واضح آرشیو وب فارسی:ايران: يادداشــــت سليقه مخاطب را درست تربيت كنيم
صبا موسوي
موزه هنرهاي معاصر همچنان نمايشگاه مروري بر آثار مكتب سقاخانه را بر ديوار خود دارد. پيش از اين آثار را ديده بودم اما باز مبهوت تابلوهايي هستم كه چگونه در دهه 40 قرن 14 شمسي مسير هنر ايران را تغيير داده است. در بازگشت از موزه به نگارخانه كمالالدين بهزاد رسيدم، زير مجموعه دانشگاه الزهرا(س) است. اين نگارخانه از سه گالري، دو تا كوچك و يكي بزرگ تشكيل شده، يكي از گالريهاي كوچك تعطيل بود. در گالري بزرگ نمايشگاهي گروهي از هنرجويان نقاشي برپا بود و در كنج نگارخانه آثار رئاليسمي از آبرنگ به نمايش گذاشته شده بود. نقاشيهاي آبرنگي كه ارائه شده بودند (اين متريال جزو تكنيكهاي لطيف و چشم نواز در نقاشي محسوب ميشود) به دليل تكنيك خوبي كه نقاش در خلق آثارش استفاده كرده بود، ميتوانست قابل قبول بيننده باشد اما سؤالي كه پيش ميآيد اين است كه چرا اين هنرمند در فرمهاي واقعگرايي كه استفاده كرده همان موضوعهاي بسيار تكراري و كارت پستالي را به تصوير كشيده و هيچ خلاقيتي در تركيب بندي آثار خود به وجود نياورده است؟ با اين حال اين نقاشيها بسيار قابل قبولتر از آنچه بود كه در سالن اصلي نگارخانه ديدم.
بسيار متعجب شدم زماني كه با آثار ارائه شده در سالن اصلي روبه رو شدم. تابلوهايي كه نميدانم به آنها بگويم آثار هنري يا نه؟ زيرا به پختگي لازم براي ارائه در يك نمايشگاه نرسيده بودند. از اينكه اين افراد زحمات آموزش خود را در معرض ديد عموم گذاشتهاند، جاي قدرداني دارد. اما در واقع آيا نبايد نگارخانهاي كه زير مجموعه دانشگاهي است كه هنرمند تربيت ميكند در انتخاب و ارائه آثار در جامعه دقت بيشتري كند؟ زيرا گالري در نقطه تردد مردم قرار دارد. مكانش در جاي خوبي است، نبش خيابان است، سالن بزرگي دارد. براي همين بسياري از عابران را به خود جذب ميكند. گالري ميتواند فرهنگ گالري گردي را در ميان مردم عابر آن منطقه تقويت كند. پس بايد در انتخاب آثار حساستر باشد. يك بار براي برگزاري نمايشگاه به نگارخانه مراجعه كرده بودم، كارمندي كه در نگارخانه كار ميكرد به من گفته بود سالن بزرگ 400 هزار تومان و سالنهاي كوچك 100 هزار تومان قيمت اجاره دارد براي برگزاري نمايشگاه. و من آن روزها اين قدر هم پول نداشتم كه بتوانم در يك نگارخانه درجه 2 نمايشگاه بگذارم و خيلي از هنرمندان هم به دليل هزينههاي بالا براي برگزاري نمايشگاه، نميتوانند آثار خود را در معرض نمايش بگذارند.
براي من به عنوان يك مخاطب آثار هنري باز سؤالي مطرح شد كه آيا نگارخانه تنها براي دريافت پول، چنين نمايشگاهي برگزار كرده يا براي تشويق اين هنرجويان. بيشتر نقاشيهاي ارائه شده در گالري حالتهاي دكوراتيو دارند اما متأسفانه حتي در اين فرم از كار نيز با طراحيهاي ضعيف رو به رو بودم آثاري كه از لحاظ مباني رنگي و رنگ شناسي نيز از كيفيت پاييني برخوردار بودند. اگر اينگونه نوشتم به دليل اين است كه نگران مخاطباني هستم كه هنرهاي تجسمي را به معناي والاي هنري نميشناسند. چه خوب است كه چنين نمايشگاهي با حساسيت بيشتر برگزار شود، زيرا مخاطبان عادي پس از خارج شدن از نگارخانهها، فكر ميكنند كه يك اثر هنري يعني همين و آنگاه فهم آنها بد تربيت ميشود.
چهارشنبه 27 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]