تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867235966
زمستان برای تئاتر ایران
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
این جشنواره مبین سیاستهای فرهنگی دولت نبود زمستان برای تئاتر ایران ویترین نمایش ایران با خاتمه یافتن سی و دومین جشنواره تئاتر فجر برچیده شد. این جشنواره در طول سه هفته برگزاری توانست جمع کثیری از علاقه‌مندان هنر تئاتر را به سالن‌های نمایش بکشاند و به عطش سیری‌ناپذیر آنها تا حدودی (فقط تا حدودی) پاسخ دهد.
جشنواره گرچه با حاشیه و جنجال شروع شد، اما دبیر و متولیان جشنواره توانستند خیلی سریع آرامش را به سالن های نمایش و فضای رسانه ای بازگردانند. توجه به فرهنگ ایرانی - اسلامی و گرایش به رئالیسم و ناتورالیسم دو ویژگی مهم جشنواره سی و دوم بود. پیگیران تئاتر نیک می دانند در شمار قابل توجهی از نمایش هایی که طی امسال تا قبل از برگزاری جشنواره در پایتخت روی صحنه رفتند، فرم آشکارا بر محتوا، روایت و قصه گویی غلبه داشت. برعکس در شهرستان ها نمایش ها بیشتر از فضایی رئال برخوردار بودند. در فجر 32 شاهد تعداد زیادی نمایش از تهران بودیم که آشکارا از میدان دادن مفرط به فرم گریزان بودند و با فضایی کاملا رئال به متون ایرانی معاصر روی آورده بودند؛ این گرایش جدید البته تا حدودی نشأت گرفته از افزایش هزینه ها در تئاتر فقیر و همیشه درگیر کمبود امکانات ایران است. بخشی از آن هم نتیجه سیاستگذاری سال های پیش متولیان است که اجرای نمایش های مبتنی بر متون وطنی را در اولویت نخست و دستور کار خود و هنرمندان قرار داده بودند و همچنان بر این امر تأکید می ورزند. آرای هیات داوران هم نشان از تائید گرایش جدید فعالان تئاتر تهران به نمایش های رئال و ایرانی داشت، البته کار با نمایشنامه های خارجی و تمایل به دگرگون کردن نمایشنامه های کلاسیک و ارائه اجرای متفاوتی از این متون همچنان در گروه های پایتخت نشین بیش از شهرستان ها مشهود است. جالب است سالن اصلی مجموعه تئاترشهر پیش از جشنواره در اختیار نمایشی با یک متن کلاسیک خارجی بود و بعد از جشنواره هم در اختیار متن کلاسیک خارجی دیگری قرار گرفت! تئاتر خیابانی امسال هم درگیر همان مشکلات ادوار پیشین بود. باز هم همان گله ها و شکواییه های همیشگی و اعتراض صریح و آشکار به تبعیض بین نمایش های صحنه ای و خیابانی و... یک واقعیت بی چون و چرا را باید همه بپذیریم؛ فصل زمستان زمان مناسبی برای اجرای تئاتر خیابانی نیست، چه اصراری است این گونه نمایش ها همزمان با جشنواره فجر اجرا شود؟ طولانی ترین نمایش طولانی ترین نمایش جشنواره سی و دوم، «طلسم صبحگل» به کارگردانی دکتر قطب الدین صادقی بود. اجرای این نمایش در هر سئانس حدود دو ساعت و نیم به طول انجامید. طلسم صبحگل از آن نمایش هایی است که هر چند سال یکبار در عرصه تئاتر ایران ظهور می کنند، مردم را به تماشاخانه ها می کشانند، بحث های موافق و مخالف زیادی پدید می آورند و در نهایت بدون جریان سازی مستمر و با دوام فراموش می شوند. طلسم صبحگل دقیقا در مرز نمایش عامه پسند با تئاتر نخبه گرا قرار می گیرد. این نمایش ملغمه ای است از روحوضی، سیاه بازی، آتراکسیون های لاله زاری، رقص، فولکلور، انتقاد اجتماعی و... . دکتر صادقی می کوشد انواع و اقسام مشکلات و معضلات اجتماعی از فروش کلیه و ایدز گرفته تا دلار، اختلاس و فتنه 88 را لابه لای دیالوگ ها و رخدادهای مختلف نمایش بگنجاند، اما فقط به طرح موضوع بسنده می کند و وارد حوزه آسیب شناسی اجتماعی نمی شود. طلسم صبحگل احتمالا پرفروش ترین یا دست کم یکی از پرفروش ترین نمایش های سال آینده خواهد بود. همچنین از حالا می توان به کارگیری عبارت «آشتی مردم با تئاتر» یا جمله «طلسم صبحگل، مردم را با تئاتر آشتی داد» را در اخبار و نقدهای این نمایش پیش بینی کرد. «بی بری» کاری از هرمزگان به کارگردانی علیرضا داوری به عنوان یک نمایش آیینی به یک بیماری افسانه ای محلی می پرداخت به نام بی بری که در فصل تابستان گریبانگیر ساحل نشینان جنوب می شد. وقتی کسی به این بیماری مبتلا می شود حتی از دست پزشک هم کاری برنمی آید! علاج، خوردن جگر آدمی است و بس؛ بنابراین شفا و ادامه حیات بیمار در گرو مرگ دیگری است! داوری سعی کرده بود با دراماتیزه کردن چنین مضمونی، نمایشی سرشار از حرکات موزون، موسیقی ریتمیک، مضامین خرافی و... را تدارک ببیند. حاصل کارش هم نمایشی بود بسیار جمع و جور و متمرکز با دو پرسوناژ اصلی که بشدت تماشاگر را جذب مغناطیس خود می کرد. فرم در بی بری بوضوح بر متن غلبه داشت، متنی که البته بشدت نیازمند دراماتورژی بود. از لحاظ روانشناختی می توان برای نمایش هایی همچون بی بری کارکردی شبیه کاتارسیس (تخلیه روانی) قائل شد. مشاوره نویسنده و کارگردان با یک روان شناس پیش از نهایی کردن متن و اجرا در نمایش هایی که خرافات و افسانه های محلی را دستمایه خود قرار می دهند، سودمند خواهد بود. نمایش دیگری که به خطه جنوب تعلق داشت، از استخوان خالی شدن (ابراهیم پشت کوهی) بود که به اشتباه همه جا باعنوان بی استخوان معرفی شد حتی در جدول اجراها و تا پایان جشنواره هم با همین نام شناخته شد. از استخوان خالی شدن هم مثل بی بری نمایش قابل دفاع و البته تفکربرانگیزی بود. تلفیق مناسب و فکرشده فرم و محتوا مهم ترین ویژگی این نمایش بود. در متن نمایش هم دراماتیزه کردن یک اسطوره بومی قدیمی متعلق به بندرعباس خوب از آب در آمده بود. استفاده مناسب و بجا از نور موضعی و اکسسوار و طراحی هدفمند جامه ها نیز جلب توجه می کرد. برگزاری جشنواره تئاتر فجر بدون حداقل یک اجرا از نمایش های ویلیام شکسپیر امری تقریبا محال است. هملت (آرش دادگر)، هملتک (افق ایرجی)، مجلس انتقامجویی هملت (حسین جمالی)، مکبث (شهاب آگاهی) و ریچارد دوم (مهدی کوشکی) از جمله نمایش هایی بودند که مستقیم یا غیرمستقیم از تراژدی ها و حماسه های شکسپیر وام گرفته بودند . ریچارد دوم یکی از تحسین برانگیزترین و در عین حال دشوارترین اجراهای امسال بود؛ نقش آفرینان این نمایش باید با چوب پا راه می رفتند که کاری بسیار خسته کننده و انرژی بر بود، اما در مجموع همه آنها در سایه تمرینات مستمر و سختکوشی کم نظیرشان از پس این مهم بر آمده بودند. تمهید راه رفتن روی چوب در نظر اول یک نمایش کمیک را تداعی می کرد، اما تماشاگران خیلی زود در می یافتند این تمهید برای اجرای یک متن تاریخی کاملا جدی به کار بسته شده است. گام زدن و حرکت با چوب پا، ابعاد حماسی نمایشنامه را گسترش داده و دو چندان کرده بود. ریچارد دوم به واسطه استفاده بازیگرانش از چوب پا و فضای حماسی کار برای علاقه مندان قدیمی تئاتر تا حدودی تداعی گر نمایش Carmen Funeber بود که قریب به یک دهه پیش در بیست و سومین جشنواره تئاتر فجر اجرا شده بود؛ در آن نمایش بازیگران نقش شکنجه گر با چوب پا راه می رفتند. نمایش مهدی کوشکی یک رجزخوانی مطول بود که به واسطه اجرای کاملا متفاوتش اصلا خسته کننده نبود و تماشاگر را تا پایان با خود همراه می کرد. ژست در این نمایش از اهمیت خاصی برخوردار بود همچنین ایست های بازیگران نیز کاملا هدفدار بود. محصور و بسته بودن صحنه نیز حسی از Claustrophobia (بسته ماندگی یا ترس از حضور و محصورشدن در مکان های مسقف و بسته) را القا می کرد که ارتباط تماتیکی با ایده نهفته در متن داشت. هملت، هملتک، مجلس انتقامجویی هملت و مکبث برخلاف ریچارد دوم از قید و بند متن شکسپیر خود را رهانده بودند و قرائت و اجرای تازه و دیگرگونه ای از منبع اصلی پیش چشم می گذاشتند. دو تم در هملت دادگر کاملا برجسته بود: مرگ و سانسور ؛ هملت در واقع نقد و آسیب شناسی این دو پدیده تاریخی بود. هملت، متن بسیار خوب و تفکر برانگیزی داشت. اعمال تغییرات در متن اصلی کاملا حساب شده و آگاهانه بود. تلاش های کارگردان برای منطبق کردن برخی بخش های هملت شکسپیر با جامعه معاصر به بار نشسته بود. 2 نمایش دفاع مقدسی شطرنج با ماشین قیامت (شاهین صیادی) و پرسه در لابه لای فریم های به هم چسبیده (مجتبی رستمی فر) از جنگ می گفتند. هر دو نمایش در اجرا با کاستی های عدیده ای روبه رو بودند. شطرنج با ماشین قیامت که بر اساس رمانی به همین نام از حبیب احمدزاده نوشته و اجرا شده بود در بازنمایاندن روح حاکم بر رمان موفقیت چندانی حاصل نمی کرد. این نمایش بیشتر وامدار ادبیات بود تا تئاتر و تلاشی نافرجام محسوب می شد جهت نمایشی کردن متنی که اگر چه واجد قابلیت های تصویری برای پرده است، اما پتانسیل نمایشی چندانی برای صحنه ندارد. به دیگر بیان نویسنده از ابتدا در انتخاب متن اشتباه کرده و اگر هم به زعم خود مرتکب چنین اشتباهی نشده، در تبدیل منبع اقتباس به نمایشنامه ناموفق بوده است. پیام دهکردی با صداسازی و بازی مسلطش در مرد بالشی (محمد یعقوبی) توانست یک نمایش پر از لغزش را از سقوط برهاند و یک تنه، جور همه را بکشد. مسعود دلخواه طبق انتظار با نمایش اکسپرسیونیستی زندگی انسان، اجرایی کلاسیک از یک متن کلاسیک ارائه کرده بود. پک (صاحب آهنگر) از حد یک کار رئال بسیار تخت و معمولی فراتر نمی رفت و با ندیدنش هم مخاطب چیزی را از دست نمی داد. همه چیز درباره آقای ف (هادی عزیزی) سوژه جالبی بود؛ یک پیر پسر مطرب مجلس گرم کن به علت ابتلا به سرفه مزمن و گرفتگی صدا مجبور می شد شغل دیگری غیر از خوانندگی برای خود برگزیند. بزرگ ترین ایراد وارد بر این نمایش فقدان مهارتی به نام پردازش متن و اجرا بود. ایده اولیه اگر چه خوب بود، اما بدون پرداخت برای اجرا آماده شده بود. ردپای شخصیت پردازی در متن گم و ناپیدا بود. با همه این کاستی ها ، ولی ارزش یک بار دیدن را داشت. جشنواره تئاتر فجر امسال مبین تمام و کمال سیاست های فرهنگی و هنری دولت تدبیر و امید نبود؛ هر چند از میدان دادن به نمایشی همچون طلسم صبحگل از حالا می توان تا حدودی ـ فقط تا حدودی ـ چشم انداز تئاتر را در سال پیش رو ترسیم کرد. منتظریم و سرشار از امید چشم به تدبیر دولتمردان و سیاستگذاران و آینده نه چندان دور دوخته ایم . شهرام خرازی ها / منتقد تئاتر
جمعه 18 بهمن 1392 2:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها