانیان مسلمان شده اعمال می شد! رفتاری که در این سال ها دربرخی کشورهای فرنگی نسبت به غیرفرنگیان، ازجمله نسبت به ایرانیان صورت گرفت باید بار دیگر به ما فهمانده باشد که سعادت ما در ایرانی بودن و ایرانی ماندن است و خود را بازیافتن و هویت و فرهنگ خود را حفظ کردن... باور کنیم در این جهان آشفته پرآشوب راهی جز آن نداریم که خودمان باشیم؛ راهی جز ایرانی بودن و ایرانی ماندن که هنری است بزرگ، پیش روی ما نیست.به هوش باشیم و ارزشهای ارزنده فرهنگی خود را بازشناسیم و به آنها ارج نهیم.
از زبان و ادب پارسی که اساس فرهنگ گرانسنگ ماست؛ فرهنگی که در آن سویش رستم دستان است و در این سویش شیر خدا، پاسداری کنیم. سنتهای ایرانی را زنده نگاه داریم و از کوچکترین آداب و رسوم خود نگذریم که زنده نگهداشتن هر چیز که ایرانی است، همانا زنده ماندن ایران است و زندهماندن ایران، زندهماندن ماست.
بگذارید سخن را با پیام ایراندوستانه نظامی گنجه ای، شاعر بزرگ ایران در سده ششم هجری قمری به پایان ببرم:
«همه عالم تن است و ایران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل
چون که ایران دل زمین باشد
دل ز تن به بود یقین باشد کمیل انتظاری
جمعه 01 فروردین 1393 8:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 215]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها