محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803695073
همراه با یکی از بهترین روزهای کامبیز درمبخش
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۹ بهمن ۱۳۹۲ - ۱۲:۰۶
درمبخش در مراسم رونمایی از کتابش گفت: «مینیاتورهای سیاه» شگردی بود که بتوانم از مرزهای سانسور بگذرم و حرف‌هایی که باید بزنم را بزنم؛ زیرا پیچیده، تند و سیاسی بود و هر کسی آن را نمی‌فهمید و باید به آن توجه بسیاری می‌شد. به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کامبیز درمبخش در مراسم رونمایی کتابش که در شهر کتاب مرکزی برگزار می‌شد، گفت: امروز یکی از روزهای خوب زندگی‌ام است؛ چون آرزویم بود که این کتاب چاپ شود و بعد از 30 سال با کمک دوستان عزیزم آقایان انوشه و حسن کریم‌زاده، دو جوان با استعداد و بدون هیچ‌گونه پشتیبانی دولتی و خصوصی این کتاب چاپ شد که برای من افتخاری بزرگی است. این هنرمند ادامه داد: کارهای من را پدربزرگ‌ها، مادربزرگ‌ها، نوه‌ها و نتیجه‌های آنها و حتی نسل چهارمی‌ها تمجید می‌کنند و این به من انرژی می‌دهد. حضور جوان‌ها که سرمایه اصلی این مملکت هستند من را خوشحال می‌کند و از آنها قدردانی می‌کنم. او افزود: «مینیاتورهای سیاه» در سال‌های 52 تا 54 در نشریه ادبی آیندگان چاپ شد و در آن زمان بزرگترین نویسندگان و هنرمندان ایران در آن نشریه کار می‌کردند. به خاطر چاپ این کاریکاتورها دو بار من را در خیابان کاخ بازخواست کردند. درمبخش اضافه کرد: در همان روزنامه سه سبک متفاوت کار می‌کردم، یکی همین مینیاتور بود و دیگری کاریکاتورهای روز بود که هر شب بعد از اخبار، معروف‌ترین آنها را در تلویزیون نشان می‌دادند. این کاریکاتوریست تصریح کرد: در آن زمان من کارهایی به شکل ساده که با خط کار می‌شد را انجام می‌دادم و به من اعتراض می‌شد که چرا این آدم‌ها چشم و دهان ندارند و یا صحبت نمی‌کنند. در واقع این خطوط آغاز یک کار جدید در ایران بود. در آن زمان ما چند کاریکاتوریست بیشتر نداشتیم و کسانی که در این زمینه کار می‌کردند چند نفری بودند از جمله داوود شهیدی و آقای مؤسس که کاریکاتور را جدی گرفته بودیم چون این هنر برای دنیا بود و هدف‌مان این بود بدون کلام پیام را در کوتاه‌ترین مدت به مردم برسانیم. او بیان کرد: کاریکاتور یک زبان تصویر بود که برای آن زحمت بسیاری کشیدم. این طرح‌ها در ابتدا خیلی شلوغ بودند و امروز جای خودشان را باز کردند و ساده و ساده‌تر شدند. درمبخش درباره «مینیاتورهای سیاه» گفت: این کاریکاتورها شگردی بود که بتوانم از مرزهای سانسور بگذرم و حرف‌هایی که باید بزنم را بزنم زیرا پیچیده، تند و سیاسی بود که هر کسی آن را نمی‌فهمید و باید به آن توجه بسیاری می‌شد، اما کشیدن آنها این‌طور نبود که طی دو روز شروع شود. من در یک سال نزدیک به دو الی سه هزار مینیاتور را بررسی کردم و عصاره آنها را پیدا کردم. این هنرمند ادامه داد: هر جا که مینیاتور ایرانی را می‌بینید، کادرها هم در آن وجود دارند. یکی دیگر نداشتن پرسپکتیو بود که آن را رعایت کردم. بعد به مسئله جالب دیگری برخورد کردم که شاه را در وسط تصویر و بزرگ‌تر از دیگران می‌کشیدند. موضوع دیگری که کشف کردم این بود که تمام مینیاتورها میزانسن تئاتر و سینما بود که چیدمان شده بودند و انگار همه آنها رو به تماشاچی و دوربین نشسته‌اند. او مشخصه دیگر مینیاتور را این‌طور بیان کرد: مشخصه دیگر این بود که تمام آدم‌ها یا سه رخ و یا از روبرو بودند که من کمتر طرحی از آنها دیدم، یعنی در دو الی سه هزار کار چند مورد پیدا کردم که به صورت نیم‌رخ یا از پشت بودند زیرا می‌خواستند روبه تماشاچی باشند و موضوعات خود را نشان دهند. درمبخش اظهار کرد: مینیاتور تابع و در خدمت حماسه‌ها و شعرها بود و 100 درصد در خدمت دربار بود و هنرمندان در نهایت که بیکار می‌شدند، شخصیت شاه و اطرافیانش و عیش و نوش او را می‌کشیدند، بنابراین کمتر درد و رنج آنها را می‌دیدیم. به هر حال جنگ هم در مینیاتورها داریم اما چیزهایی که لازم داشتم پیدا و روی‌شان کار کردم. خالق «مینیاتورهای سیاه» درباره انتخاب این نام برای کتابش گفت: «مینیاتورهای سیاه» نه به این خاطر که با مرکب سیاه کشیده شده است لقب گرفته در واقع موضوعات آن سیاه است. مینیاتور این بار در خدمت داستان، مقاله، حماسه و دربار نبود بلکه مینیاتورهایی بود که خودشان هر کدام حرفی برای گفتن داشتند. چیزی که برایم جالب و عجیب است شباهت‌هایی است که با مسائل امروز دارد. او تصریح کرد: اگر کارهای مرا هم امروز ببینید هیچکدام زمان و مکان ندارند. دیروز که کتابم را ورق می‌زدم طرحی را که در آن آسمان سیاه و آلوده دیده می‌شد را دیدم که موضوع روز است. نمی‌دانم این الهام بوده است یا چیز دیگری، اما به هر حال مربوط به 53 سال پیش است. درمبخش همچنین بیان کرد: سعی می‌کنم کارم بدون کلام و برای آیندگان هم قابل فهم باشد و این کار ساده‌ای نیست و برای آن واقعا زحمت کشیده شده است. من با اینکه وارد سن 71 سالگی شدم اما هنوز امیدوارم و قصد دارم تا جایی که دست و مغزم کار می‌کند این کار را انجام دهم. چون علاوه بر اینکه احساس خوبی به مردم می‌دهم خودم هم راضی می‌شوم. این کار برای من یک نوع دارو است؛ دارویی که من را خوب می‌کند. این هنرمند در پاسخ به پرسش یکی از حاضران مبنی بر اینکه تا چه اندازه سفر و زندگی در خارج از ایران به روی کارهای شما اثر گذاشته است؟ بیان کرد: برای هنرمند مکانی که در آن متولد شده است نمی‌تواند مرکز دائمی باشد. هنرمند یک شهروند جهانی است، یعنی در دنیا زندگی می‌کند. هر جای دنیا که باشند همه را یک خانه می‌بینند اما خارج باعث شد که من این هنر را بیشتر بشناسم، بیشتر ببینم و آگاه شوم. کاریکاتور، هنر قرن بیستم است در ادامه مراسم رونمایی کتاب کامبیز درمبخش، ابراهیم حقیقی نیز صحبت کرد و گفت: در طول تاریخ ادبیات، شاعران و هنرمندان همیشه وقتی حرفی را که نمی‌توانستند به صراحت بزنند در لفافه، ابهام و ایهام می‌گفتند یا آن را به طنز تبدیل می‌کردند. پیشینه طنزپردازی ما در ادبیات این است که در لفافه حرف‌های پیچیده‌اش را می‌زند و اگر به صراحت می‌گفتند قطعا گردنش را می‌زدند یا به دار می‌آویختنش. او ادامه داد: کاریکاتور، هنر قرن بیستم است، کاریکاتوریست هم چاره‌ای ندارد برای اینکه بخواهد حرفش را بزند دست به دامن طنازی شود. این کتاب درمبخش دوره بسیار خاصی است، همچنان که خودش می‌گوید، نمی‌داند چطور اتفاق افتاده و از ناخودآگاه برخواسته است، حرفی را که امروز ما سال‌ها می‌زدیم او در آن زمان در پی‌اش بوده و آن یافتن هویت در هنر تجسمی است. این طراح گرافیک تصریح کرد: درمبخش برای یافتن این هویت نقاش نیست اما دغدغه فکری‌اش بوده که پیشینه تصویری نگارگری را نگاه کند و از درون آن نکاتی بیابد که به دردش می‌خورد. نقاشان ما در دوران جنبش سقاخانه، به گونه دیگری می‌پرداختند و همه در پی یافتن هویت و پیشینه ایرانی بودیم که درمبخش در این سری کارها به راحتی به آنها دست یافته است و حرف خودش را زده است. حقیقی بیان کرد: اگر درمبخش به شیوه عدم پرداختن به پرسپکتیو و یا گونه طراحی کردن چهره‌ها می‌پردازد و یا اگر جای سلطان و حاکم را جا به جا می‌کند و یا آنها را سر جایشان می‌نشاند، برای مثال گاهی آنقدر تند و تیز آن را به مری تبدیل می‌کند که به یک معده و روده وصل است و به آنها خوراک می‌دهند و مابقی در حال رامش‌گری هستند. او افزود: موفقیت دیگری که او به آنها دست یافته این است که تمام این نشانه‌ها از یک جامعه به هم ریخته و پر از تضاد حرف می‌زند، سیاهی کارهای او اینجاست وگرنه تمام کاریکاتورهای او بدون استثنا در کاغذ سفید کشیده شده‌اند. عضو انجمن بین‌المللی طراحان گرافیک اضافه کرد: موفقیت دیگر درمبخش این است که تمام کارهایش در روزنامه آیندگان چاپ می‌شده و هر روز در دست مردم قرار می‌گرفته و این یعنی حرفش را می‌زده است. دیگر اینکه وقتی کتاب او را ورق می‌زنیم، می‌بینیم که این کاریکاتورها امروز نماینده آدم‌های کج ما هستند، در حقیقت درمبخش آیینه‌ای ساخته که آن را به آقایان انوشه و حسن کریم‌زاده داده و آنها نیز به آن صیقل مجدد دادند و در یک جعبه‌ی آیینه زیبا گذاشتند که ما دوباره آن را نگاه می‌کنیم. حقیقی اظهار کرد: گاهی به کارهای کاریکاتوریست‌های بزرگ که درمبخش هم جزو یکی از آن‌هاست نگاه می‌کنم نگران می‌شوم از اینکه بسیار واضح نشان می‌دهد که ما چقدر بد شدیم، گرچه دلمان نمی‌خواسته بد شویم اما این‌طور شده‌ایم. سپس ابراهیم حقیقی نوشته‌ای با عنوان «نگهبان شب» را که در سال 85 در مجله بخارا درباره کامبیز درمبخش چاپ شده بود را خواند و گفت: این نوشته حرفی است که درباره درمبخش زده‌ام و همچنان می‌توانم آن را درباره او بیان کنم. درمبخش را به عنوان هنرمندی که کارهایش کهنه نمی‌شود، می‌شناسم در ادامه این مراسم آیدین آغداشلو هم گفت: اگر درمبخش به من نگاه نمی‌کرد راحت‌تر می‌توانستم درباره او صحبت کنم. آدم ناچار است در چنین جاهایی جز تحسین مطلق چیز دیگری نگوید. بیراهه نیست که کامبیز و حاصل عمر او و جایگاهش را در هنر معاصر ایران تحسین کنم. حضورم در اینجا به علت آن است که می‌خواستم به این جمع فرهیخته ارزشمند متصل شوم و بگویم من هم آنجا بودم. این هنرمند افزود: من «مینیاتورهای سیاه» از ابتدا ترغیب می‌کردم و همیشه آن را دوست داشتم و خودش هم یکی از آنها را به من لطف کرد. گرچه نمی‌دانم چرا این لطف را به من داشت اما لابد مستحق آن بودم. او ادامه داد: برایم جالب بود که این دنیای بسیار خاص متفاوت و منحصر به فرد چطور شکل می‌گیرد و چطور هر اثر از دل اثر قبلی درمی‌آید. من درمبخش را به خاطر گستره ذهن فعالش تحسین کردم و او را به عنوان یک هنرمندی که کارهایش با آدم می‌ماند و کهنه نمی‌شود، می‌شناسم. آغداشلو تصریح کرد: در کارهایی که هنرمندانه هستند مثل هر اثر هنری آن اثر لایه‌لایه است و با یک بار تماشا عمرش تمام نمی‌شود و کامبیز درمبخش از این دسته هنرمندان است. «مینیاتورهای سیاه» کتاب نفیسی است جز اینکه باید به گرافیست با استعداد آن بگویم که یک گرافیست نباید زیاد خودنمایی کند. این کتاب زیادی زیباست و من ترجیح می‌دادم که ساده‌تر باشد اما این نظر شخصی من است. این هنرمند اضافه کرد: من 73 ساله هستم و بسیاری از چیزهایی که قبول داشتم و از صمیم قلبم به آن اعتقاد داشتم چه در زندگی، معنا و هنر به کلی دگرگون شده و نمی‌دانم چرا من از آنها خوشم می‌آمده است یا چطور به خیلی از چیزها دل بسته بودم. منتها نقاشی‌های این کتاب این‌طور نیست. کارهای کتاب، کارهای بسیار خوب و درستی است. او با اشاره به اینکه «مینیاتورهای سیاه» را در مجموع دو بخش دیده است، بیان کرد: نگارگری‌های قدیمی و مکتب اصفهان با این نمونه‌ها کار شده است. من این دو دسته را برای خودم به این صورت شکل دادم که در یک دسته موجوداتی که از دنیای اثیری نگارگری‌ها آمده‌اند با خودشان درگیر هستند. در این نمونه‌ها موجود همیشگی که مخوف و نابودکننده است، آیینه‌دار است و هر چه که هست من اسم آن را موجودی که در زیبایی و صحت و درستی اخلال می‌کند، می‌گذارم. آغداشلو گفت: نگاه به گذشته و هر چیزی که به آن زیبایی کامل، درست و الگو می‌گفتیم حالا در این نقاشی‌ها به یک نگاه تلخ تبدیل می‌شود. این نگاه کاهنده و نقاد قسمت فوق‌العاده‌ای است که با زیبا‌یی‌های مرسوم طرف می‌شود و جرأت این کار بسیار زیاد است. این‌ها برایم ماندگار است. او ادامه داد: حالا دیگر از آن نگاه افسوس‌خور گذشته‌گرا که با مظهر جهان معاصر خردکننده و نابودکننده در حال هتک حرمت است، دور شده‌ام. یعنی ترتیبی که در 40 سال قبل جا افتاده بود، خطی میان جهان معاصر ماشینی خردکننده و نابودکننده بوده اما حالا دیگر آن نظر را ندارم. البته نمی‌دانم درمبخش خودش این نظر را دارد یا نه. این هنرمند تصریح کرد: این احساسات شریف حال دورانی است که هنرمند ایرانی سعی می‌کرد گذشته خود را تطهیر کند و جهان معاصر به عنوان یک مزاحم و مخل را در بسیاری از جاها لازم ندارد. بدنه این کارها در این بخش به زیبایی و داستانی بیان شده است. خط، بخشی از بیان اثر است که در کارهای بسیاری از هنرمندان کاریکاتوریست وجود دارد. خود خط یک موضوع است و حرف می‌زند. بیشتر بخش تفکر و اندیشه‌های درمبخش جذاب بوده و هست اما مهارت فوق‌العاده‌ی او و تبدیل خط نازک ساده به اثری سیال را همیشه تحسین کرده‌ام. آغداشلو افزود: کامبیز درمبخش یک انسان مدرن امروز است ولی اگر با تاریخ تفسیر شود، آن زمان را می‌بینیم که این تاریخ چقدر مملو از خباثت، فاجعه و کشتار است. اینکه خود هنرمند آیینه‌دار فضاحت و یا زیبایی جهان است، آیینه را به جای اینکه دست خودش بگیرد دست آدم مخل داده است و در حقیقت کار زیادی نمی‌کند جز اینکه فاصله را به ما تفهیم و یادآوری کند. آیدین آغداشلو هنگامی که صحبت‌هایش تمام شد رو به درمبخش نگاه کرد و گفت: از حرف‌هایم راضی بودی؟ و درمبخش نیز سرش را به نشانه‌ی پاسخ مثبت تکان داد. برای من «مینیاتورهای سیاه» چیز دیگری است در ادامه این مراسمف پرویزکلانتری هم درباره درمبخش گفت: یکی از مهمترین کارهایی که من شیفته آن هستم کارهای مربوط به فولون، هنرمند بلژیکی است. کارهای او بسیار شگفت‌انگیز است و پرسش‌هایی را مطرح می‌کند که جوابی به آن نمی‌دهد و آدم در برابر کارهای او گیج قرار می‌گیرد. همان حس و حالی که در فولون است در کامبیز درمبخش نیز دیده می‌شود. هیچکدام از همپاهای او از نظر کمیت به درمبخش نمی‌رسند. تعداد کارهایی که او تولید کرده، حیرت‌انگیز است اما برای من «مینیاتورهای سیاه» چیز دیگری است. این هنرمند ادامه داد: من گمان می‌کنم در مجموعه هنرهای معاصر ایران، درمبخش جایگاه بسیار معتبر و مهمی از نظر شیوه بیانی دارد که چطور این آدم هوشمندانه به اوج هنر ایران و مینیاتورهای شاهنامه نگاهی داشته است. عجیب است که اینقدر خوب با این شیوه بیانی نقادانه به سرنوشت تاریخی ما نگاه می‌کند. مسعود محرابی، داوود موسایی، داوود شهیدی، مجیب رضا، علی جعفری، هادی حیدری، ولی‌الله خاکدان، حسن کریم‌زاده و... از جمله میهمانان روز سه‌شنبه هشتم بهمن‌ماه در شهر کتاب مرکزی و مراسم رونمایی «مینیاتورهای سیاه» کامبیز درمبخش بودند. اجرای این مراسم را علی اصغر محمدخانی بر عهده داشت. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها