تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815035329
هنگام نقد شعر انقلاب فرا رسیده است/به بهانه هشتمین جشنواره شعر فجر
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
هنگام نقد شعر انقلاب فرا رسیده است/به بهانه هشتمین جشنواره شعر فجر وبلاگ > موسوی، سیدعبدالجواد -
بر سر معنی شعر انقلاب بحث نکنیم. یعنی ما هم به همان چیزی که امروز مشهور است و به نوعی مورد توافق همگان است توافق کنیم. نه این که بخواهم از طرح بحث شانه خالی کنم، نه. اما گمان می کنم در زمانه سوء تفاهم های بسیار، اگر بخواهم به اجمال چیزی بگویم و درگذرم هم بحث ابتر می ماند و هم سوءتفاهمی به سوءتفاهم های موجود افزوده می شود.
به یک معنا، دل گفتنش هست اما گوش شنفتن نه. این قدر اما می توان گفت که اگر انقلاب را مجموعه ای از آرمان ها فرض کنیم، شاعر انقلاب کسی است که به آن آرمان ها پای بند باشد. از این منظر من سیمین بهبهانی را یک شاعر انقلابی می دانم. حتی اگر بر روی پسوند اسلامی هم تاکید کنیم بازهم شعر او را از بسیاری از مدعیان متصف به این صفت انقلابی تر می دانم. شاعری که خود را در زمره سردمداران و سرآمدان شعر انقلاب می داند اما در شعرش رسما از اسلام و انقلاب قرائتی واپسگرایانه و مرتجعانه دارد و یا شاعری که هرهشت سال یک بار با تغییر دولت، شعرش نیز دچار استحاله نگرشی می شود هر چیزی می تواند نام گرفت الا شاعر انقلاب. التفات بفرمایید که داریم در مورد یک "عنوان" سخن می گوییم و کاری به ضعف و قوت شعر نداریم. ممکن است همان شاعری که شعرش دعوت به ارتجاع و ستایش زندگی قبیله ای است به لحاظ شعری در جایگاه ویژه ای قرار بگیرد اما به نظر بنده کم ترین شعرش خیلی ربطی به انقلاب اسلامی ندارد. واما واقعیتی به نام شعر انقلاب به همان معنای معمول و مرسومی که همه ما کم و بیش در ذهن داریم، واقعیتی است انکار ناپذیر. با پیروزی نهضت پنجاه و هفت جمعی از شاعران که خاستگاهی دینی و انقلابی داشتند خودرا شاعران انقلاب نامیدند و با این عنوان به فعالیت های ادبی پرداختند. در میان این گروه هم آدم مستعد و شاعر توانمند یافت می شود و هم آدمی که از ذوق و استعداد بهره ای ندارد و صرفا نام شاعر را با خود یدک می کشد. با این حال کارنامه شاعران انقلاب اسلامی معدل قابل قبولی دارد. یکی از شعارهای بنیادین انقلاب، احیای ارزش های اصیل و فراموش شده و هم چنین تجدید عهد با مآثر حکمی و دینی بود. این شعار سبب شد تا شاعران انقلاب به متون گذشتگان توجه ویژه ای نشان دهند و از این حیث یعنی انس و الفت برقرار کردن با منابع و متون کهن ادبیات فارسی خود را از دیگر نحله های شعری متمایز سازند. از آن سو "انقلاب" با همه وجه افتراق هایش با دیگر انقلاب ها پدیده ای مدرن و نو ظهور به حساب می آمد و به همین دلیل نمی توانست نسبت به جهان و جهانیان بی اعتنا باشد. البته شاعران انقلاب سعی می کردند به کسانی بیشتر توجه کنند که درعین مدرن بودن، چندان هم با فرهنگ ایرانی- اسلامی بیگانه نباشند. علاقه و ارادت شاعران انقلاب به شاعران نام آور و تا حدودی جهانی عرب را باید از این زاویه مورد تامل قرار داد. در میان شاعران انقلاب آن ها که هم توانستند با ادبیات کهن انس و الفتی به هم برسانند و هم از قافله دنیای جدید عقب نمانند - البته به شرط ذوق و استعداد- آثار قابل تاملی آفریده اند. حالا پس از گذشت سی و پنج سال از عمر انقلاب اسلامی شاید بتوان قضاوت دقیق و درست تری از جریان شعر انقلاب و شاعرانش داشت. متاسفانه به دلیل سیاست زدگی بیش از حد همه ما، امکان این قضاوت دقیق و درست تا به امروز فراهم نیامده است. یا از اساس آن را نادیده گرفته ایم، که این نادیده گرفتن به مراتب از انکار چنین پدیده ای بدتر و نامنصفانه تر است و یا در ستایش آن شعارهای بی پایه و منطق سرداده ایم، که این هم خود تفاوت چندانی با نادیده گرفتن ندارد. نتیجه هر دو نگاه مغفول ماندن چیزی به نام ادبیات است. چند سال پیش نهادی دولتی از من خواست تا درباره "خرمشهر" در شعر معاصر تحقیقی انجام بدهم. به آن ها گفتم من تصوری از نتیجه این تحقیق ندارم و نمی توانم به شما بگویم در نهایت به کجا خواهیم رسید. گفتند ما خودمان معنی تحقیق و پژوهش را می فهمیم، شما کارت را انجام بده. انجام دادم اما نتیجه به هیچ وجه دلخواه آنان نبود. خیلی صریح گفتند نقش شاعران انقلاب در این تحقیق کم رنگ است و اگر ما این تحقیق را منتشر کنیم برایمان دردسر درست می شود. گفتم منتشر نکنید اما خودتان این تحقیق را مطالعه بفرمایید و به آن هایی که اهل هستند نشان بدهید تا بدانند از کنگره برگزار کردن و سمینار به پا داشتن و پول بیت المال را حیف و میل کردن لزوما شعر درست و درمان در نمی آید. بگذریم از این که آن ها حق الزحمه تحقیق مرا هم ندادند. غرض این که پس از گذشت سی و پنج سال می توان آستین ها را بالا زد و به صورت جدی به نقد شعر انقلاب و شاعران انقلاب پرداخت. از نهادهای رسمی و دولتی آبی گرم نمی شود. آن ها به دنبال شعارند و حرف هایی که دخلی به ادبیات ندارد. چند وقت پیش یکی از متولیان ادبی کشور گفته بود شعر انقلاب آن قدر پیشرفت کرده که باید بگوییم " سبک انقلاب اسلامی ". تصور بفرمایید به کسی بگویند شما از بین سبک های ادبی به چه سبکی علاقه مندید و یا بیشتر در چه سبکی طبع آزمایی می کنید و او درپاسخ بگوید: به سبک هندی علاقه دارم اما سبک انقلاب اسلامی چیز دیگری است. ببینید سطح بحث تا چه حد تنزل پیدا کرده. یکی از دلایل مبتذل شدن و سطحی شدن این مباحث، عدم ورود آدم های جدی به این مقولات است. باید فارغ از دسته بندی های مضحک خودساخته به ادبیات و تعالی فرهنگی و هنری بیندیشیم. خود من یک زمانی خیلی دوست داشتم مجموعه ای از بهترین های شعر دفاع مقدس را با مختصر شرح و توضیحی در مجموعه ای فراهم آورم. در کنار منظومه "اسماعیل" رضا براهنی، "شعری برای جنگ " قیصر امین پور را بیاورم. در کنار غزل سیمین بهبهانی غزلی از علی معلم را بنشانم. شعر بهزاد زرین پور را کنار شعر مجید نظافت یزدی بگذارم و نادرپناه زاده را با فرشته ساری آشنا کنم. واین کار را نه برای پز دموکراسی بلکه برای اهمیت دادن و احترام گذاشتن به ادبیات انجام بدهم. من این شعرها را خوانده ام و اگرچه ممکن است با بعضی از منظرهایی که شاعران ارائه داده اند چندان موافق نباشم اما در شعر بودنشان هیچ شکی ندارم. الغرض آن قدر از این طرف و آن طرف شنیدم که بیخود زحمت نکش، هیچ ناشری راضی به انتشار چنین مجموعه ای نخواهد شد، که از خیر وقت گذاشتن بر سر این مجموعه گذشتم. امیدوارم روزی فرا برسد که بتوانیم بدون هیچ غرضی، فقط و فقط در باره شعر سخن بگوییم. ایدون باد!
یکشنبه 18 اسفند 1392 - 23:52:18
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 138]
-
گوناگون
پربازدیدترینها