واضح آرشیو وب فارسی:ايران: تأمل مروري بر مشكلات منتقدان سينما در جشنوارههاي فيلم فجر آن كاخ كه جشنواره در او جاي گرفت!
ميگويند ايرانيها ملت صبوري هستند؛ گروهي برآنند كه ايرانيها حافظه تاريخي ندارند وگرنه كاسه صبرشان هم آن قدرها بزرگ نيست كه به آساني لبريز نشود؛ حالا بالاخره هر چه كه باشد، بايد بپذيريم كه معمولاً به تكرار و استمرار ناهنجاريها و كارنابلديها عادت ميكنيم چرا كه به تجربه دريافتهايم كه گوش شنوايي نيست (يا فرصت شنيدن ندارد!) اما اگر دنبال نقيضي براي اين قضيه باشيم، اعتراضات سالانه منتقدان و نويسندگان سينمايي به شيوه اجرايي رايج در كاخ جشنواره (سالن اجتماعات برج ميلاد) است كه چند سالي است قلب تپنده و مركز مهمترين رويداد سينمايي كشور يعني جشنواره بينالمللي فيلم فجر است.
فارغ از برنامهريزيهاي محتوايي و قوت و ضعف فيلمهاي حاضر در هر دوره، بالاخره بايد پذيرفت كه انعكاس اين رويداد مهم چه به عنوان دستاورد تلاش مسئولان برگزاركننده و چه به عنوان ارزيابي عملكرد سالانه سينماگران كشور، صد درصد به فعاليت خبرنگاران، منتقدان و نويسندگاني بستگي دارد كه به عنوان كارشناسان صاحب تخصص بايد امور مربوطه را ارزيابي، نقد و در نهايت قلمي كنند.
اعتراضات منتقدان سينما البته از ديرباز و از زمان اختصاص يك سينماي خاص به رسانهها سابقه داشته كه عمدتاً يا ناظر بر كيفيت نامطلوب تصوير و صدا يا ناشي از حضور پرتعداد مهمانان غيرمنتقدي است كه بخش عمده صندليها را به اشغال درميآورند.
با انتقال سينماي رسانهها به سالن اجتماعات برج ميلاد به نظر ميرسيد كه هر دو مشكل حل شده باشد ولي افزايش جمعيت مهمانان ناخوانده بخصوص در چند دوره اخير چنان بود كه نه تنها بسياري از پيشكسوتهاي عرصه قلم را از صرافت حضور در اين مهماني شلوغ انداخت، بلكه نويسندگان جوانتر و سمج را هم از طلا گشتن پشيمان كرد؛ چنان كه عمده گزارشهاي مطبوعاتيشان در پايان هر دوره تبديل به نفريننامههايي شد خطاب به برگزاركنندگان!
امسال با حضور تيم جديد و با تجربهاي در كسوت گروه برگزاركننده مواجهيم كه پيشاپيش به نظر ميرسد تمهيدات مناسب و استانداردي براي كنترل نابسامانيهاي دورههاي قبلي جشنواره انديشيده باشند. اما از باب يادآوري بد نيست مروري بر اين مشكلات و راهكارهاي اجرايي گريز از آنها داشته باشيم:
1- شلوغي سالنها: صرفنظر از مسائلي نظير عشق به سينما و حضور در تب و تاب جشنواره، بايد متأسفانه بپذيريم كه انگيزه اصلي بسياري از مهمانان اجباري در كاخ جشنواره تماشاي مجاني فيلم به اضافه يكي دو وعده غذاي گرم و ساير مأكولات در كنار دوستان و احياناً خانوادهها است.
به اضافه احساس تفاخر حاصل از حضور در كنار چهرههاي سرشناس مثل بازيگران و فيلمسازان معروف.
پيشنهاد نميكنيم كه تشريفات تجملي مثل پذيرايي ناهار و شام(كه واقعاً در هيچ جشنواره سينمايي در دنيا مشابه ندارد و جز هزينههاي سنگين هم حاصلي دربر نخواهد داشت) را يكباره قطع كنند. بهتر است با توجه به دوري كاخ جشنواره از امكانات شهري، براي پذيرايي رايگان به ساندويچهاي ميان وعدهاي اكتفا شود و علاقهمندان به استفاده از منوي رستوران، بهاي آن را بپردازند.
سالن اجتماعات برج ميلاد داراي يك سالن اصلي، يك بالكن و چند سالن كوچكتر در طبقات پائين است كه معمولاً در ايام برگزاري جشنواره خالي از تماشاگر هستند: يا برنامهاي ندارند يا مخاطبان برنامههايشان در سالن اصلي در حال تماشاي فيلمهاي بخش مسابقهاند.
ميشود با صدور كارتهاي سهرنگ، مراجعان به كاخ را برحسب ميزان اهميتشان در انعكاس رسانهاي يا ساير اهداف برگزاري، روانه اين سه ظرفيت كرد؛ با اين راهكار كه مثلاً 10 يا پانزده دقيقه پس از شروع سئانسها، ظرفيت خالي هر بخش را به مخاطبان جا مانده از ساير بخشها واگذار كرد.
2- اداره سالنها: بخش بزرگي از نابسامانيهاي رايج در ايام برگزاري ناشي از كار نابلدي و بيتجربگي مأموراني است كه مسئول كنترل و انتظامات و ورود و خروج به سالنها هستند.
برگزاركردن يك جلسه چندساعته توجيهي در روزهاي قبل از برگزاري، به علاوه نظارت مستمر در 11 روز برگزاري ميتواند خطاهاي اين افراد را تاحد زيادي كاهش دهد و نظم توأم با احترام را به سالنها برگرداند. كنترل سختگيريهاي بيجا براي اهالي رسانه و آسانگيري در ورود كودكان و دوستان و اقوام، مهمترين موضوع اين نظارتها خواهد بود.
نمايشگاه بيتماشاگر مسابقه مواد تبليغي، بخش بزرگي از فضاي سالن انتظار را گرفته كه ميتواند به راهروهاي طبقه بالا (مجاور وروديهاي بالكن) منتقل شود و جاي خود را به تعداد بيشتري ميز و صندلي بدهد كه كمبودشان - در مقايسه با جمعيت حاضر در سالن- بشدت احساس ميشود. و درنهايت اين كه تراكم بيش از حد غرفههاي مربوط به شبكههاي راديويي و تلويزيوني هم از عوامل ايجاد سر و صداي مضاعف و شلوغي در يالهاي شمالي سالن انتظار است كه باز هم ميشود بنا به مقتضيات اجرايي، به يكي از يالهاي شرقي يا غربي منتقل شوند.
مواردي كه ذكر شد، شايد تا حدي آرماني به نظر برسند ولي در شرايط معقول، نظير اوضاع فعلي و شروع زودهنگام كارهاي اجرايي قابل بررسياند.
فراموش نكنيم كه اختصاص يك سالن به رسانه با هدف پوشش كامل و بهتر خبري و داغ كردن هرچه بيشتر تنور جشنواره است؛ پس رعايت الزاماتي چنين ساده براي مساعد كردن فضاي رواني حاكم بر اين سالن در حقيقت اجتناب ناپذير است.
آنچه باقي ميماند، تنها درخواست انديشيدن تمهيد مناسب براي نمايش آثار شاخص خارجي شركتكننده در بخشهاي بينالملل در اين سالن و براي نويسندگان سينمايي است. تمهيدي كه فقدانش در چند دوره گذشته عملاً اين بخشهاي جشنواره را با سكوت كامل مطبوعات مواجه ساخته است.
پنجشنبه 5 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]