تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1870562317
بهترين تجارت دنيا از منظر قرآن كريم/ چه كساني به بهشت مي‌روند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: بهترين تجارت دنيا از منظر قرآن كريم/ چه كساني به بهشت مي‌روند
خداوند در آيات ۱۱۱ و ۱۱۲ سوره مباركه توبه به بيان خصوصيات مؤمنان و خريداري جان و مال آنها پرداخته است.
به گزارش خبرنگار فعاليت‌هاي قرآني خبرگزاري فارس خداوند در آيات 111 و 112 سوره مباركه «توبه» خود را خريدار جان و مال مؤمنان بيان كرده و مي‌فرمايد: در اين داد و ستد پيروزي از آن شماست.
همچنين در آيه 112 سوره مباركه «توبه» خداوند خصوصيات كساني را كه مي‌توانند در راهش شهيد شوند را بيان كرده است.
111إِنَّ اللّهَ اشْتَرى مِنَ الْمُؤْمِنينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ يُقاتِلُونَ في سَبيلِ اللّهِ فَيَقْتُلُونَ وَ يُقْتَلُونَ وَعْداً عَلَيْهِ حَقّاً فِي التَّوْراةِ وَ الإِنْجيلِ وَ الْقُرْآنِ وَ مَنْ أَوْفى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذي بايَعْتُمْ بِهِ وَ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ
112التّائِبُونَ الْعابِدُونَ الْحامِدُونَ السّائِحُونَ الرّاكِعُونَ السّاجِدُونَ الآْمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ الْحافِظُونَ لِحُدُودِ اللّهِ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنينَ
ترجمه
خداوند از مؤمنان، جان‌ها و اموالشان را خريدارى كرده، كه (در برابرش) بهشت براى آنان باشد؛ (به اين گونه كه) در راه خدا پيكار مى‌كنند، مى‌كشند و كشته مى‌شوند؛ اين وعده حقى است بر او، كه در تورات و انجيل و قرآن ذكر فرموده؛ و چه كسى از خدا به عهدش وفادارتر است؟! اكنون بشارت باد بر شما، به داد و ستدى كه با خدا كرده‌ايد؛ و اين است آن پيروزى بزرگ!
توبه‌كنندگان، عبادت كاران، سپاس گويان، سياحت‌كنندگان، ركوع‌كنندگان، سجده‌آوران، آمران به معروف، نهى كنندگان از منكر، و حافظان حدود (و مرزهاى) الهى، (مؤمنان حقيقى‌اند)؛ و بشارت ده به (چنين) مؤمنانى!
يك تجارت بى‌نظير
از آنجا كه در آيات گذشته، درباره متخلفان از جهاد سخن به ميان آمد، در اين دو آيه، مقام والاى مجاهدان با ايمان، با ذكر مثال جالبى، بيان شده است.
در اين مثال، خداوند خود را خريدار، و مؤمنان را فروشنده معرفى كرده، و مى‌فرمايد: «خداوند از مؤمنان جان‌ها و اموالشان را خريدارى كرده، كه در برابر اين متاع، بهشت براى آنان باشد» (إِنَّ اللّهَ اشْتَرى مِنَ الْمُؤْمِنينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ).
و از آنجا كه در هر معامله، «پنج ركن اساسى» وجود دارد يعنى خريدار، فروشنده، متاع، قيمت و سند معامله، خداوند در اين آيه، به تمام اين اركان اشاره كرده است.
خودش را «خريدار»، مؤمنان را «فروشنده»، جان‌ها و اموال را «متاع» و بهشت را «ثمن» (بها)، براى اين معامله قرار داده است، اما طرز پرداخت اين متاع را با تعبير لطيفى چنين بيان مى‌كند: «آنها در راه خدا پيكار مى‌كنند، و دشمنان حق را مى‌كشند، و يا در اين راه كشته مى‌شوند و شربت شهادت را مى‌نوشند» (يُقاتِلُونَ في سَبيلِ اللّهِ فَيَقْتُلُونَ وَ يُقْتَلُونَ).
در حقيقت، محل تحويل متاع، ميدان جهاد است، اعم از جان، و يا اموالى كه در جهاد مصرف مى‌شود.
و به دنبال آن به «اسناد» معتبر و محكم اين معامله، كه پنجمين ركن است اشاره كرده، مى‌فرمايد: «اين وعده حقى است بر عهده خداوند، كه در سه كتاب آسمانى تورات، انجيل و قرآن آمده است» (وَعْداً عَلَيْهِ حَقّاً فِي التَّوْراةِ وَ الإِنْجيلِ وَ الْقُرْآنِ).
البته، با توجه به تعبير «فِى سَبِيْلِ اللّهِ»، به خوبى روشن مى‌شود كه: خداوند خريدار جان‌ها، تلاش‌ها، كوشش‌ها و مجاهدت‌هايى است كه، در راه او صورت مى‌گيرد، يعنى: در راه پياده كردن حق و عدالت، و آزادى و نجات انسان‌ها، از چنگال كفر و ظلم و فساد.
سپس، براى تأكيد روى اين معامله بزرگ اضافه مى‌كند: «چه كسى وفادارتر به عهدش از خدا است»؟ (وَ مَنْ أَوْفى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ).
يعنى؛ گر چه بهاى اين معامله فوراً پرداخت نمى‌شود، اما خطرات نسيه را در بر ندارد؛ چرا كه خداوند، به حكم قدرت، توانائى و بى‌نيازى، از هر كس، نسبت به عهد و پيمانش وفادارتر است، نه فراموش مى‌كند، نه از پرداخت عاجز است، و نه كارى بر خلاف حكمت انجام مى‌دهد، كه از آن پشيمان گردد و نه العياذ باللّه خلاف مى‌گويد.
بنابر اين، هيچ گونه جاى شك و ترديد در وفادارى او به عهدش، و پرداختن بها در رأس موعد، باقى نمى‌ماند.
و از همه جالب تر اين كه پس از انجام مراسم اين معامله، همان گونه كه در ميان تجارت كنندگان معمول است، به طرف مقابل تبريك گفته، و معامله را معامله پر سودى براى او مى‌خواهد و مى‌فرمايد: «بشارت باد بر شما به اين معامله‌اى كه انجام داديد»! (فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذي بايَعْتُمْ بِهِ).
«و اين پيروزى و رستگارى بزرگى براى همه شما است» (وَ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ).
نظير همين مطلب، با عبارات ديگرى در سوره «صف»، آمده است، آنجا كه مى‌فرمايد: يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلى تِجارَة تُنْجيكُمْ مِنْ عَذاب أَليم * تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُجاهِدُونَ في سَبيلِ اللّهِ بِأَمْوالِكُمْ وَ أَنْفُسِكُمْ ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ * يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ يُدْخِلْكُمْ جَنّات تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهارُ وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً في جَنّاتِ عَدْن ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظيم:
«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! آيا شما را به تجارتى راهنمائى كنم كه شما را از عذاب دردناك رهائى مى‌بخشد؟! * به خدا و رسولش ايمان بياوريد و با اموال و جان‌هايتان در راه خدا جهاد كنيد؛ اين براى شما (از هر چيز) بهتر است اگر بدانيد! * (اگر چنين كنيد) گناهانتان را مى‌بخشد و شما را در باغ‌هائى از بهشت داخل مى‌كند كه نهرها از زير درختانش جارى است و در مسكن‌هاى پاكيزه در بهشت جاويدان جاى مى‌دهد و اين پيروزى عظيم است».
انسان از اين همه لطف و محبت پروردگار، در حيرت فرو مى‌رود، خداوندى كه مالك همه عالم هستى، و حاكم مطلق بر تمام جهان آفرينش است، و هر كس هر چه دارد از او دارد، در مقامِ خريدارىِ همين مواهبى كه به بندگان بخشيده، بر مى‌آيد، و اعطائىِ خود را به بهائى صد چندان مى‌خرد.
عجيب تر اين كه جهادى كه باعث سربلندى خود انسان، و پيروزى و افتخار هر قوم و ملتى است، و ثمراتش سرانجام به خود آنها باز مى‌گردد، به عنوان بهاى اين متاع شمرده است.
و با اين كه بايد در مقابل متاع و بها، معادله‌اى باشد، اين تعادل را ناديده گرفته و سعادت جاويدان را، در برابر يك متاع ناپايدار، كه به هر حال فانى شدنى است (خواه در بستر بيمارى و خواه در ميدان جنگ) قرار داده و از اين مهم تر، با اين كه خدا از همه راستگويان راستگوتر است، و نياز به هيچ‌گونه سند و تضمينى ندارد، مهم‌ترين اسناد و تضمين‌ها را براى بندگانش قائل شده است.
در پايان اين معامله بزرگ، به آنها تبريك مى‌گويد، و بشارت مى‌دهد: آيا لطف و محبت و مرحمت از اين بالاتر تصور مى‌شود؟! و آيا معامله‌اى از اين پرسودتر وجود دارد؟
در حديثى از «جابر بن عبداللّه انصارى» مى‌خوانيم: هنگامى كه آيه فوق نازل شد، پيامبر(ص)در مسجد بود، حضرت آيه را با صداى بلند تلاوت كرد و مردم تكبير گفتند، مردى از «انصار» پيش آمد و از روى تعجب از پيامبر(ص)پرسيد: راستى اين آيه بود كه نازل شد؟
پيامبر(ص)فرمود: آرى.
مرد انصارى گفت: بَيْعٌ رَبِيْحٌ لانُقِيْلُ وَ لانَسْتَقِيْلُ: «چه معامله پر سودى؟ نه اين معامله را باز مى‌گردانيم، و نه اگر بازگشتى از ما بخواهند، مى‌پذيريم»! نه فسخ مى‌كنيم و نه فسخ را مى‌پذيريم.
همان گونه كه روش قرآن مجيد است، كه در آيه‌اى سخنى را به اجمال مى‌گويد، و در آيه بعد به شرح و توضيح آن مى‌پردازد، در دومين آيه مورد بحث، مؤمنان را كه فروشندگان جان و مال به خدا هستند، با نُه صفت بارز معرفى مى‌كند، يعنى خداوند با چنين فروشندگانى به معامله مبادرت مى‌كند:
«آنها كه توبه كارانند»، و دل و جان خود را به وسيله آب توبه، از آلودگى گناه شستشو مى‌دهند (التّائِبُون).
«آنها كه عبادت كارانند»، و در پرتو راز و نياز با خدا، و پرستش ذات پاك او خودسازى مى‌كنند (العابِدُون).
«آنها كه در برابر نعمت‌هاى مادّى و معنوى پروردگار، سپاس مى گويند» (الحامِدُون).
«آنها كه از يك كانون عبادت و پرستش به كانون ديگرى رفت و آمد دارند» (السّائِحُون).
به اين ترتيب، برنامه‌هاى خودسازى آنان در پرتو عبادت، در محيط محدودى خلاصه نمى‌شود، و به افق خاصى تعلق ندارد، بلكه همه جا كانون عبوديت پروردگار، و خودسازى و تربيت براى آنها است، و هر كجا درسى در اين زمينه باشد طالب آنند.
«سائِح» در اصل از ماده «سيح» و «سياحت»، به معنى جريان و استمرار گرفته شده.
در اين كه منظور از «سائِح» در آيه فوق، چه نوع سياحت و جريان و استمرارى است، در ميان مفسران گفت‌وگو است.
بعضى همان گونه كه در بالا گفتيم، «سائح» را به معنى سير در ميان كانون‌هاى عبادت گرفته‌اند، در حديثى از پيامبر(ص)مى‌خوانيم سِياحَةُ أُمَّتِي فِي الْمَساجِدِ: «سياحت امت من در مساجد است».
بعضى ديگر، «سائِح» را به معنى «صائم» و روزه‌دار گرفته‌اند زيرا روزه يك كار مستمر در سراسر روز است، در حديثى مى‌خوانيم كه پيامبر(ص)فرمود: إِنَّ السّائِحِيْنَ هُمُ الصّائِمُونَ: «سائحان روزه دارانند».
بعضى ديگر از مفسران، «سياحت» را به معنى «سير و گردش در روى زمين»، و مشاهده آثار عظمت خدا، و شناخت جوامع بشرى، و آشنائى به عادات و رسوم و علوم و دانش‌هاى اقوام، كه انديشه انسان را زنده و فكر او را پخته مى‌سازد، دانسته‌اند.
بعضى ديگر از مفسران، «سياحت» را به معنى سير و حركت به سوى ميدان جهاد، و مبارزه با دشمن مى‌دانند، و حديث نبوى معروف: إِنَّ سِياحَةَ أُمَّتِى الْجَهادُ فِى سَبِيْلِ اللّهِ: «سياحت امت من جهاد در راه خدا است» را شاهد آن گرفته‌اند.
سرانجام، بعضى آن را به معنى، سير عقل و فكر در مسائل مختلف مربوط به جهان هستى، و عوامل سعادت و پيروزى، و اسباب شكست و ناكامى دانسته‌اند.
ولى، با توجه به اوصافى كه قبل و بعد از آن شمرده شده، معنى اول مناسب‌تر از همه به نظر مى‌رسد، هر چند اراده تمام اين معانى از اين كلمه نيز، كاملاً ممكن است زيرا همه اين مفاهيم در مفهوم سير و سياحت جمع است.
«آنها كه در برابر عظمت خدا، ركوع مى كنند» (الرّاكِعُون).
«آنها كه سر بر آستانش مى‌سايند و سجده مى‌آورند» (السّاجِدُون).
«آنها كه مردم را به نيكى ها دعوت مى‌كنند» (الآمِرُونَ بِالْمَعْرُوف).
«آنها كه تنها به وظيفه دعوت به نيكى قناعت نمى‌كنند، بلكه با هر گونه فساد و منكرى مى‌جنگند» (وَ النّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَر).
«و آنها كه پس از اداى رسالت امر به معروف و نهى از منكر، به آخرين و مهم‌ترين وظيفه اجتماعى خود يعنى حفظ حدود الهى، اجراى قوانين او، و اقامه حق و عدالت قيام مى‌كنند» (وَ الْحافِظُونَ لِحُدوُدِ اللّه).
پس از ذكر اين صفات نُه گانه، خداوند بار ديگر، چنين مؤمنان راستين و تربيت يافتگان مكتب ايمان و عمل را تشويق مى‌كند، و به پيامبرش مى‌گويد: «اين مؤمنان را بشارت ده»! (وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِين).
از آنجا كه متعلق بشارت ذكر نشده، و يا به تعبير ديگر: بشارت به طور مطلق آمده است، مفهوم وسيعى را مى‌فهماند، كه هر خير و سعادتى را در بر مى‌گيرد، يعنى: آنها را به هر خير و هر سعادت، و هر گونه افتخار بشارت ده!.
توجه به اين نكته نيز لازم است كه قسمتى از اين صفات نُه گانه (شش صفت اول)، مربوط به جنبه‌هاى خودسازى و تربيتى افراد است، و صفت هفتم و هشتم، به وظائف حساس اجتماعى، و پاك‌سازى محيط جامعه اشاره مى‌كند، و آخرين صفت، حكايت از مسئوليت‌هاى همگانى، در مورد تشكيل حكومت صالح، و شركت فعالانه در مسائل مثبت سياسى دارد.
منبع: تفسير نمونه
انتهاي پيام/ك
سه شنبه 3 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 109]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها