تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820658019
بزن‌بكوب يلدايي
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: بزن‌بكوب يلدايي
مدرسه‌ى حيوانات - ۴۱
ماجرا از مسابقه‌اي شروع شد كه آقاي بز راه انداخته بود: «براي تمرين كار گروهي، فردا يه مسابقه‌ي طناب‌كشي داريم! همه هم بايد شركت كنن. ديگه ياركشي و اينا هم همين امروز با خودتون.»
توله‌ها كه عاشق تك‌روي و تك‌خوري بودند، حالشان از هرچي كار گروهي بود، بههم مي‌خورد. اما براي اين مسابقه كلي انگيزه داشتند: رو‌كم‌كني، حال‌گيري، مَنم مَنم، مَنم ديگه، بينيم ديگه و ...
اين‌جوري بود كه فيل و شير شروع به ياركشي كردند: من‌من... كشيدم... كي‌رو... زرافه... كرگدن... ياركشي بهخوبي پيش رفت تا اينكه تنها يك نفر از بچه‌ها روي زمين ماند: موش!
كسي موش را نميخواست. يعني شير فرياد ميزد: «موش لاجونه! ما كه نميخوايمش!» و فيل هم ميگفت: «اگه مثل قبل با دندوناش طناب رو بگيره حتماً پاره ميشه. اصلاً ما حاضريم يه يار كمتر داشته باشيم.»
موش سرش را پايين انداخته بود و هي غصه مي‌خورد. دلش ميخواست زمين، دهن باز كند و قورتش بدهد، اما انگار زمين هم سير بود و بيوفايي ميكرد. خلاصه كار بالا گرفت و دو طرف كه مي‌دانستند مسابقه بدون حضور همه‌ي توله‌ها برگزار نمي‌شود، براي تعيين تكليف موش، راه‌حل هميشگي به‌ذهنشان رسيد: قرار دعوا: «هر گروهي كتك بيشتري خورد، موش، آش كشك خالشه!»
عصر همان‌روز بزنبزن شروع شد و توله‌ها مثل حيوان به جان هم افتادند. گوش كسي هم به حرفهاي موش بدهكار نبود: «بابا نزنين، اصلاً من نميخوام تو هيچ تيمي باشم...» بعد از چند لحظه، موش وسط ميدان جنگ، تنها يك توده حيوان ميديد كه به پر و پاي هم پيچيده بودند، گاهي هوار ميكشيدند و گاهي ناله ميكردند.
دم غروب، دعوا تمام شد، اما بچه‌ها به سه دليل، آن شب را فراموش نكردند:
۱. چون شب يلدا بود و بلندترين شب سال، بچه‌ها فكر ميكردند بايد يك‌ذره بيشتر، درد كتكهايي را كه خورده بودند، تحمل كنند.
۲. بعداً فهميدند طناب مسابقه درست مثل سال پيش با دندان يكي از بچه‌ها بريده شده.
۳. همان‌شب، برف سنگيني آمد و مدرسه و مسابقه كلاً تعطيل شد و همه‌چيز رفت روي هوا.
چهارشنبه 4 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
گوناگون
پربازدیدترینها