محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842338213
فرهنگْ چندان «چیز» مهمی نیست
واضح آرشیو وب فارسی:الف: فرهنگْ چندان «چیز» مهمی نیست
فرشاد مهدی‌پور، 25 اسفند 92
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۵ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۷:۱۶
هنگامی‌که در ابتدای روی کار آمدن دولت یازدهم، برخی نسبت به ظهور نوعی از نوتکنوکراتیسم در ایران هشدار می‌دادند و تسلط فن‌سالارانِ عمل‌گرا را، گونه‌ای بازگشت به عقب توصیف می‌‌دانستند، بیشتر تحلیل‌ها، مبنایی اقتصادی و سیاسی داشت و نمونه‌هایش را می‌شد در وعده‌ها و عبارت‌هایی یافت که بازگرداندن همه اوضاع و احوال به سال ۸۴ را هدف نهایی معرفی می‌کرد (مثلا سخنان وزیر نفت در مورد رساندن سقف تولید به سال مورد نظر و مواردی از این دست). در واقع نمود، اقتصاد بود و از آن‌جا که در چارچوب فکری مورد نظر، (داد و ستد) زیربنایی‌ترین و در عینِ حال، تعیین‌کننده‌ترین سطح به‌شمار می‌رفت، پیداکردن شاهد و مثال از آن‌جا آسان‌تر بود. با ظهور و بروز جلوات فرهنگی-اجتماعی دولت، رفته‌رفته آن نگرانی اولیه بیشتر شد، چرا که توفق نگاه سرمایه‌دارانه (که اولین و بزرگ‌ترین هدف‌گذاری‌اش حتی در عرصه سیاستِ خارجی، رفع تحریم‌ها بود و نه دست‌یابی به جایگاه عزت‌مندانه برای ایران)، وجهی برای فرهنگ و مسائل فرهنگی قائل نبود و آن‌را از باب منطق اقتصاد، «چیز» با ارزشی نمی‌دانست تا دغدغه‌مندانه در پیِ حل و فصل مسائلش برآید. اولین جرقه در این زمینه، شعار مردمی‌سازی فرهنگ بود که عملا مرادف خصوصی‌سازی بود و نه بیش از آن؛ یعنی پیش‌فرض گرفتن وجود فرهنگی والا (متعلق به طبقات برتر- براساس ثروت) و لزوم سپردن تصدی‌گری این عرصه، به داعیه‌دارانِ اصلی آن. به بیانی دیگر تقویت شبکه‌های بسته مافیایی روابط فرهنگی و ایجاد بسط ید برای آن‌ها، در افزایش تولیدات فرهنگی مطلوب و خاصِ خودشان و نه توجه به عموم مردم و وظایف حاکمیت در قبال آن‌ها. هنوز گفت و گوها در این مورد ادامه داشت که دومین موضوع به‌وجود آمد و آن‌هم تاکید بر تجاری‌سازی تولیدات علمی-پژوهشی بود؛ ظاهرِ سخن، رهاساختن تحقیقات و موسسه‌های آکادمیک از فروبستگی‌های علمی بود و باطن و نتیجه و اثر آن، مسلط‌ساختن صنایع و کارخانه‌ها و در یک کلام «بازار»، بر حساس‌ترین لایه پیش‌رفت کشور. در واقع مساله نامحور بودن تحقیقات در ایران، ماجرای درازدامنی است که وابسته‌کردن آن به تجارت، حکایتی دارد شبیه از چاله درآمدن و به چاه افتادن و روشن است که هیچ تاجری حاضر نیست متکفل بخش‌های بنیادین اندیشه و دانش شود و این حوزه‌ها را نمی‌توان و نمی‌بایست که تجارت‌زده کرد.و متعاقب این موضع، از سومین تحدید فرهنگی رونمایی شد و آن هنگامی بود که در برابر انتقادها نسبت به رویه جاری دولت در حوزه فرهنگ، این سخن به میان آمد که مگر چند درصد بودجه کشور در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که باید پاسخ‌گوی این‌همه انتقاد باشد؟! نگاهی به این فهرست بیاندازید: • وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی• سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران• وزارت آموزش و پرورش و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان• جهاد دانشگاهی• وزارت ورزش و جوانان• سازمان آموزش فنی و حرفه‌ای کشور• وزارت علوم، تحقیقات و فن‌آوری و پژوهشکده‌ها و دانش‌گاه‌های وابسته یا تحت پوشش وزارت بهداشت، درمان و آموزش پرشکی• بنیاد ملی نخبگان• معاونت علمی و فن‌آوری رئیس‌جمهور• سازمان میراث فرهنگی، گردش‌گری و صنایع‌دستی• فرهنگستان‌ها و دیگر سازمان‌ها... هر چند که عده و عده دولت در عرصه فرهنگ بیش از این‌هاست (مثلا باید نقش و توان نادیده کمیسیون فرهنگی دولت در این زمینه اشاره داشت) و بسیاری دیگر از دستگاه‌های فرهنگی یا زیرمجموعه دولت هستند و یا زیر نظر آن، اما اولا جمع زدن بودجه همین‌ها نشان می‌دهد که دولت، چه میزان از بودجه فرهنگی را به خود اختصاص داده و ثانیا، گلوگاه اصلی تاثیرگذاری در این حوزه متعلق به اوست؛ صدور مجوزها، تنظیم آیین‌نامه‌ها، برگزاری جلسات نظارتی، برپایی جشن‌واره‌ها و خلاصه هر آن‌چیزی که به فرهنگ مطلوب و نامطلوب، رسمیت می‌دهد متوقف به تصمیمات وزارت‌خانه فرهنگ و ارشاد اسلامی (و در حوزه‌هایی دیگر وزارت‌خانه‌هایی نظیر علوم، تحقیقات و فن‌آوری) است.اما از آن‌جا که معیار اصلی اقتصاد است و نه بیش از آن و فرهنگ هم چندان چیز با ارزشی از منظر مالی-تجاری به‌شمار نمی‌رود، این‌همه بسط ید و اقتدار و حوزه اثرِ دولت در زمینه فرهنگ، نادیده گرفته و هنگام ارزیابی هم همه‌چیز به بودجه یک وزارت‌خانه محدود می‌شود؛ نتیجه آن است که درصد حقیقی تصدی‌گری دولت در حوزه فرهنگ، نادیده باقی بماند و با این رفتارها بشود زیربار مسوولیت‌های اصلی، نماند یا نرفت.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 61]
-
اقتصادی
پربازدیدترینها